Δευτέρα, Φεβρουαρίου 22, 2010

ΜΕ ΛΕΝΕ ΣΤΡΑΤΟ, ΕΙΜΑΙ 70 ΧΡΟΝΩΝ

Προδημοσίευση από τον Πρόλογο, του ανέκδοτου Μυθιστορήματος "Η ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ"
του Σπύρου Δαρσινού

Με λένε Στράτο, είμαι 70 χρονών , τα πρώτα τριάντα χρόνια τα έζησα στην χώρα που γεννήθηκα -και που την λένε Ελλάδα - και τα άλλα σαράντα σ’ ένα σπίτι στο Τενεσί που είναι στο τέλος απόκεντρου δρόμου. Πίσω από το σπίτι είναι μια λίμνη με αγριόπαπιες και γλάρους που απογειώνονται από τις όχθες της και χάνονται με σχεδιασμούς στους ορίζοντες .
.
Το σπίτι έχει τσιμεντένια θεμέλια, τοίχους και σκεπή ,όπως και οι φυλακές. Εμένα δεν μου αρέσουν τα τσιμεντένια θεμέλια, τα τείχη και οι σκεπές
Το πρώτο με καρφώνει και τ’ άλλα δύο και δεν μ’ αφήνουν να πετάξω με τους γλάρους .

.
Λένε ότι είμαι ιδιότροπος ,αλλά εγώ είμαι 70 χρονών, τα 30 στη χώρα που γεννήθηκα -και που την λένε Ελλάδα -και τα άλλα 40 σ’ ένα σπίτι στο τέλος του δρόμου …..

.
Το σπίτι, (όχι «μου» σκέτο σπίτι ,το «μου» είναι εταίρα) δεν έχει περίφραξη , δεν μου αρέσουν οι περιφράξεις, είναι φτιαγμένες με αγκαθωτά «μου»

.
Έχεις ιδιοτροπήσει μπαμπά, μου είπαν προχθές τα παιδιά μου, και μου το είπαν επειδή δεν έφαγα γάλο την ημέρα των «ευχαριστιών» Δεν ξέρω πως ευχαριστείς το θεό με το σφάξιμο του γάλου .

.
Λένε ότι είμαι ιδιότροπος , αλλά εγώ είμαι 70 χρονών ,τα 30 σε μιά χώρα που γεννήθηκα και που την λένε Ελλάδα και τα 40 σ’ ένα σπίτι στο τέλος ενός δρόμου που πνίγεται στη λίμνη
Δεν υπάρχουν άλλα σπίτια γύρω από το σπίτι . Δεν ήθελα να ήταν άλλα σπίτια, δεν θέλω να με βλέπουν όταν δραπετεύω στα φτερά των γλάρων.

.
Μπροστά, και ψηλά σε δύο λόφους, είναι μιά συνοικία με κλειστά παράθυρα για να μην μπαίνει η ομίχλη . Δεν μου αρέσει ομίχλη, είναι οι ανάσες ενός σύννεφου που πέθανε πριν γίνει βροχή.
Λένε πως είμαι ιδιότροπος , αλλά εγώ είμαι σαράντα χρόνια κλεισμένος ανάμεσα σε απρόσωπους λόφους , σε ομίχλες και λιμνασμένα δάση.

.
Το σπίτι , όπως είπα, δεν έχει περίφραξη , έχω φυτέψει στις τρεις πλευρές του 70 πεύκα (όχι σύνορα, πλευρές , τα σύνορα είναι χαρακιές σε ψυχές) Ναι 70, όσα και η ηλικία μου ,τα πρώτα 30 σε μία χώρα που την λένε Ελλάδα και τα 40 εδώ σε τούτο τον βάλτο
Τα τριάντα τα φύτεψα στην πρόσοψη του δρόμου -όσα και τα χρόνια που γεννήθηκα και έζησα σε μία χώρα που την λένε Ελλάδα , και τα 40 τα φύτεψα στη δεξιά και αριστερή πλευρά -όσα και τα χρόνια μου σε τούτα τα μέρη που τα δάση δεν έχουν ρίζες γιατί ποτέ δεν διψάνε.

.
Στην πίσω πλευρά του οικοπέδου δεν έχω φυτέψει πεύκα , θέλω να βλέπω τη λίμνη που ενώνεται με την άλλη ,και την άλλη και τα πελάγη…..

.
Με τα βήματα της σιωπής μου έχει φτιαχτεί ένα μονοπάτι στις πλευρές του οικοπέδου -εκτός από της πρόσοψης , εκεί δεν περπατάω , δεν θέλω να περπατάω.Δεν θέλω να κοιτάζω τα 30 πεύκα που φύτεψα για τα 30 χρόνια στη χώρα που γεννήθηκα και που την λένε Ελλάδα
Είσαι ιδιότροπος , εσύ τα φύτεψες, μου λέει η γυναίκα μου.
Δεν απαντάω….

.
Όταν κόβω το χορτάρι στα πόδια των 30 πεύκων δεν πλησιάζω κοντά τους Ματώνουν εύκολα ….
Μιά μέρα έσπασε ο δυνατός αέρας ένα κλαδί τους.
Το έθαψα στην άκρη της λίμνης που απογειώνονται οι γλάροι…..
Γιατί το έθαψες ; με ρώτησε η γυναίκα μου όταν μπήκα στο σπίτι
Δεν της απάντησα .
Είναι το σώμα σου , είναι η αρχή σου, μου είπε με σκυμμένο κεφάλι,
Δεν μίλησα ….
Τελευταία σε βλέπω να κρυφοκοιτάζεις τα 30 πεύκα από τις κουρτίνες του μπροστινού παραθύρου ,μου είπε χαμηλόφωνα
Πάλι δε μίλησα
Έφυγε από το δωμάτιο.
.
Δεν ξέρω αν λέει αλήθεια γυναίκα μου, φοβάμαι όμως ότι μπορεί να είναι και έτσι Γιατί, είναι φορές που νιώθω ότι με πιάνει από το χέρι ένα παιδί και με πάει στο παράθυρο. Άκουγα την ανάσα του προχθές που έθαβα το κλαδί. Τι θέλει ; Δεν ξέρω τι θέλει και ….ούτε θέλω να μάθω. Θα το διώξω άμα ξανάρθει. Θα το διώξω . Εγώ έχω τους γλάρους που έχουν φτερά……

.
Λένε πως είμαι ιδιότροπος, αλλά εγώ είμαι 70 χρονών, τα 30 στη χώρα που γεννήθηκα και που την λένε Ελλάδα και τ’ άλλα 40 σ’ ένα σπίτι στο τέλος του δρόμου …Και …… δεν έχω φτερά.




59 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Αγαπητέ μου Φαίδωνα,
ευγενικό κι ωραίο να βάλεις τον πρόλογο ενός βιβλίου που δεν έχει ακόμη ...τελειώσει!

Τυγχάνει να "μπω" πρώτη στις απόψεις μου, μάλλον εντυπώσεις μου, για το αναμενόμενο πόνημα του φίλου Σπύρου.
Απλά εύχομαι να μη με κακκίσει σε ότι δεν θα συμφωνήσει μαζί μου.

Σπύρο μου,
αφού φαίνεται ότι είναι ένα είδος αυτοβιογραφίας, γιατί δεν αφήνεις τον καημένο τον "Στράτο"
να είναι ο...Σπύρος...

Μας δίνεις , βέβαια, έναν "Στράτο" που έχει αρχίσει να "μπερδεύει" κάπως τα πράγματα, ίσως διότι έχει αρχίσει να ενοχλείται από την ηλικία του... ίσως διότι μπερδεύεται σε ποια χώρα ζει...
ίσως διότι ...οι δικοί του, -οι κοντινοί του,- δεν έχουν καταλάβει ότι χρειάζεται μια κάποια ιατρική βοήθεια...

Εκείνα τα 30 πεύκα, μπερδεύονται στο μυαλό του με τα 40 πεύκα...
Το κλαδί -συμβολικό... μα το φυτεύει στην χώρα που έχει φυτέψει τα ΣΑΡΑΝΤΑ πεύκα κι όχι τα ΤΡΙΑΝΤΑ πεύκα...
Αυτά, δεν είναι σουρρεαλιστική ποίηση...
δεν είναι παραξενιές που θα πρέπει εμείς να διπλοδιαβάζουμε για να καταλάβουμε...

Με άλλα λόγια,
τί να περιμένουμε?
Τρελο-φιλοσοφίες του 70-χρονου;
και πότε θα είναι ο Σπύρος της ελλάδας και του τένεσσί που θα τον μερδεύει ο Στράτος του...Σπύρου...

και ΤΙ θ' αποκομίσουμε εμείς -τουλάχιστον εγώ που σ' έχω αγαπητό φίλο- απ' όλα αυτά τα "ονειρικά" ενός χαρακτήρα που έχει από τα 70 του "χάσει" την επαφή του με την πραγματικότητα!!!!!!!!

Μήπως θα πρέπει η... ΓΥΝΑΙΚΑ του... Στράτου να διορθώνει τον Σπύρο για να βρούμε μια κάποια απάντηση;

Τώρα, αν δεν κατάλαβα καλά, μέχρι εδώ,
δώσε μου, σε παρακαλώ, μια πρόταση ακόμη να μπω στην καθόλου ...παράξενη νοοτροπία σου.

Πάντα με αγάπη,
Υιώτα
ΝΥ

Ροβίνα Άλμπα είπε...

Μου αρέσει αυτή η ονιερική αναφορά στη ζωή, μου αρέσουν όλες οι αρνήσεις σου , όλες οι παραξενιές σου και μην ακούς αυτούς που δεν μπορούν να κατανοήσουν τις θέσεις σου και να πετάς συχνά με τα φτερά των γλάρων .κι άκου αν εκείνο το παιδί σε ξαναπλησιάσει μη το διώξεις κάτσε μαζί του κάτω από τις σκιες των πεύκων κι άκουσε τι θέλει να σου πει τα παιδιά λένε αλήθειες που λευτερώνουν και τι σημαίνει είμαι 70 χρονών...έχεις ακόμα μπροστά σου πολλά χρόνια που μπορούν να σε κάνουν να δεις τα πράγματα πιο βαθιά πιο ουσιαστικά.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αστοριανή

Αγαπητή μου Γιώτα, να μου επιτρέψεις να σου πω ότι το ύφος με το οποίο απευθύνεσαι στον Σπύρο, προσωπικά το θεωρώ λίαν επιεικώς απαράδεκτο! Δεν είναι δυνατόν να κρίνεις τον ψυχισμό ενός ανθρώπου με λογιστική λογική και πρακτική!
Επιτέλους άλλος ο ψυχισμός της γυναίκας και άλλος ο ψυχισμός του άντρα. Και οι δύο σεβαστοί. Αλλά εκεί πρέπει να παραμείνουν. Στο σεβασμό της διαφορετικότητας του ενός από τον άλλον.
Εγώ δεν γνωρίζω αν έχει τελειώσει ή όχι το βιβλίο του Σπύρου ούτε και κανείς άλλος από το Καφενείο. Εσύ που το γνωρίζεις, δεν ξέρω αν θα έπρεπε να μας το πεις ή αν έχει σημασία που αναρτάται ο πρόλογος στο ιστολόγιο προτού τελειώσει το βιβλίο. Εγώ δεν είχα καμία ευγένεια απέναντι στο Σπύρο επειδή είναι φίλος μου. Απλά μου άρεσε το θέμα: "Ο επώδυνος διχασμός ενός ανθρώπου, μεταξύ του γενέθλιου τόπου και της καινούριας πατρίδας" Θέμα διαχρονικό που αγγίζει τις καρδιές.
Υπερασπίζομαι λοιπόν όχι μόνο το θέμα αλλά και το κείμενο του Σπύρου, που αφήνει με απλό, ανθρώπινο και ποιητικό τρόπο, όπως αυτός αντανακλάται από την ψυχή του να διαφανεί αυτό το μοίρασμα του ανθρώπου ανάμεσα σε δυό πατρίδες. Κι αυτά δεν τα λέω ως φίλος του αλλά μόνο ως λογοτέχνης.
Δεν ξέρω τι λένε οι φίλοι μεταξύ τους, (αφού ο Σπύρος είναι φίλος σου) αλλά για το τι λένε δημόσια ο ένας για τον άλλον, πρέπει να προσέχουν, για να μη ξεπερνούν τα όρια, και φθάνουν στο σημείο της προσωπικής προσβολής και του ιδιωτικού βίου, όπως εσύ, του φίλου σου.
Όχι δεν είμαι δικηγόρος του Σπύρου. Απλά δεν δέχομαι να προσβάλλονται οι θαμώνες του Καφενείου, στο επίπεδο της ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΖΩΗΣ. Αν είχες να κάνεις παρατηρήσεις εστιασμένες στο κείμενο, είναι καλοδεχούμενες, όσο σκληρές κι αν είναι αυτές, φτάνει να είναι σε λογοτεχνικό επίπεδο. Αυτό άλλωστε σημαίνει και κριτική.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Αγαπητή Γιώτα
Καλό ποδαρικό έχεις Και
πριν κάνεις κανένα τηλεφώνημα και πας τον"κακομοίρι"τον Στράτο στο ψυχιατρείο σου λέω
1ον] η "ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ" δεν είναι αυτοβιογρφία είναι μυθιστόρημα με προσωπικές μου εμπειρίες [οπως συμβαίνει πάντα με τους συγραφείς]επομένως βάζει ο συγραφέας το όνομα που νομίζει ότι ταιριάζει στην ιστορία του
2ον] ο γέρο Στράτος έχει την δική του μνήμη και τις δικες του ευαισθησίες από τα γεγονότα που εζησε στα 30χρόνια της Ελλάδας, οι οποίες στην αρχή τον τραυμάτισαν αλλά στην πορεία της ζωής του πάλαιψε με τη σκεψη και την λογική και τις μετέτρεψε σε κριτική του δύναμη και χωρίς να το θέλει βλέπει τώρα στα συνορα ΚΑΙ τις χαρακιές ,στο "ΜΟΥ" ΚΑΙ την εταίρα και στον αγκαθωτό φράχτη βλεπει ΚΑΙ το ΕΓΩ
Είναι αυτά δηλαδή που όταν γίνουν εμμονές γίνονται και κατάρα .Αυτά σκευτόταν ο Γέρο Στράτος όταν σταμάτησε την επαγγελματική του δραστηριότητα.Τα σκευτόταν κοιτάζοντας πίσω τη ζωή του ,και βρέθηκε ξαφνικά σε αναβρασμό ανάμεσα σε αυτό που αγαπάει και κουβαλάει μαζί του ,με τα 30 πεύκα ,και σε αυτό που θα ήθελε να είναι αυτό που αγαπάει. Και εδω βγήκε ο θυμός για τον εαυτό του ,γιατί δεν στηριξε αρκαιτά τότε αυτό που πιστευε ώστε να ηταν καλύτερο αυτό που και τωρα αγαπάει.Κατά κάποιο τρόπο νιώθει ενοχές γιατί νομίζει ότι πρόδωσε τις αρχές του παιδιού που έχει μέσα του .Και εδω πάλι όμως νίκησε ,γιατί στο επόμενο κεφάλαιο συμφιλιώνεται με το παιδί και γυρίζουνε πίσω μαζί,όχι γιά να κάνουνε μιά άλλη αυτοβιογραφία, αλλά για να κάτσουνε μαζί με το παιδί στην ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ και να γράψει το παιδί με το χέρι του γέρου μιά ιστορία που θα λέει στις σελίδες της πως κάποια παιδιά δεν σηκώνονται από τις πληγές και τα μιση του πολέμου και κάποια άλλα βγαίνουν όρθια, γιατί έτυχε να είχαν διπλα τους κάποιον άνθρωπο με διορατικότητα και φυσική γνωση που τους έμαθε τι πραγματικά πάει να πει συγνώμη,αγάπη,συνείδηση,
αλήθεια,πίστι,αυτογνωσία ,θεότητα,
θυσία,ερωτας ....... Ενας τέτοιος ανθρωπος ηταν ο παππούς του Στράτου !!!
Βλέπεις ,αγαπητή Γιώτα δεν είναι ολος ο κόσμος των ανθρώπων όπως είναι ο δικός σου που είναι ο Δημήτρης σου ,τα λουλούδια σου και η ομορφιά σου.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Αγαπητή Ροβίνα
Χαίρομαι για την κατανόησή σας στο θέμα αλλά και γιά την παραίνεσή σας "ν'ακούσω το παιδί κάτω από τα πεύκα" Αυτή ηταν και η επόμενη "υποχώρησή" μου ,άκουσα το παιδί.Αυτό είναι το σημερινό λάθος της κοινωνίας μας ,δεν ακούει τα παιδιά ,με αποτέλεσμα είτε κλείνονται στους εαυτούς τους και πληγώνονται ,είτε ξεσπάνε και πληγώνουν.
Θέλω να πω ακόμη πως όταν ένας 70άρης εντοπίζει,αναζητεί και πονάει μέσα από μια τέτοια διαδικασία σκέψης και κρίσης είναι ακόμη παιδί.Και ένα παιδί δρα ,αναζητεί ,ονειρεύεται πέφτει και και πετάει στα φτερά των γλάρων...
Αλίμονο στους ναρκισσισμούς της αυταρέσκειας που εχουν αποχτήσει την πραότητα απο την πολυγνωσία της ακινησία τους .Ειναι σαν να βάζεις την κούπα του καφέ σου στο άπλωμα του χεριού σου και να λες οτι τα φτάνεις , τα ξέρεις και τα κρίνεις όλα από την οπτική σου γωνία.
Ευχαριστώ γιλά το σχόλιό σας

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Φαίδωνα
Σ'ευχαριστώ που ανάρτησες στο "ΚΑΦΕΝΕΙΟ" τον προλογισμό μου για το ανέκδοτο μυθιστόρημά μου "Η ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ[Δεν ξέρω τι σημασία εχει αν είναι τελειωμένο ή σχεδόν τελειωμένο]
Η θεση που πήρες και οι απόψεις που εξέφρασες ,σαν οικοδεσπότης σαν φιλος και σαν λογοτέχνης , στην Γιώτα Στρατή για το κείμενό μου,συμβαίνει να με εκφράζουν και να με τιμούν.
Η Γιώτα Στρατή δεν γνωρίζει δυστυχώς πόσο αδικεί τον εαυτό της με κάτι τέτοιες άτσαλες και πρόχειρες παρεμβάσεις.Είναι σαν να
βουτάς τα χέρια σου στην λάσπη για να πλάσεις το δικό σου ζυμάρι

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

κ. Σπύρο μας… κ. Σπύρο μου.

Άργησα απόψε να γυρίσω στο σπίτι…
Κουβαλούσα, ερχόμενη, την ομίχλη από τις έννοιες των άλλων…
ευάλωτη στη θλίψη, πρόσφορη.
Ήταν για μένα η ώρα κατάλληλη για τούτο το κείμενό σας.

Σώμα του πεύκου… στις άκριες της πατρίδας φυτεμένο… με τα κλαδιά τ’ ανέμου και τις ρίζες του σαράντα χρόνια πίσω όλο δίψα, όλο.
Κείμενο διαβασμένο με χαμηλωμένα βλέφαρα και την γυαλάδα της νοσταλγίας να στάζει, νερό ποτάμι.

Μου άρεσε.

Έχει όλη την αγάπη μέσα του. Την νοσταλγία που μεγαλώνει, την ηλικία που δραπετεύει, τον ξένο τόπο που ‘γινε βάλτος για τα αισθήματα και τα όνειρα.
Μ’ ακόμη έχει, όλους τους Σπύρους κι όλους τους Στράτους, και τους Σωτήρηδες και τους Δημήτρηδες, τους Νίκους, μα και τους Γιάννηδες κι όλους τους άλλους με τα αρχαία ονόματα στην άκρη της λίμνης.

Μου άρεσε. Είναι ένα κείμενο που σε κάνει να ξεσκίζεις το πουκάμισό σου για να πετάξεις ελεύθερα, με στήθος προτεταμένο, στη μνήμη.

Μου άρεσε.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Υιώτα μου,

Με ταράζει και με εκπλήσσει το σχόλιό σου. Μου είχες δώσει ως τα τώρα την εντύπωση γυναίκας που αφουγκράζεται με τις αισθήσεις τον λόγο. Με τόση ποιητική φλέβα ακόμη και στα σχόλιά σου, μα και με έκφραση αφαιρετική… πώς είναι δυνατόν να «αξιολογείς» ένα λογοτεχνικό κείμενο σαν να πρόκειται για μια τηλεφωνική ιδιωτική συζήτηση;

Με γέμισες θλίψη.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Φαίδωνα

Σας τιμώ και σας εκτιμώ, θαρρώ το γνωρίζετε…
Πολλές φορές σας έχω ευχαριστήσει μικρά και για μεγάλα…

Αυτό όμως που οφείλω σήμερα να πω, και το οφείλω στον εαυτό μου, είναι πως όλοι εμείς που νομίζουμε ότι το «ιστολογείν» διαφέρει από το ζειν, κάνουμε λάθος.

Σήμερα μας διδάξατε τι πάει να πει να σεβόμαστε και να υπερασπιζόμαστε τις επιλογές μας αλλά και τα κείμενα των άλλων όπως θα υπερασπιζόμασταν τον φιλοξενούμενο μας ως οικοδεσπότες. Ευθέως και αληθώς, με όλο το πάθος και την ορμή, με όλο το σεβασμό, που αρμόζουν στην εμπιστοσύνη που δείχνει εκείνος που διαβαίνει το κατώφλι μας… μας εμπιστεύεται τις σκέψεις του και, εντέλει, μας καταθέτει την ψυχή του.

Όταν ξεκίνησα την Big Mama, δεν είχα το σθένος της απλής και ξεκάθαρης αλήθειας, της ευθείας. Μαθαίνω από σας και όσες φορές ταλαντεύομαι ή διστάζω να πω καταπρόσωπο αυτό που πρέπει, ακόμη και στην εξωδιαδικτυακή μου ζωή, ανατρέχω με τη σκέψη στον τρόπο που αντιμετωπίζετε τις όποιες απρέπειες και βάζετε τα όρια της ευπρεπούς και φιλικής επικοινωνίας.

Σας ευχαριστώ και σας χαίρομαι… Να είστε καλά, οικοδεσπότης ευθύς και τίμιος όπως πάντα.

Un par de neuronas... είπε...

Δεν μου αρέσει ομίχλη, οι περιφράξεις, τα τσιμεντένια θεμέλια που με καρφώνουν, τα τείχη και οι σκεπές που δεν μ’ αφήνουν να πετάξω με τους γλάρους, δεν θέλω να περπατάω και να με βλέπουν όταν δραπετεύω στα φτερά των γλάρων, ούτε θέλω να κοιτάζω τα 30 πεύκα που φύτεψα για τα 30 χρόνια μου στη Ελλάδα. Και δεν μ’αρέσει όταν νιώθω ότι ένα παιδί με πιάνει από το χέρι και με πάει στο παράθυρο. Δεν θέλω να θυμάμαι το παρελθόν, το οποίο καθορίζει το πώς είμαι τώρα, και δεν θέλω να ξαναείναι ένα παιδί ούτε θέλω την παιδική ελευθερία. Δεν θέλω να δω τα πεύκα με ρίζες στο παρελθόν, έχω φτερά τώρα, είμαι ελεύθερος τώρα και αρνούμαι να φάω γαλοπούλα τώρα. Και …… δεν έχω φτερά.

Φιλάκια για όλους.

Κώστας Ζωγραφόπουλος είπε...

Αγαπητέ Σπύρο Δαρσινέ,
Και επίσης αγαπητέ οικοδεσπότη Φαίδωνα Θεοφίλου,
Ένα κείμενο έχει την δική του μυρωδιά ακόμα και αν είναι το μέρος από το όλον μιας γραφής.
Διάβασα τον πρόλογο του μυθιστορήματος τρεις φορές σε διαφορετικές μέρες και φάσεις της ζωής μου.
Η αίσθηση που μου έδωσε ήταν ένας χορός μεταξύ παιδιού με ενός ενήλικα σε μυστικά τοπία της βαθειάς ψυχής.
Δεν είχα την ανάγκη της δημοσιογραφικής περιέργειας που μεταφράζεται στο ποιος, που και γιατί… αλλά άφησα να νοιώσω δικά μου κομμάτια μέσα στις αγκαλιές των νοημάτων από τις λέξεις.

Θα ήθελα να ευχηθώ καλή επιτυχία στον αγαπητό Σπύρο και είμαι σίγουρος ότι την ευαισθησία που έχουμε όλοι ανάγκη κάτω από την κρούστα της λογικής μας θα την υπηρετήσει καλά αυτό το πόνημα.

Να είστε καλά

STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER είπε...

Φαίδωνα εκλεκτέ αγαπημένε μου φίλε, δεν παύω ποτέ να θαυμάζω αυτή τη ξέχωρη λεβεντιά σου που συνδιάζει μυαλό και καρδιά. Έχω άθελά μου καιρό να φανώ στο Καφενείο μας για λίγη συζητησούλα, κρασάκι Νεμέας (κόκκινο που είναι ελιξήριο αστείρευτης νιότης...)που κερνά απλόχερα ο Οινοχόος μας και πάνω απ' όλα πνευματικό οξυγόνο από τον Οικοδεσπότη μας που το μοιράζεται φιλόξενα με όλους μας...αυτός που ξεχειλίζει ευφυία, ταλέντο, ευαισθησία, και ψυχική ομορφιά. Πώς να μη σ' αγαπάμε Φαίδωνά μου;;; Γι αυτό ταιριάξατε βασικά σε πολλά με το Σπύρο μας που είναι αυθεντικός Ποιητής της ζωής με καρδιά ωραία και μεγάλη...70 χρόνων νέος,δημιουργικός, αεικίνητος, εργατικός,βαθυστόχαστος, πανέξυπνος, καλόκαρδος, Έλληνας γλεντζές,ζεστός φίλος με άφταστο χιούμορ, άριστος οικογενειάρχης.
Εκτιμώ αφάνταστα και τα σωστά και εξυπνα λόγια της Big Mama που έχει βάθος και ομορφιά στη σκέψη της, και εμφανή καλοσύνη στον χαρακτήρα της. Είναι έξυπνη και καλή και την αγαπώ πολύ.

Ουδέποτε σκέτο ένα ταλέντο έχει τη δύναμη να αντικαταστήσει Αγάπη, Ευγένεια και Καρδιά. Ο αληθινός ποιητής εχει σεβασμό για τις δημιουργίες των άλλων και απαραίτητο συναίσθημα μετριοφροσύνης για τα δικά του έργα.
Η κριτική μπορεί και πρέπει να γίνεται για τα σωστά αίτια αλλά χωρίς προσβολή και πάντα με σεβασμό, αλήθεια και εκτίμηση για κείνον που κρίνουμε.

Σε συγχαίρω ολόθερμα Φαίδωνά μου γιατί στέκεις πάντα ωραίος και ευθύς σε όλα τα θέματα και είσαι ο τέλειος Οικοδεσπότης στο απολαυστικό Καφενείο σου. Μας μεθάς στοχασμό!

Γεια μας αγαπημένοι φίλοι μου... Κέρνα Σπύρο μου αβέρτα...Το βιβλίο σου έχει όλη την χαρακτηριστική ευαισθησία σου με τις τρυφερές εικόνες από τα 70 πεύκα και την λίμνη μ' αγριόπαπιες και τον απίθανο λυρισμό σου που φέρνει ζωντανό πίσω το αγόρι της νιότης σου με το πέταγμα των γλάρων...
Τα φτερά καμιά φορά χάνονται για λίγο αλλά ξανάρχονται...Το υπέροχο πέταγμά σου δεν τελειώνει σε κανένα 70 ούτε κολλά σε αριθμούς!...
Να 'στε όλοι γεροί και χαρούμενοι.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Με απέραντη αγάπη ΄φιλία και εκτίμηση,
STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER 2/23/2010 N.Υ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ροβίνα
Και μένα μου αρέσει που ένας ανθρωπος έφτασε στα 70 του για να γίνει πιο αντισυμβατικός κι από παιδί!! Αυτό κι αν είναι ανατροπή..

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπυρέτο μου να μην ευχαριστείς για τίποτα. Το ΚΑΦΕΝΕΙΟ όπου κάθεται ο Θεός και κλέβει το κρασί σου, χαίρεται που φιλοξενεί τον πρόλογο από το βιβλίο που γράφεις. Θα μπορούσες να είχες γράψει και μόνο τον πρόλογο και να αναρτηθεί. Τι σημασία θα είχε αν έγραφες μετά το βιβλίο; Το βασικό είναι ότι ο πρόλογός σου ως κείμενο, έχει κάτι σημαντικό να πει. Τώρα σχετικά με τη Γιώτα, πιστεύω ότι η συμπεριφορά της έχει κάτι το πρωτόγονο και ασυμβίβαστο με την ιδιότητα της ποιήτριας, αφού αφιλτράριστα, αφήνει να της ξεφύγουν όλα όσα έχει μέσα της και αντί να εστιάσει την κριτική της στο κείμενο που θα ήταν ενδεχομένως και χρήσιμη, προσπαθεί να υποβαθμίσει ως άνθρωπο και συγγραφέα τον υποτιθέμενο φίλο της.. Εδώ ταιριάζει η παροιμία: "Αν έχεις τέτοιους φίλους...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Big Mama
Mama πίστεψέ με, ποτέ δεν αισθάνθηκα πως έκανα ή κάνω κάτι το ξεχωριστό. Απλά και συνειδητά νομίζω ότι κάνω το αυτονόητο με την ίδια συναίσθηση της φυσικότητας της αναπνοής.
Πάντως χαίρομαι που αισθάνεσαι τόσο καλά στο ΚΑΦΕΝΕΙΟ και σε βεβαιώνω πως όλοι μαθαίνουμε απ' όλους!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βερόνικα
Καλή μου φίλη από την Ισπανία, νομίζω, αν κατάλαβα καλά, ότι ταυτίζεσαι με τα λόγια και την ατμόσφαιρα από το κείμενο του Σπύρου που ξαναγίνεται παιδί...
Φιλιά

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Κώστας Ζωγραφόπουλος
Κώστα μου συμφωνώ μαζί σου και χάρηκα τους χυμούς της άποψής σου, όπως εκφράζεται μέσα από το σχόλιό σου.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Κώστας Ζωγραφόπουλος
Κώστα μου συμφωνώ μαζί σου και χάρηκα τους χυμούς της άποψής σου, όπως εκφράζεται μέσα από το σχόλιό σου.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ΣΤΕΛΛΑ
Αυτές τις μέρες σε είχα στο νου μου και με πρόλαβες πριν
σ΄ενοχλή σω.. Χάρηκα που σε ξαναβλέπω στο Καφενείο, ΑΓΓΕΛΕ που πάντα κουβαλάς τα νήματα της συνοχής των φίλων σου.
Τίποτα δεν είναι στην πραγματικότητα αλήθεια απ' όσα λες για μένα "Επίτιμη θαμώνα του ιστολογίου -Ο Θεός στο Καφενείο".
Απλά είσαι γενναιόδωρη και ως φίλη και ως άνθρωπος. Χαρά ξεχωριστή σε όσους έχουν την τύχη να σε γνωρίζουν.

Κρατώ τα λόγια σου που με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο:

"Ουδέποτε σκέτο ένα ταλέντο έχει τη δύναμη να αντικαταστήσει Αγάπη, Ευγένεια και Καρδιά."

Όσο κι αν καλλιεργήσει κάποιος το ταλέντο του, όσο κι αν ψηλά το φτάσει, δεν αρκεί Στέλλα μου για να ολοκληρωθεί ως άνθρωπος.
Μας έλλειψες όμως. Δεν μπορεί να σε βλέπουμε μόνο κάθε του Αγίου Παπατρέχα...Κανόνισε τη πορεία σου γιατί είσαι και Επίτιμη και έχεις υποχρεώσεις....
Δεν σ' αγαπώ μόνον εγώ. Υπάρχουν κι άλλοι θαμώνες στους οποίους είσαι η αδυναμία τους. Να λοιπόν: Ο χώρος είναι γεμάτος αγάπη και φιλικά συναισθήματα για σένα. Τι άλλο θές;
Θα περνάς λοιπόν, θα αφήνεις μια λέξη όπως Καλησπέρα, ή δύο, όπως καλησπέρα παιδιά ή αν έχεις διάθεση και παραπάνω λέξεις. Θα τις αφήνεις στο τραπέζι του Καφενείου και μεις θα τις βρίσκουμε.
Φίλος σου

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπυρέτο μου κανονικά εσύ πρέπει να απαντάς όχι εγώ. Άντε λοιπόν, επικοινώνησε με τους φίλους μας που γράφουν τα σχόλιά τους για σένα.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

VERONICA
ΤΑ "ΔΕΝ ΘΕΛΩ" και "ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ"
είναι διαμορφωμένα πιστεύω που στην πορεία έγιναν αντίληψη Κι'όταν το παιδί καλεί το γέρο να γυρίσει πίσω ο γέρος θυμώνει με τον εαυτό του που άφησε τα πιστεύω του παιδιού αβοήθητα και έκανε την πίστη του αντίληψη .
Εκει,επάνω στον αναβρασμό του τα ξαναβγαζει μπροστά με θυμό ,σαν να θέλει να ξαναοχυρώσει εδάφη που νομίζει οτι εχασε.
Ομως ,στη συνέχεια,το παιδί δικαιώνεται πείθοντας το γέρο ότι αυτη η αντίληψη έχει κορμό και ρίζα τα πιστεύω που ο δογματισμός τους διαμορφώνει χαραχτήρες με συναίσθηση,ευεληξία και αντιληψη της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑΣ
Απλωνω το χερι μου με ένα ποτήρι κρασί ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ και σας κερνώ στην Ισπανία

Ανώνυμος είπε...

Κριμα που τελειωσε εδω, η προδημοσιευση της ΑΥΛΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ. Τη ρουφηξα κυριολεκτικα μ΄ολες μου τις αισθησεις.
Ζω κι΄εγω, φιλτατε Δαρσινε, πλαι στη λιμνη που ιστορεις ολακερα 15 χρονια παραπανω. Θαβω σαν κι΄εσενα στα νερα της, σπασμενα κλαδια του κηπου μου και σεργιανιζω στις οχθες της, μ΄οσες παραξενιες ελαχε να κουβαλαμε απο γεννησιμιου μαζυ μας.

Τωρα ομως ανυπομονω να διαβασω συντομα ως το τελος το βιβλιο σου.

Δημητρης Κεφαλιδης - Γερμανια

Σπυρος Δαρσινός είπε...

BIG MAMA
Πόσο ζεστη,διορατική και πλατειά είσθε !!!....
Δεν έχετε περιφράξεις.Ασχιστη αγκαλιά πέφτει η ματιά του νου και της ψυχής σας στην διαφορετικότητα των χρωμάτων και στις ομίχλες των ουρανών τους.
Με κυρίες σαν και ΣΑΣ χαίρομαι να επικοινωνώ,γιατί και η αντίθετη άποψή σας έρχεται με τέτοιο τρόπο που σμιλεύει την δική μου .
Αλλιώς,ποιός ο λόγος της επικοινωνίας ?

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Κύριε Ζωγραφόπουλε
Γιά άλλη μιά φορά απόλαυσα την σβελτάδα της σκέψης σας.
Εχετε έναν τρόπο να περπατάτε στέραια και σταθερά πάνω σε έννοιες ,νοήματα ,γνώσεις και αισθήματα.Η επεξήγησή τους είναι ακαριαία προς όφελος της ουσίας.
Είμαι βέβαιος πως στην χωμάτινη "ΑΥΓΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ" δεν θα νιώσετε μονο την ανάσα των συναισθημάτων αλλά θα δήτε στο βάθος και κάποιες σημαδούρες που εντοπίζουν παρεκλήσεις που στην αρχή ξεκινούν με μικρή γωνία που όλο αμβλύνονται.

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Αγαπητή μου Στέλλα
Πριν από χρόνια είχα κάνει μιά πρόβλεψη γιά σένα .Είχα πει,ότι θα έρθει μιά μέρα που θα στερέψεις από ΑΓΑΠΗ
Τόση που την δίνεις.....
ΚΙ όμως[ευτυχώς για μας] έπεσα έξω
Το ρυάκι έγινε ήρεμο,ποτιστικό ποτάμι που όλο δυναμώνει η πηγή του από τους κήπους που ποτίζει.
Και δεν είναι μόνο η Αγάπη που ξεχειλάει από τις όχθες της ψυχής σου είναι και το άφοβο δώσιμό σου στον άνθρωπο
Και ακόμη ?? κάτω απο την γάργαρη γρηγοράδα της λεκτικής σου έκφρασης έχεις βάθος στην κρίση σου.
Σε περιμένω ,εσένα και όλους τους καλοπροαίρετους φίλους του "ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ" ,να ρθήτε και να πιούμε ενα ποτήρι κρασί στην "ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ"

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Φίλε Φαίδωνα
Ωραίε ποιητή και υπέροχε Ανθρωπε
Και γιά τα δύο αυτά σου χαρίσματα
μπήκα στο "ΚΑΦΕΝΕΙΟ"
Σε άκουσα,σας άκουσα όλους και άρπαξα την ποδιά ,την έβαλα μπροστά μου και άρχισα να κερνάω κρασί να βγουν ανταρεμένα και λεβέντικα τα λόγια απο τα στήθη και να κάνουνε στα τραπέζια μας μας καντρίλιες .Εκεί ,στο τραπέζι,μαθαίνει ο λόγος
να λικνίζεται ευλίγιστα και απαλά,να παίρνει και να δίνει ρυθμό στο σώμα και από το σώμα του άλλου λόγου .
Μίλα εσύ γιά μένα ποιητή.Εγω έχω και τα βαρέλια να αφρογκαστώ,μήπως
κανένα μας χαλάσει και τότε θα το ξεδογιάσω να το βγάλω στην ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ να ποτιστεί με φως και οξυγόνο.
Οσα γιά σένα είπε η Στέλλα και η BIG MAMA πάρτα ,είναι δικά σου

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Αγαπητέ μου Δημήτρη
Εσυ εχεις και έναν λόγο πάρα πάνω να με καταλαβαίνεις.Εισαι και συ
παιδι της διασποράς.Και χαιρομαι ιδιαίτερα που η προδημοσίευση της "ΑΥΛΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ" σε συγκίνησε και θα ήθελες να ηταν ακόμη.
Σου υπόσχομαι, όταν εκδοθεί θα είσαι από τους πρώτους που θα λάβει ενα αντίγραφο.
Κάνε και συ ΦΙΛΕ ΜΟΥ τις "παραξενιές" μας πετραδάκια και ρίχτα στο δέσιμο του χτες με το αύριο.

Κώστας Ζωγραφόπουλος είπε...

Αγαπητέ Σπύρο Δαρσινέ,
Κώστα θα προτιμούσα με αποκαλείς… έχω συνδέσει στο μυαλό μου (όταν με αποκαλούν κύριο), εικόνες με καταστάσεις που διευκολύνουν το «κρυφτό» της κοινωνικής – ανθρώπινης επικοινωνίας…
Μεταξύ μας … κάνω φιλότιμες προσπάθειες να γίνω κύριος του εαυτού μου, αλλά ακόμη και σήμερα δεν το ενώ έχω καταφέρει … χε χε

Κατανοώ ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο από την πλευρά σου, όμως «τσινάει» κάτι μέσα μου και ήθελα να στο πω.
Άλλωστε κάπου μέσα μου , ακόμη δεν έχω ξεχάσει την εικόνα με τα κοντά παντελόνια της ζωής μου…
Είμαι μικρός ακόμα να γίνω … κύριος … αλλά μεγάλος για να νοιώσω την αξία που αντιλαμβάνομαι απέναντι μου και εν προκειμένω σε εσένα.

Κώστας

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Κώστα,από δω και πέρα έτσι θα σε λέω ,Κώστα.Και με τον Φαίδωνα μας πήρε καμιά 30ρια ιμελ γιά να βγάλουμε το κύριε από το Φαίδωνα και τον Σπυρο ,μέχρι που ο Σπύρος εγινε και Σπυρέτος για να τονίσει την σπιρτάδα της επικοινωνίας .
Και βεβαια, η εκτίμηση ειναι η ιδια ,πριν και τώρα .Το ίδιο ισχύει και με σένα.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Λοιπόν λοιπόν λοιπόν... Φαίδωνα.

Να που τα σύννεφα γίνονται συγκίνηση βαθειά και δάκρυα χαράς.
Πρέπει να το ομολογήσω, για άλλη μια φορά… μεγαλώνω και γίνομαι ευσυγκίνητη αλλά μου αρέσει.
Με αναγάλλιασε τόσο η περιρρέουσα αγάπη που ξέχασα και κούραση και έννοιες.

Να είστε καλά… έχετε το «κάτι» σας με τους ανθρώπους… καταφέρνετε να τους γυρίζετε το μέσα έξω.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Βερονικούλα

Εσύ πετάς και χωρίς φτερά...πετάς πάνω από πέλαγα και χώρες και ανταμώνεις μαζί μας στον τόπο της Αγάπης.

Σε φιλώ

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@

Στέλλα… καλή μου… γλυκιά, πλατειά, γενναιόδωρη αγκαλιά… πού είσαι;
Μας έλειψες. Μου έλειψες.

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Φαίδωνα… Να περνάς έστω και για μια λέξη.

Τα φιλιά και την αγάπη μου καλό μου κορίτσι.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
κ. Σπύρο μας… ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Θα πω κάτι… όχι για να στρογγυλέψω, ούτε για να δικαιολογήσω την Υιώτα. Αντίθετα… περιμένω την δημόσια συγγνώμη της στο πρόσωπό σας και στον χώρο του Καφενείου. Παρόλα αυτά… έχω κι εγώ κάνει απρέπειες και λάθη… Κάνουμε και οι κυρίες λάθη και νομίζω πως αυτό που μας κάνει ακόμη περισσότερο κυρίες, είναι να το παραδεχόμαστε…

Στρογγυλοκάθομαι στην ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ να ζεσταίνω τη σκέψη μου με την αναμονή της συνέχειας και φυσικά της έκδοσης.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Βig Mama
Ο εγγονός μου ο Σπύρος είναι 19 μηνών .Η μάνα του λέει ότι μου έχει αδυναμία.Και μένα μου αρέσει, χωρίς να το δείχνω
Χθες που μου τον έφερε η μάνα του στο σπίτι,μου ζήτησε να τον ανεβάσω στον πάγκο της κουζίνας.
Οταν του το αρνήθηκα μου δάγκωσε ζόρικα το χέρι,όταν είδε ότι πόνεσα με αγκάλιασε και με φιλούσε.
Τον συγχώρεσα.Αλλά είναι μόλις 19 μηνών.

-----------------------------------
Σήμερα έχει μιά βαριά,χαμηλή συνεφιά στη γειτονιά μου.
Τόσο χαμηλή που δεν ξέρεις που τελειώνει και που αρχίζει η ομίχλη
Φέρανε στις 10 το πρωή ένα νεκρό παληκάρι από το Αφγανιστάν στο πάρα πάνω σπίτι.
Σκουπίζω συνέχεια τα γυαλιά μου.
Γιατί ο καιρός είναι τυφλός.

Dennis Kontarinis είπε...

Αγαπητέ μου Φαίδωνα, οικοδεσπότη του Καφενείου και αγαπητοί φίλοι
Είναι έξω από κάθε πραγματικότητα να θέλουμε να κρίνουμε τον δημιουργό ενός έργου αλλά και το έργο του από τον πρόλογο και μόνο. Ας αρκεστούμε λοιπόν σ΄αυτό που σήμερα μας δείνει ο φίλος Σπύρος να συζητήσουμε κάτι. Ας συζητήσουμε μόνο γιά τον πρόλογο σαν αυτό να ήτανε ένα ανεξάρτητο, ένα μόνο του κομμάτι.Προσωπικά πιστεύω, μάλλον θα πω ότι έχω τη γνώμη ότι ο πρόλογος αυτός αποτελει από μόνος του ένα λογοτεχνικό δημιούργημα.
Ο Σπύρος αφήνει να χαραχτούν πάνω στις γραμμές των λόγων του όλα του τα συναισθήματα. Όλος ο εσωτερικός του κόσμος. Νοιώθω την άγάπη του γιά τα 30 χρόνια στην πατρίδα. Νοιώθω και τον τρόπο που αντιμετωπίζει την αφομοίωσή του στην ξενητιά Και στα δυό γιά μένα παίρνει την πιό σωστή θέση. Όσο γιά την αντιπαράθεσή του με τη νέα γενιά ίσως είμαι ο μόνος που τον νοιώθω απόλυτα αφού κι΄εγώ αντιμετώπισα μιά τέτοια κατάσταση κάποια στιγμή με τα δικά μου παιδιά και μάλιστα τα χάραξα στο διήγημά μου Η ΕΚΔΡΟΜΗ που έχω συμπεριλάβει στο πρώτο μου βιβλιο με τίτλο ΟΙ ΑΓΚΥΡΕΣ
Σπύρο μου καλό κουράγιο και περιμένουμε όλοκληρωμένο το έργο σου γιά να τα ξαναπούμε.
Νάσται όλοι κάλά
Ντένης

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Φίλε Ντένη
Η τοποθέτησή σου είναι σωστή.
Να δει και να κρίνει δηλαδή κανείς το δέσιμο ενός κειμένου από την δική του αυτοτελή,λογοτεχνική υφή και νοηματική αξία,ανεξάρτητα αν
αυτό είναι ή δεν είναι πρόλογος μιάς συνέχειας .
Οι συνέχειες αλλάζουν,και πρέπει ν'αλλάζουν απο τα καινούρια γεγονότα της θεματικής διαδρομής και εξέλιξης .
Χαίρομαι που σου άρεσε και που το είδες όπως το είδες
Θα τα ξαναπούμε σύντομα

katerina είπε...

πολύ όμορφο κείμενο!

STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER είπε...

Στο μαγευτικό ήχο δυνατής βροχής,στέλνω την αγάπη μου και τον θερμό χαιρετισμό μου στους αγαπημένους θαμώνες και ξέχωρους φίλους μου, αρχίζοντας από τον απίθανο, φιλόξενο, συναρπαστικό οικοδεσπότη του Καφενείου μας που θα με κάνει όπως το πάμε... αλκοολική ν' αποζητώ αυτό το ξέχωρο μεθύσι της φιλοσοφημένης σκέψης του, κουβέντας του και πένας του. Είσαι το κάτι τι άλλο Φαίδωνά μου! Σ' ευχαριστώ.

Συνεχίζω έχοντας πανέμορφη φιλική υπόκρουση τα σοφά, συναισθηματικά λογάκια της αγαπημένης μας Big Mama με τη μεγάλη καρδιά...

Και με τον λυρικό ποιητή μας Σπύρο που 'ναι Οινοχόος μαζί και μερακλής
τραγουδιστής-φιλόσοφος της ζωής!...
.

Άπειρα ολόθερμα ευχαριστώ για την αγάπη σας, αγαπημένοι μου φίλοι και ΓΕΙΑ ΜΑΣ και καλή επιτυχία για το Σπύρου μας το (ανεκδοτικά-βιογραφικό σε απόσπασμα) βιβλίο με τίτλο (ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ)
που μας παρουσίασε τον στοχαστικό ωραίο Πρόλογό του ο Φαίδωνας και γέμισε ήδη Ήλιο τις ψυχές μας με την τρυφερή αλήθεια του κι ομορφιά του. Εύγε!

Μαζεύω τώρα αχόρταγα μέσα μου τη ζεστασιά σας γιατί αύριο προμηνάν εδώ μεγάλη χιονοθύελλα!!! Ουφ!
Όλα τρελάθηκαν και ξεβιδώθηκαν λοιπόν- άνθρωποι, φύση και ουρανοί!...Κουράγιο αισιοδοξία και πάνω απ' όλα ΑΓΑΠΗ!

Να 'στε όλοι γεροί, δημιουργικοί, ελεύθεροι, ασυμβίβαστοι, δίκαιοι, χαρούμενοι! Εμείς θα χτίζουμε με πείσμα κι επιμονή κι ας γκρεμίζουν όλοι οι άλλοι.....
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Ζήτω η Ελλάδα μας!
Με απέραντη φιλία, αγάπη κι εκτίμηση,
STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER 2/25/2010 NEA ΥΟΡKH

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Η Στέλλα είπε 'Εμείς θα χτίζουμε με πείσμα και επιμονή κι ας γκρεμίζουν όλοι οι άλλοι "
Αχ βρε Στέλλα... έτσι μού ρχεται να κολυμπήσω μεσ'τη βροχή σου και νάρθω νά σε φιλήσω !!!
Αυτό δεν κάνει και η δίψα στη βροχή ?
Η φιλία στα λόγια που τη δένουν ?

Εννοια σου Στέλλα καί ρχεται η ώρα που αυτοί που γκρεμίζουν θα σκεπαστούν στα συντρίμια τους .
Ηδη,αυτοί που χτίζουν κόβουν απ'το δικό τους νταμάρι.

Σπύρος Δαρσινός είπε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Ομορφη και η λιγόλογη επίσκεψή σας
στο "ΚΑΦΕΝΕΙΟ"
Να μας ξανάρθετε ομως γιά πιό πολύ και γιά πιό πολλά "λόγια στο τραπέζι"
Εχουμε και καλό κρασί Νεμέας και γλυκό του κουταλιού από τα χέρια της BIG MAMAS μας.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

KATERINA
Ο Φαίδωνας μου έκανε την τιμή ν'άναρτήσει το κείμενό μου
Χαίρομαι που το βρήκες όμορφο.
Να μας ξανάρθεις όμως, να το κουβεντιάσουμε, ίσως,ανάμεσα σ'ένα ποτήρι κρασί ή ένα γλυκό του κουταλιού ,να του βρούμε μαζί και κάτι ακόμη.
Σ'ευχαριστώ για την επίσκεψη.

Αστοριανή είπε...

Φίλες και Φίλοι!!!
Τί καταιγισμός και ...αγάπες και λουλούδια φύτρωσαν από την 22α του μηνός μέχρι σήμερα!!! Εν τάξει, άνοιξη έρχεται, όλα δεκτά...

Όχι όμως να διαγραφεί η δική μου επεξηγηματική απάντηση -(και όχι αγένια ή αδιαφορία )- επίσης της ιδίας ημερομηνίας...

Ευτυχώς που έμαθα να κρατώ αντίγραφο!
Σας αντιγράφω, λοιπόν, από το "γουόρντ" την δική μου επεξήγηση, για να δείτε ότι στα περισσότερα, άδικα σας πήρε η φόρα.
Αυτό, ελπίζω να
ΜΗ ΧΑΘΕΙ
όπως και το προηγούμενο.

ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ

Ίσως , λέω, ίσως να ήταν η ευκαιρία που περιμένανε πολλοί να...ξεδώσουν!

Αρκεί να διαβάσετε πάλι και τις δύο επιστολές μου με περισσότερη νηφαλιότητα
και να διαπιστώσετε ότι οι λάσπες τώρα με την βροχή περισσεύουν...
'οσο για το άν άλλοι που "χτίζουν" και θα σκεπαστούν στα συντρίμια του νταμαριού τους...(!!!)
Σπύρο μου, μόνο ερωτικές επιστολές δεν έγραψες!!!
Σ' αγαπάμε, Φίλε, σ' αγαπάμε!!!
Μην κλαις, άλλο,
Υιώτα
"-Δημήτρης, λουλούδια και...ομορφιά"!!!

Αστοριανή είπε...

AΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ (22 ΦΕβρ.2010)Φίλοι μου,
Φαίδωνα και Σπύρο,
(ακόμη αγαπητοί, τουλάχιστον για μένα)
Όλοι μας από λάσπη είμαστε πλασμένοι και στην λάσπη θα καταλήξουμε...

Θεωρείται ότι οι ΑΝΔΡΕΣ έχουν την φωνή και οι γυναίκες πρέπει να μη μιλούν, μάλλον να ψιθυρίζουν...

Είπα ότι τα γραφόμενά μου, είναι οι απόψεις μου...
ΔEN έκανα κριτική,
και ΔΕΝ μίλησα προσωπικά ενάντια στον Σπύρο!
Οι απόψεις μου ήταν καθαρές για τον χαρακτήρα του Στράτου που διακινεί ο Σπύρος, ως συγγραφέας.

Το κάθε έργο μπορεί να τυπωθεί, να κυκλοφορήσει και να διορθωθεί και να ξανακυκλοφορήσει, άρα, ουδεμία προσωπική επίθεση...

Ο "γέρο-Στράτος" είναι χαριτωμένος, σίγουρα ζαλισμένος στις νοσταλγίες του, στις αγάπες του ίσως και στις μνήμες του που αμβλύνονται κυρίως με την ηλικία, μα θα περίμενα την επεξήγηση όπως:
"... ναι, ο 70-ρης Στράτος, ήταν εκεί, στο σπίτι με τα 40 πεύκα... αλλά στις "παραισθήσεις του" πάντα έβλεπε μπροστά του τα 30 πεύκα, άρα το φαινομενικά λάθος 30 πεύκα στην Ελλάδα με τα 40 του Τεννεσί...
είναι μέρος της ψυχολογικής ή και διανοητικής φθοράς του χαρακτήρα του ήρωα..."

Σπύρο, με την απάντησή σου μου θύμησες -ένα δυο χρόνια πίσω, κάποιον λογοτεχνίζοντα της κάποιας "παραιούλας"... όπου έγραψε ότι θεωρώ τον εαυτό μου "σπουδαίο" και στο τέλος ότι ...
" θα πρέπει να παίρνουνε άδεια από μένα για να ...μιλήσουν..., ενώ το όνομά μου (Υιώτα) δεν είναι ούτε στο μέγεθος του πιο μικρού γράμματος της αλφαβήτας, δηλαδή του "ι"...." (!!! άκρα εξυπνάδα!!!)

Φαίδωνα,

αγενής ΔΕΝ είμαι!

Λένε, "μπορεί να μην ξέρω να μαγειρεύω, μα ξέρω τί τρώγω..."
κι πίστεψέ με, έχω δώσει τις... εξετάσεις μου προ πολλού και στις δύο γλώσσες, για να πάρεις τόσο έντονα την στάση του Διδασκάλου!

Αλίμονο αν ΟΛΟΙ καταλαβαίναμε και αντιδρούσαμε στο κάθε τί με τον ίδιο τρόπο!

Αν έγινε η Ανάρτηση για να διαπιστωθούν τ' ανακλαστικά των αναγνωστών για το εν λόγω θέμα, θα πρέπει ο προσφέρων μαζί και ο γράφων, να είναι έτοιμοι για την όποια αντίδραση, θετική ή ήπια, ακόμη και αρνητική...
Σκέφτηκα να απαντήσω σ' όλα αυτά με λιγο χιούμορ,
να σας πώ ότι είχα πιεί λίγο αυστηρό κρασάκι της Νεμέας... για να "καλμάρω" την "ανδρική" -πάντα κατ' εμέ- αντίδρασή σας.
Μετά όμως σκέφτηκα ότι όσο πιο πολύ προσπαθούμε να ...επιτεθούμε, τόσο πιο κοντά οι απόψεις μου είναι στην αλήθεια...
( κι άφησα ένα παραθυράκι, Ω! άνδρες, ω! Φίλοι!) στο ότι ίσως μια ακόμη επεξήγηση-παράγραφος... ίσως μ' έκανα να καταλάβω περισσότερο τον "ζαλισμένο, τον γερο-Στράτο..." (όπως προσπάθησε ο συγγραφέας να επεξηγήσει σε άλλο σχόλιο...)
μα εσείς, ανάψατε φωτιά σχεδόν εκ του μηδενός...
Οι κόλακες ανθούν και περισσεύουν, Φίλοι μου ...
Μόνο που είναι μακριά από μένα και τον... "Δημήτρη μου,... τα λουλούδια μου και την ...ομορφιά μου!!!" (άν το εννοείς,Σπύρο,ότι γράφεις... και να συμπληρώσω ότι σ' ευχαριστώ μεν γι αυτό,
Αλλά, σε πάρα πολλά γραπτά μου
-μιας αδιάκοπης εργασίας-, έχω αναφερθεί σε πιο τραγικές περιπτώσεις...)
Εσύ, μάλλος εσείς, είδατε την Υιώτα σαν φίλη που δεν θα έπρεπε δημόσια (!!!!!!) να φερθεί έτσι!
-λες και δεν υπήρξαν πραγματικά αυστηρές διενέξεις, εδώ, στο παρελθόν!-
Φαίδωνα,
και Σπύρο,
μαζί και λοιποί της στήλης αυτής,
ΕΙΜΑΙ φίλη!
Αυτά τα λίγα, Λοιπόν,

Φίλοι μου αγαπημένοι
και
ΔΕΝ θα επανέλθω!
Ευχαριστώ σας,
Υιώτα Στρατή
ΝΥ

(και... δια λόγους "σαρακοστής"
πρεβεύω την ...αλήθεια!)

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Aστοριανή
Αγαπητή μου Γιώτα. Επειδή εγώ δεν μασάω τα λόγια μου ούτε τα αποθέτω τάχα μου αστεία τάχα μου σοβαρά με σκοπό να υποβαθμίσω τον άλλον, άκου τούτα τα λίγα:
Δεν πήρα κανένα ρόλο Διδασκάλου ούτε τον πήρα ποτέ. Έχω όμως το ρόλο του οικοδεσπότη, τουλάχιστον στο δικό μου χώρο, όπου υπάρχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές, δηλαδή οι στοιχειώδεις που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να επικοινωνεί ανθρώπινα: Πάνω σε ένα θέμα ή σ'ένα κείμενο, μπορεί να υπάρξει η πιο σκληρή διαφωνία που μπορεί να τραβήξει σε οποιοδήποτε μάκρος όταν υπάρχει και η τεμηρίωση για όποιον έχει τα κότσια να τεκμηριώνει το λόγο του. Δεν επιτρέπω όμως σε κανέναν ούτε να προσβάλλει αλλά ούτε και να επιχειρήσει να υποβαθμίσει ώς άνθρωπο οποιονδήποτε συμμετέχει εδώ, είτε λέγοντας "ότι οι δικοί του δεν έχουν καταλάβει ότι χρειάζεται ιατρική βοήθεια" ή ότι άλλο. Άν για σένα είναι μειονέκτημα ότι η ευπρέπεια του λόγου, είναι ο τρόπος της ζωής μου, τότε λυπάμαι που δεν μπορώ να σε βοηθήσω.
Δεν είπα ότι έκανες κριτική. Δεν είχες τέτοια πρόθεση. Απλά ήθελες να πεις στο Σπύρο ότι δεν ξέρει τι λέει και ότι χρειάζεται ιατρική βοήθεια!!!!!! Μακάρι να έκανες κριτική. Να εστίαζες την κριτική σου άποψη πάνω στο κείμενο και όχι στον Σπύρο. Εκεί μπορούσες να επισημάνεις ότι ΄κατά τη γνώμη σου νόμιζες αρνητικό. Αλλά δεν σε ένοιαζε αυτό. Απλά ήθελες να βγάλεις "μικρό" το Σπύρο.
Να θυμάσαι ενα πράγμα Γιώτα μου:
Σπουδαίοι δεν γινόμαστε όταν μικραίνουμε τους άλλους αλλά όταν εμείς κάνουμε σπουδαίο έργο και ταυτόχρονα εξελισσόμαστε ως άνθρωποι....
Όσο για σχόλιά σου που είπες ότι τα είχες ξαναστείλει, θα τα είχα βάλλει αμέσως. Μήπως υπάρχει περίπτωση να είχες κάνει κάτι λάθος; Ή εσύ τα κάνεις όλα σωστά;

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Αγαπητή Υιώτα, επέλεξες να αγνοήσεις, σκοπίμως νομίζω, τις τοποθετήσεις ημών των γυναικών που γράψαμε αναφορικά όχι με τις απόψεις σου για λογοτεχνικά θέματα αλλά με προτροπές του είδους "οι δικοί του δεν έχουν καταλάβει ότι χρειάζεται μια κάποια ιατρική βοήθεια"…
Δεν νομίζω ότι είναι φεμινιστικό το ζήτημα… εδώ στο Καφενείο και οι γυναίκες έχουμε φωνάξει και οι άνδρες έχουν εκφραστεί χαμηλοφώνως.
Όσο για την ειρωνεία σου για τις «αγάπες»… ε, ο καθένας εκφράζεται νομίζω βάσει αυτών που έχει στην ψυχή του… και αυτό είναι δικαίωμά του.
Περί του κειμένου του κ. Σπύρου τώρα…
Θα πρέπει να αποφασίσεις αν θεωρείς απολύτως αυτοβιογραφικό το κείμενο [αφού πρότεινες να διατηρήσει ο ήρωας το όνομα Σπύρος] … οπότε δικαίως εξαγριωθήκαμε που του προτείνεις να τον δει γιατρός ή θα πρέπει να δεχτείς ότι ο Στράτος είναι ένας μυθιστορηματικός ήρωας με αυτοβιογραφικά στοιχεία… οπότε δεν μπορούμε ως αναγνώστες να κρίνουμε τον χαρακτήρα του αλλά μόνον την ικανότητα ή μη του συγγραφέα να τον «αναστήσει» εμπρός μας…

Επειδή δεν θα επανέλθεις, όπως είπες, μήπως κι εσύ καλή μου Υιώτα πρέπει να ασκηθείς στην κριτική και να είσαι έτοιμη για τα καλά και τα κακά λόγια;

Σε φιλώ λοιπόν και εύχομαι γαλήνη, ηρεμία, περίσκεψη και περισυλλογή μιας και η Σαρακοστή που προανέφερες τα θέλει αυτά και τα προκαλεί ελπίζω.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Γιώτα,όχι μόνο δεν μετάνιωσες για την απρεπή συμπεριφορά σου απέναντι μου αλλά επανήλθες με ειρωνίες και αοριστίες.
Να σου πω κάτι ?κάτι τέτοιο περίμενα από σένα.
Οσο για την ομορφιά σου ?ξέχασα να την βάλω εντός εισαγωγικών.
Δεν είσαι φίλη Γιώτα Και μην λες ψέματα.Ζηλεύεις,ζηλεύεις αφάνταστα.Κι αυτό είναι το μεγάλο αμάρτημά σου.

Ροβίνα ΄Αλμπα είπε...

Κάποτε έλεγα και το πιστεύω ακόμα πως η παρουσία μας στα blogs είναι μια καλή συνεδρία με τον ψυχίατρό μας.Και το θέμα είναι όταν μας ξεφεύγουν αλήθειες, όπως το να φανερωθεί πως ζηλεύουμε παραδείγματος χάριν, πράγμα που δεν είναι ξένο και σ' εμένα, πώς διαχειριζόμαστε μια τέτοια φανέρωση. Είναι λυτρωτικό και ζωογόνο να αποκτήσουμε τη δύναμη να το παραδεχτούμε.Δύσκολο , πολύ δύσκολο και με συγκινούν οι προσπάθειες υπεράσπισης του εαυτού μας και τις κατανοώ απόλυτα, όμως η παραδοχή των παρεκτροπών ακόμα πιο αξιοζήλευτες.
Με πολλή αγάπη για όλους και κυρίως για τη Γιώτα.

Σπύρος είπε...

Δεν έχω βγάλει πανεπιστήμια
Εχω κοιμηθεί εκατοντάδες νύχτες
στη γη που έσκαβα τη μέρα.
Και τώρα που μπορώ να κάνω την αυτοκριτική μου βλέπω πως κάτι καλό με πέρασε αυτό που καλλιέργησα .Και χαίρομαι όταν βλέπω το ίδιο και σε άλλους που καλλιέργησαν κάτι που γεννάει.

Αυτό είναι βιογραφικό .
Και ευχή.

Κώστας Ζωγραφόπουλος είπε...

Αγαπητοί μου φίλοι,
Πάντα μου άρεσε να κοιτώ επίμονα όσα συνέβαιναν γύρω μου και έκρινα ότι είχαν αντίστοιχη αξία με ζητήματα που σίγουρα βαθειά μέσα μου με αφορούσαν…

Έτσι λοιπόν παρακολουθώ τον παλμογράφο της μελωδίας του «Εγώ» και ξέρω ότι είναι όμορφη η ζωή … γιατί απλά μας περιέχει…
Αν όμως βλέπουμε τον εαυτό μας την ώρα που λειτουργεί την μελωδία ή καμιά φορά και την παραφωνία του «Εγώ» τότε τουλάχιστον είμαστε θεατές της ίδιας μας της ζωής… αυτό δεν είναι απλά κέρδος αλλά κατάκτηση.

Φυσικά και δεν με ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες των σχέσεων , αλλά τα κομμάτια του υποσυνείδητου που γλιστρούν μέσα από τις προτάσεις και βγάζουν ένα κόσμο που τον βιώνουμε αλλά δεν τον αντιλαμβανόμαστε.

Δεν υπάρχουν άσχημοι και όμορφοι άνθρωποι …
Δεν υπάρχουν σκέψεις με δίκιο και άλλες με άδικο…
Υπάρχουν παιδιά που μέσα μας αποδέχονται ή καταστρατηγούν συμβάσεις γιατί απλά θέλουν να βγουν στην επιφάνεια κάτω από τα «πρέπει» που τους έχει επιβάλει ο ενήλικας νους…

Με την άδεια σας, είπα τη σκέψη μου, που όπως όλα στη ζωή δεν είναι σίγουρο ότι κουβαλά την απόλυτη αλήθεια…

Ας πούμε ότι είναι μια ακόμη επιλογή θέασης…
Άλλωστε αν έχουμε πολλά «καρέ» παρατήρησης για τη ζωή μας … ενδεχομένως να αποκτήσουμε κάποια στιγμή λίγο μεγαλύτερη θέα του αθέατου όλου…

Θα ήθελα να απευθυνθώ όμως σε μια γραφή που με άγγιξε αρκετά.

Λέω λοιπόν , αγαπητέ Σπύρο, το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο είναι αν μπορεί κάποιος:

1. …να σηκώσει την τσάπα για να σχίσει τη γη
2. …έπειτα να χαϊδέψει το χώμα και να βάλει την υπόσχεση της ζωής μέσα του …
3….να μάθει να περιμένει ότι τα σημαντικότερα πράγματα δεν εξαρτώνται από εμάς και θέλουν υπομονή…
4. …να νοιώσει τη χαρά από την δημιουργία και να παρατηρεί χωρίς παρέμβαση το θαύμα γύρω του…
5. …να δεχθεί τους καρπούς που δίνει απλόχερα ότι δεν εκβιάζει στη ζωή …
6. …να γιορτάσει σε δείπνο με τραγούδι τα δώρα της ζωής του και να μοιραστεί την ευλογία αυτή…
7. …και τέλος να ξεριζώσει (ότι έζησε) κάνοντας το χωράφι πάλι να κυριαρχήσει στο τίποτα που έζησε … όπως ακριβώς θα γίνει και η δική του ζωή μόλις σταματήσει να αναπνέει…

Αγαπητέ μου Σπύρο,
Τα σέβη μου για τις σπουδές σου…
Σε ζηλεύω.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Ροβίνα - Κώστας
Ενδιαφέρουσες οι απόψεις σας , άσχετα αν δεν τις συμμερίζομαι απολύτως. Εγώ απλά τόνισα τους κανόνες επικοινωνίας που έχει το ιστολόγιο, για να αποφεύγονται οι "κατινιές" να γίνεται η συζήτηση μέσω των σχολίων στοχευμένα και να πλουτίζουμε όλοι απ' όλους. Όσο για το άσχημο και το όμορφο υπάρχει και στους ανθρώπους όπως και σε όλα. Έτσι, με την ύπαρξη των αντιθέτων ζευγών, το ένα παίρνει την αξία του ή την απαξία του από το άλλο.
Δεν μου φτάνει όμως μια ζωή για να κάνω ψυχανάλυση των άλλων αλλά ούτε και έχω τέτοια πρόθεση. Απλά, είναι πολύ ενοχλητικό, να ξεφορτώνει κάποιος τα απωθημενα του πάνω στον άλλον κι εγώ να τρέχω να.... του βρίσκω αιτιολογίες ψυχαναλυτικού τύπου.

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Κώστα
Οταν σπέρναμε τα φυτώρια το χειμώνα
γιά να τα μεταφυτέψουμε την άνοιξη στο χωράφι τρίβαμε τα χωμάτινα σβολάκια με τις παλάμες μας και σκεπαζαμε απαλά τα σπορίδια.Ετσι ήταν και το σχόλιό σου [δοκίμιο]
Εκλεισες την ανάρτηση με λόγια που ανασαίνουν.
Σε συγχαίρω .Και σε ευχαριστώ

Μαύρη Ορχιδέα είπε...

Τι είναι απρεπή συμπεριφορά;
- …
Τι σημαίνει κριτική;
- κριτική είναι η προωθητική δύναμη του ουμανισμού, μορφή δημοκρατικής ελευθερίας και αδιάκοπη πρακτική διερώτησης και συσσώρευσης της γνώσης

Τι είναι ζήλεια;
- Ένας δράκος που εκτοξεύει φωτιές κάθε φορά που νιώθει ότι απειλείται.

Τι είναι γλείψιμο;
- Αυτό πρέπει να έχεις «ντοκτορά» ή μεταπτυχιακό κάποιες ή κάποιοι το έχουν και το συνηθίζουν

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Μαύρη Ορχιδέα
Κατ' αρχήν καλωσόρισες στη παρέα μας, όπου έχουμε ανάγκη από σπάνια λουλούδια σαν την Ορχιδέα κι ας είναι και...μαύρη.
Ωραίο το σχόλιό σου: Κατάφερες με 3 ορισμούς να βάλεις το καπάκι στη συζήτηση..
Να 'σαι καλά

katerina είπε...

ευχαριστώ πολυ για τα καλά σας λόγια και για την φιλοξενία!
πολύ ωραία τα blog "Ο Θεος στο καφενείο" και Big Mama,τα επισκέπτομαι αρκετές φορές χωρίς ν αφείνω σχόλια..θα τα επισκέπτομαι συχνότερα.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
katerina

Κοριτσάκι μου, σ' ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις επισκέψεις. Είναι χαρά οι καινούριες συναντήσεις...

Χαίρομαι διπλά που θα συναντιόμαστε, εκτός από τη Big Mama, και στο Καφενείο που για μένα είναι ένας χώρος αγαπημένος και οικείος.

Να είσαι καλά.

katerina είπε...

καλημέρα σας!

τριπλά,4πλα... συναντιόμαστε big Mama,συναντιόμαστε και στην πολύ ωραία, καλημέρα του 958, στην εκπομπή και blog της Αναστασίας Γρηγοριάδου,απο κει σε γνώρισα.

Να ειστε καλά κι εσείς!

Καλημεροφιλιά!

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Είναι «τρελοί» αυτοί οι ποιητές..
Μα αλλοίμονο μου αν δεν ήταν ..
Η ζωή μου θα σερνόταν ολομόναχη
Χωρίς καμιά τρελή φωνή…. που να μου λέει
Είμαι κι ‘εγώ εδώ…. Και είμαι στιγμή.. και κομμάτι σου
Είναι τρελοί οι ποιητές σας λέω..
Μας ας πάψουμε εμείς οι λογικοί
Κι’ ας τους αφουγκραστούμε..

Είναι μίζερη η ζωή… Μα πάντα πασχίζω να ξεριζώνω
τα ζιζάνια του άθλιου εγώ μου..
Τα σέβη μου φίλοι

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Φαιδωνα
συγνώμη δεν σε χαιρέτησα
(αγενής)
Καλημέρααα!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Ελίτσα
Ελίτσα μου έτσι είναι όπως τα λες. Αλλά είναι αξιοσημείωτο ότι μέσα από τα σχόλιά σου είτε μέσα από στίχους ξεδιπλώνεις σιγά σιγά τα χαρίσματά σου και τη ικανότητά σου να πιάνεις τα ΄νοήματα των αναρτήσεων απ' τα μαλλιά. Χαίρομαι γι αυτό. Να 'σαι καλά συμπατριώτισα.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος