Παρασκευή, Φεβρουαρίου 06, 2009

Ο ΠΡΩΙΝΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Αν κάτι εκτιμώ ιδιαίτερα στους ανθρώπους είναι η ικανότητά τους να ενθουσιάζονται ανεξαρτήτως ηλικίας αλλά κυρίως όταν έχουν διανύσει μερικές δεκαετίες, να ενθουσιάζονται με μουσικές , με κείμενα , με ποιήματα.
**********
Είναι αίσθηση δυνατή, νεανική ελπιδοφόρα, παρήγορη. Εγώ ενθουσιάζομαι επίσης κατά καιρούς αλλά και ο διαρκής ενθουσιασμός , δεν είναι καλό.. αλλά μ' αρέσει να περπατώ και σε δρόμους θλίψης γιατί πιστεύω πως στη χαρά συμμετέχει κυρίως το σώμα, όλη η ενέργεια απορροφάται στις δυνατές κινήσεις του χορού, στα δυνατά τραγούδια και το μυαλό παρατηρεί και χαίρεται, στους δρόμους όμως της θλίψης και της μελαγχολίας, που δεν είναι ότι τους επιδιώκεις , αλλά υπάρχουν, το μυαλό έχει τον πρώτο ρόλο και εισχωρεί στο βάθος όλων των πραγμάτων και αναλύει και γεννά ιδέες αναγκαίες , ιδέες παρήγορες...
**********
Δεν ξέρω όμως μήπως είναι πιο τυχεροί αυτοί που συνέχεια χοροπηδούν και τραγουδάνε...Κάποτε, κάπως, μεμφόμουν τους ανθρώπους που συνήθιζαν να διασκεδάζουν θορυβώδικα, πίστευα πως η διακριτική διασκέδαση ήταν πιο ανώτερη ας πούμε...Τώρα όσες φορές μου δίνεται η ευκαιρία τραγουδάω δυνατά, χοροπηδώ γενναία στους χορούς και χαίρομαι αυτή τη δυνατότητα λήθης, άσε που μου φαίνεται τώρα πια πως αυτές οι θορυβώδεις διασκεδάσεις έχουν σχέση με τις δυνατές βροχές της φύσης, με τους τρομαχτικούς αγέρηδες του νησιού μου κι έτσι συμμετέχω κι εγώ κατά κάποιο τρόπο στην τρέλα της φύσης.
Γιατί μεταξύ μας δεν πιστεύω καθόλου στη σοφία της φύσης, πιστεύω όμως στην τρέλα της .
**********
Κάποτε φλερτάριζα και με την τρέλα των ανθρώπων. Μου αρέσει το παιχνίδι με την τρέλα, αλλά όχι την παιχνιδιάρα τρέλα την καμωματού, μ' αρέσει η τρέλα που φοράει "κόκκινο ρούχο" και ο ίσκιος της είναι βαρύς, αυτή που ξαφνικά ρίχνει ένα δυνατό καθαρό φως στη ζωή μας και μας τρομάζει και την επομένη δεν μπορούμε να κάνουμε τα ίδια βήματα, δεν μπορούμε να πούμε τα ίδια λόγια...Τρέλα δύσκολη...Αλλά μ' αρέσει και η τρέλα που ρίχνει έτσι χωρίς κανένα δισταγμό ένα χρυσό ρούχο πάνω στην καθημερινότητά μας, ίσως γιατί είμαστε πια μεγάλοι και δεν έχουμε περιθώρια, ίσως γιατί είμαστε ασήμαντοι και δεν μπορούμε να αντέξουμε την αλήθεια... Μ' αρέσει να μιλάω με ανθρώπους-ποιητές.......


Αθηνά Τσάκαλου
Οι δύο πίνακες είναι του Μαγκρίτ

30 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Καλημερίζω την Χαρμολύπη της Αθηνάς...
"Κάποτε φλερτάριζα και με την τρέλα των ανθρώπων. Μου αρέσει το παιχνίδι με την τρέλα, αλλά όχι την παιχνιδιάρα τρέλα την καμωματού, μ' αρέσει η τρέλα που φοράει "κόκκινο ρούχο" και ο ίσκιος της είναι βαρύς, αυτή που ξαφνικά ρίχνει ένα δυνατό καθαρό φως στη ζωή μας και μας τρομάζει και την επομένη δεν μπορούμε να κάνουμε τα ίδια βήματα, δεν μπορούμε να πούμε τα ίδια λόγια...Τρέλα δύσκολη...Αλλά μ' αρέσει και η τρέλα που ρίχνει έτσι χωρίς κανένα δισταγμό ένα χρυσό ρούχο πάνω στην καθημερινότητά μας, ίσως γιατί είμαστε πια μεγάλοι και δεν έχουμε περιθώρια, ίσως γιατί είμαστε ασήμαντοι και δεν μπορούμε να αντέξουμε την αλήθεια... Μ' αρέσει να μιλάω με ανθρώπους-ποιητές......."

Καλημερίζω την ψυχή της Αθηνάς...

Με γλύκανες κορίτσι μου...
Έχεις μια τρυφερή ματιά για όλα.
"Κατεβάζεις τις θερμοκρασίες"...είπε σοφά ο ποιητής.
Σε φιλώ. Να είσαι ευλογημένη.

. είπε...

Όμορφος μονόλογος και μάλιστα πολύ ενδιαφέρων όταν μέσα σ'αυτόν ανακαλύπτεις κομμάτια δικά σου,σκέψεις και προβληματισμούς.

Καλή σου μέρα Φαίδωνα!

Ανώνυμος είπε...

αλήθεια,

μπορούμε σήμερα να "ενθουσιαστούμε;"

ίσως,ως προνόμιο της "στιγμής"-κι αυτό αξίζει,πιστεύω, πολύ!

Φαίδωνα,μήπως είναι πια πολύ "ακριβό" ή και δυσεύρετο το κόκκινο ρούχο της τρέλας και δεν αντέχουμε να το αγοράσουμε;;

καλή μας μέρα!

. είπε...

Διόρθωση:

ενδιαφέρον*

(Φταίει που δεν είχα πιει ακόμα τον καφέ μου) :)

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Η Αθηνά θα είναι διαθέσιμη αύριο και υποθέτω ότι θα απαντήσει στα σχόλια. Η δική μου άποψη είναι ότι η γραφή της έχει μια θάλουσα νεανικότητα αντάμα μ' ένα στοιχείο αθωότητας.

Ανώνυμος είπε...

Η τρέλα...
Δεν έχει να υποδυθεί τίποτα.
Αυτοσχεδιάζει ΕΛΕΥΘΕΡΑ.

Ανώνυμος είπε...

Καλογραμμένο,εξολογητικό,πρωτότυπα αισθιακό, με συνωστισμένες μεταβολικες καταστάσεις ,που η μία σπρώχνει την άλλη για να βγει μπροστά κάθε φορά μιά άλλη θέση που δεν αμφισβητεί την πρώτη αλλά ηλεκτρίζεται από την δεύτερη .
Είναι μια συνεχής αναζήτηση που, υπό συνθήκες,είναι υγιεινή
Θα μπορούσα να έχω άλλη άποψη σε κάποια σημεία,όπως, ότι στη χαρά συμμετέχει μόνο το σώμα.
Το μυαλό είναι εκείνο που κάνει την επανάσταση στό σώμα γιά να οξυγονωθεί μέσα απ την κίνηση της ύλης.Μιά κίνηση που δεν φερνει φθορά με την τριβή της τρελας,αλλα οξυγόνωση με την σύμπλευση της σοφής αρμονίας Αυτός είναι και ο απώτερος σκοπός του πνεύματος ,να συνηπάρξει,όσο γινεται μακρύτερα, χρονικά,με την ίδια ύλη ,γι' αυτό και την υποκινεί να "χορεύει" για να αγαπηθούν μεταξύ τους ώστε να συνυπάρχουν αιώνια .ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΥΠΑΡΞΟΥΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ.

Ο καθ'ένας όμως ψάχνει τις δικές του ρωγμές για να βρει διέξοδο στην προσωρινότητα.Σημασία έχει η κάθε προσωρινότητα να ειναι μαχόμενη και να βγαίνει σε φωτεινα αλώνια [Πρέπει να βγαίνει]Γιατί η επιμονή στην εσωστρέφεια ειναι μια μόνιμη πυγμάχος με αντίπαλο τον εαυτο της .
Πρέπει γυμνάζεσαι μέσα γιά να χτίζεις έξω.Όταν βγεις μπορείς να ξαναμπείς ,αλλά τότε θα είσαι δυνατός.

Ανώνυμος είπε...

@Big mama
Γύρισα κι έχει ένα φεγγάρι...Κι ένα άσπρο ονειρικό φως!!!
Μου αρέσει που λες "Με γλύκανες".Μου αρέσει..Ώρες-ώρες όμως φοβάμαι αυτή τη γλυκήτητα, φοβάμαι πως κυριεύει κάθε κύταρό μου και αμβλύνει υπερβολικά τις αιχμές των αντιπαραθέσεων που τις θεωρώ απόλυτα δημιουργικές...Φοβάμαι πως θα καταντήσω άμαχη, ακίνητη.....ακίνητη μπλε θάλασσα.Να πριν λίγες μέρες..Σ΄ένα νοσοκομείο.Αιτία μικρή , ασήμαντη , ευτυχως.Και βρέθηκα να περπατάω στους διαδρόμους ανάμεσα σε πλήθος ανθρώπων.Και είδα τα πονεμένα σώματα στα κρεβάτια, σημαδεμένα από το σκληρό πέρασμα του χρόνου, σάρκες πλαδαρές, πόδια στραβά, μυρωδιά αίματος, μυρωδιά ανθρώπων. Και ξαφνικά με πλημύρισε μια συμπάθεια, μια γλυκειά συμπάθεια. Να τα παιδιά των ανθρώπων , σκέφτηκα. Χοντρούλικα, γερασμένα, άρρωστα, πονεμένα, κακούτσικα, χαιρέκακα, ασχημούλικα, όμορφούλικα...Και όλο κοίταζα και όλο έβρισκα τρυφερά αλλά αληθινά επίθετα..Τα παιδιά των ανθρώπων..Ναι 70,80,90,100 ..
Και περπάταγα ανάμεσά τους σαν να ήμουν έτοιμη ν' απλώσω το χέρι μου και να χαϊδέψω, να μιλήσω και να παρηγορήσω..Και μετά αναρωτήθηκα. Αυτό το κοίταγμα της μάνας , αυτή η συμπάθεια ως και αγάπη μπορώ να την πω που γέμιζε όλο το χώρο που έπιανε το μάτι μου μήπως είναι αδυναμία; Μήπως πάνω στο ταβάνι η αλήθεια κάγχαζε...

Ανώνυμος είπε...

@ ΑΝΑΣΑΙΜΙΑ

Χαίρομαι που κατά κάποιο τρόπο είμαστε συνοδοιπόροι.

Ανώνυμος είπε...

@ nyxterino

μπορούμε...μπορούμε.. Και το κόκκινο ρούχο της τρέλας κάπου το έχουμε κρυμένο ...

@pandora
..αν σου πω ότι δεν σε κατάλαβα..

Ανώνυμος είπε...

@ Φαίδων Θεοφίλου.

Αγαπητέ Φαίδωνα σ' ευχαριστώ για όλα .Και η μουσική υπέροχη.
Σ' ευχαριστώ για τη θάλουσα νεανικότητα..Λίγο βαρύ μου πέφτει "το στοιχείο της αθωότητας"..θέλω περιθώριο πονηριάς και ό,τι άλλο..

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ανασαιμιά
Συχνά Ανασαιμιά μου σε κείμενα ψυχικής γνησιότητας αλιεύουμε κομμάτια του εαυτού μας.
Όσο για το ενδιαφέρων, έτσι είναι το σωστό: Όμορφος μονόλογος και ενδιαφέρων και όχι ενδιαφέρον.
Μάλλον θα ήπιες κρασί το πρωί για να θέλεις να διορθώσεις το σωστό σου με λάθος. Δεν πειράζει. Εσύ να 'σαι καλά.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βig Mama
" Καλημερίζω τη Ψυχή της Αθηνάς".
Τι όμορφο...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@nyxterino
Ναι Αριάδνη. Όσοι δεν έχουν χάσει εντελώς την αθωότητά τους, μπορούν να ενθουσιαστούν. Και βέβαια ο ενθουσιασμός ως προνόμιο της στιγμής είναι σπουδαίο αγαθό..
Το δεύτερο ερώτημά σου το αντιμετωπίζω με τη...δέουσα μελαγχολία.

Ανώνυμος είπε...

@ Σπύρος Δαρσινός

Αγαπητέ κ.Δαρσινέ
Πάντα είναι καλό να υπάρχουν πολλοί τρόποι να κοιτάζει κανείς τα πράγματα. Πάντα είναι χρήσιμες οι ενστάσεις όταν μάλιστα μπορεί να οδηγήσουν στην επανεξέταση, επέκταση, εμβάθυνση.`
Κάποτε ένιωσα μεγάλη μοναξιά, γιατί δεν είχα έναν άνθρωπο να παρατηρεί τη ζωή μου, τις πράξεις μου, τα λόγια μου..Κάποτε πέρασα μεγάλο διάστημα σιωπής και απομόνωσης ως ένα βαθμό ηθελημένης, ώσπου ένιωσα να γίνομαι ένα ξερό δέντρο.. Τώρα έχω αρχίσει ξανά να χαίρομαι την επικοινωνία , τον διάλογο , και ναι, αλήθεια τον αντίλογο με τους ανθρώπους.
Να είστε καλά.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@pandora
Καλωσόρισες pandora και χαίρομαι που έχω αυτήν την ευκαιρία του καλωσορίσματος. Να τα λέμε μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον.
Τώρα γι αυτό που λες:
"Η τρέλα...
Δεν έχει να υποδυθεί τίποτα.
Αυτοσχεδιάζει ΕΛΕΥΘΕΡΑ."

Δεν είπε κανείς ότι η τρέλα έχει κάτι να υποδυθεί. Και βέβαια η τρέλα δεν αυτοσχεδιάζει. Εμείς οι άνθρωποι αυτοσχεδιάζουμε, ο καθένας την τρέλα του... Ελεύθερα και πληρώνοντας το τίμημα, γιατί η τρέλα είναι ακριβή, pandora.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Δαρσινέ, Δαίμονα της Κορινθίας! Είσαι ακτινογράφος. Τι να σου πω εγώ. Μάλλον εσύ μας τα είπες...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Α, Αθηνά...Γλυκιά Αθηνά.

Μα η Αλήθεια ήσουν εσύ...
Εσύ και της ψυχής σου το χάδι.

Να είσαι καλά.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά
Αθηνά μου αισθάνομαι την ανάγκη να σου πω δυο λόγια γι αυτά που είπες στην Βig Mama και συγκεκριμεναεκεί που λες:

"Και περπάταγα ανάμεσά τους σαν να ήμουν έτοιμη ν' απλώσω το χέρι μου και να χαϊδέψω, να μιλήσω και να παρηγορήσω..Και μετά αναρωτήθηκα. Αυτό το κοίταγμα της μάνας , αυτή η συμπάθεια ως και αγάπη μπορώ να την πω που γέμιζε όλο το χώρο που έπιανε το μάτι μου μήπως είναι αδυναμία; "

Η ευαισθησία και η αγάπη είναι ταυτόχρονα αδυναμία και δύναμη.
Το μητρικό ένστικτο που απλώνεται σαν αγαπητική δύναμη, είναι ο ένας πόλος που στηρίζεται ο κόσμος, γιατί ο άλλος πόλος είναι η βία και η σκληρότητα. (Από το μη εκδοθέν βιβλίο μου, "Θάλαμος 810"

Ανώνυμος είπε...

". . . Μ'αρέσει να μιλάω με ανθρώπους ποιητές. . ."
Αθηνά,
Μ'αυτή την αίσθηση βαδίζουμε όλοι το δρόμο που οι ποιητές αφήνουν ελάχιστα την τρέλα τους (ενθουσθιασμός, χαρά, σώμα) και πολύ τη μεγάλη τους θλίψη. Κι αυτή η υπερβολική θλίψη είναι αυτό που τους σπρώχνει να συνεχίζουν το περπάτημα, γιατί στη μονοτονία της θλίψης θα αναβλύσουν οι αποχρώσεις που χωρίς βία θα μας φτάσουν στα άδυτα της ενότητας των αντιθέσεων.
Εκεί που λουφάζει η αιώνια ποίηση.
Εκεί που η ανθρωπιά συναντά την κραυγή, το φως τη σκιά και οι πίνακες της ανάρτησης γίνονται έργα τέχνης.
". . . Μ'αρέσει να μιλάω με ανθρώπους ποιητές. . ."
Νίκος Λιψάνος
Manhattan

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων
δεν σας "τα είπα εγω"
Εγώ χορεύω στο σκοπό σας
Ε,εκεί πάνω που πετάγομαι τρίζω
και γω το δάχτυλό μου στον αέρα.
Είναι το άγγιγμά μου στα παράθυρα της ομορφιάς ?

Ανώνυμος είπε...

"Γιατί μεταξύ μας δεν πιστεύω καθόλου στη σοφία της φύσης, πιστεύω όμως στην τρέλα της ".
Σ' αυτό το σημείο στάθηκα αγαπητή Αθηνά εκτός αν εγώ δεν σε κατάλαβα.

Ανώνυμος είπε...

@ pandora

Αφού μιλάς για την τρέλα της φύσης , έχεις δίκιο.ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΕΙ ,αυτοσχεδιάζει ελεύθερα και πολλές φορες μας τρομάζει όχι μόνο με την καταστροφή αλλά και με την Ομορφιά.Τώρα τελευταία όμως ιδιαίτερα στο πεδίο της κατασροφής έχουμε αρχίσει και μεις οι άνθρωποι να την τρομάζουμε...
Καλή σου μέρα

Ανώνυμος είπε...

@ NIKOS ΛΙΨΑΝΟΣ

Manhatan ε; Μια πόλη που ποτέ δε θα την επισκεφτώ.Έτσι χωρίς πολλές-πολλές σκέψεις έχω βγάλει την Αμερική τους τόπους προορισμού των ταξιδιών μου.Το ομολογώ ..τη φοβάμαι..Τώρα όμως χαίρομαι που μέσα στην ατμόσφαιρα της γης ανοίχτηκε ένα καναλι που καταλήγει στο σπίτι μου και ποιητές μου στέλνουν λόγια όμορφα..Και επειδή μου αρέσουν τα παιχνίδια, μη φανταστείς όχι μόνο τα παιχνίδια του μυαλού, επειδή λοιπόν μου αρέσουν τα παιχνίδια μερικές φορές προσπαθώ να φανταστώ αυτή την ασύληπτη πορεία των λόγων, των συναισθημάτων μέσα στην ατμόσφαιρα της γης και γίνομαι αισιόδοξη και λέω.¨οσο γινόμαστε αιτία να κυκλοφορούν στον αέρα όμορφα συναισθήμτα, όσο γιγαντώνουμε τον ιστό της αγάπης πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων, δεν μπορεί..δεν μπορεί υπάρχει ελπίδα..υπάρχει δυνατή ελπίδα...αν και ακούω τώρα δίπλα μου μια φωνή.Μιλάς...μιλάς και αγνοείς επικίνδυνα τη σκοτεινή πλευρά της ύπαρξής μας...Και ό,τι αγνοείται συστηματικά πολλές φορές γίνεται απειλητικό..¨οχι, όχι εγώ τουλάχιστον, είναι φορές που προσφέρω μικρές σπονδές και στη σκοτεινή μου πλευρά, κάθομαι και την ακούω, δεν την περιφρονώ, άσε που αυτή με οδηγεί στα ενδότερα της ψυχής μου...
Καλήμέρα στο Manxatan .Κατά πάσα πιθανότητα μπερδεύω τις ώρες ίσως πρέπει να πω Καληνύχτα

Ανώνυμος είπε...

@ ΣΠΥΡΟΣ

Α, λοιπόν γι' αυτό άκουσα το πρωί ένα τρίξιμο στα παράθυρά μου...Και απόρησα..γιατί η σκόνη είναι καλή μου συγκάτοικος...

Ανώνυμος είπε...

Βρε Αθηνά μου,συγνώμη,αλλά τι σχέση μπορεί να έχει ο χορός μου και το τρίξιμο των δαχτύλων μου ψηλά στα παράθυρα της ομορφιάς με την "συγκατοικός σου την σκόνη ?
Γέρασα και δεν καταλαβαίνω ?ή έχω χάσει πολλά επεισόδια από σύχρονες εκφράσεις .Ετσι,από απορία.

Ανώνυμος είπε...

@ ΣΠΥΡΟΣ
Ήθελα να πω και μάλλον το είπα αποτυχημένα, πως άκουσα αυτό το τρίξιμο των δαχτύλων σου στον αέρα που είναι το άγγγιγμά σου στα παράθυρα της ομορφιάς σαν να ακούμπησε και τα δικά μου παράθυρα. Είναι καλή η εξήγηση ..ή μήπως λέω χαζομάρες... Δεν πιστεύω να σε στεναχώρησα..
Με αγάπη

Ανώνυμος είπε...

@ ΣΠΥΡΟΣ

Και βέβαια έπρεπενα συμπληρώσω ο δικός σου χορός καμία σχέση δεν έχειμε τη συγκάτοικό μου τη σκόνη που μπορεί να υποθέσει κανείς πως η σχέση που έχω εγώ με την καθαριότητα του σπιτιού είναι λίγο δύσκολη... ή ακόμα ακόμα καλύτερα πως δεν ακούω συχνά καινούργια λόγια ωραία όπως τώρα.. οχι που θα σας πω ποια είναι η αλήθεια...Για μαντέψτε ...

Ανώνυμος είπε...

Αθηνά
Χαιρόμαστε που σε έχουμε κοντά μας
Και για να σου το αποδείξω,θα ανοίξω το βαρελάκι του περσινού Οκτώμβρη να σε κεράσω πρώτη να φωτήσει όλο το πρόσωπό σου.

Ανώνυμος είπε...

@ ΣΠΥΡΟΣ
Σπύρο, δέχομαι το ακριβό σου κέρασμα με χαρά ,όπως χάρηκα και τη συντροφιά όλων σας.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος