ΜΕ ΛΕΝΕ ΣΤΡΑΤΟ, ΕΙΜΑΙ 70 ΧΡΟΝΩΝ

Προδημοσίευση από τον Πρόλογο, του ανέκδοτου Μυθιστορήματος "Η ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ"

του Σπύρου Δαρσινού

Με λένε Στράτο, είμαι 70 χρονών , τα πρώτα τριάντα χρόνια τα έζησα στην χώρα που γεννήθηκα -και που την λένε Ελλάδα - και τα άλλα σαράντα σ’ ένα σπίτι στο Τενεσί που είναι στο τέλος απόκεντρου δρόμου. Πίσω από το σπίτι είναι μια λίμνη με αγριόπαπιες και γλάρους που απογειώνονται από τις όχθες της και χάνονται με σχεδιασμούς στους ορίζοντες .
.
Το σπίτι έχει τσιμεντένια θεμέλια, τοίχους και σκεπή ,όπως και οι φυλακές. Εμένα δεν μου αρέσουν τα τσιμεντένια θεμέλια, τα τείχη και οι σκεπές
Το πρώτο με καρφώνει και τ’ άλλα δύο και δεν μ’ αφήνουν να πετάξω με τους γλάρους .
.
Λένε ότι είμαι ιδιότροπος ,αλλά εγώ είμαι 70 χρονών, τα 30 στη χώρα που γεννήθηκα -και που την λένε Ελλάδα -και τα άλλα 40 σ’ ένα σπίτι στο τέλος του δρόμου …..
.
Το σπίτι, (όχι «μου» σκέτο σπίτι ,το «μου» είναι εταίρα) δεν έχει περίφραξη , δεν μου αρέσουν οι περιφράξεις, είναι φτιαγμένες με αγκαθωτά «μου»
.
Έχεις ιδιοτροπήσει μπαμπά, μου είπαν προχθές τα παιδιά μου, και μου το είπαν επειδή δεν έφαγα γάλο την ημέρα των «ευχαριστιών» Δεν ξέρω πως ευχαριστείς το θεό με το σφάξιμο του γάλου .
.
Λένε ότι είμαι ιδιότροπος , αλλά εγώ είμαι 70 χρονών ,τα 30 σε μιά χώρα που γεννήθηκα και που την λένε Ελλάδα και τα 40 σ’ ένα σπίτι στο τέλος ενός δρόμου που πνίγεται στη λίμνη
Δεν υπάρχουν άλλα σπίτια γύρω από το σπίτι . Δεν ήθελα να ήταν άλλα σπίτια, δεν θέλω να με βλέπουν όταν δραπετεύω στα φτερά των γλάρων.
.
Μπροστά, και ψηλά σε δύο λόφους, είναι μιά συνοικία με κλειστά παράθυρα για να μην μπαίνει η ομίχλη . Δεν μου αρέσει ομίχλη, είναι οι ανάσες ενός σύννεφου που πέθανε πριν γίνει βροχή.
Λένε πως είμαι ιδιότροπος , αλλά εγώ είμαι σαράντα χρόνια κλεισμένος ανάμεσα σε απρόσωπους λόφους , σε ομίχλες και λιμνασμένα δάση.
.
Το σπίτι , όπως είπα, δεν έχει περίφραξη , έχω φυτέψει στις τρεις πλευρές του 70 πεύκα (όχι σύνορα, πλευρές , τα σύνορα είναι χαρακιές σε ψυχές) Ναι 70, όσα και η ηλικία μου ,τα πρώτα 30 σε μία χώρα που την λένε Ελλάδα και τα 40 εδώ σε τούτο τον βάλτο
Τα τριάντα τα φύτεψα στην πρόσοψη του δρόμου -όσα και τα χρόνια που γεννήθηκα και έζησα σε μία χώρα που την λένε Ελλάδα , και τα 40 τα φύτεψα στη δεξιά και αριστερή πλευρά -όσα και τα χρόνια μου σε τούτα τα μέρη που τα δάση δεν έχουν ρίζες γιατί ποτέ δεν διψάνε.
.
Στην πίσω πλευρά του οικοπέδου δεν έχω φυτέψει πεύκα , θέλω να βλέπω τη λίμνη που ενώνεται με την άλλη ,και την άλλη και τα πελάγη…..
.
Με τα βήματα της σιωπής μου έχει φτιαχτεί ένα μονοπάτι στις πλευρές του οικοπέδου -εκτός από της πρόσοψης , εκεί δεν περπατάω , δεν θέλω να περπατάω.Δεν θέλω να κοιτάζω τα 30 πεύκα που φύτεψα για τα 30 χρόνια στη χώρα που γεννήθηκα και που την λένε Ελλάδα
Είσαι ιδιότροπος , εσύ τα φύτεψες, μου λέει η γυναίκα μου.
Δεν απαντάω….
.
Όταν κόβω το χορτάρι στα πόδια των 30 πεύκων δεν πλησιάζω κοντά τους Ματώνουν εύκολα ….
Μιά μέρα έσπασε ο δυνατός αέρας ένα κλαδί τους.
Το έθαψα στην άκρη της λίμνης που απογειώνονται οι γλάροι…..
Γιατί το έθαψες ; με ρώτησε η γυναίκα μου όταν μπήκα στο σπίτι
Δεν της απάντησα .
Είναι το σώμα σου , είναι η αρχή σου, μου είπε με σκυμμένο κεφάλι,
Δεν μίλησα ….
Τελευταία σε βλέπω να κρυφοκοιτάζεις τα 30 πεύκα από τις κουρτίνες του μπροστινού παραθύρου ,μου είπε χαμηλόφωνα
Πάλι δε μίλησα
Έφυγε από το δωμάτιο.
.
Δεν ξέρω αν λέει αλήθεια γυναίκα μου, φοβάμαι όμως ότι μπορεί να είναι και έτσι Γιατί, είναι φορές που νιώθω ότι με πιάνει από το χέρι ένα παιδί και με πάει στο παράθυρο. Άκουγα την ανάσα του προχθές που έθαβα το κλαδί. Τι θέλει ; Δεν ξέρω τι θέλει και ….ούτε θέλω να μάθω. Θα το διώξω άμα ξανάρθει. Θα το διώξω . Εγώ έχω τους γλάρους που έχουν φτερά……
.
Λένε πως είμαι ιδιότροπος, αλλά εγώ είμαι 70 χρονών, τα 30 στη χώρα που γεννήθηκα και που την λένε Ελλάδα και τ’ άλλα 40 σ’ ένα σπίτι στο τέλος του δρόμου …Και …… δεν έχω φτερά.