ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου


Οι κοινωνίες μας πάντα είχαν ανάγκη από πρότυπα, που πρόβαλαν μέσα από το έργο τους, την αφοσίωσή τους σε αξίες ή άνοιγαν δρόμο με τη σκέψη τους στα διλήμματα των ανθρώπων. Αυτά τα πρότυπα πάντα γίνονταν σημεία αναφοράς μέσα στο χρόνο και στο χώρο της ζωής κι όπως είναι φυσικό, συγκέντρωναν το σεβασμό, τον θαυμασμό και την αποδοχή των ανθρώπων, που είχαν να κερδίσουν καλλιέργεια πνευματική και αισθητική, καθώς και παραδείγματα που θα ενεργοποιούσαν τη σκέψη τους και θα διεύρυναν τον ορίζοντά τους.

Στη διαδρομή του χρόνου , τα πρότυπα υπέστησαν μεγάλη έκπτωση. Ένα πρότυπο σήμερα , δεν χρειάζεται πια να συγκεντρώνει όλα αυτά τα σπουδαία κριτήρια που το καθιστούσαν πρότυπο κάποτε. Αρκεί απλά να μας αρέσει. Αρκεί να έχουμε αναπτύξει μια φανατική σχέση με αυτό. Σιγά-σιγά η ευκολία αυτή να αναδεικνύουμε πρότυπα, εξελίχθηκε σε αυτό που λέμε, «φιλοτέχνιση αγιογραφίας». Βέβαια αυτή η διαδικασία φιλοτέχνισης προτύπων, δεν είναι παρά ένα είδος κοινωνικής παθογένειας, που όμως έγινε αφορμή ώστε το «Marketing» (Αγορολογία) και τα Μ.Μ.Ε. να δημιουργήσουν τα δικά τους πρότυπα, για να τα «πουλήσουν» ως προϊόντα στους καταναλωτές.

Έτσι λοιπόν όταν «αγιογραφούμε» κάποιους ανθρώπους, δίνοντάς τους μεγαλύτερη αξία απ’ όση έχουν, απλά διευκολύνουμε τη λειτουργία του εμπορίου.
Αλλά και ο Χριστός με τη γέννησή Του που είναι από τη φύση Του περιβεβλημένος με αληθινή αγιότητα, δεν γλίτωσε τη μοίρα που τον ήθελε να γίνει το καλύτερο προϊόν του εμπορίου, που δεν χρειάστηκε να αγιοποιηθεί, αφού είχε τη βούλα της αγιότητας. Έτσι έχουμε τα Χριστούγεννα που όλοι γνωρίζουμε…

Είναι πια κοινός τόπος, ότι όσοι «ανήσυχοι» θέλουν να προσπαθήσουν να συνδιαμορφώσουν την πραγματικότητα που ζούμε με βάση κάποιες αρχές και αξίες, βρίσκονται πάντα μπροστά σε μια πραγματικότητα που τους επιβάλλεται…και που τους αντιμετωπίζει ως ξένα σώματα.

Όμως, κανείς, (ευτυχώς) δεν μπορεί να εμποδίσει αυτούς τους «ανήσυχους» να ζουν σ’ αυτόν τον κόσμο αλλά να ανήκουν σε άλλον. Θα τους δείτε κάποιες φορές, να πίνουν το καφέ τους σε καφετέριες της παραλίας, κοιτώντας προς τη θάλασσα, με μια χροιά γλυκύτητας στο βλέμμα τους, που μοιάζει να αιωρείται. Θα τους δείτε στο δρόμο να σταματούν για να χαϊδέψουν μια γάτα ή ένα σκύλο, συγκεντρώνοντας τα περίεργα βλέμματα των περαστικών. Θα τους δείτε συχνά αφηρημένους ανάμεσα στο πλήθος , με μια αίσθηση διαρκούς προσμονής αποτυπωμένη στο πρόσωπό τους.

Αν τελικά υπάρχει Χριστός, ίσως θα έπρεπε να σκεφθεί εκεί πάνω στην ουράνιά του αυταρέσκεια, ότι ο Άνθρωπος έχει ανάγκη διαλόγου με το Θεό του…