Ο ΝΩΝΤΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΕΝΗ

Ο Νώντας, ήταν ο πατέρας μου. Η Ελένη, η μητέρα μου.
Δεν μίλησα ποτέ γι αυτούς δημόσια. Μόνο εσωτερικά.
Στο χώρο της μνήμης μου. Ούτε και σήμερα θα πω πολλά.
Η κύρια πρόθεσή μου είναι να αναρτήσω από ένα τους ποίημα
και να πω για πρώτη φορά δημόσια λίγα λόγια γι αυτούς.
Ο Νώντας Θεοφίλου λοιπόν, ένας γαλλοτραφής αξιωματικός του Λιμενικού σε ηλικία 24 ετών γιος λαδέμπορου από το Μεσολόγγι, παντρεύτηκε την όμορφη, ολόξανθη, γαλανομάτα, Ελένη Θεοφίλου, που μόλις είχε τελειώσει το Γυμνάσιο σε ηλικία 17 ετών και ήταν κόρη ιερέως από τη Μυτιλήνη.
Έκαναν τρεις γιους: Το Γιάννη, ναυτικό – ζωγράφο, το Νάσο, λογοτέχνη – πεζογράφο και τον Φαίδωνα. (με τη σειρά της ηλικίας τους)
Πέρασαν 14 χρόνια ευτυχισμένης ζωής, ώσπου άρχισαν τα σύννεφα: Ο Νώντας, έγινε ο αγαπημένος των γυναικών και εκείνες, η τρικυμία της ζωής του και η νέα του ευτυχία . Με τη γυναίκα του Ελένη βρίσκονταν από τότε σε διάσταση, ώσπου ο Νώντας πέθανε 47 ετών, από καρκίνο με οκτώ μεταστάσεις. Οι συνάδελφοί του είπαν ότι έζησε 100 γεμάτα και θυελλώδη χρόνια, μέσα σε 47.
Η Ελένη δεν ξαναπαντρεύτηκε. Πέθανε σε ηλικία 78 ετών, έχοντας άνοια.
--------------------------------------------


ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

Ποίημα του Νώντα Θεοφίλου

Ιστόρησέ μου, τον πικρό σου θάνατο που θάρθη..
Τον υστερνό σου θάνατο μονάχα.
Άσε το φόβο πίσω σου με τη φριχτή μορφή
κι έτσι, ψυχρός κι αδιάφορος στοχάσου,
έμπα βαθιά και διάβασε τις ζοφερές του σκέψεις…

*
Λίγα δάκρυα που θα πέσουνε στο τάφο σου
λίγες κραυγές που θα ταράξουν το ταξίδι σου…
Όλα τα ξέρεις, τα συνήθισες κι από άλλοτε στη ζωή σου.

*
Το ξόδι σου ταχειά θα βρη τη γαληνιά του
καθώς, το χώμα το παχύ και νοτισμένο θα σε σκεπάση…
Ιστόρησέ μου τον πικρό σου θάνατο που θάρθη.
Τον υστερνό σου θάνατο μονάχα…
Κι ως θάσαι ασάλευτος κει κάτου,
μεσ’ το κιβούρι σου,
θα ιδής μεσ’ την αλλόφρενη των σκουληκιών ορμή
προς των νεκρών σαρκών σου τη σαπίλα
το φόντο ακέρηο των ονείρων σου…
Και θα πιστέψης τότε…
*
Ζάρωσες κι έγειρες βαρειά την κεφαλή σου
Φτωχέ, δειλέ εαυτέ μου…
Ά, μην κλαις, μην κλαις ηλίθιε, τον πνιχτό
και μαραζιάρη θρήνο!...
Έτσι για χώρατο έπλεξα το παραμύθι αυτό,
ένα γελοίο μύθο.

*
Ντύσου τη χάρη της χαράς,
της ειρωνίας τη μάσκα
κι έλα, σ’ ένα πιοτί, σε μιας γυναίκας το φιλί
να μου ιστορήσης της ζωής τη λησμονιά μονάχα…
---------------------------------------------------
Από το βιβλίο του: «Στοχασμοί της σάρκας και του ονείρου»
Τηρήθηκε η ορθογραφία της εποχής.



ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ

Ποίημα της Ελένης Θεοφίλου


Πόσες φορές τα μάτια σου
τα είδα λυπημένα…
Πόσες φορές τα ρώτησα
γιατ’ είναι δακρυσμένα…

Κι αυτά δειλά με κοίταξαν,
χαμήλωσαν,
και πια δεν ξαναμίλησαν…

---------------------------------
Το βρήκα μέσα σ’ ένα πολυσέλιδο
σημειωματάριο, με σκληρό εξώφυλλο,
σαν βιβλίο, όπου έγραφαν τότε τις συνταγές
μαγειρικής και ζαχ/κής. Εκείνη έγραφε
εκεί μέσα τους στίχους της.

Οι πίνακες είναι του Μαγκρίτ