Γράφει ο Φαίδων ΘεοφίλουΠάντα πίστευα ότι τα μεγάλα ποιητικά και μουσικά έργα , όπως αυτά που έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποιώντας τα έργα μεγάλων ποιητών μας, έχουν πολλά περισσότερα να πουν και να σταλάξουν στη ψυχή των ανθρώπων, απ΄όσα μπορεί ο πολιτικός λόγος. Τα ίδια ακριβώς είπα και στον ίδιο τον Μ. Θεοδωράκη κάποτε, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, λίγο πριν πετάξει στο Ανατολικό Βερολίνο για μια συναυλία του με την αεροπορική εταιρεία της οποίας ήμουν στέλεχος.
Ο μεγάλος μας συνθέτης όμως, ήθελε πάντα να έχει και πολιτικό λόγο και δράση, όπως αυτονόητα, κάθε πολίτης της χώρας δικαιούται.
.
Αλλά, όσο περισσότερο επιφανής είναι ένας πολίτης που αρθρώνει πολιτικό λόγο, τόση περισσότερη κριτική επιδέχονται αυτά που κάνει και λέει. Αυτό λοιπόν είναι το θέμα μας. Ο Μ. Θεοδωράκης λοιπόν, κατά την πολιτική θητεία του θείου Καραμανλή, έζησε το παρακράτος που έκανε τις εκλογές βίας και νοθείας, όπου ψήφιζαν τα…νεκροταφεία, τα χωράφια, τα δέντρα, οι δρόμοι χωρίς σπίτια. (Εκεί έβγαζαν οι δ/νσεις των υποτιθέμενων ψηφοφόρων) για να εκλεγεί ο θείος Καραμανλής. Το παρακράτος αυτό, οργίαζε με προσαγωγές στην ασφάλεια και με αιτίες, από την ανάγνωση κεντροαριστερών εφημερίδων έως την πολιτική δράση των προσαγομένων. Φακέλωνε τους πολίτες για τις ιδέες τους, απειλούσε, βασάνιζε και δεν δίσταζε ακόμα να δολοφονεί. (Βλέπε δολοφονία Γρηγόρη Λαμπράκη) . Τότε ο Μ. Θεοδωράκης ηγήθηκε μιας κίνησης ως πρόεδρος των «Λαμπράκηδων» προβάλλοντας ως μια ακτινοβόλα αριστερή προσωπικότητα. Ο Μίκης, έζησε το ξεπούλημα της ελληνικής νεολαίας από το θείο Καραμανλή στις στοές του Βελγίου, στις φάμπρικες της Γερμανίας και της Αυστραλίας, που μάλιστα είχε ιδρύσει και ειδική υπηρεσία (ΔΕΜΕ) για την…εξαγωγή των ελληνικών νιάτων, αντί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης ώστε να παραμείνουν οι νέοι μας εδώ.
.
Κάποτε, όμως το παρακράτος που ενδυναμώθηκε με τη στήριξη και την ανοχή του θείου Καραμανλή, έγινε θηλιά στο λαιμό του. Έφτασε λοιπόν στο σημείο να πει: «Ποιος κυβερνά επιτέλους αυτή τη χώρα;;» Κανείς βέβαια δεν βρέθηκε να του πει: Εσύ, εσύ που την κατάντησες έτσι. Μια ωραία βραδιά λοιπόν ο θείος, εγκατέλειψε την Ελλάδα και την πρωθυπουργία του και με το ψεύτικο όνομα «Τριανταφυλλίδης», αναχώρησε για το Παρίσι, αφήνοντας την… πολιτική γενναιότητα… σε όσους θα έμεναν εδώ. Αυτά τα έζησε ο Μίκης και ασφαλώς θα τα είχε ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ τότε. ‘Εκτοτε ο θείος Καραμανλής μέσα στην αυτάρεσκη εφταετή παραμονή του στο Παρίσι, δεν βρήκε ούτε μία λέξη να πει κατά της χούντας. Ούτε μία λέξη υπέρ του Πολυτεχνείου. Ε, λοιπόν γι αυτόν τον άνθρωπο, όταν επέστρεψε στην Αθήνα μετά τη πτώση της χούντας , έθεσε ο Μίκης το εκβιαστικό δίλημμα στο λαό: «Ή Καραμανλής ή τανκς».
Για να φθάσει ο Μίκης αργότερα, να καταδεχτεί, να γίνει υφυπουργός άνευ χαρτοφυλακίου (δηλαδή αργόμισθος) της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη! Αλλά και με τον αλήστου μνήμης αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο συνεργάστηκε ο Μίκης, όταν έγινε η συναυλία του (Εξόδιος Ακολουθία, που μετέδωσε η ΕΤ1) στη Μητρόπολη Αθηνών, όπου ο περιχαρής Χριστόδουλος παρουσίασε ως επιτυχία του τη βραδιά, που την χαρακτήρισε «Ως ιστορικό συμβιβασμό της αριστεράς και της Εκκλησίας!!!!!!!» Ποιας αριστεράς;; Ο Χριστόδουλος είχε χάσει επεισόδια, γιατί τότε διάβαζε για τις εξετάσεις του….
.
Οι Έλληνες όμως έχουν δυστυχώς κοντή μνήμη και η προσοχή τους εστιάζεται σε ό,τι γίνεται πρόσφατα, αγνοώντας τη σύνδεση αυτού του «ό,τι», με το πριν του. Δεν είναι κακό να είναι κάποιος δεξιός βέβαια. Ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας είναι. Εκείνο που με ενοχλεί βαθύτατα, είναι η έλλειψη συνέπειας λόγων και έργων και καθαρού λόγου αν κάποιος θέλει να αλλάξει τις απόψεις του. Και καλά στους πολιτικούς το έχουμε συνηθίσει πλέον ως πρακτική.. Αλλά από ένα μεγάλο δημιουργό ; Δεν μπορεί δηλαδή ο Μίκης να αφήνει έντεχνα να τον περιβάλλει ένας μανδύας αριστερού, ώστε να αναπτύσσει ευκολότερα δεξιά επιχειρηματολογία…Και πολύ περισσότερο: Δεν μπορεί ο Μίκης να μας πουλάει «Ανεξάρτητο!!!!! κίνημα πολιτών» και «Σπίθες» γιατί ακόμα και αν δεν είχαμε μνήμη, εκείνη θα ερχόταν να μας πληγώσει…..
.
Και Μάνος Χατζιδάκις που τον είχαν τοποθετήσει στη δεξιά, είχε επίσης δημόσιο λόγο:
Αλλά λόγο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ. Λόγο στοχευμένο, αιρετικό, κριτικό, που χτυπούσε αλύπητα τα στερεότυπα της απολιθωμένης κοινωνίας μας. Δεν τον ενδιέφερε να αρέσει με κάθε τίμημα…Στην πραγματικότητα κανένα πολιτικό κόμμα δεν θα μπορούσε να αντέξει το Μάνο Χατζιδάκι. Ο ίδιος δεν θα καταδεχόταν ποτέ π.χ. να του κάνουν Ρωμαϊκές τελετές για τα γενέθλιά του στα στάδια, αφού απεχθανόταν τις τιμές και τα ταρατατζούμ. Ακόμα και την κηδεία του, την διαχειρίσθηκε ο ίδιος όπως επιθυμούσε: Χωρίς την παρουσία ΜΜΕ, χωρίς λογίδρια, με λίγους φίλους που τον συνόδεψαν.
.
Το τελευταίο λοιπόν πράγμα που χρειάζεται ο λαός μας, είναι ένας «Ναρκισσευόμενος Λαοπατέρας»…Αλλά ένα Μεγάλο Δημιουργό, τον έχουμε πάντοτε ανάγκη...
31 σχόλια:
Ολίγη από θλίψη… ολίγη από μιζέρια του γηραλέου αυτάρεσκου Μίκη, που δεν έχει ούτε την σοφία να θυμηθεί την λαϊκή ρήση: «τα στερνά τιμούν τα πρώτα»…
Αλλά τι να πεις; Το τρομερότερο όλων νομίζω όμως ότι είναι η αναπαραγωγή του λόγου του από ...αφελείς (πολλοί αφελείς μας βρήκαν πάλι) και βολεμένους που χειροκροτούν τον «εραστή» της ανυπακοής σε μια χώρα που η «υπακοή» θα ήταν έρωτας. Και όπως πολύ εύστοχα είπε ο Κώστας Μαυρουδής του «δέντρου»:
«Ευτυχώς, η παρωδία καραδοκεί πίσω απ' το σύγχρονο δράμα. Ο Θεοδωράκης εξαγγέλλει "κίνημα" και προτρέπει σε "Ανυπακοή". Η παρηγοριά, δηλαδή, του μελαγχολικού. Στη χώρα του μπάχαλου και της αυθαιρεσίας, σαλπίζεται η απείθεια. Σαν δηλαδή ο Καντάφι να εισηγούνταν εισαγωγή άμμου στη Λιβύη.»
@Λουλουδιά Ελευθερίου
Δώσατε μια σοφή θα έλεγα διάσταση στο θέμα. Δεν μπορώ όμως να πω το "Μωραίνει ΄Κύριος ον βούλεται απωλέσαι", γιατί ο Μίκης πάντα έτσι ήταν. Δεν είναι όμως κ. Ελευθερίου μόνο οι αφελείς, που έτσι κι αλλιώς μας περισσεύουν. Είναι και οι κομ...ματικοί που προσπαθούν να επωφεληθούν από την αυταρέσκεια του Μίκη που πάντα ήθελε να αρέσει, ανεξάρτητα με το τίμημα....
Όσο για την μωρία... ε, δεν είναι θέμα ηλικίας θα έλεγα. Κομματικοί αλλά και όλων των ειδών τα τσακάλια στάζουν...χαρά, όταν ο Μίκης βάζει και ... ολίγη από πολιτική στη ζωή μας, από πολλά χρόνια τώρα, όπως καλά αναφέρατε.
Φίλοι μου δε συμφωνώ (τουλάχιστον απόλυτα)με την προσέγγιση σας και αυτό γιατί: θεωρώ ότι ο λαός μας αμυνόμενος στη μαζικότερη επίθεση των κυβερνώντων και των ξένων υποκινητών τους, χρειάζεται ανθρώπους-στηρίγματα, μπροστάρηδες.
Ένα τέτοιο στήριγμα είναι ο Μίκης και σαν τέτοιο πρέπει να τον κρίνουμε.
@ΤΕΜΑΧΙΣΤΗΣ
Φίλε μου για να είναι κάποιος μπροστάρης πρέπει να είναι και ακέραιος και αξιόπιστος. Γι αυτό παραθέτω τα αναμφισβήτητα πειστήρια που αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει αξιοπιστία. Τα συναισθήματα δεν πρέπει να θολώνουν τη μνήμη. Συναισθήματα έχω κι εγώ και μάλιστα έντονα για το έργο του μεγάλου δημιουργού αλλά για τον πολιτικό Θεοδωράκη, έχω όπως και οι περισσότεροι που θυμούνται ΜΟΝΟ ΑΝΟΧΗ και μελαγχολικά μειδιάματα.
Αν έχεις άλλα ντοκουμέντα που ανατρέπουν αυτά που παραθέτω , θα τα διαβάσω με προσοχή και ενδιαφέρον.
Η αλήθεια είναι ΦΑΙΔΩΝΑ ότι έχεις το χάρισμα να δένεις με ορθολογικά και αποδεδειγμένα επιχειρήματα τις απόψεις σου.Και εφ'όσον ο μόνος δρόμος να βρεις την αλήθεια είναι της λογικότητας [την οποία ακολουθείς κατά γράμμα] δεν έχω παρά να συμφωνήσω μαζί σου στον τρόπο της εκφρασή σου,όχι όμως και στο επθυμητό αποτέλεσμα που διακαιούται η αλήθεια .Γιατί όταν παρατονονίζεται ο τρόπος της απόδειξής της χάνει η αλήθεια τη λάμψη της και από κυρία αλήθεια γινεται μιά αλήθεια ..σχολαστική.
Οπως σχολαστικό είναι να κοιτάζουμε με μικροσκόπιο τις ρυτίδες ενός φωτεινού προσώπου.
Ολοι γνωρίζουμε Φαίδωνα τα συν και τα πλην του Μ.Θ.Στο τέλος όμως κάνουμε τη ....σούμα και βγαίνει +
ΣΥΝ είναι το οτι :με κίνδυνο της ζωής του[πολλες φορές.
Και με το δικό του μπροστάρικο στήθος.Και με την δική του την πνοή,και με την δική του λεβεντικη αντιστασιακή σταση ,και με τον δικό του λόγο ,με το δικό του μουσικό τόνο αναστήλωσε το ηθικό των νεων[και όχι μόνο]στα χρονια της δικτατορίας ,αλλα και πριν : στον εμφυύλιο και στον κατακτητή.
Και όταν πέρασε η καταιγίδα και μείναν πίσω αίμα και ερείπια έκανε το "παν" για να ενώσει το εθνος και να σβήσουνε τα μίση του εμφυλίου και της δικτατορίας.
Μεσα σε αυτο το ¨παν"
συμπεριλβμάνονται και αυτα που αναφερεις ως ψεγάδια του Ναι,αυτές είναι οι ρυτίδες του
Φαιδωνα .
Ας μη τις βάζουμε όμως στο μικροσκόπιο.Η κίνηση φαινομενικά τον μειώνει ο σκοπός τον διακαιώνει.
Εξ'άλλου,καμία ιδεολογία στην Ελλάδα δεν πρόσφερε όσα πρόσφεραν οι ελεύθεροι από αυτές.Το αντίθετο μπορώ να πω :όσοι πιστεύουν ακόμη στην αρτιριοσκλήρωσή τους μόνο μείον προσφέρουν στο έθνος μας.
@Σπύρος Δαρσινός
ΜΕΡΟΣ 1ο
Σπυρέτο μου νομίζω με αδικείς προσωπικά καθώς και το κείμενο.
Εσύ, αντιδράς με το συναίσθημα κι εγώ επίσης με το συναίσθημα , όπως καθαρά θα διακρίνεις στο κείμενο αλλά από άλλη σκοπιά, αλλά και με τη λειτουργία του νου μου. Λειτουργία από την οποία δεν παραιτήθηκα ποτέ.
Σέβομαι τόσο την άποψή σου, όσο και διαφωνώ με αυτήν σε κάποια πράγματα. Τα όσα αναφέρεις για την προσφορά του Μίκη, τα κάλυψε με τον καλύτερο τρόπο η μουσική του δημιουργία, που δονούσε τον ελληνικό λαό και απαγορεύτηκε από την χούντα για να μην προκαλεί εγερτήρια αισθήματα αντίδρασης στην καταπίεση των συνταγματαρχών. Μουσική που διαμόρφωσε το μουσικό πρόσωπο της Ελλάδας και έδωσε στους Έλληνες φρόνημα. Τα λέω στην αρχή του κειμένου μου. Η αντιστασιακή προσφορά του είναι ασφαλώς μεγάλη και πράγματι υπέστη μεγάλες ταλαιπωρίες και εξορίες. Έκανε, αυτό που έκαναν χιλιάδες άγνωστοι και γνωστοί Έλληνες που κάποιοι από αυτούς χάθηκαν χωρίς να μάθει πότέ κανείς τί έγιναν και άλλοι που επέζησαν μετά την αντιστασιακή τους δράση, και όταν αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία δεν ξαναμίλησαν γι αυτήν. Και όλοι αυτοί βέβαια δεν είχαν ούτε την έγνοια ούτε και την συμπαράσταση που είχε ένας παγκόσμιας εμβέλειας Δημιουργός.
Αφορμή για να γραφτεί αυτό το κείμενο, ήταν το πρόσφατο...μανιφέστο του Θεοδωράκη, που μου έξυσε μνήμες που είχα απωθήσει και ξύπνησαν.
Εσύ ευφυώς χαρακτηρίζεις ρυτίδες τα όσα πολιτικά του ολισθήματα αναφέρω. Είναι ένας όμορφος τρόπος να εξωραϊσει κάποιος τα πράγματα. Για μένα που τα βλέπω αλλιώς, ήταν κηλίδες στην πληθωρική και αγωνιστική διαδρομή της ζωής του. Και τώρα, με έναν παρωχημένο μετεμφυλιακό λόγο και μια δεξιά επιχειρηματολογία καλεί τους πολίτες , σε καιρό μιας κρίσης, που φαίνεται ούτε ο ίδιος έχει συνειδητοποιήσει, σε ανυπακοή ενάντια στην κυβέρνηση, υποθέτω, των προδοτών της χώρας που μας αλυσσόδεσαν και τα λοιπά γραφικά... Και αναρωτιέμαι: Μετά την ανυπακοή τί; Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο- λύση στο...μανιφέστο;;; Πέρασε πια ο καιρός Σπυρέτο που με τα γιούργια κερδίζονταν οι μάχες.
@Σπύρος Δαρσινός
MEΡΟΣ 2ο
Ασφαλώς, όλοι κάνουμε λάθη και βγάζουμε τη σούμα στο τέλος, αφού παραδεχθούμε τα λάθη μας. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για λάθη μόνο. Πρόκειται για αλλαγή πορείας, που μας πλασσάρεται με διάφορους μανδύες ως η εξ ουρανού λύση.
Αν έβγαινε κάποια στιγμή ο Μ.Θεοδωράκης και έλεγε , εκεί έκανα λάθος εκτίμηση, αυτό το κείμενο δεν θα είχε ΚΑΝΕΝΑ λόγο να γραφτεί και η εκτίμηση του κόσμου ΚΑΙ για την πολιτική διάσταση του Μ. Θεοδωράκη θα ανέβαινε κατακόρυφα.
Δεν βάζω τίποτα στο μικροσκόπιο Σπύρο. Όλα είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού.Απλά εγώ κρίνω τον πολιτικό του λόγο και τις πολιτικές του πράξεις , μη αποδεχόμενος να του καταλογίσω το πολιτικό ακαταλόγιστο, την ώρα που χιλιάδες Έλληνες όταν τον ακούν, κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι μειδιώντας... Απλά όταν ο Μ. Θεοδωράκης μιλάει για την πολιτική, ζημιώνει τον εαυτό του.
Ό,σο για την λογική με την οποία δένω τα πράγματα, όπως λες, και ότι κάνω την αλήθεια να φαίνεται σχολαστική, αν αυτή είναι η εντύπωσή σου, κάνεις λάθος. Αυτό που έκανα, ήταν να αναφέρω αναμφισβήτητα γεγονότα της πραγματικότητας, που τα γνωρίζει όλη η Ελλάδα, ώστε να μπορέσω να συμπεράνω που το πάει...
Στο τέλος του σχολίου σου γράφεις:
"Εξ'άλλου,καμία ιδεολογία στην Ελλάδα δεν πρόσφερε όσα πρόσφεραν οι ελεύθεροι από αυτές."
Μα ο Μίκης Θεοδωράκης ανήκε σε συγκεκριμένη κομματική ιδεολογία. Άλλο θέμα αν τις άλλαζε κατά βούληση..
Μόνο η μουσική του δημιουργία ήταν πάνω από κομματικές ιδεολογίες, γι αυτό και έτυχε πανελλήνιας και παγκόσμια αναγνώρισης.
Τέλος θα συμφωνήσω με αυτό που γράφεις στο τέλος τουσχολίου σου:
"όσοι πιστεύουν ακόμη στην αρτιριοσκλήρωσή τους μόνο μείον προσφέρουν στο έθνος μας."
Πολύ σωστά. Εκείνο που χρειάζεται η χώρα μας τώρα, είναι να σκπτόμαστε περισσότερο και να μιλάμε λιγότερο. Να βάλουμε στόχους και να παλέψουμε γι αυτούς. Να μη ξεχνάμε ότι ο χειρότερος εχθρός, είναι ο εαυτός μας. Ότι τα κάστρα πέφτουν από μέσα και μετά όλοι επωφελούνται από τη πτώση. Γι αυτό όμως δεν μας φταίνε τα τσακάλια.
Και ας θυμόμαστε όχι μόνο ως φράση, αλλά ως το πιο επαναστατικό και διαρκές σύνθημα , τη ρήση του πάντα νέου αρχαίου φιλοσόφου: "Τα πάντα ρει", τόσο απαραίτητο να γίνει πράξη, στη καθηλωμένη σε όλα χώρα μας.
Ελπίζω από την "μερική" διαφωνία μας και την διαφορετική θέαση των πραγμάτων, να επωφεληθούν τουλάχιστον οι αναγνώστες των σχολίων.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, πιστεύω ότι οι άνθρωποι, εάν είναι γνωστοί ή διάσημοι, είναι μια δύναμη, ίσως η καλύτερη, η οποίη μπορεί να δράσει εναντίον των μέσων ενημέρωσης, τα εκτεταμένα θέματα, τις κακές πράξεις των πολιτικών, κλπ.
Αλλά πρέπει επίσης να διατηρήσουν μία πολύ καθαρή δημόσια εικόνα τους έτσι, ώστε οι άνθρωποι που τους ακολουθούν ή να ακούνε, να πάρουν τη γνώμη τους στα σοβαρά.
Υπάρχει επίσης ο κίνδυνος να τους πέρνουν στα σοβαρά και να είναι φιλοκυβερνητικοί...
Μια αγκαλιά.
Φίλε Φαίδων, επανέρχομαι.
Μπαίνω ανάμεσα σε σένα και τον Σπύρο.
Είστε και οι δυο ακαταμάχητοι.
Παραθέτω την επιστολή που έστειλα στον Μίκη Θεοδωράκη με αφορμή ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο στο ‘’Βήμα της Κυριακής’’ .
Μέρος 1ο
Αγαπητέ κύριε Θεοδωράκη,
Διάβασα το άρθρο σου που δημοσιεύτηκε στο ‘’Βήμα Της Κυριακής’’.
Αποκαλείς, εκτροπή από την δημοκρατική νομιμότητα την διακυβέρνηση της χώρας από μια κυβέρνηση που δεν έχει συγκεντρώσει στις εκλογές την…‘’αληθινή’’ πλειοψηφία εξαιτίας ενός συστήματος ‘’καρικατούρα που ευνοεί τις μειοψηφίες να σχηματίζουν κυβέρνηση’’.
Και πιο κάτω, ότι αυτό, αποτελεί, κατά τη γνώμη σου, ‘’νομιμοποίηση της ανυπακοής που την καθιστά αυτόματα ‘’όπλο άμυνας’’ απέναντι σε μια κυβέρνηση ‘’έωλη και αντιδημοκρατική’’.
Για να στηρίξεις δε την άποψή σου, επικαλείσαι τα εκλογικά αποτελέσματα και την τεράστια αποχή που σημειώθηκε.
Θα σου θυμίσω όμως πως, και όταν η συμμετοχή στις εκλογές ήταν υποχρεωτική, απ’ τον ισχύοντα τότε νόμο, δεν γνωρίζω αν ποτέ έχει ακυρωθεί, και τότε πολλοί ήταν αυτοί που αυτή την υποχρεωτική συμμετοχή την θεωρούσαν αντισυνταγματική και αντιδημοκρατική και επίσης πολλοί ήσαν αυτοί που μολονότι οι συνέπειες ήταν οδυνηρές, στέρηση εξόδου απ’ τη χώρα και κάτι άλλες διοικητικές κυρώσεις, έπαιρναν το ρίσκο και δεν συμμετείχαν.
Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η συμμετοχή δεν είναι υποχρεωτική. Ό,τι θέλει ο καθένας κάνει και όπως θέλει διαχειρίζεται το δικαίωμα του ‘’εκλέγειν και εκλέγεσθαι’’.
Σε καιρούς μάλιστα δύσκολους, που κανένας δεν έχει να προτείνει τίποτα καλύτερο, και δικαιολογημένη είναι η αποχή σαν ένδειξη διαμαρτυρίας και τα μηνύματά της σαφώς στέλνει προς πάσα κατεύθυνση.
Φτάνει, κύριε Θεοδωράκη, η αποχή αυτή να είναι ενσυνείδητη και όχι χαβαλετζίδικη.
Φτάνει να γνωρίζει ο πολίτης γιατί το κάνει και τι επιδιώκει.
Φτάνει να ξέρει ότι ξέρει τι κάνει.
Έχουμε δανειστεί κύριε Θεοδωράκη. Έχουμε δανειστεί για να ζήσουμε. Για να φάμε. Για να πληρώσουμε τους μισθούς και συντάξεις τους ενός εκατομμυρίου και, δημοσίων υπαλλήλων και άλλων λουφαδόρων και αργόμισθων. Και τα λεφτά που λείπουν δεν μας τα φάγανε αυτοί που μας δανείζουνε και που ασφαλώς τα θέλουνε πίσω με το αζημίωτο.
Τα λεφτά τα φάγαμε μόνοι μας. Η απύθμενη βουλιμία μας.
Κανένα κέντρο του εξωτερικού που ‘’απεργάζεται’’ την καταστροφή της πατρίδας μας, όπως λένε μερικοί, δεν είπε ποτέ στο σύνολο του ελληνικού λαού,
να μην πληρώνει την εφορία του, και το Φ.Π.Α να το κάνει εξοχικό.
Κανένας δεν είπε στους γιατρούς μας να ζητάνε φακελάκι για να προσφέρουν τις υπηρεσίες του.
Κανένας δεν είπε στους κρατικούς λειτουργούς να μετατρέψουν το δημόσιο σε δικό τους μαγαζάκι.
Κανένας δεν είπε στους δικηγόρους να στήσουν παραδικαστικά κυκλώματα και να δικαιώνονται μόνον οι έχοντες και κατέχοντες.
Κανένας δεν είπε στους πολιτικούς μας να βουλιάξουν το δημόσιο με τις αλόγιστες προσλήψεις, την πελατειακή σχέση και τη δημιουργία δεκάδων αντιπαραγωγικών ΔΕΚΟ.
Και τέλος κανένα κέντρο του εξωτερικού που θέλει την καταστροφή μας δεν είπε στους έλληνες ‘’κάντε ότι μπορείτε για να καταστραφείτε’’.
σεραφειμ βάγιας
Συμφωνώ μαζί σου Φαίδωνα, γιατί όσο ψηλότερο το δεντρο, τοσο πιο εύκολα το
βρισκουν οι βοριάδες κι η κριτική. Και του Μικη Θεοδωρακη ηταν και ειναι θεόρατο.
Γι΄αυτό και έγραφα προχτές σε φίλο που μ' έστειλε το μανιφεστο του:
"Δεκαετιες λάτρεψα τον Ανθρωπο, τον Αγωνιστή, τον Καλλιτέχνη και τη Μουσική του.
Θαυμάσαμε την αντοχή του στα ξερονήσια, στην Αρκαδία κι΄ανασάναμε βαθειά σαν μάθαμε τη φυγή του στο Παρίσι. Υστερα τρέχαμε κι΄εδώ και στη Γερμανία, όσο και όπου γινόταν, να τον
δούμε στα παλκοσένικα να διευθύνει τις αθανατες μελωδίες του, ν' αφουγκραζομαστε
με ρίγος και κατάνυξη ήχο και ποίηση των μεγάλων ποιητών μας και να τον αποθεώνουμε στ΄αλήθεια. Λαμπερός
φάρος κι΄οραμα μιας ξαναγεννημένης Ελλάδας.
Απ΄την ωρα των "τανκς¨και της κατάντιας του να γινει υποταχτικός ενός Αποστάτη
-πρωταίτιου μιας στυγερής 7χρονης εθνικής μας περιπέτειας- και (ξεφτίλα) Υφυπουργός του, α υ τ ο γ κ ρ ε μ ι σ τ η κ ε απ΄το θώκο που τον είχαμε ανεβασμένο".
Πως να πιστεψουμε τωρα -μεσούσης μιας κρίσης που τραντάζει συθέμελα τη πατρίδα
μας- τα κελεύσματα, ενός τάχα μου Μεσσία, για αντίσταση και ανυπακοή. Δεν έχει ένας πνευματικός ταγός σήμερα τίποτα θ ε τ ι κ ό τ ε ρ ο να προσφέρει;
Σοβαρευθείτε αξιότιμε κ. Θεοδωράκη όσο είναι ακόμα καιρός!
ΚΕΝΤΙ απο Γερμανια
Αναδημοσιεύω εδώ το κείμενο της δημοσιογράφου Αννας Δαμιανίδη από ΤΑ ΝΕΑ .
Φ.Θ.
Της Αννας Δαµιανίδη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 6 Δεκεμβρίου 2010
Σου µιλάω στον ενικό Μίκη, γιατί υπήρξες ίνδαλµα της εφηβείας, όχι µόνο της δικής µου, και ξέρω ότι αυτό θέλεις να είσαι, οικείος σε όλους, πάνω απόσυµβατικές σχέσεις. Είχες στα χέρια σου την τέχνη της µουσικής, µια τέχνηπου δρα στο υποσυνείδητοκαι το ασυνείδητο και µπορεί να κατευθύνει τις µάζες. Τις συνεπήρες λοιπόντις µάζες και τις κατηύθυνες.
Εξάλλου το έγραψες κιόλας, «Μουσική για τις µάζες», ένα βιβλίοπου έβγαζα τα µάτια µου να καταλάβω σε τρυφερή ηλικία (όχι, δεν λυπάµαι τη σηµερινή νεολαία που δεν χρειάζεται να διαβάζει τέτοια). Θα µπορούσες να αρχίσεις πολέµους αν ήθελες, ευτυχώς κάπου έχανες τον έλεγχο της ίδιας σου της δύναµης, ευτυχώς η πολιτική είναι πιο πολύπλοκη τελικά, κι ευτυχώς είχες αρκετή φρόνηση να µην το κάνεις. Φρόνηση είχες σε πολλά, σεθυµάµαι την τελευταία φορά που µε έκανες να κλάψω µε λυγµούς, όταν βγήκες µε τις πιτζάµες στην τηλεόραση να υπερασπιστείς την αξιοπρέπεια της χώρας µας απέναντι σε κείνον τον διασυρµό µε την υπόθεση Οτζαλάν. Τόση λατρεία, τόση αγάπη από τις µάζες δεν σε χόρτασε ωστόσο, και να που βγαίνεις να ζητάς ξανά υπακοή, διότι αυτό σηµαίνει η ανυπακοή που βροντοφωνάζεις παρέα µε ξοφληµένους ανικανοποίητους πολιτικούς που ελπίζουν ότι αν µας πείσουν πόσο κινδυνεύουµε θα τους προσλάβουµε για σωτήρες. Αυτή τη φορά λοιπόν Μίκη, ακολουθώντας τον άλλον κήρυκα της Αντίστασης, τον Μιχάλη Κατσαρό που έγραφε, θυµάσαι, «… αντισταθείτε σε µένα που σας µιλάω...», θα πάρω κατά γράµµα την προτροπή σου. Ανυπακοή σε σένα λοιπόν, στη λατρεία που σου είχα, ανυπακοή ατοµική, γιατί µόνο αυτή κοστίζει και µετράει. Ανυπακοή στα περιρρέοντα κλισέ προπάντων, που µας παίρνουν το κεφάλι.
Ανυπακοή στον µηδενισµό σου, ανυπακοή στη στείρα ανυπακοή.
Αναδημοσιεύω εδώ άρθρο του δημοσιογράφου ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ , σχετικό με την ανάρτηση του ιστολογίου μας.
Φ.Θ.
MONIMEΣ ΣTHΛEΣ Hμερομηνία δημοσίευσης: 08-12-10
Η ανυπακοή και το έμφραγμα
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr
Θα μείνει αιώνια αναπάντητο το φιλοσοφικό ερώτημα αν και κατά πόσο ο πιτσιρικάς του γνωστού παραμυθιού του Αντερσεν είχε το ηθικό δικαίωμα να φωνάξει «ο βασιλιάς είναι γυμνός και οι ράφτες του είναι ψεύτες». Στο κάτω κάτω της γραφής, ο μικρός πιθανώς να ήταν και ανάγωγος. Με τον βασιλιά σίγουρα θα τον χώριζε μια τετρακονταετία. Από σεβασμό και μόνο στα άσπρα του μαλλιά, ο πιτσιρικάς έπρεπε να σιωπήσει. Αλλά δεν το έκανε...
Κάποιος μικρός, λοιπόν, κι εδώ ίσως πρέπει να φωνάξει ότι ο Μίκης Θεοδωράκης είναι γυμνός από επιχειρήματα και η συρραφή διαφόρων «πληροφοριών» που αλίευσε στο Διαδίκτυο (και τα παρουσίασε ως ιδρυτική διακήρυξη της «Σπίθας») είναι ψευτιές. Πέρα από τον γνωστό μύθο περί του καημού που είχε ο Κίσινγκερ για να πλήξει την ελληνική γλώσσα, το κείμενο των 17.500 λέξεων, που δημοσίευσε το Σάββατο (4.12.2010) η «Ελευθεροτυπία», βρίθει κοινοτοπιών που απαντώνται στα καφενεία κι ανοησιών που κυκλοφορούν ως spam στα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία.
Δηλαδή, όσο κι αν κάποιος λατρεύει τη «Ρωμιοσύνη», μάλλον πρέπει να ζητήσει από τον κ. Θεοδωράκη μια λογική εξήγηση για τις προθέσεις της Κίνας, η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, ήθελε «να μας ξεπληρώσει όλο το δημόσιο χρέος, χωρίς αντάλλαγμα». Οσο κι αν συγκινείται κάποιος από τον «Επιτάφιο», πρέπει να αναρωτηθεί από πού έχει τις πληροφορίες ο μεγάλος συνθέτης όταν λέει ότι η Ρωσία ήθελε να μας προσφέρει «οιαδήποτε βοήθεια, οικονομική και μη, με προϋπόθεση να ενεργοποιηθεί η συμφωνία του περίφημου αγωγού και να της δοθεί η δυνατότητα επισκευής πολεμικών πλοίων της στη Σύρο». Να σημειώσουμε εδώ ότι ο πρόεδρος της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ επίσημα δήλωσε: «Συναντήθηκα με τον Ελληνα πρωθυπουργό και του συνέστησα να απευθυνθεί στο ΔΝΤ και στην Παγκόσμια Τράπεζα για να λύσει τα προβλήματα του ελληνικού κράτους» (15.2.2010).
Τέλος, όσο κι αν σέβεται κάποιος τον μουσουργό Μίκη Θεοδωράκη, δεν μπορεί παρά να παραξενευτεί από τη λογική συνοχή του συλλογισμού του: «Τα αίτια που την προκάλεσαν (σ.σ. την κρίση)... σχεδιάστηκαν και εφαρμόστηκαν με πρωτοφανή ευρηματικότητα, εφευρετικότητα και ταχυδακτυλουργική ακρίβεια, ώστε ο κατά τα άλλα έμπειρος και καχύποπτος ελληνικός λαός, όχι μόνο να μην μπορέσει να αντιληφθεί τίποτα αλλά, αντιθέτως, ο μισός πληθυσμός να γίνει συμμέτοχος με ενθουσιασμό στην αυτοκαταστροφή του και ο άλλος μισός να παρακολουθεί ανυποψίαστος και αμήχανος, εντελώς τυφλωμένος από την εκτυφλωτική λάμψη της πρωτοφανούς απάτης... Και αφού πρώτα μας γλύκαναν με τα Σχέδια Μάρσαλ, Ντελόρ κ.λπ., έφτασε η ώρα της πληρωμής. Τώρα τη σκυτάλη την πήραν οι παλιοί μας γνώριμοι, οι Γερμανοί».
Το πρόβλημα είναι η θεωρία συνωμοσίας του κ. Θεοδωράκη, για τους κακούς ξένους που μας πλήρωναν, ώστε να παχύνουμε και μετά να πεθάνουμε από έμφραγμα. Είναι περίεργο ότι την περίοδο που συνέβαιναν όλα αυτά δεν κήρυξε τον αγώνα της «ανυπακοής». Τότε έπρεπε να πούμε στους ξένους «δεν θέλουμε τα λεφτά σας», όχι τώρα που πρέπει να τα ξεπληρώσουμε. Διότι θα μπερδευτούν και τον ευγενή στόχο της «ανυπακοής» θα τον μπερδέψουν με το μπαταχτσιλίκι.
Aυτο το εξαιρετο αρθρο ΤΟΥ ΦΑΙΔΩΝΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ αισθανομαι την αναγκη απλα να το αναδημοσιευσω και φυσικα να το προσυπογραψω.
@Veronica Marsa
Συμφωνώ με την άποψή σου Βερόνικα, ότι ένας διάσημος καλλιτέχνης μπορεί να βοηθήσει τη χώρα του ΚΑΙ ως πολίτης. Αλλά, αλλά όπως λες και συ, όταν έχει καθαρές (και αξιόπιστες προσθέτω εγώ) θέσεις για να τον πιστεύουν οι πολίτες.
Όταν όμως οι θέσεις δεν είναι καθαρές και προσπαθεί να τις πλασσάρει ως καθαρές με ένα διαρκές μπλα-μπλα, τότε για να διασώσει το κύρος του καλύτερα είναι να σιωπήσει. Άλλωστε το έργο του θα μιλάει για πάντα και μάλιστα πιο πειστικά από τον ίδιο.
Υ.Γ.
Μας λείπει η άποψη της BigMama. Ελπίζουμε να την έχουμε και αυτή.
@Σεραφείμ Βάγιας
Φίλε Σεραφείμ, με μεγάλη χαρά σε υποδέχομαι και πάλι στο χώρο της παρέας μας για να σε κρατήσουμε πια μόνιμα εδώ.
Χαίρομαι που μας εμπιστεύτηκες να δημοσιεύσουμε το γράμμα που έστειλες στον ίδιο τον Μ.Θεοδωράκη.
Στο αφελές επιχείρημα του Μουσουργού ότι:
"Οι δυνάμεις του χάους απεργάζονται τον αφανισμό μας" καθώς και στα άλλα επιχειρήματα του... μανιφέστου της Σπίθας, αποδεικνύεις με απλό και άμεσο τρόπο, όπως κάνουν και οι διακεκριμένοι δημοσιογράφοι πιο κάτω, πόσο έωλα, σαθρά και αφελή είναι τα επιχειρήματά του. Φαίνεται πως ο μεγάλος δημιουργός μας δεν ενδιαφέρεται για τη θετική πλευρά της παροιμίας "Η σιωπή είναι χρυσός", αφού δεν καταφέρνει να πείσει, και συνεχίζει τις "μεταβαλλόμενες" πολιτικές του θέσεις, καλυμμένες με έναν άσφαιρο και παρωχημένο πατριωτισμό.
@ΑΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΟΥ-ΠΑΣΧΟ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ
Δεν έχω να προσθέσω κάτι στα όσα γράφετε, παρά να εκφράσω τη χαρά μου για τη δυνατότητα που έχουμε να φιλοξενήσουμε τις απόψεις σας εδώ.
@fotis sxoliastis
Ευχαριστώ για την τιμή της αναδημοσίευσης του κειμένου, αγαπητέ φίλε
Φαίδωνα και φίλοι μου καλοί του Καφενείου, προσωπικοί λόγοι με κρατούν μακριά σας αλλά όχι μακριά από το θέμα που τόσο καθαρά έθεσε ο Φαίδωνας με το εύστοχο κείμενο και τις θέσεις του. Σας διαβάζω και, όπως είναι φυσικό, ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση του οικοδεσπότη μας.
Συμβαίνει συχνά τα λόγια ενός ανθρώπου να τυγχάνουν ιδιαίτερης προσοχής και να αξιολογούνται ως μεγίστης βαρύτητας εξαιτίας της ιδιότητάς του και της βαρύτητας του ονόματός του ή το αντίθετο, να απαξιώνονται από την φαινομενική ασημαντότητά του. Το ίδιο νομίζω έγινε και τώρα. Ο Θεοδωράκης έχει λόγο στα ΜΜΕ και μπορεί να λέει ό,τι θέλει, ειδικά όταν αυτό που λέει πουλάει και βολεύει… Αν τις «προτάσεις» αυτές τις έλεγε ο καφετζής της γειτονιάς μου ή ο κρεοπώλης, αν τις ξεφώνιζε ο αγανακτισμένος ταξιτζής εμπρός από το γκισέ της εφορίας ή η νοικοκυρά στην λαϊκή αγορά, το λιγότερο θα τις αγνοούσαμε ή θα τους θεωρούσαμε άσχετους. Ε, λοιπόν… το μεγάλο μουσικό ταλέντο του Μίκη Θεοδωράκη, το αντιστασιακό παρελθόν ή ό,τι άλλο, δεν τον κάνουν από μόνα τους σχετικό ούτε και ικανό να δώσει λύσεις. Δεν κάνουν κανέναν άνθρωπο… αλλιώς θα ρωτούσαμε τον Καβάκο ή θα ανατρέχαμε στις παρτιτούρες του Μητρόπουλου.
Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν έκανε ποτέ μα ποτέ μία ορθή πρόταση πολιτική… δυστυχώς δεν κάνει και τώρα. Η καθαρότητα και η αξιοπιστία κερδίζονται σε βάθος χρόνου και ο μεγάλος αυτός δημιουργός δεν τις κέρδισε. Αν δεν υπήρχε κίνδυνος να χαρακτηριστώ αγενής και απαξιωτική απέναντι στην καλλιτεχνική του προσφορά, θα έλεγα ότι ο Μίκης έχει κάνει τόσες πολλές μετακινήσεις που ομοιάζει με τους αριβίστες της πολιτικής ασυγχώρητα.
Σας καληνυχτώ φίλοι μου και… γλυκέ μου και τρυφερέ κ. Σπύρο, χάρηκα αφάνταστα που σας βρήκα εδώ. Ακόμη θυμάμαι με συγκίνηση το τηλεφώνημά μας. Να είστε όλοι καλά.
Ολοι λέτε ότι παραδέχεσθε τον Μίκη Θεοδωράκη σαν ένα μεγάλο Μουσικό Και ότι ευτελίζεται μόνος του με τις πολιτικές του θέσεις.
Απολαύστε λοιπόν τον μουσικό και αφήστε την ιστορία να γράψει για τον "πολιτικό¨Μ. Θεοδωράκη.
Εν τω μεταξύ ψηφίσαμε ,όλα αυτά τα μεταπολιτευτικά χρόνια-εμείς οι ακέραιοι προδότες,δοσίλογους,υποκριτές, μειωδότες των συμφερόντων του έθνους,ανίκανους διαχειριστές του δημόσιου χρήματος ,δημοκόπους της δραχμής ,βουτηχτές δισεκατομμυρίων προμηθειών, θρασείς απαταιώνες,
κουμπάρους και ξεπουλητες του Έθνους μας . Γιατί μόνο αυτοί κάνουν στραβά μάτια στις δικές μας μικροαπαταιωνίες ,μόνο αυτοί διόριζαν τα αγράμματα παιδιά μας σε απαιτητικές,γνωσιακά, δημόσιες θέσεις ,μόνο αυτοί έκαναν ένα τηλέφωνο να πάρουμε τις παράνομες επιδοτήσεις ,να μας σβήσουν ένα πρόστιμο ,μόνο αυτοί μας βόλευαν .
Λιθοβολίστε λοιπόν το πολιτικό Μίκη Θεοδωράκη εσείς οι αναμάρτητοι. Αυτον το Ανθρωπο που αψήφισε το....ανάλαφρο κριτήριό μας και έσκυψε γιά να σηκώσει λίγο πιό ψηλά ανθρώπους που εμείς επιλέξαμε να μας κυβερνήσουν[Χριστόδουλο,Μητσοτάκη,Καραμανλή Αλογοσκούφη κ.α.]
Λιθοβολήστετον λοιπόν.Είναι εύκολος στόχος.Είναι ψηλός σαν ΄δέντρο"
Να δούμε μετά τι θά χουμε όρθιο να κοιτάξουμε.
Μέρος 2ο
Αυτό ήθελα να ακούσω από εσένα κύριε Θεοδωράκη, να λες στους έλληνες.
Αυτή την επιστολή έπρεπε να τους στείλεις.
Μια συμβουλή να τους δώσεις εθνικού χρέους.
Να πάψουν να είναι λαμόγια. Να πάψουν να είναι εχθροί της πατρίδας. Να πάψουν να θεωρούν τη εισφοροδιαφυγή ‘’χρέος’’ τους.
Να πάψουν… Να πάψουν… και ουκ έστε τέλος.
Από έναν άνθρωπο του δικού σου αναστήματος, της δικής σου διεθνούς ακτινοβολίας και αναγνώρισης, που και τα δυο τα δικαιούσαι γιατί τα έχεις αποκτήσει με το πελώριο έργο σου και την μαχητική σου πορεία σε δύσκολους καιρούς, αυτό περίμενα να ακούσω.
Να πεις στους έλληνες ότι μόνοι μας, βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας.
Να τους πεις ότι μόνοι μας, χάσαμε την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας ανεξαρτησία.
Να τους πεις να αλλάξουν νοοτροπία.
Να τους πεις να αγαπήσουν την πατρίδα και να μη την πληγώνουν.
Να τους πεις ότι κανένας ξένος δεν μας φταίει.
Και πώς, κύριε Θεοδωράκη, η πολιτική εξουσία, να επιλύσει τα προβλήματά μας, αυτά που μόνοι μας δημιουργήσαμε, όταν έχει καθημερινά, απέναντί της, ανυπακοή, ατομική και συλλογική;
Υπάρχει αυτή τη στιγμή μια χούφτα ανθρώπων που με καθαρό βλέμμα και πρόσωπο προσπαθεί.
Που αποφάσισαν να πάρουν στους ώμους τους όλες τις παλιές αμαρτίες και να προσπαθήσουν. Να προσπαθήσουν το καλύτερο. Να περισώσουν ό,τι απόμεινε απ’ το ναυάγιο.
Μπορεί να κάνουν λάθη, ναι. Αλλά τουλάχιστον προσπαθούν.
Και, σεβαστέ μου κύριε Θεοδωράκη, ξέρω κυβερνήσεις στον ευρωπαϊκό χώρο που εκλέγονται μόλις με το 35% του εκλογικού σώματος αλλά ποτέ κανένας δεν αμφισβήτησε τη νομιμότητά τους.
Από εσένα, κύριε Θεοδωράκη, και από άλλες προσωπικότητες του δικού σου αναστήματος, περιμένουμε να μπείτε μπροστά, όχι για να επαναστατήσουμε, (αλήθεια εναντίον τίνος;) αλλά για να διδάξετε.
Να διδάξετε τι θα πει σύνεση και δικαιοσύνη. Και όχι τσαμπουκάς και αδιαφορία.
Τι θα πει μόχθος και τίμιος ιδρώτας και όχι αραλίκι και ατιμία.
Τι θα πει πράττω και όχι διαπράττω.
Και να μην ξεχνάμε και τον Εθνικό μας ποιητή που λέει για την έρημη και πολυπληγωμένη
Μοναχή το δρόμο επήρες εξανάρθες μοναχή,
δεν είναι εύκολες αι θύρες αν η χρειά τες κουρταλεί.
Σεραφείμ Βάγιας
κ. Σπύρο μας, ο συναισθηματισμός που σας διακατέχει σας κάνει πολύ γλυκό αλλά και επικίνδυνο. Οι θέσεις και οι απόψεις, δεν προϋποθέτουν αναμαρτησία αλλά και κάποιες φορές συνείδηση της αμαρτίας μας. Ο λαϊκισμός εξέθρεψε γενιές Ελλήνων και υπήρξε «πεδίο τιμής» πολλών πολιτικών. Δεν νομίζω ότι έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που θα τους τοποθετήσουμε στο απυρόβλητο για να τους κοιτάζουμε… είχαμε πολλούς ως τώρα. Ανθρώπους της δουλειάς χρειαζόμαστε να μπουν μπροστά.
Σας χαιρετώ προς το παρόν… η δουλειά με κυνηγάει.
Πάντως,εγώ είμαι εδώ,να κεράσω με αγιοργίτικο όλες τις απόψεις.Τι να κάνουμε ?δεν μου αρέσουν οι ομαδικές βολές και το απόλυτον,που στο κάτω μπορεί να είναι και αδικημένο.Μπορεί να ξεκίνησε σαν μιά μικρή πετρίτσα που παραμερίσθηκε κάποια στιγμή ως απρόσφορη από τους αρμούς μιάς συγκεκριμένης λογικότητας,και ύστερα κύλισε[δυστυχώς ή ευτυχώς]από το νου στην ψυχη και από την εμμονή στο λόγο και έγινε μικρός βράχος που βγήκε έξω από τυποποιημένα όρια ,αντιμαχομενος με αυτόθυμη ορμή ότι είναι έξω από την δική του ...πέτρινη λογική.
Μην ξεχνάμε όμως ότι και ο βράχος έχει βαθειά μεσα του τον κρυφό πόθο της γέννας.
Θα δείξει.
Φαίδωνα,δεν κάνω αντιλογία γιά να γίνεται κουβέντα,πιστεύω αυτά που λέω.Τα επιχειρήματά σου όμως είναι τρανταχτά,καθως και της ΜΠΙΓΚ ΜΑΜΑ
[φιλιά και από μενα]και του φίλου Σεραφείμ
Εγω θα λειτουργήσω αυτή τη φορά με την διαίσθηση ,που εύχομαι να με γελάσει
@Ανώνυμος ΚΕΝΤΙ
Φίλε μου η αξιοπιστία λόγων και έργων είναι μεγάλη υπόθεση.
Εγώ κατάπια όπως και χιλιάδες Έλληνες πολίτες, τα ολισθήματα του Μ.Θεοδωράκη, στρέφοντας την προσοχή μου αλλού και αναγκάζοντας τον εαυτό μου να έχει ΜΟΝΟ την μουσική οπτική του Μ.Θεοδωράκη και όχι του πολιτικού.
Αλλά βλέπεις, θέλεις ν' αγιάσεις αλλά ο Μίκης δεν σ' αφήνει, κι αρχίζει τώρα στα βαθιά γεράματα, αντί να πει ένα λόγο συσπείρωσης , όπως εύστοχα παρατήρησε στην επιστολή του ο Σεραφείμ Βάγιας, θέλει να αρέσει στο λαό,άπληστος για δημοσιότητα, άσχετα με το πόσο κακό μπορεί να κάνει στη χώρα
μ' άυτά που λέει. Αν μπορούσε να καταθέσει μια αξιόπιστη και εφαρμόσιμη λύση μάλιστα. Αλλά με τα πυροτεχνήματα εντυπωσιασμού, κερδίζονται μεν οι εντυπώσεις της στιγμής, αλλά γίνεται μακρόχρονη ζημιά, με την παγίωση τέτοιων αντιλήψεων. Εσύ πάντως είσαι πιο κάθετος από μένα.
@Σπύρος Δαρσινός
Σπύρο μου έχεις οχυρωθεί πίσω από το συναίσθημά σου, έχοντας στείλει περίπατο το Νου σου που γεννά τόσο ωραία πράγματα. Έχεις αφήσει ελεύθερο τον έφηβο Δαρσινό να καλπάζει, αφήνοντας τον ώριμο στη γωνία. Κουβαλάς ΜΟΝΟ ένα τμήμα της ζωής σου από την Ελλάδα στην Αμερική που είσαι εδώ και κάποιες δεκαετίες, και νομίζω ότι αυτό το τμήμα της ζωής σου υπερασπίζεσαι. Εμείς οι υπόλοιποι, κουβαλάμε όλη τη ζωή μας εδώ, μαζί με τις εμπειρίες που εισπράξαμε από αυτήν και θα έπρεπε να δώσεις κάποια σημασία σε όσα λέγονται εδώ, αντί να καταλογίζεις λιθοβολισμό. Κανείς δεν έχει κάτι προσωπικό με τον άνθρωπο Θεοδωράκη. Λέμε την άποψή μας για τα πολιτικά πυροτεχνήματα του Θεοδωράκη, που νομίζουμε ότι βλάπτουν τη χώρα. Αλλά όλοι κρινόμαστε στη ζωή. Μήπως σου διέφυγε ότι ΚΑΙ οι Έλληνες πολίτες έχουν το δικαίωμα της ισηγορίας;;
Μήπως σου διέφυγε ότι το να εκφράζουν οι πολίτες την άποψή τους για τον οποιονδήποτε προβάλλει πολιτικές θέσεις, όσο μεγάλο μέγεθος κι αν έχει, είναι υποχρέωσή τους και όχι λιθοβολισμός;;; Εσύ ένας γνήσιος δημοκράτης θα ήθελες τους πολίτες να χάφτουν σαν χάνοι ό,τι και να λέει ένας μουσικοσυνθέτης με αγωνιστικό παρελθόν, επειδή εσένα σου αρέσει και τον έχεις συνδέσει με τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής σου που έζησες εδώ;;;
Και όχι, δεν είναι κανείς αναμάρτητος όπως γράφεις. Έχω αρθρογραφήσει συχνά , στις προηγούμενες αναρτήσεις μου ΤΟΝΙΖΟΝΤΑΣ τις ευθύνες όλων ημών, που κάνουμε το λαό. (Έχεις χάσει επεισόδια, αλλά μπορείς ακόμα να ανατρέξεις στα κείμενά μου αν θέλεις). Το ότι ΚΑΙ οι πολίτες έχουν ευθύνη, δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορούν να μάθουν από τα σφάλματα και τις επιλογές τους(ΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΠΟΤΕ...)ούτε ότι πρέπει να ανασταλούν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, επειδή υπήρξαν συνένοχοι στο κατάντημα. Ό,τι πιο επικίνδυνο υπήρξε στην Ελλάδα, είναι αυτό που ανέφερε η Big Mama: Ο λαϊκισμός. Το χάΙδεμα των αυτιών. Π.χ.Δεν φταίμε εμείς για τίποτα αλλά οι δυνάμεις του χάους που απεργάζονται τον αφανισμό μας!!!!(Μ.Θεοδωράκης στο Μέγαρο Μουσικής)
Ο λαϊκισμός, υπήρξε μια βεαδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια της χώρας και ήταν η κύρια αιτία, που η χώρα μας έμεινε καθηλωμένη ενώ οι άλλοι λαοί προχωρούσαν....
Συμπέρασμα: Όποιος αγαπά τη χώρα του, πρέπει να λέει την αλήθεια με το όνομά της και ας πονάει. Αρκετά νταντανέψαμε το εαυτό μας μέχρι τώρα.
Και κάτι ακόμα Σπυρέτο: Η αλήθεια δεν είναι σχολαστική. ΜΟΝΟ δύο πράγματα μπορεί να είναι: Να είναι αλήθεια ή να μην είναι.
@Big Mama
Mama σ' ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου παρ' όλο που είσαι μακριά.
Τα επιχειρήματά σου στο θέμα, έχουν μοναδική διαύγεια, αμεσότητα και αυτονοησία, που όμως μπορεί να εκληφθεί και ως σπάνιας δύναμης σκέψη. Κι αυτό, επειδή εμείς οι Νεοέλληνες συζητούμε σχεδόν πάντα σε ομιχλώδη τοπία, έτσι ώστε το αυτονόητο να ξεμακρύνει τόσο, που να σπανίσει. Έτσι λοιπόν το αυτονόητο στην Ελλάδα έγινε ζητούμενο και όταν εμφανίζεται όπως τώρα στα επιχειρήματά σου, μοιάζει με σκέψη σπάνια. Κρατώ λοιπόν δύο καθοριστικά σημεία για τη συζήτηση από το σχόλιό σου:
α) Ότι η ιδιότητα κάποιου, όσο σπουδαία και αν είναι, δεν προϋποθέτει και ικανότητα άσκησης πολιτικής σκέψης και πράξης.
Και Β) Τον λαϊκισμό που καθήλωσε τη χώρα μας στην οπισθοδρόμηση καλλιεργώντας μια νοοτροπία, συνωμοσιολογίας, ότι κάποιοι αόρατοι εχθροί θέλουν να μας σβήσουν απ' το χάρτη, οι άλλοι φταίνε, οι κουτόφραγκοι, εμείς είμαστε ο πιο έξυπνος λαός, Τα βαλανίδια που έτρωγαν οι Ευρωπαίοι όταν εμείς είχαμε χοληστερίνη και άλλα γραφικά...
Ωραία, εξωραϊσμένα ψέματα. να μας λένε αυτά που θέλαμε ν' ακούσουμε, ενώ εμείς, περιπέσει ως λαός σε μια μόνιμη φάση αυτοχαϊδέματος...
@Ανώνυμος/ Σεραφείμ Βάγιας/Μερος 2ο
Το δεύτερο μέρος της επιστολής σου προς τον Μ. Θεοδωράκη, φίλε Σεραφείμ,έχει το νόημα ακριβώς εκείνου που έλεγα πρωτύτερα στο Σπύρο: 'Οτι όποιος αγαπά τη χώρα του, πρέπει να λέει την αλήθεια, χωρίς να μασάει τα λόγια του, κι ας πονάει. Μόνο με την αλήθεια διαμορφώνεται και συγκροτείται ο χαρακτήρας ενός λαού, που θα μπορεί να ξέρει προς τα που πηγαίνει και γιατί. Δεν θα λέμε μόνο για χάρη της φιλολογίας τα λόγια του Διον. Σολωμού ότι: "Εθνικό είναι ότι είναι αληθές" Να το κάνουμε κάποτε και πράξη. Έτσι λοιπόν, εσύ είπες στον Μ.Θεοδωράκη, αυτά που εκείνος έπρεπε να πεί στους Έλληνες πολίτες. Μακάρι να καταλάβει κάτι από αυτά που του έγραψες, κάνοντας χρήση της σοφίας του αρχαίου φιλοσόφου, που έλεγε: "Γηράσκω αεί διδασκόμενος...."""
Σπύρο μου,
Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που διαβάζω τις απόψεις σου και τα σχόλιά σου.
Άλλωστε σε ανύποπτο χρόνο στο είχα πει.
Είμαστε απ’ το ίδιο φυτόχωμα.
Όμως φίλε μου, έχω δένδρο ακόμη πιο ψηλό απ’ τον Μίκη Θεοδωράκη να βλέπω.
Τον στρατηγό Μακρυγιάννη.
Κοίτα σύμπτωση, είναι και οι δυο ψηλοί σαν τα Κυπαρισσία.
Δες με πόση αξιοπρέπεια, αυτός ο αγράμματος στρατιώτης, που του οφείλω την ύπαρξή μου, πορεύτηκε στη ζωή του.
Πόσα χρήσιμα είπε. Με τη ανιδιοτέλεια και αλτρουισμό υπηρέτησε την πατρίδα.
Που δεν αντάλλαξε τις θυσίες του για την πατρίδα και τα τραύματά του με κανένα κρατικό αξίωμα.
Και ύστερα, με ταπεινότητα το γράφω και μετριοφροσύνη, έχω τον πατέρα μου. Που τρέχοντας στο Καλπάκι με το 316 τάγμα του και φωνάζοντας ΑΕΡΑ!!! ΑΕΡΑ!!! έφαγε μια Ιταλική σφαίρα στο κεφάλι και η μάνα μου σαρανταπέντε χρόνια τον έκλαιγε και του τα έψελνε που πήγαινε μπροστά-μπροστά και τον πήρε ο χάρος.
Αυτούς βλέπω και χιλιάδες άλλους αφανείς ήρωες.
Δεν θέλω να βλέπω ήρωες που ζουν μέσα στη χλιδή και στα ταρατατζούμ.
σεραφείμ βάγιας
Σήμερα έχει μιά πολύ όμορφη μέρα,εδώ στο στο Νέσβιλ του Τενεσί.
Μόνο που φυσάει λίγο και τα λίγα, μεινεσμένα φύλα στις κορυφές των δέντρων στο δασάκι που είναι πίσω μου τραβάνε κίτρινες πινελιές στον γαλανό ουρανό !!!
Κάτι τέτοιες φωτεινές μέρες-της πύλης του χειμώνα-θες να δεις πέρα από το σκοτεινό σώμα του που έρχεται μακρύ, βαρύ και με αναμενόμενες,καταστροφικές καταιγίδες.Και από τον πόθο μου να δω ίσως ανέβηκα σε δέντρο που κάποτε έβλεπε ορίζοντες.
Φαίδωνα,ΜΠΙΓΚ ΜΑΜΑ,Σεραφείμ, διάβασα τα σχόλιά σας.Εχουν μέσα τους βιωματικό πραγματισμό, τεκμηριωμένη άποψη [στο θέμα που μιλάμε]και σε πολλά σημεία πικρή αλήθεια ειπωμένη με ζουμερή σοφια και διακριτικότητα.Εχετε δίκιο.Αλλωστε εγώ δεν διάβασα την συνέντευξη του Μ.Θ. στο Βήμα.Εχω,πράγματι, "χάσει επεισόδια"
Εχω να σας πω πάντως ότι για την Ελλάδα δρομολουγούνε τα "κέντρα"
μιά ανοιχτή χρεοκοπία όσο γίνετε λιγότερο επίπονη γι αυτούς.
@Σπύρος Δαρσινός
Σπυρέτο μου, η περιγραφή σου από το Νέσβιλ του Τεννεσί, έμοιαζε με ζωγραφικό πίνακα και περιρρέουσα ποιητικότητα.
Για τη συζήτησή μας: Χαίρομαι που μετά από έναν ευρύτατο και ενδιαφέροντα διάλογο, καταφέραμε να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα.
Όσο για το τι αναμένεται για την Ελλάδα στην χρονική περίοδο που ακολουθεί, είναι πολλά τα σενάρια και ένα από αυτά είναι αυτό που είπες εσύ. Διαπιστώνω όμως με λύπη μου, ότι εκτός από την δικαιολογημένη αγανάκτηση του κόσμου που υποφέρει, οι κομματικοί φανατισμοί καιροφυλακτούν παντού. Άραγε ούτε και τώρα θα καταλάβουμε τίποτα;;;
Πολύ ενδιαφέρουσα η νέα ανάρτηση του Φαίδωνα Θεοφίλου , αλλά ειδικά σε αυτή την ανάρτηση ο συγγραφέας-ποιητής Θεοφίλου αναγκάζεται να βάλει στην άκρη το συναίσθημα και να δέσει με ορθολογικά και αποδεδειγμένα επιχειρήματα τις απόψεις του όπως πολύ ωραία τονίζει στο σχόλιο του ο Σπύρος Δαρσινός.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι στα όσα ενδιαφέροντα λέει ο Φαίδων Θεοφίλου παρά μόνο να συμπληρώσω κάποιες δικές μου σκέψεις στα όσα παραθέτει.
Ο Φ.Θεοφίλου ίσως είναι μια ισχνή μειοψηφία που τολμά να αναδείξει την άλλη πλευρά του μεγάλου δημιουργού Μίκη Θεοδωράκη , εκείνο δηλαδή το κομμάτι που αφορά την ενασχόληση του Μίκη με την πολιτική και δεν τολμούν να το αναδείξουν διότι λειτουργώντας με το συναίσθημα είναι δύσκολο να δεις την άλλη πλευρά.
Ένας μεγάλος δημιουργός όπως ο Μίκης Θεοδωράκης δεν είναι ποτέ δυνατόν να περιοριστεί στα στενά πλαίσια ενός κομματικού σχηματισμού γιατί απλούστατα δεν μπορεί να χωρέσει γιατί αποτελεί κτήμα ολόκληρου του λαού.
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε πρόταση στον μεγάλο Βασίλη Τσιτσάνη να κατέβει στον πολιτικό στίβο με τη σημαία του ΠΑ.ΣΟ.Κ ,ο Τσιτσάνης, ένας άνθρωπος χωρίς υψηλό μορφωτικό επίπεδο , απάντησε στην πρόταση του Ανδρέα Παπανδρέου , αφού τον ευχαρίστησε πρώτα του είπε ότι είμαι ο Τσιτσάνης όλων των Ελλήνων και όταν έρθω στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα γίνω ο Τσιτσάνης μια μερίδας του λαού.
Ο Μίκης Θεοδωράκης , όπως και κάθε Έλληνας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα της ενασχόλησης με τα κοινά, αλλά όπως λέει ο Φ.Θεοφίλου στην ανάρτηση του με λόγο στοχευόμενο, αιρετικό και όχι να ακολουθεί το δρόμο της μη δυσαρέστησης και να τα έχουμε καλά με όλους.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ξεκίνησε από την αριστερά , μετά αν δεν κάνω λάθος εντάχθηκε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ και στο τέλος κατέληξε ως υπουργός πολιτισμού στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Όπως είπε ένας μεγάλος Έλληνας στοχαστής ο Κώστας Αξελός, η μοίρα ενός μεγάλου δημιουργού είναι να πορεύετε από το έθνος του προς την ανθρωπότητα .
Εγώ προσωπικά έχω ανάγκη τον Μίκη Θεοδωράκη ως μεγάλο δημιουργό , με ένα σημαντικό και μεγάλο έργο που πάντα θα με εμπνέει και όχι ένα ναρκισσευόμενο λαοπατέρα.
Δημοσίευση σχολίου