Φ.Θ.Είναι Κυριακή μεσημέρι. Έξω βρέχει. Ο ουρανός σκοτεινός
σα να ‘ναι βράδυ. Μ’ ένα φλιτζάνι τσάι στο χέρι κοιτάζω
από τη τζαμαρία τη βροχή. Ο Νους αδέσμευτος κάνει τα
τεθλασμένα ταξίδια του χωρίς συγκεκριμένο
προσανατολισμό. Οι μνήμες διεκδικούν το Νου,
η κάθε μια να τον πάρει από το χέρι και να τον
σεργιανίσει στο δικό της δρόμο. Ο Νους αφήνεται στα
χέρια τους και τα συναισθήματα αλλάζουν ανάλογα
με το τι έχει η κάθε μια τους να του πει, να του
ξεδιπλώσει. Η μία μνήμη τον αρπάζει και η άλλη τον
αφήνει. Μέσα του, το ένα πλάνο αλλάζει μετά το άλλο:
Σα σκηνικό θεάτρου που κάθε φορά φωτίζεται με άλλο
χρώμα. Μνήμες χαράς, πόνου, απογοήτευσης, σύντομης
ευτυχίας, μνήμες προσωρινής δικαίωσης, μνήμες της
σημαντικής λεπτομέρειας, να σπρώχνονται μεταξύ τους
για το ποια θα πάρει καλύτερη θέση κοντά μου.
Η βροχή δεν σταματά. Αναρωτιέμαι γιατί άραγε όταν
βρέχει θέλω πάντα να θυμάμαι όσα νομίζω πως ξέχασα..
Και γιατί αφού με αλώσουν οι μνήμες, προσπαθώ με το
Νου μου να φανταστώ τον τρόπο που οι σκούρες μνήμες
θα μπορούσαν να ήταν καλύτερες; Δεν μπορούμε όμως
να έχουμε για όλα απαντήσεις. Το τσάι κρύωσε.
Τη στιγμή που αφήνω το φλιτζάνι στο στρογγυλό τραπεζάκι,
χτυπάει το τηλέφωνο. Ευχάριστη έκπληξη που την έφερε
η βροχή: Είναι ο Στέλιος αγαπημένος φίλος απ’ τα παλιά.
Δέκα χρόνια σιωπής και να που τώρα τον έφερε η βροχή.
Του τηλεφωνούσα τότε στις 2 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα
για να του διαβάσω ποιήματα ισπανόφωνων ποιητών και
ιδιαίτερα του Federico Garcia Lorca. Ερασιτέχνης ηθοποιός
στην πρώτη του νεότητα και τώρα καθηγητής φυσικής.
-Στέλιο; Πού είσαι; Τί κάνεις;
-Στέλιο; Πού είσαι; Τί κάνεις;
Τι όμορφη έκπληξη ήταν αυτή που μου φύλαγες;
-Σε πήρα να μιλήσουμε λίγο.
-Και βέβαια, με χαρά. Συμβαίνει κάτι;
-Δεν είναι που είμαι μοναχικός. Είμαι και μόνος.
-Σε πήρα να μιλήσουμε λίγο.
-Και βέβαια, με χαρά. Συμβαίνει κάτι;
-Δεν είναι που είμαι μοναχικός. Είμαι και μόνος.
Κι όταν βρέχει το συνειδητοποιώ τόσο έντονα
που με πιάνει το παράπονο...
Τον άφησα να συνεχίσει.
Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει και στους
καλύτερους ανθρώπους συμπεριφέρομαι λάθος
και τους χάνω. Και στους ανόητους
συμπεριφέρομαι σωστά αλλά δεν τους χρειάζομαι..
Πρόσφατα,συμπεριφέρθηκα σκληρά και άσχημα
σε μια υπέροχη γυναίκα και την έχασα. Πέταξε
σαν ένα εξωτικό πανέμορφο πουλί μακριά από το
περιβάλλον που δεν μπορούσε να ζήσει. Πόσο
θα ήθελα να της είχα φερθεί όπως της άξιζε και
να την είχα κοντά μου… κοντά μου..
Η φωνή του έσπασε στο δεύτερο «κοντά μου».
Η φωνή του έσπασε στο δεύτερο «κοντά μου».
Ντράπηκε ξαφνικά για την παρορμητική του
εξομολόγηση κι έκλεισε το τηλέφωνο.
Κοίταξα πάλι απ’ τη τζαμαρία:
«Ο χορός της βροχής συνεχίζεται.
Στο δρόμο δυο ξυπόλητα παπούτσια.»*
-----------------------------------------------------
* Το δίστιχο στο τέλος του κειμένου είναι από το βιβλίο μου «Επίμονο Θεώρημα»
46 σχόλια:
Φαίδων μου,
'Ομορφο ξεκίνημα. Ομαλή εμβάθυνση.
Προδιαθέτεις για πολλές, κρυφές ίσως, μνήμες...
τ΄αναπάντεχο τηλεφώνημα κάποιου φίλου, για να εκμυστηρευθεί τον "πόνο του" στο φίλο που δεν είχε και τόση πρόσφατη επαφή μαζί του, δένει το παρόν και δημιουργεί νέες εντυπώσεις που ίσως γίνουν μνήμες...
Πάλι με αφήνεις να περιμένω... μετά από την όμορφη εισαγωγή σου...
Υιώτα,
Ν.Υ.
Να πάρει η ευχή.....και σήμερα βρέχει βρέχει από το πρωί .Και είμαι μόνος.Και νύχτωσε να βρέχει σε τούτο μεγάλο σπιτι με τα πολλά παράθυρα που κλαίνε.....
Να μην ηταν τουλάχιστον ο βοριάς?...
Και ήρθες και συ με τούτη την ανάρτηση....
Και είμαι τόσο μακριά από φίλους ρε φίλε -από τόπους και καιρούς
Που δεν ξέρω που και πόσοι μείναν .
Κι'αυτη η μουσική ? Με μαχαιρώνει.
Βγάλεμαι ρε φίλε από τέτοιες αναρτήσεις .
Ποιός είμαι?
Μιά στάλα ειμαι που κατεβαίνει κατεβαίνει στο τζάμι
μέχρι να πάρει τα απομεινάδια ο βοριάς .
Τελικά Φαιδωνά μου
δε ξέρω πως τα καταφερες με τις μνήμες στη βροχή
και μ΄εκανες να βγάλω κατι από μέσα μου
Και δεν ειναι η πρώτη φορά
Με αγαπη
Ιωαννα Στεφανίδη
Αυτό με έκανες να βγάλω από μέσα μου:
ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ
ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ
Που έρχονται να σε χαϊδέψουν ,
να σ’ αγκαλιάσουν
να σταθούν πλάι σου
να παίξουν μαζί σου
στο σκοτεινό δωμάτιο
πίσω από το θολό τζάμι
να σε πληγώσουν ,να σε φωτίσουν
να σε κυριεύσουν σα θεριό
να σε κάνουν να νιώσεις μονομιάς
γυρίζοντας πίσω
όλη την πολύχρωμη ζωή σου !
Και τότε πια δε ξέρεις
ποια να κρατήσεις- ποια να αφήσεις
κλείνεις το συρτάρι της μνήμης και συνεχίζεις !!!
@Αστόριανη
Δεν ξέρω τί άλλο περίμενες από ένα τέτοιο κείμενο,αλλά τό μόνο που θέλησα να δώσω είναι τρία πλάνα: Η εικόνα με τη βροχή και τις μνήμες που διεκδικούν η κάθε μια τους την προσοχή του Νου, το παρελθόν με τον φίλο που έρχεται για να γίνει παρόν, και ο ποιητικός επίλογος. Περισσότερο θέλησα να δώσω μια ΑΙΣΘΗΣΗ καταστάσεων με φόντο ένα σύνηθες καιρικό φαινόμενο. Στα λέω αυτά, για να σου τονίσω, ότι το θέμα δεν είναι το τί αναμένουμε εμείς ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία μας, από το συγγραφέα ενός κειμένου, αλλά κυρίως το τι ο ίδιος ο συγγραφέας θέλει να μας δώσει. Που μπορεί βέβαια να είναι κακό σαν αποτέλεσμα, όπως μπορεί να είναι και θετικό. Συνήθως αποφεύγω να αναλύω τα κείμενά μου γιατί δεν μου αρέσει, αφού τα κείμενα μιλούν μόνα τους ή δεν μιλούν. Τώρα όμως αναγκάστηκα να εξηγήσω κάποια πράγματα για να συνεννοηθούμε καλύτερα.
@Στον ανώνυμο
Ποιος είσαι; Μα ο ίδιος ο ποιητής που μπορεί να μεταβάλλεται μέχρι και σε σταγόνα βροχής στο τζάμι.
Όχι δεν σε βγάζω από τέτοιες αναρτήσεις, όπως λες, γιατί χρειαζόμαστε πότε-πότε να κοιτάμε στα μάτια τον εαυτό μας,να αφήνουμε τις μνήμες να επαναδιαγράφουν τη διαδρομή μας, με τον ίδιο ρυθμό που πέφτουν οι σταγόνες βροχής..
@ Ιωάννα Στεφανίδη
Χαίρομαι που το κείμενο της ανάρτησης σ΄εκανε να νιώσεις κι εσύ κάποια πράγματα, όπως λες, και να ενεργοποιήσει τα ποιητικά σου κοιτάσματα που έτσι κι αλλιώς υπάρχουν μέσα σου.
To λάτρεψα αυτό το κείμενο σου Φαίδων,
γιατί μου μοιάζουν τόσο πολύ οι σκέψεις αυτές.
Σκέψεις βροχής που ξυπνούν και με τυλίγουν.
Όλα εκείνα που θέλω να ξεχάσω ξεπηδούν μαζί με τις στάλες.
Νιώθω πιο μόνη από ποτέ και κάθε τι γιγαντώνεται μέσα μου.....
Το σημαντικό είναι πως αναγνωρίζεις τα λάθη σου, έστω και εκ των υστέρων.
Δεν έχει σημασία γιατί το κάνεις, βρες όμως τον τρόπο να το αλλάξεις και αν αξίζει πραγματικά αυτή η γυναίκα μάζεψε άστρα στα χέρια σου και χάρισε της τα.
Κάνε τα αδύνατα δυνατά και κέρδισε την ξανά.
Είναι τόσο δύσκολο να βρεις ανθρώπους σημαντικούς, μην τους αφήσεις να χαθούν από την ζωή σου!!!!!
@Anastasia
Χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο τόσο πολύ και που αισθάνθηκες να βρίσκεσαι στο κλίμα σου. Όσο για τη γυναίκα που χάθηκε, να είσαι βέβαιη πως αν ήμουν εγώ στη θέση του Στέλιου θα την διεκδικούσα με κάθε τρόπο. Δεν είμαι όμως εγώ αυτός που την έχασε. Ο Στέλιος όμως, που μπορεί να είναι ο διπλανός μας, ο φίλος μας ή κάποιος που βρίσκεται μέσα μας, είναι από τους ανθρώπους που αισθάνονται κατ' αρχήν ηττημένοι από την ίδια τους τη συμπεριφορά. Από κει και πέρα πιστεύουν πως έχουν χάσει το παιχνίδι.Οι ανθρώπινες σχέσεις μπορούν να γίνουν ό,τι πιο εύκολο, αλλά και ό,τι πιο δύσκολο ανάλογα με το τι και πόσο είναι διατεθειμένος να παραχωρήσει ο ένας στον άλλον.
Φαίδων, ένα από τα καλύτερά σου κείμενα, ή ίσως είναι γιατί με βρίσκει σε μια κατάσταση νοσταλγίας, ακούγοντας τη βροχή στα κεραμίδια, στα τζάμια στο παράθυρο, στην ψυχή μου.
Βροχή και νιάτα, μαζί, ένας συνδιασμός, όπου μου φέρνει αξέχαστες αναμνήσεις κι εξηγούμαι.
Κάποτε στα τροπικά την εποχή των βροχών με ένα βαπόρι φορτώναμε ζάχαρη, όταν λοιπόν έβρεχε δεν εργαζόταν οι εργάτες για τη φόρτωση κι εγώ με το κορίτσι μου περνάγαμε ατελείωτες ώρες στο σπίτι ακούγοντας τη βροχή στα κεραμίδια, προσεύχοντας να μην τελειώσει ποτέ να βρέχει.
Γαβριήλ
@pylaros
O καθένας λοιπόν με τις εμπειρίες του και τα βιώματά του βρίσκει τον εαυτό του ή και ταυτίζεται κατά κάποιο τρόπο με την ατμόσφαιρα του κειμένου.Νομίζω ότι αυτό που αφηγείται το κείμενο "παιζόταν" πάντα και θα συνεχίζει να "παίζεται" και στο μέλλον.
...σε βασάνισα λίγο, φίλε μου!
Μπορεί να είναι κι όπως τα εξηγείς,
μπορεί να είναι όπως κι εγώ τα περιμένω.
Λόγω του ότι ο συγγραφέας δεν είναι... αθώος, ούτε κι αμέτοχος στο ενδιαφέρον που θα προξενήσει στον αναγνώστη του, με την άποψη αυτή, πάντα, από την δική μου γωνιά, σκέπτομαι ...σφαιρικά την αιτία...
Διάβασες π.χ. και την "Αναστασία" η οποία έβαλε στην θέση του "Στέλιου" τον εαυτό σου και σου έγραψε γι' αυτό... και πίστεψέ με, παρ' ολίγο να κάνω κι εγώ το ίδιο "σφάλμα!"
μα σκέφτηκα... και, κάτι μέσα μου έλεγε ότι δεν ήταν ένα αυτοτελές -άσχετα πόσο καλό- κομμάτι!
...Ο καθείς και η άποψή του.
Κι έτσι, είμαστε κι οι δυο αντίκρυ και χαμογελάμε.
Με αγάπη,
Υιώτα,
Ν.Υ.
@Αστοριανη
Φυσικά "ο καθείς και η άποψή του".Εγώ απλά κάνω χρήση του δικαιώματός μου να έχω τον αποκλειστικό λόγο για το κάθε τι που γράφω, όπως ο κάθε συγγραφέας.
Έτσι σου εξήγησα ότι ήθελα να κάνω τρία πλάνα μόνο με φόντο ένα καιρικό φαινόμενο. Μια αίσθηση καταστάσεων, και όχι μια ιστορία με "happy end". Μπορεί ο κάθε αναγνώστης να αναμένει σύμφωνα με τα γούστα του και την ιδιοσυγκρασία του, εκείνο ή το άλλο από τον συγγραφέα. Ο συγγραφέας όμως ως μοναχικός δημιουργός αποφασίζει μόνος του τι θα κάνει και πως θα το κάνει. Αυτό λοιπόν που θα κάνει μπορεί να συγκινήσει τους αναγνώστες, όπως μπορεί και να τους κάνει να αδιαφορήσουν. Αλλά ακόμα και αν έρθουμε στο πρακτικό θέμα, που νόμισες όπως και η Αναστασία ότι εγώ ήμουν αυτός που έχασε τη γυναίκα: Πώς όμως είναι κάτι τέτοιο δυνατόν; Αφού εγώ είμαι ο αποδέκτης του τηλεφωνήματος κάποιου άλλου μακρινού φίλου, που μου λέει ακριβώς ότι ο ίδιος έχασε τη γυναίκα από την συμπεριφορά του. Πώς προκύπτει ότι εγώ είμαι αυτός; Μήπως ήμουν ασαφής ή διαβάστηκε το κείμενο επιπόλαια;
Πάντως, και μ' αυτό κλείνω, σε ένα κείμενο δεν είναι απαραίτητο να ζητούμε να αναγνωρίσουμε υπαρκτά πρόσωπα. Συνήθως το υλικό της πεζογραφίας κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι μυθοπλασία (απόσταγμα όμως της καλλιέργιας και της εμπειρίας του συγγραφέα από τη ζωή. Άρα μέρος της ζωής και όχι ξένο από αυτήν.
Συμβαίνει όταν ο καιρός ντύνεται το μολυβί και αρχίζει η σιγανή μουρμούρα της βροχής , να στεκόμαστε στο παράθυρο , να μισοτραβάμε την κουρτίνα και ο νους να πετάει στα γκρίζα βρεγμένα σοκάκια της πόλης που μεγάλωσες , να γελάει άλλοτε γλυκόπικρα με τις μνήμες και άλλοτε να σκυθρωπιάζει μη αντέχοντας την διαδρομή από εκείνα τα βρεγμένα στενά.
Να τριγυρνά μαζί με τους ταραγμένους γλάρους πανω από τους πρασινογκρί αγριεμένους κυματισμούς του κόλπου.
Να πιτσιλίζεται στην προκυμαία, που περπάτησε και ο ποιητής και γλυκά μελαγχολικός να φεύγει για να ακουμπήσει σ ένα παραλιακό καφενείο για να παρατηρήσει ίσως πιο στωικά ή με παρέα από τα τζάμια του, τις σταλαγματιές που κυλούν απέξω.
Σε λίγο οι ανάσες των θαμώνων θα θολώσουν τα τζάμια και ο νους θα συμμαζευτεί στα τρέχοντα και καθημερινά.
Μου άρεσε το κειμενό σας.
@doraf
Είναι πολύ ενδιαφέρον αγαπητή φίλη το πως φαντάζεστε και στήνετε το σκηνικό της βροχής με τις επιδράσεις στον ανθρώπινο ψυχισμό.
Και μένα μου άρεσε το σχόλιό σας.
Αγαπημένε, εκλεκτέ φίλε μου Φαίδωνα,
(ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ)κι εγώ διαβάζω αυτό το πανέμορφο ψυχολογημένο, ευαίσθητο γραφτό σου με τον γραφικότατο τίτλο που τα λέει όλα...στον ήχο της δικής μου εδώ βροχής που κτυπά ακράτητα τώρα το παράθυρό μου.
Η βροχή μου αρέσει πολύ το βράδυ.Είναι η μόνη φορά που κλείνω τη μουσική και μπαίνω στο ρυθμό της. Ό,τι μου είναι αγαπημένο...έρχεται μαγικά πίσω κοντά μου...Μια μελαγχολική ηρεμία και μαζί μια λαχτάρα για κάτι το συγκεκριμένο και...απροσδιόριστο που λείπει με πλημμυρίζει κι είμαι σα να 'χω κατεβάσει ποτηράκια ολόκληρα από το νέκταρ του Καφενείου που με κερνά αβέρτα ο αρχιοινοχόος σου...
Όταν ξημερώσει όμως δεν την θέλω άλλο τη βροχή. Τότε αποζητώ Ήλιο και Φως για να τρέχω ξανά αισιόδοξα να κυνηγώ τη ζωή σαν κουρδισμένη. Το αύριο κουβαλά πάντα τις ολόδικές του εκπλήξεις.
Το άγνωστο είναι η ίδια η Ζωή!
Καλό μήνα και όλη την αγάπη μου σε όλους σας που 'ρχεστε κοντά μου παρέα απόψε τυλιγμένοι μέσα στις στάλες της βροχής.
Με ολόθερμους χαιρετισμούς.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ 12.01.08
@Στέλλα
Καλημέρα ΕΠΙΤΙΜΗ καικαλό μήνα.
Αφού μας έκανες πρωτομηνιάτικο ποδαρικό στο καφενείο, προβλέπεται να πάνε όλα καλά, στις διαθέσεις, στα κέφια κ.λ.π. Το σκηνικό της βροχής λοιπόν μεγαλώνει με τις εικόνες και της δικής σου ατμόσφαιρας και ψυχολογίας που σου δημιουργεί η βροχή,όπως μεγαλώνει και η παρέα του καφενείου. Να 'σαι πάντα καλά, με τις ευαισθησίες σου να κρατούν δυνατή τη δίψα σου για τη ζωή και με το δυναμισμό σου να συμμετέχεις σ' αυτήν δημιουργικά.
Πολύ ωραίο κείμενο με τη σφραγίδα Θεοφίλου. Λιτός λόγος που είναι όμως πολύ δραστικός.Δημιουργεί ατμόσφαιρα, αλληλοσυγκρουόμενες καταστάσεις στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου που επηρεάζονται από την ατμόσφαιρα που επικρατεί αλλά και αποκαλύψεις ζωής και ψυχολογικές αναπηρίες που εξομολογούνται. Το τέλος σφραγίζεται με ένα θαυμάσιο ποιητικό κρεσέντο...Πλούσιο περιεχόμενο μέσα σε τόσο μικρή
έκταση κειμένου. Η μαστοριά λοιπόν και η τέχνη του συντάκτη, μας προσφέρεται σε ένα κείμενο καθημερινότητας.
"Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ"
Καλό μήνα Φαίδωνα μου!!!
Καλό μήνα Αnastasia γεμάτον χαρές και λίγη...περισυλλογή.
Ένα ντελίριο όμορφων συναισθημάτων κυριάρχησαν μέσα μου διαβάζοντας τη νέα ανάρτηση του Φαίδωνα Θεοφίλου, λες και μπήκα σε μια μηχανή του χρόνου η οποία με γύρισε πίσω στην παιδική μου ηλικία, τους χειμώνες εκείνους στο χωριό μαζί με το Παππού και τη Γιαγιά δίπλα στο τζάκι και έξω δυνατή βροχή , άνεμος και ομίχλη και τα τρία στοιχεία σε μία τέλεια συγχορδία κάτω από τις οδηγίες ενός αόρατου μαέστρου.
Χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη……
Φαίδωνα σε ευχαριστώ για όσα ωραία μας έχεις δώσει ως τώρα.
ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Μελαγχολικά όμορφο το κείμενό σου Φαίδωνα. Σα τη βροχή.
Γιατί αλήθεια η βροχή ξυπνάει εκείνες τις μνήμες που πονάνε;
Καλή σου εβδομάδα και καλό μήνα!
Είπα να μην γράψω για τη βροχή,γιατί την θεωρούσα δική μου.
Από τότε,παιδί του πολέμου και του εμφυλίου ,που μού φερνε το σιωπηλό δάκρυ.
Από έφηβος που την περίμενα με αγωνία για να γεμίσει τα στάχυα του σπαρτού μου.
Απο νέος να πάρω την μουρμούρα της και να την κάνω στίχο.
Από άνδρας που με συντρόφευε,σε μιά ανάδερφη εποχή,κάτω απο την σκηνή της μοναξιάς μου....
Διαπίστωσα όμως πως και η Στέλλα,και ο Παράξενος,και ο Παναγιώτης και όλοι οι άλλοι του καφενείου έχουν κι'αυτοί τόσα μυστικά με τη βροχή,και κατάλαβα πως η βροχή ξέρει τη γλώσσα και βρίσκει τη ρωγμή να μπει σε κάθε ψυχή ,γιά να κάνει ανάλαφρη,με το γλυκό ρυθμό της, την πίκρα της προσωρινότητας μεσα από μιά δύναμη που δεν επιβάλλει αλλά σε κάνει,θαρρείς, συνοδοιπόρο μιάς αιωνιότητας που συμμετέχεις,με υπολανθάνουσα συναισθηση,μεσα απο τον κύκλο της δημιουργίας .Είναι μιά γλυκιά πλειρότητα που στη δίνει μόνο η βροχή.
Ρε Φαίδωνα , μου άρεσε το κείμενό σου.
Αυτό το
"Οι μνήμες διεκδικούν το Νου" , Αυτή η πάλη βροχής- φύσης με το νου ηνίοχο να χάνει τα ηνία του
με επαναφέρουν στην ΄ποίηση, γιατί πολύ πεζός κατάντησα αυτή την εποχή
@Παναγιώτης
Να λοιπόν που και σε σένα ξύπνησαν οι μνήμες που χορεύουν στη βροχή. Παιδικές μνήμες που αποτυπωνονται για πάντα. Εγώ σ' ευχαριστώ Παναγιώτη για την επίσκεψή σου.
@Ανασαιμιά
Δεν ξέρω γιατί Ανασαιμιά μου αλλά ούτε και θέλω να αναζητήσω το γιατί επιδρά έτσι η βροχή και αναμοχλεύει μνήμες. Δεν θέλω να μπω σ' αυτή τη λογική σφαίρα. Προτιμώ τη μαγεία που δεν εξηγείται...
@Σπύρος
Βαθιά ανθρώπινη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η εξομολόγησή στο σχόλιό σου. Ωστε Ποιητή μου άκουγες μέχρι τώρα στη ζωή σου τη μουρμούρα της βροχής που σφράγιζε τις μνήμες σου κι έβρισκε τις ρωγμές της ψυχής σου μιλώντας σου στη δική της γλώσσα; Μπορεί η βροχή να φέρνει στο χορό της τις μνήμες ακόμα και τις πιο πικρές αλλά ξέρει και να τις γλυκαίνει καινα μας κάνει να τις βλέπουμε με το μάτι της σοφίας κι όχι πια του πόνου...
@Στρατής
Μετά από τις απροσμέτρητες ταλαιπωρίες σου και τα προβλήματα,
πολύ χαίρομαι Στρατή μου που το κείμενο της ανάρτησης γίνεται αφορμή να επιστρέψεις στο καλό δικό σου δρόμο: Της Ποίησης.
@ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ
Δεν ξέρω την ιδιότητά σου αλλά μου φαίνεσαι ότι είσαι... βουτηγμένος μέσα στη λογοτεχνία, με τον τρόπο που διατυπώνεις τις απόψεις σου. Όπως και να'χει όμως, χαίρομαι που βρήκες τόσα πολλά στο κείμενο
Κρύβει μεγάλες αλήθειες το κείμενο σου..
Γιατί γίνονται τέτοια λάθη μπορείς να μου πείς Φαίδωνα? Γιατί οι άνθρωποι έχουνε πάψει να είναι αληθινοί ως προς τους εαυτούς τους και ως προς τον διπλανό τους?
Σαν να μην εκτιμούν το καλό ή να το φοβούνται..Ασε που κάποτε οι άντρες διεκδικούσαν..σήμερα..;;
@Roadartist
Δεν ξέρω γιατί Αρτίστα μου. Ή μάλλον η εξήγηση δεν μπορεί να είναι μία. Είναι ένα σύνολο αιτίων που εντάσσονται στις ραγδαίες αλλάγές της κοινωνίας, που αλλάζει και των ψυχισμό των ανθρώπων. Έτσι παρατηρούμε ανθρώπους (άντρες και γυναίκες)να τρέχουν πίσω από κείνους που τους φτύνουν, αγνοώντας ανθρώπους με αισθήματα, αξία και ποιότητα. Για το παρελθόν, πρόσφατο ή απώτερο, έχεις δίκιο ότι οι άνδρες είχαν εκείνο το ένστικτο του κυνηγού και διεκδικούσαν με πείσμα τη΄γυναίκα ως το πραγματικό νόημα της ζωής τους. Και η γυναίκα, (με την έμφυτη σοφία της στο θέμα των σχέσεων) άφηνε στους άνδρες - κυνηγούς την εξαίσια ψευδαίσθηση, ότι ο κυνηγός πέτυχε στο στόχο του κι ότι εκείνη έγινε θύμα του, ενώ στην πραγματικότητα εκείνη τον είχε επιλέξει!!! Ένα καταπληκτικό παιχνίδι της ζωής και της Μάνας Φύσης αλλά και της φύσης των ανθρώπων, που δυστυχώς τώρα την βλέπουμε ξεθυμασμένη και παρηκμασμένη...
Δεν υπάρχει περίπτωση να ενέδιδε,ή να ενδίδει,η γυναίκα από την επιμονή του άνδρα χωρίς να ειναι σίγουρη για τα αισθήματά της γι αυτόν ;
Πολλές φορές συμβαίνει η γυναίκα-ως αδύνατο φύλλο-να ενδίδει γιατί διαισθάνεται την δύναμη πισω από την επιμονή που είναι εγγύηση γιά μιά ασφαλή ζωή.
Πραγματικά,αν ημουνα γυναίκα δεν θα κοντοστεκόμουνα να με πιάσει ο ανδρας που με κυνηγάει,γιατί το κυνήγι έχει μέσα του πιο πολύ πάθος παρά αγάπη.
Εγω π.χ.μιά δυό φορές που κυνήγησα την γυναίκα σαν ελαφίνα στο δάσος ήμουνα πιό πολύ καψούρης μαζί της παρά ερωτευμένος.
Εκτός και πιάσει η βροχή στο δάσος και χωθούνε και οι δυό συμτωματικά[;]στην ίδια
Τότε ,ναι,θα "φταίει" η μουσική των φύλλων που βγάζουν από το κορμί και την ψυχή τα απαλά δάχτυλα της βροχής.
προς το τελος ,εκει που λεω στην ιδια....ξεχασα να βάλω τη λεξη σπηλιά.Εβρεχε πολυ και βιαζόμουνα να την πιάσω.
σπυρος
@Σπύρος
Και βέβαια Σπυρέτο μου μπορεί μια γυναίκα να ενδώσει στο πάθος του άντρα χωρίς να είναι βέβαιη για τα αισθήματά της. Εγώ όμως αναφερόμουν στις γυναίκες που ξέρουν τι θέλουν...
Υ.Γ.
Είδες η βροχή; Σου κάνει οικονομία λέξεων και σε σπρώχνει κατ' ευθείαν στη...σπηλιά!! Δηλαδή στην ουσία του θέματος
Το σημείωμά σου μου ξανάφερε στο νου το ποίημα του Λάμπρου Πορφύρα. Σου το θυμίζω, γιατί είναι πολύ κοντά στην αισθαντική σου σκέψη :
Lacrimae rerum
(τα κλάματα των πραγμάτων)
"Άμοιρη,το σπιτάκι μας εστοίχειωσε
από την ομορφιά σου τη θλιμμένη,
στους τοίχους, στον καθρέφτη,
στα εικονίσματα,
από την ομορφιά σου κάτι μένει...
Κάτι σαν μόσκου μυρωδιά, κι
απλώνεται
και το φτωχό σπιτάκι πλημμυρίζει,
κάτι σαν φάντασμα θολό κι ανέγγι-
χτο,
κι όπου περνά σιγά το κάθε αγ-
γίζει.
Όξω βαρύ, μονότονο ψιχάλισμα
δέρνει τη στέγη μας,
και τότε αντάμα
τα πράγματα που αγιάσανε τα χέρια
σου
αρχίζουν ένα κλάμα, κι ένα
κλάμα...
Κι απ' τη γωνιά ο καλός της
λήθης σύντροφος,
τ' αγαπημένο μας παλιό ρολόι,
τραγουδιστής του χρόνου,
κι αυτός κλαίοντας,
ρυθμίζει αργά, φριχτά το
μοιρολόι..."
Νίκος Πετρόχειλος
@Νίκος Πετρόχειλος
Νίκο μου πολύ εύστοχη και όμορφη η επιλογή σου με το ποίημα του μεγάλου μάστορα Λάμπρου Πορφύρα.
Η τελευταία φορά που το είχα διαβάσει σε μια ώραία παρεϊστικη βραδιά ήταν προ 15 περίπου χρόνια. Και να που τώρα, στην κατάλληλη στιγμή, έρχεσαι να μας το θυμίσεις...
Εξαιρετικό κείμενο!!!
Ξεδιπλώνει εικόνες τυλιγμένες
με έντονα, ακατανίκητα συναισθήματα
που όλοι μπορούμε να υιοθετίσουμε..
έτσι μαζί με τις σταλες της βροχής
έρχεται και η βροχή των δακρύων
της ψυχής, των αναπολήσεων και της
αυτοκριτικής... υπέροχη διέξοδος...
ένας χορός της βροχής, που τελικά
μας βρίσκει μόνους...
Υ.Γ. Σήμερα επέστρεψα και η γραφή
σου κατάφερε πάλι να με ταξιδέψει!!
Καλό σου βράδυ καλέ μου ποιητή ***
Καλώς τηνε κι ας άργησε...Πόσο έλλειψες; ενάμισυ μήνα; Τόσο περίπου. Σ'ευχαριστώ πολύ που επισκέφθηκες το καφενείο την πρώτη κιόλας μέρα που έφθασες καθώς και για το σχόλιό σου. Καλή και ήπια προσαρμογή στους άγριους ρυθμούς.
Ε τότε Φαίδωνα,θα μου επιτρέψεις να ανοίξω το γιοματάρι για την Μαργαρίτα.Και θα δεις που γουλιά γουλιά άρωμα θα ειναι το κρασί στον ήχο της βροχής.
@Σπύρος
Και βέβαια να ανοίξεις το΄γιοματάρι.'Αλλωστε εσύ είσαι αρχιοινοχόος εσύ απόφασίζεις.Και με τέτοιες ιδέες που έχεις όπως:
"θα δεις που γουλιά γουλιά άρωμα θα ειναι το κρασί στον ήχο της βροχής",
Ομορφαίνεις τη ζωή του καφενείου και μας ανοίγεις την όρεξη για "Οίνον που ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου"
και ταυτόχρονα γίνεσαι και ο συνεκτικός κρίκος των θαμώνων του καφενείου.
Εις υγείαν του Σπύρου λοιπόν, της Μαργαρίτας για το καλωσόρισμα και όλων των θαμώνων φίλων μας και μη.
Φαίδων
Είμαι εδώ γιατι τα θέματα που ανεβάζεις,και τα περισσότερα από σχόλια που ακολουθούν,μου αρέσουν
Και μου αρέσουν γιατί βλέπω μιά... διάθεση διαφυγής από την θολούρα που ζούμε στην Ελλάδα.
Ξέρεις Φαίδωνα ποιά ειναι διαφορά που εχω διαπιστώσει,στα 40 χρόνια που ζω εδώ στην αμερική ,ανάμεσα στον Έλληνα και στον αμερικανό ? Οτι ο αμερικανός παρασύρεται και πείθεται εύκολα και από το σωστό και απο το λάθος,ενώ ο Ελληνας ξέρει το σωστό και οταν κάνει ή αναγκάζεται να κάνει το λάθος.
Γιά μένα βέβαια και τα δύο ειναι λάθος ,το πιο μεγάλο όμως ειναι στον αμερικανό που ζει ασυνείδητα και το σωστό και το λάθος,γιατί η ασυνειδησία δεν έχει πόρους γιά να χαρείς το σωστό και να συναισθαν
θείς το λάθος.Αυτό είναι που πιάνω πάνω από τα σχόλια των θαμώνων,τον πόθο για το σωστό πάνω από το λάθος.Ας τον καλλιεργήσουμε λοιπον.Και με ένα ποτηράκι πάρα πάνω.
Αλήθεια,τι έγινε ο κύριος Πιτέλλης; έχουμε μέρες να τον δούμε στο καφενείο.Ευχομαι να ειναι καλά.
@Σπύρος
Σπυρέτο μου είναι καταπληκτικές οι κοινωνιολογικού τύπου επισημάνσεις που κάνεις και έχουν μεγάλη σημασία και βαρύτητα. Δείχνουν την παρατηρητικότηκα και την διεισδυτικότητα στα πράγματα καιμας φανερώνουν πράγματα που δεν υποψιαζόμαστε αλλά που είναι σημαντικό να γνωρίζουμε. Και φυσικά τα μεταφέρεις σε μας με μια δραστική αμεσότητα και σαφήνεια. Όσο για το καφενείο που λες χαίρομαι διπλά γιατί τα όσα λες αποδεικνύονται και στην πράξη με την πλούσια σε σχόλια και δημιουργική συμμετοχή σου στο καφενείο. Η πρότασή σου να καλλιεργήσουμε το σωστό και μ' ένα ποτηράκι περισσότερο, θα γίνει πυξίδα, όπως και η προσπάθεια να βρούμε, και να "αισθανθούμε" και κείνο που δεν ξέραμε ή το είχαμε υποψιαστεί αλλά δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει. Το σχόλιό σου αυτό θα είναι και η επόμενη ανάρτηση στο Καφενείο με αφορμή τα δύο χρόνια που κλείνει το καφενείο.
Υ.Γ. Για τον κ. Πιτέλλη δεν ξέρω να σου πω, αφού δεν τον γνωρίζω και δεν ξέρω αν και το όνομά του είναι το πραγματικό ή είναι ψευδώνυμο. Φαίνεται όμως πως είναι πολύ απησχολημένος γιατί δεν μας επισκέπτεται τακτικά.
@Φαίδωνα + @Σπύρο
Είστε πραγματικά υπέροχοι άνθρωποι
θα πιώ λοιπόν στην υγεία σας και θα πω
μόνο αυτό...
Η φιλία μοιάζει με το κρασί
που ο χρόνος δρα ευεργετικά
επάνω του.. δίνοντας του όχι
μόνο αξία αλλά και ποιότητα
αρώματος και γεύσης...
έτσι να είστε πάντα !!
Καλό σας απόγευμα ***
:) :)
Και συ να είσαι καλά ΜΑΡΓΑΡΊΤΑ
Πράγματι Μαργαρίτα ,γινονται αρωμα, το κρασι και η φιλια,όταν παλιώνουν στο βαρέλι της αλληλοεκτίμησης και στην σταθερή ατμόσφαιρα της της απαραξήγητης άποψης.
Φαιδωνα μου,
ο χορος της κυριακατικης βροχης κι΄ η εξομολογηση του Σπυρου κλοθογυρνανε μερες στο νου μου
κι΄εψαξα παλι για τη συλλογη του Κουλη Αλεπη : "Αρμενικη Μουσα" 2η Εκδοση Αθηνα 1939 και με-
ταφερνω απ΄τη σελιδα 64, τους στιχους του πολυταλαντου μουσικοσυνθετη, εκδοτη και ηθοποιου
Κεβορκ Γκαρβαρεντς. Εζησε κι΄ εδρασε στην Αθηνα απ΄το 1930 και χρηματισε διευθυντης του Αρμε-
νικου Εκπαιδευτηριου του Συνοικισμου Δουργουτη, οπου ιδρυσε και τον Αρμενικο Πνευματικο Οικο.
ΤΟ ΛΑΓΟΥΤΟ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Κλαιει το λαγουτο της βροχης πανω απ΄ τη στεγη μου - απαλα
κλαιει το λαγουτο της βροχης...
- Ω γλυκεια θλιψη, αναμεσις
στα κυπαρισσια τα θολα !
Στα κυπαρισσια τα θολα
και την ομιχλη την πυκνη,
σε ουρανιου τοξου προσμονη,
σταλα στη σταλα, στυλωτα, κλαινε τα ουρανια σιωπηλα.
Θεε μου, το συγνεφον αυτο ποιες μπορες τωφεραν τρελλες;
Θεε μου το συγνεφον αυτο !
- Ω πονου
ολογλυκο πιοτο,
για καποιο σου ονειρο να κλαις !
Για καποιο σου ονειρο να κλαις
διχως ελπιδα στην καρδια
να σε τυλιγει η καταχνια,
και ν΄αργοσβυνεις σιωπηλα - ενω απ΄ τη στεγη σου, απαλα,
κλαιει το λαγουτο της βροχης...
Για τη μεταγραφη
Δημητρης
@Dimitris
Δημήτρη μου σ' ευχαριστώ από καρδιάς για τον κόπο που έκανες να βρεις αυτό το ταιριαστό στη περίπτωση ποίημα που είχες στο νου σου. Αυτό σημααίνει ότι "ζεις" την ατμόσφαιρα και τις αναρτήσεις του καφενείου. Κι εμείς όμως έχουμε ανάγκη την παρέα σου
Δημοσίευση σχολίου