"Η ΚΟΛΑΣΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΔΙΚΗ ΜΟΥ"- ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΕΡΕΛΗ-Προδημοσίευση

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Νίκος Περέλης που για 50 χρόνια είχε μια δημιουργική και τίμια πορεία στο ελληνικό θέατρο και συνεχίζει να την έχει, μου παραχώρησε το δικαίωμα να προδημοσιεύσω από το βιβλίο του που πρόκειται να κυκλοφορήσει στις αρχές του χειμώνα τα κείμενα -αποσπάσματα που θα επιλέξω. Το βιβλίο του έχει τίτλο «Η κόλαση δεν ήταν μόνο δική μου» και η προδημοσίευση είναι αποκλειστικότητα του ιστολογίου «Ο Θεός στο Καφενείο». Η φωνή του Περέλη είναι συγγενική με τη δική μου. Έχει την ίδια σύσταση, την ίδια εγρήγορση και τον ίδιο οραματισμό, με την πλήρη συναίσθηση και των δύο μας, ότι παρά την ένταση της φωνής μας, είμαστε στην πραγματικότητα «φωνές αμετανόητων ψιθυριζόντων εν τη ερήμω»…

Λέει λοιπόν ο Νίκος Περέλης στο βιβλίο του που θα εκδοθεί:

…Ο μεγαλύτερος και εξοντωτικότερος πόλεμος που έγινε ποτέ επί Γης, είναι αυτός που συντελείται εδώ και είκοσι χρόνια, με την απόρριψη, την απομόνωση και την απαξίωση των Ανθρώπων που προσπαθούν να φωνάζουν την αλήθεια μέσα από την Τέχνη, την Επιστήμη, την Ιστορία, τη Φιλοσοφία, τη Λογοτεχνία και τη Δημοσιογραφία. Αγοράζονται συνειδήσεις, κατευθύνονται άρθρα και πληροφορίες, απομονώνονται ή εκδιώκονται. Με πολλούς τρόπους, κυρίως όμως με το χρήμα.

.

Συστήνονται κατευθυνόμενα βιβλία, μουσικές, θίασοι, ταινίες. Η διάβρωση ή η εγκατάλειψη του λαού είναι εμφανής. Τα σύγχρονα Γκουλάνγκ ή τα Γκουαντάναμο,
φωλιάζουν στα γήπεδα, στις τηλεοράσεις, στις διαφημίσεις των Τραπεζών, των «επιλεγμένων» βιβλίων, των παραστάσεων, στη συνεχή διακύβευση του ορθού Λόγου και της Αλήθειας. Μουχλιασμένα ξέφτια της πολιτικής μας ζωής, χωρίς ντροπή και χωρίς συστολή, αγωνίζονται να επιβάλλουν τις καταθλιπτικές ανημπόριες τους στη ζωή και στο μέλλον μας. Ο ενεργούμενος καταθλιπτικός και αδιέξοδος πολίτης, είναι ενταφιασμένος μέχρι το λαιμό κι αυτό κανείς δεν το βλέπει. Ο πολιτισμός μας έχει μετατραπεί σε ασύδοτη γκλαμουριά και ευτελίζεται στα χέρια αυτών που τον διευθύνουν. Η έσχατη ντροπή να ονομάζεται «Αίθουσα Κούρκουλου» στο Εθνικό μας Θέατρο, τη στιγμή που δεν υπάρχει μνήμη για την Παξινού, τον Ροντήρη, τον Μινωτή, τον Κωτσόπουλο, τον Καλλέργη, την Αρώνη, τον Χορν,τον Χουρμούζιο, τον Βενέζη, τον Καμπανέλλη, τον Καζαντζάκη.

.

Συνηθίσαμε να λέμε και να σκεφτόμαστε ότι όλα περνάνε, τίποτα δε μένει, η ζωή κυλά σαν το νερό. Μήπως όμως θα έπρεπε να σκεφτόμαστε και το αντίθετο; Αλλάζει και περνά η δύναμη του χρήματος; Αλλάζει η δύναμη της εξουσίας; Αλλάζει η εκμετάλλευση του ανθρώπου; Αλλάζει η ανισότητα; Αλλάζει ο άγριος άνθρωπος; Αλλάζει η αμφιλεγόμενη και η άνιση δικαιοσύνη; Αλλάζει η καταπίεση των ανθρώπων από άλλους ανθρώπους; Αλλάζει ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε προνομιούχους και μη προνομιούχους, σε φτωχούς και πλούσιους, σε μορφωμένους και αμόρφωτους, σε καλούς και κακούς, σε ομόθρησκους και αλλόθρησκους; Αλλάζει ο θάνατος; Κι ένας κόσμος με τόσα ερωτηματικά, τι είδους κόσμος είναι; Ποιος μπορεί να αλλάξει αυτά τα ερωτηματικά και να τα μετατρέψει σε παρήγορες τελείες;
.

Οι θρησκείες έχουν αποτύχει, έχουν εμπλακεί στην αλυσίδα των ερωτηματικών κι έχουν μετατραπεί σε θύτες θηραμάτων. Οι φιλοσοφίες χωνεύονται στους ομόκεντρους κύκλους τους, η δικαιοσύνη στηρίζει και αναπαράγει τα ερωτηματικά, η ιστορία δεν διδάσκει και λησμονιέται εύκολα, οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι αποδιοργανώνονται από τα σύγχρονα κλειδιά της περίπλοκης τεχνολογίας και της γνώσης, η αλήθεια εύκολα μπασταρδεύεται και αποσυντίθεται, το ψέμα εύκολα καμουφλάρεται και σερβίρεται. Πού κατοικεί η ψυχραιμία και η ετοιμότητα; Από πού ελπίζει ο σημερινός κι αυριανός Άνθρωπος τη πραγματική και Μοιραία λύτρωσή του; Απ’ τη μια ως την άλλη άκρη της γης ακούγεται ο ίδιος βαθύς και βαριά άρρωστος στεναγμός: Από πού; Με τόσα τεράστια μέσα που έχει εφεύρει ο άνθρωπος, γιατί υπάρχει , βόγκος ατελείωτος επί γης; Μήπως ο άνθρωπος πρέπει να κατανικήσει πρώτα την Αλαζονεία, την Κακία και τον Ανερμάτιστο άνθρωπο που μας κυβερνά; Πώς θ’ ανοίξει ο δρόμος στον καλό Άνθρωπο; Με ποια Μέθοδο, με ποια Πράξη, με ποιον Ενθουσιασμό;
.

Το σύγχρονο Θέατρο καλείται ν’ απαντήσει, να οραματιστεί, να διαισθανθεί, να προκαλέσει – αφήνοντας στην άκρη τα μικρά και θλιβερά των αυτοσχεδιασμών, , των εικαστικών τερτιπιών, των κλεμμένων μεταμοντερνισμών. Γιατί και ο σημαντικότερος βιολιστής του καιρού μας δεν δικαιώνεται αν συνεχίσει να παίζει το βιολί του στην όχθη του ποταμού όταν κάποιος πνίγεται φωνάζοντας βοήθεια… (Τζον Μπέρτζερ)