Κυριακή, Φεβρουαρίου 08, 2009

Ο ΝΩΝΤΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΕΝΗ


Ο Νώντας, ήταν ο πατέρας μου. Η Ελένη, η μητέρα μου.
Δεν μίλησα ποτέ γι αυτούς δημόσια. Μόνο εσωτερικά.
Στο χώρο της μνήμης μου. Ούτε και σήμερα θα πω πολλά.
Η κύρια πρόθεσή μου είναι να αναρτήσω από ένα τους ποίημα
και να πω για πρώτη φορά δημόσια λίγα λόγια γι αυτούς.
Ο Νώντας Θεοφίλου λοιπόν, ένας γαλλοτραφής αξιωματικός του Λιμενικού σε ηλικία 24 ετών γιος λαδέμπορου από το Μεσολόγγι, παντρεύτηκε την όμορφη, ολόξανθη, γαλανομάτα, Ελένη Θεοφίλου, που μόλις είχε τελειώσει το Γυμνάσιο σε ηλικία 17 ετών και ήταν κόρη ιερέως από τη Μυτιλήνη.
Έκαναν τρεις γιους: Το Γιάννη, ναυτικό – ζωγράφο, το Νάσο, λογοτέχνη – πεζογράφο και τον Φαίδωνα. (με τη σειρά της ηλικίας τους)
Πέρασαν 14 χρόνια ευτυχισμένης ζωής, ώσπου άρχισαν τα σύννεφα: Ο Νώντας, έγινε ο αγαπημένος των γυναικών και εκείνες, η τρικυμία της ζωής του και η νέα του ευτυχία . Με τη γυναίκα του Ελένη βρίσκονταν από τότε σε διάσταση, ώσπου ο Νώντας πέθανε 47 ετών, από καρκίνο με οκτώ μεταστάσεις. Οι συνάδελφοί του είπαν ότι έζησε 100 γεμάτα και θυελλώδη χρόνια, μέσα σε 47.
Η Ελένη δεν ξαναπαντρεύτηκε. Πέθανε σε ηλικία 78 ετών, έχοντας άνοια.
--------------------------------------------


ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

Ποίημα του Νώντα Θεοφίλου

Ιστόρησέ μου, τον πικρό σου θάνατο που θάρθη..
Τον υστερνό σου θάνατο μονάχα.
Άσε το φόβο πίσω σου με τη φριχτή μορφή
κι έτσι, ψυχρός κι αδιάφορος στοχάσου,
έμπα βαθιά και διάβασε τις ζοφερές του σκέψεις…
*
Λίγα δάκρυα που θα πέσουνε στο τάφο σου
λίγες κραυγές που θα ταράξουν το ταξίδι σου…
Όλα τα ξέρεις, τα συνήθισες κι από άλλοτε στη ζωή σου.
*
Το ξόδι σου ταχειά θα βρη τη γαληνιά του
καθώς, το χώμα το παχύ και νοτισμένο θα σε σκεπάση…
Ιστόρησέ μου τον πικρό σου θάνατο που θάρθη.
Τον υστερνό σου θάνατο μονάχα…
Κι ως θάσαι ασάλευτος κει κάτου,
μεσ’ το κιβούρι σου,
θα ιδής μεσ’ την αλλόφρενη των σκουληκιών ορμή
προς των νεκρών σαρκών σου τη σαπίλα
το φόντο ακέρηο των ονείρων σου…
Και θα πιστέψης τότε…
*
Ζάρωσες κι έγειρες βαρειά την κεφαλή σου
Φτωχέ, δειλέ εαυτέ μου…
Ά, μην κλαις, μην κλαις ηλίθιε, τον πνιχτό
και μαραζιάρη θρήνο!...
Έτσι για χώρατο έπλεξα το παραμύθι αυτό,
ένα γελοίο μύθο.
*
Ντύσου τη χάρη της χαράς,
της ειρωνίας τη μάσκα
κι έλα, σ’ ένα πιοτί, σε μιας γυναίκας το φιλί
να μου ιστορήσης της ζωής τη λησμονιά μονάχα…
---------------------------------------------------
Από το βιβλίο του: «Στοχασμοί της σάρκας και του ονείρου»
Τηρήθηκε η ορθογραφία της εποχής.



ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ

Ποίημα της Ελένης Θεοφίλου


Πόσες φορές τα μάτια σου
τα είδα λυπημένα…
Πόσες φορές τα ρώτησα
γιατ’ είναι δακρυσμένα…

Κι αυτά δειλά με κοίταξαν,
χαμήλωσαν,
και πια δεν ξαναμίλησαν…

---------------------------------
Το βρήκα μέσα σ’ ένα πολυσέλιδο
σημειωματάριο, με σκληρό εξώφυλλο,
σαν βιβλίο, όπου έγραφαν τότε τις συνταγές
μαγειρικής και ζαχ/κής. Εκείνη έγραφε
εκεί μέσα τους στίχους της.


Οι πίνακες είναι του Μαγκρίτ

35 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Mε πόνεσε, με συγκίνησε, με "έξυσε" εσωτερικά, με άφησε μετέωρη με ένα μελαγχολικό μειδίαμα που δεν μπόρεσα καν να το σχηματίσω στο πρόσωπό μου.
Δεν ήταν απλά δύο άνθρωποι, ήταν πρωταγωνιστές στη ζωή τους, δεν ήταν δύο ακόμα ζωές που πέρασαν και έφυγαν, ήταν προσωπικότητες (ο καθένας με τον τρόπο του)που άφησαν μία ηχηρή σφραγίδα στη ζωή μου παρόλο που δεν τους γνώρισα καλά- ή μάλλον καθόλου.
Κυρίες και κύριοι: ο παππούς μου και η γιαγιά μου...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Έχει μουδιάσει όλο μου το κορμί...
Έχει σταματήσει η καρδιά μου...
Σχεδόν να αναπνεύσω δεν μπορώ...

Τι γράφεις; Πώς γράφεις;

Υποδόρια νεκρή σου έγινα...
Συσώματη...και ζω από τις λειτουργίες σου.

Ανώνυμος είπε...

'Εγραψα κάποτε για μια γυναίκα, χωριάτισσα..που μπορεί να ήταν και η μάνα μου.
"..Μα ποιός αλήθεια ενδιαφερόταν γι' αυτή τη μικρή, άηχη ζωή, γι' αυτή τη μικρόσωμη γυναίκα που άφησε τα χρόνια να περάσουν από πάνω της χωρίς προσωπικά γεγονότα, χωρίς έρωτα, χωρίς αγάπη..που κάποτε όλη η ορμή του σώματός της ξεσπούσε στο ηχηρό, ρυθμικό σκάψιμο των αμπελιών και των κήπων, που τα φθινόπωρα δεν ήταν παρά το μάζεμα των μήλων, των σταφυλιών, των κυδωνιών, των καρυδιών, η τακτοποίση όλων αυτών των καρπών στο κελάρι.Έφτιαχνε γλυκό κυδώνι γιατί τα χριστούγεννα ίσως ερχόταν για λίγο ο γιός της ο Στέργιος και το καλοκαίρι η κόρη της η Ρίνα, για λίγες μέρες... έφτιαχνε πετιμέζι, κρασί, τσίπουρο για τους ίδιους λόγους. Και όταν όλα τα είχΕ τακτοποιήσει και κόντευε να μπει ο χειμώνας, έβλεπε στη Βίγλα τα πρώτα χιόνια..τα ξανακοίταζε όλα έτσι τακτοποιημένα κι ένας κόμπος ανέβαινε στο στήθος της που την έκανε να πονάει κι έβαζε τα κλάματα.Έκλαιγε ώρα πολλή, έκλαιγε γιατί ήταν μόνη, έκλαιγε γι' αυτόν που κάποτε ήταν άντρας της, τον αγαπούσε, ήταν ερωτευμένη μαζί του κι έφυγε 15 χρόνια τώρα στην Αυστραλία..Κι ύστερα σκούπιζε τα μάτια της με τις άκρες της μαντήλας της και ξανάρχιζε τις δουλιές..."

Σκέφτηκα κάποτε για έναν άντρα, έναν περίεργο χωριάτη ... Κι αυτός αγαπούσε, αγαπούσε την ωραιότητά του, αγαπούσε τη ζωή του, τη δυνατότητά του να διαλέγει , να απολαμβάνει, να καλπάζει θριαμβικά με το κόκκινο άλογο του σε εκτάσεις ατέλειωτες.. και ο πόνος του , πως όλα αυτά θα τελειώσουν. Θρηνούσε την δική του απώλεια γιατί πίστευα πως λίγα θα ήταν τα δάκρυα γι' αυτόν...

barel είπε...

Είναι προφανές οτι αυτές οι δύο προσωπικότητες άφησαν το αποτυπωμά τους. Εμπλούτισαν με πολιτισμό και τέχνη όλους τους ανθρώπους γύρω τους. Ακόμη και αυτούς που δε τους γνώρισαν. Άλλωστε αυτό μένει το αποτύπωμα, κάτι σαν τους στίχους στο εξώφυλλο τόσο απλά αλλά τόσο δυνατά.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ανώνυμος/ Μικαέλα
Κι εγώ πρώτη φορά μαθαίνω από σένα, την επίδραση που είχε πάνω σου η ιστορία του παππού και της γιαγιάς και όπως είναι φυσικό συγκινούμαι και μέσα από σένα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Big Mama
Σ' ευχαριστώ ολόκαρδα Μama και δεν σου κρύβω ότι βρίσκομαι σε μια χαζή αμηχανία. Σίγουρα όμως δεν είναι άσχετη με όσα γράφεις η κοινή μας πνευματική και αισθητική συγγένεια.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά
Εξαιρετικό το κείμενό σου, σκιαγραφεί το πιο διαδεδομένο είδος ζωής δυό ανθρώπων μέσα σε λίγην ώρα, με ζωντάνια, δικαιοσύνη, ανθρωπιά και συγκίνηση.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βarel
Σωτήρη μου όλοι οι άνθρωποι έχουν τη δική τους διαδρομή και η απώλεια γίνεται οριστική, όταν αφήσουμε την πόρτα της μνήμης ανοιχτή και τους αφήσουμε να φύγουν. Μέσα από τα ποιήματα των δύο που ανάρτησα εδώ, φανερώνεται και κάποια πλευρά της προσωπικότητάς τους.

ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΙΝΑΣ είπε...

Ο γραπτός λόγος, η ζωντανή μνήμη...
Φαίδων, ποιητής δεν γίνεται κάποιος, ούτε γεννιέται. Ποιητής κάποιος μόνο πεθαίνει...

Τα σέβη μου και την αγάπη μου.

kostasst είπε...

Παράξενο να ψάχνεις τη "μυστική ιστορία" των γονιών σου. Σε φοβίζει και σε σοκάρει...
Και διαβάζω και τα λόγια της Μικαέλας...
Με κάποιον τρόπο με άγγιξε πιο πολύ απ' όλα το ποίημα της γιαγιάς και το σχόλιο πως βρέθηκε σε ένα τετράδιο σαν αυτό για τις συνταγές.
Εκεί που παλιά, με το δικό τους τρόπο οι γυναίκες έγραφαν την ποίηση της καθημερινότητας...

dyosmaraki είπε...

Της ζωής η λησμονιά δεν έρχεται παρά μοναχά σαν δεν μιλά κανείς για εκείνους που του έδωσαν ζωή.
Με την ιστόρηση της ζωής και του θανάτου αυτών των δύο ανθρώπων τους "ξανανασταίνεις"όπως θα λέγανε στην Κάρπαθο.
Η πρακτική της Ελένης (να "εξομολογείται" τις δημιουργίες της στο τετραδιάκι με τις αγαπημένες της συνταγές) μου έφερε εικόνες της ταινίας "πολίτικη κουζίνα" και ένοιωσα μέσα από τα λόγια σου σαν να την είχα γνωρίσει κάπου... κάποτε....

Ανώνυμος είπε...

"Ο Νώντας ήταν ο πατέρας μου,η Ελένη ήταν η μετέρα μου,δεν μίλησα ποτέ γι αυτούς δημόσια,μόνο εσωτερικά .Στο χώρο της μνήμης"
Φ.Θ.
Πόση αξιοπρέπεια και πόσο σεβασμό έχουν αυτά τα λόγια στην μνήμη του ποιητή Φ.Θ.Αλλά και στη μνήμη.

Σε ένα τέτοιο "μνημόσυνο" δεν μπορείς να κάνεις σχόλιο,σκύβεις το
κεφάλι και ακούς τα λόγια,που είναι ποίηση και έγιναν λειτουργία,
του Νώντα και της Ελένης που αγαπηθήκανε μαζί και ζήσανε χώρια.
Ακούς τα λόγια που είπαν στους άλλους εαυτούς τους.Ο Νώντας,ο ωραίος κατακτητής της ζωής μιλάει στο Νώντα που φοβάται το Θάνατο[δεν ενδιαφέρει,ποιός είναι αμαρτωλός .Αυτά ειναι παιχνίδια που σκαρώνουν οι ταχυδαχτυλουργοί της ζωής .Η υποψία ενοχής στον έρωτα και στην φοβία είναι βλαστήμια ]Για να παρασύρει στο τέλος η γενναιότητα το φόβο και να αψηφίσουν μαζί το θάνατο.

Και η Ελένη ,μόνη με τον έρωτα που εχασε, κοιτάζει στον καθρέφτη και μιλάει στον άλλο εαυτό της .Που είναι η λύπη.

Γενναίοι είναι όσοι μιλάνε όρθιοι με τον εαυτό τους.
Αιωνία τους η μνήμη.

Μικαέλα,με συγκλόνισες με τα λόγια σου.

Ανώνυμος είπε...

Ιστόρησέ μου...τον υστερνό σου θάνατο μονάχα...Έζησε τόσους θανάτους στο σώμα του..Είχε μια τόσο δύσκολη αναχώρηση...και ακόμα και τώρα , χρόνια μετά μόνο αγάπη μπορεί να νιώθει κανείς για ανθρώπους που πόνεσαν τόσο πολύ, αγάπη ιδιαίτερη..
Και η Ελένη ..μόνο απ' αυτό το ποίημα δείχνει πως ήταν από τους ανθρώπους που μόνη τους έγνοια να προφέρουν, αγάπη, παρηγοριά δεν διεκδικούν τίποτα για τον εαυτό τους.. και η άνοια δεν ξέρω μήπως είναι και ευλογία να φέυγεις έτσι;

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων,
Κάθε φωνή και μη. . .
μια ξεχωριστή δημιουργία
μέσα στη μοναδικότητά της
και στις λατρείες της.

Με εκτίμηση,
Νίκος Λιψάνος

Φθα είπε...

Πάνω απ' όλα και από την συγκίνηση που προκαλεί η αναφορά αυτή στους γονείς σου, με άγγιξε και ο αποστασιοποιημένος τρόπος προσέγγισης που ακολούθησες, αποφεύγοντας να πάρεις θέση αλλά και να μεταγγίσεις έντεχνα μεγαλύτερες δόσεις συγκινησιακής φόρτισης, αφήνοντας τον κάθε αναγνώστη να βαδίσει μόνος, αμίλητος μέσα στο κείμενο και να αναζητήσει τον δικό του Νώντα και την δικιά του Ελένη.
Υπέροχο! Να είσαι καλά και να ζεις γερός για να τους θυμάσαι και να τους μνημονεύεις...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Πάνος Γιαννάκαινας
Σ΄ευχαριστώ Πάνο μου ΚΑΙ για τις ευφυείς καταθέσεις σου

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@kostast
Nαι Κώστα μου είναι πράγματι παράξενο. Όλα αναφέρθηκαν για πρώτη φορά εδώ. Έτσι ίσως είναι πιο εύκολο μέσα από το διαδίκτυο να μεταφερθούν στο σύμπαν...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@dyosmaraki
Ναι dyosmaraki μου, με το τόσο όμορφο και τρυφερό όνομα. Η μνήμη είναι και ζωή. Η μητέρα λοιπόν σου ήταν πιο οικεία, όπως και στους περισσότερους. Είναι αυτό που αναφέρει Η Αθηνά στο σχόλιό της: Ότι Ο καβαλάρης της ζωής θρηνεί κάποια στιγμή τον εαυτό του ξέροντας ότι θα έχει τα πιό λίγα δάκρυα.. και τη λιγότερη συμπάθεια.
(αναφέρομαι στο Νώντα) Δεν παύει όμως να είναι ένα τραγικό πρόσωπο...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σπύρος
Νομίζω αυτό ακριβώς που θίγεις, ήταν η πρόθεσή μου: Να δοθεί μεσω των ποιημάτων, μια πλευρά της προσωπικότητας του καθενός. (η πιο βασική)Έτσι βρήκες την πλευρά του καθενός και την παρουσίασες με ανθρώπινη κατανόηση και τρυφερότητα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ανώνυμος
Έτσι είναι φίλε ανώνυμε. Μόνο με αγάπη μπορεί να προσεγγίσει κανείς τις τραγικές περιπτώσεις της ζωής. Η σκληρότητα είναι και μάταιη και ανώφελη. Όσο για την άνοια, σε τέτοια κατάσταση, μόνο ως ευλογία μπορεί να θεωρηθεί. Μόνο εγώ δεν μπορούσα να δεχθώ-παραδεχθώ, πώς ένας άνθρωπος από τη μια στιγμή στην άλλη, βρίσκεται στο κενό...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Νίκος Λιψάνος
Καλέ μου φίλε, σ' ευχαριστώ από καρδιάς. Είναι χαρά μου που είσαι κοντά μας.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Φθα
Φίλε μου, μύστη της μουσικής, σ' ευχαριστώ για όσα επισημαίνεις και για το πιο σημαντικό και ουσιώδες:

"αφήνοντας τον κάθε αναγνώστη να βαδίσει μόνος, αμίλητος μέσα στο κείμενο και να αναζητήσει τον δικό του Νώντα και την δικιά του Ελένη."


Αυτό ήταν πραγματικά μέσα στις αρχικές μου προθέσεις και σ' ευχαριστώ που το αναφέρεις..

Ανώνυμος είπε...

Πέρα από την βαθειά ποίηση της ανάρτησης, αυτό που συγκλονίζει είναι η υιική ζεστασιά. Δεν θα την πω καμάρι, θα την πω χάδι της μνήμης …
Ακόμη και στις απαντήσεις σου Φαίδωνα είσαι συγκλονιστικά ζεστός και χαμηλόφωνα θλιμμένος.

Ελένη, η άλλη…

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ανώνυμος/Ελένη η άλλη
Δεν ξέρω τι να πώ. Σ' ευχαριστώ για τα όσα εσύ βλέπεις και λες.

Αστοριανή είπε...

Ζωντανές φωνές προσφιλών προσώπων που σιώπησαν...
και συνεχίζονται οι ήχοι, οι λέξεις, η αγάπη...
Να είστε πάντα καλά, να τους μιλάτε.
Υιώτα, ΝΥ

Αγνή είπε...

Όπως κι ο kostasst, συγκινήθηκα πολύ με το ποίημα της μητέρας σου. Μέσα σε ένα λαδωμένο σημειωματάριο κουζίνας να κρύβονται οι αγωνίες της, οι σκέψεις της, η μόναξιά της.. Αχ αυτές οι υπέροχες γυναίκες! Που ήξεραν να αγαπούν σιωπηλά, ενώ είχαν τόσα πολλά να πούν.....

Ανώνυμος είπε...

Φίλοι μου
Πρέπει να σας πω πως
με τον ίδιο ζήλο που δοκιμάζω τα κρασιά ένα ένα από τα βαρέλια[σαν αρχιοινοχόος που είμαι μήπως μου"ξεφύγει"κανένα]με τον ίδιο ζήλο,λέω,διαβάζω και τα σχόλιά σας.
Κι όπως στο τέλος γυρίζω και πίνω κι άλλη μιά από τα βαρέλια που μου άρεσε πιό πολύ το κρασί, το ίδιο κάνω και με τα σχόλια.Καμιά φορά μού είναι δύσκολη η επιλογή -στα σχόλια και στο κρασί-γιατί και τα δυο με παρασύρουν με την ιδιαίτερή τους γεύση.
Παρ'όλα αυτά ,πρέπει να ομολογήσω ότι,τούτη τη φορά, δεν μπορούσα να ξεκολήσω τα χείλη μου από τα σχόλια της Μικαέλας,του ΦΘΑ και BIG MAMA
Και από το αμίμητο αυτό που είπε ο ΦΑΙΔΩΝ στο σχόλιο της BIG ΜΑΜΑ" "Βρίσκομαι σε μιά χαζή αμηχανία"
Τώρα πιά ,είμαι για τα καλά τσακιρωμένος

Ανώνυμος είπε...

Μια διευκρίνηση
Εκει που λέω "ξεφύγει" εννοώ οτι πάει να χαλάσει το κρασί.
Αυτο μπορεί να συμβεί-για διάφορους λόγους που δεν είναι της στιγμής να τους αναφέρω -και στο καλύτερο κρασί.
Ετυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω στο βαγεναριό.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Aστοριανή
Έτσι όπως λες Γιώτα μου . Να τους μιλάμε πότε πότε, αν κάποια αόρατα νήματα μας συνδέουν μαζί ους.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Πολύ πετυχημένος ο τρόπος σύγκρισης του κρασιού που έκανες αρχιοινοχόε με τα σχόλια. Και τα δύο έχουν γεύσεις. Και τα δύο σε ταξιδεύουν. Θα πρόσθετα ακόμα σε όσα αναφέρεις και το δικό σου σχόλιο που σκύβει με έλεος πάνω από τα ανθρώπινα, της Αθηνάς, που δείχνει μια βαθύτερη πλευρά, το πως δηλαδή οι άνθρωποι στέκονται μπροστά στον εαυτό τους και στη ζωή τους αλλά και όλων των φίλων μας, που ο καθένας τους δίνει τη δική του οπτική και όλοι μαζί μια πολυδιάστατη θέαση του ζητήματος.΄Ετσι το καφενείο, γίνεται και σχολείο επικοινωνίας για όλους μας... 'Αντε στην υγειά μας..

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα σε όλους σας.
Χαίρομαι που είμαι πάλι εδώ για τρεις λόγους: Ο ένας είναι η πολύ όμορφη ατμόσφαιρα που δημιουργείτε όλοι σας. Ο δεύτερος λόγος είναι τα ενδιαφέροντα και ξεχωριστά Θέματα που αναρτά ο κ. Θεοφίλου. Και ο τρίτος τα πραγματικά ωραία , από άποψη ουσίας σχόλια, που εκφέρονται με αμεσότητα και απλότητα, έτσι όπως θα γινόταν σε προφορική συζήτηση μιας καλής παρέας. Προσωπικά με κάλυψαν τα σχόλια του κ. Δαρσινού και της Αθηνάς. Μπορεί να είναι διαφορετικά στην αντίληψή τους για το Νώντα και την Ελένη, αλλά κουβαλούν και τα δύο σχόλια την αλήθεια και τη δικαιοσύνη από την δική τους σκοπιά το καθένα. Και τα δύο είναι θαυμάσια γι αυτό που εκφράζουν. Έτσι λοιπόν το δικό μου σχόλιο, θα ήταν ένα νόημα και από τα δύο σχόλια.
Μπάμπης Πιτέλλης

Ανώνυμος είπε...

Τί ωραία και γεμάτη βαθύ συναίσθημα ιδέα, Φαίδωνα (έχω καταργήσει το κύριε) που ανάρτησες δύο ποιήματά των γονέων σου για να αφήσεις να φωτιστεί μέσα από αυτά η ζωή τους. Πιστεύω πως αυτή η ανάρτηση είναι από τις ωραίες στιγμές των Blogs. Το ποίημα του Νώντα είναι πολύ δυνατό και πολύ ωραίο. Το ποίημα της Ελένης δεν έχει ειδικό βάρος ως ποίημα αλλά εκφράζει την αέρινη λεπτότητα του χαρακτήρα της...

"Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ"

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Μπάμπης Πιτέλλης
Σας ευχαριστώ κ. Πιτέλλη για τα καλά λόγια σας που έχει ανάγκη το "Καφενείο", όσο και την σκληρή κριτική όπου χρειάζεται.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Παράξενος
Μας έλλειψες Παράξενε και σου βάλαμε πολλές απουσίες.Τώρα που ήρθες όμως πάλι τις σβήνουμε και σε κερνάμε ένα κρασί. Ε, αρχιοινοχόε;
Χαίρομαι που σου άρεσε η ιδέα και σ'ευχαριστώ για την άποψη που κατέθεσες για τα ποιήματα

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων
Ούτε λόγος να γίνεται.
Γιά τον ΠΑΡΑΞΕΝΟ[που μόνο στο όνομα είναι]και όλους τους θαμώνες,έχω την κανάτα γεμάτη στο δεξί και στο αριστερό μιά χούφτα ποτήρια να γεμίσω.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος