Mια ντόπα...ωκεανός
Φαίδωνα Θεοφίλου
Η είδηση για τις ντόπες στην εθνική άρσης βαρών διέσχισε σαν αστραπή την υφήλιο και σχολιάστηκε ανάλογα από τα διεθνή Μ.Μ.Ε. Ξαφνιάστηκαν βλέπετε οι Η.Π.Α., η Βρετανία, (κατ’ ευφημισμό –Μεγάλη-) η Ρωσία, ο Καναδάς, κ.ά. που στην Ελλάδα έγινε χρήση αναβολικών! Ναι! γιατί αυτές οι χώρες που ένιωσαν οδυνηρή έκπληξη κι έκαναν ειρωνικά και πικρόχολα σχόλια για τους Έλληνες αθλητές, ούτε που... έδειξαν ποτέ τα αναβολικά στους αθλητές τους! Μπορεί να έχουν βέβαια εργοστάσια παραγωγής αναβολικών αλλά αυτά τα παράγουν για τους... άλλους, όχι για τους δικούς τους αθλητές. Παρ’ όλα αυτά παρουσιάζεται συνεχώς το φαινόμενο, οι χώρες που παράγουν αναβολικά, να κερδίζουν τη μερίδα του λέοντος στα μετάλλια των όποιων αγώνων!
Η πρόσφατη (εγκληματική) χρήση της ντόπας στην Ελλάδα, έδωσε την ευκαιρία σε χώρες, όπως π.χ. οι ΗΠΑ, να στρέψουν την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης στη μεσογειακή μας χώρα και να κάνουν τον τιμητή, αφού έτσι πλήττεται… η ιδέα του αθλητισμού και ας μας είχε τελειώσει ο αθλητισμός, (ο καθαρός αθλητισμός) από τα χρόνια της Ανατολικής Γερμανίας, της περιβόητης D.D.R. (Deutsche Demokratische Republic) και των λοιπών μεγάλων αθλητικών δυνάμεων! Τώρα πια θα πρέπει κατά τη γνώμη μου, στους Ολυμπιακούς και σε άλλους αγώνες, να ανεβαίνουν στο βάθρο και να παίρνουν τα μετάλλια όχι οι αθλητές αλλά οι χημικοί που θα έχουν φτιάξει την πιο δυνατή ντόπα! Το καλύτερο κοκτέιλ! Οι αθλητές θα είναι απλά το μέσον που θα αποδεικνύει την αποτελεσματικότητα της ντόπας! Αν υποθέσουμε ότι δεν υπήρχε η έννοια και η πράξη της υποκρισίας, οι απανταχού ανθρώπινες κοινωνίες θα έπρεπε εδώ και κάποιες δεκαετίες να ζητωκραυγάζουν: "Ο αθλητισμός πέθανε! Ζήτω ο χημικός αθλητισμός! "
Όμως οι άνθρωποι, (συμπεριλαμβανομένων ασφαλώς και των Ελλήνων) δίνουν στο ψέμα όψη ν’ αρέσει, λέει ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης. Το συγκεκριμένο ψέμα το κατασκευάζουν βέβαια οι ίδιες οι κυβερνήσεις, που αφού παίρνει επίσημο χαρακτήρα κι έχει σαν στόχο και κατάληξη ένα μετάλλιο που μας κολακεύει ως χώρα, εμφανίζεται ως γενικά αποδεκτή αλήθεια. Έτσι πατούμε πάνω στο ψέμα αλλά βλέπουμε… αλήθεια. Και για να επιστρέψουμε στην αρχική είδηση που ήθελε τους 11 από τους 14 Έλληνες αρσιβαρίστες να είναι ντοπαρισμένοι, έχει ήδη αρχίσει μια ατέλειωτη αλυσίδα δικαιολογιών, απώθηση ευθυνών από τον ένα στον άλλον, απόλυτων αρνήσεων, (ακόμα κι όταν διαφαίνεται η ευθύνη) ώστε στο τέλος να επικαλυφθούν οι ευθύνες εκείνων που τις έχουν και να ζήσουμε όλοι μέσα στο ψέμα και στην έκπτωση κι εκείνοι στην…καλοπέραση. Αλλά στην Ελλάδα μας δεν φταίει ποτέ κάποιος. Και τα 11 εκατομμύρια των Ελλήνων, έχουν… δίκιο σε όλα.
Για την μεγάλη παραβατικότητα, ουδείς τιμωρείται. Μόνο η μικρή παραβατικότητα τιμωρείται για να δικαιολογεί την ύπαρξή της η δικαιοσύνη. Έτσι δικαιώνεται η λαϊκή θυμοσοφία που θέλει τη νύφη να την πληρώνουν πάντα οι μικροί. Αλλά η ντόπα δεν χρησιμοποιείται μόνο στον αθλητισμό. Να μη ξεχνάμε το φανατισμό, που είναι η ντόπα του ανθρώπινου εγκεφάλου. Δηλαδή τον κομματικό φανατισμό, το θρησκευτικό, το ρατσισμό, τη ντόπα για το αδιάκοπο, μέχρι τελικής πτώσης, κυνήγι του χρήματος. Ο καθένας από αυτούς τους φανατισμούς προβάλλεται από τους φορείς τους, ως η μόνη αλήθεια. Ως ο καλύτερος τρόπος να βλέπεις και να ζεις τη ζωή. Έτσι επαναλαμβάνεται κι εδώ το ίδιο παιχνίδι, όπου το ψέμα ντύνεται την αλήθεια.
Ένας καλός φίλος που συζητάμε πότε-πότε τον πόνο μας, μου είπε πρόσφατα: «Επειδή δεν μπορώ μόνος μου να αλλάξω κάτι απ’ όσα γίνονται, δεν θέλω ν’ακούω ειδήσεις γιατί αισθάνομαι άσχημα. Χρειάζομαι όμως κι εγώ κάποια πράγματα για να επιβιώσω: Χρειάζομαι γαλήνη στη ψυχή μου, διέξοδο και τη βεβαιότητα ότι κάτι προσφέρω. Έτσι ακούω προσεκτικά το κελάηδισμα των πουλιών και χαρίζω την αγάπη και την φροντίδα μου στα ζώα και στα δέντρα».
20 σχόλια:
Οταν η ανευθυνότητα ακολουθεί το έγκλημα γίνεται τρεις φορές εγκλημα.Μία γιά το έγκλημα,μία γιά την ανευθυνότητα και άλλη μία γιατί κάποιος άλλος θα κατηγορηθεί γιά το έγκλημα-άσχετα αν δικαστεί ή όχι.
Εδώ και 5 μέρες τώρα εχει αποδειχτεί [ντε φάκτον]ότι σχεδόν
όλοι οι αθλητές της άρσης βαρών ηταν ντοπαρισμένοι μέχρι τ'αφτιά τους ,και μάλιστα από μιά ουσία που "μπορεί να σκοτώσει και Βόιδια"΄΄οπως είπε ένας ειδικός.Και όμως το μπαλάκι της ευθύνης έρχεται γύρω γύρω στους ανθρώπους που κάνει μπάμ ότι έδωσαν την ντόπα στα παιδιά ,και δεν σταματάει πουθενά .Μέχρι που θα "ζαλιστεί" και θα χωθεί κάτου από το χαλί.Και θα μείνουν οι αθλητές[αν ζήσουν και πως θα ζήσουν] με σάπια σηκώτια να κάνουν αύριο παράλυτα παιδιά και ανάπηρες κοινωνίες .
Επίκαιρο και πολύ σοβαρό το θέμα που άνοιξες Φαίδωνα και πολύ σωστά το τοποθέτησες.
Παίρνω δειγματικά εκεί που λες πως από δω και πέρα εκεί που έφτασε ο αθλητισμός θα ανεβαίνουν οι χημικοί στα βάθρα και οι άθλητές θα είναι απλώς τα μέσα που θ'αποδεικνύεται η αποτελεσματικότητα της ντόπας.
Και πιό κάτω που μεταφέρεις την "ντόπα" και σε άλες ακραίες κοινωνικές εκφράσεις.
Δυστυχώς,τα καλύτερα κείμενα γράφονται γιά τα τραγικότερα πράγματα Και μένει το ωραίο μόνο στο κελάηδισμα των πουλιών που
ψυχαγωγεί χωρίς να γιατρεύει.
σπύρος δαρσινός
Φίλε μου τι να πω;
Τι σχόλιο να κάνω; Από πού να το πιάσω αυτό το βρομερό θέμα;
Ιδού! Δεν πρόλαβε τρεις να λαλήσει ο πετεινός και επαληθευτήκαμε.
Μιλάω για την ΑΝΟΙΞΗ ΠΑΝΤΟΎ, που λέγαμε και γράφαμε πριν από λίγες μόλις μέρες.
Τι βαρυχειμωνιά είναι αυτή πάλι που πλάκωσε; Πόση μαυρίλα ακόμη μπορεί να δεχτεί το μυαλό μας και να μην αναφωνήσει ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ! ΜΠΑΣΤΑ!
Αλλά… Προς τα πού να το φωνάξει φίλε μου;
Πού υπάρχουν αυτιά ανοιχτά για να σε ακούσουν; Πού υπάρχουν συνειδήσεις; Πού υπάρχουν καρδιές ρωμαλέες και άδολες; Πού υπάρχουν ΠΑΤΡΙΏΤΕΣ;
Έχουν μπουκώσει όλα από Ευρώ. Στόματα, καρδιές, κοιλιές, στομάχια. ΟΛΑ.
Σφράγισαν.
Πολιτεία, παράγοντες, προπονητές, αθλητές, χωρίς οράματα. Χωρίς όνειρα.
ΧΡΗΜΑ! ΧΡΗΜΑ! ΧΡΗΜΑ!.
Όλοι προσκυνητές στο βάθρο του ενός και μοναδικού Θεού. Στο βάθρο του ΜΑΜΜΩΝΑ.
Λυπάμαι πολύ φίλε μου. Δεν είναι σκουριά. Είναι σήψη. Είναι φθορά. Είναι καρκίνος αθεράπευτος.
Θα κλαίει η μάνα Καλλιπάτειρα.
Ο Λορέντζος Μαβίλης έχει γράψει για την Καλλιπάτειρα το παρακάτω ποίημα.
«Αρχόντισσα Ροδίτισσα πώς μπήκες;
Γυναίκες διώχνει μια συνήθεια αρχαία εδώθε» Εννοεί το χώρο του στίβου.
«Έχω ένα ανίψι, τον Ευκλέα, τρία αδέλφια, πατέρα Ολυμπιονίκες- να με αφήσετε πρέπει, Ελλανοδίκες,
και γω να καμαρώσω μες τα ωραία κορμιά,
που για το αγρίλι του Ηρακλέα παλεύουν, θαυμαστές ψυχές αντρίκειες.
Με τες άλλες γυναίκες δεν είμαι όμοια στον αιώνα το σόι μου θα φαντάζει με της αντρειάς τα αμάραντα προνόμια.
Με μάλαμα γραμμένος το δοξάζει σε αστραφτερό κατεβατό μαρμάρου
ύμνος χρυσός του αθάνατου Πινδάρου».
Πες φίλε μου, ποιος είναι αυτός που σήμερα αγωνίζεται για το ΑΓΡΙΛΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΑ;
σεραφείμ βάγιας
συγγραφέας
@Σεραφείμ - Σπύρος
Τί σημαίνει φίλε μου Σεραφείμ ότι πριν λαλήσει τρις ο πετεινός επαληθεύτηκες; Μέχρι που να λαλήσει δηλαδή τρις ο πετεινός, εγώ πίστευα πως υπήρχε "ΑΝΟΙΞΗ ΠΑΝΤΟΥ" και διαψεύσθηκα; Εγώ, όπως θα έχεις δει και στα κείμενά μου, έχω πλήρη συναίσθηση της παρακμής που μας περιβάλλει. Γι αυτό ακριβώς και ζητούσα ΄στο κείμενο από τον εαυτό μου κι απ' τη ζωή, το μέγιστο χωρίς εκπτώσεις: ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΠΑΝΤΟΥ! Άλλο το τι πιθανότητες υπάρχουν για να έχουμε "Άνοιξη παντού". Αυτό είναι άλλο θέμα. Άλλωστε όταν μια κοινωνία φτάσει στον πάτο και δεν πάει πιο κάτω, μία μόνο πιθανότητα έχει: Να ανεβεί. Με κατεύθυνση προς την Άνοιξη. Κι αν εμείς αντί να μοιρολογούμε την κατάστασή μας και να αποδεχόμαστε την παρακμή, υψώναμε τη σημαία της Άνοιξης προσπαθώντας να κάθε μέρα να γινόμαστε όλο και περισσότεροι... ίσως επιταχύναμε τον ερχομό της. Αιθεροβάμων ε; Δεν υπήρξα ποτέ οπαδός του εφικτού αλλά του ανέφικτου.
Δεν έγραψα φίλε μου επαληθεύτηκα.
Έγραψα ‘’επαληθευτήκαμε’’.
Ότι πράγματι, χρειαζόμαστε μια ‘’ Άνοιξη’’ παντού.
Αυτό ήθελα να πω.
Κατά τα άλλα όντως δεν υποστέλλουμε τη σημαία.
Αλίμονό μας αν το κάνουμε.
σεραφείμ βάγιας
@Σεραφείμ
Χτύπησαν οι καμπάνες! Επιτέλους συνενοηθήκαμε!
@Σπύρος
Όπως βλέπεις Σπύρο μου ,ο καλός μας φίλος τα κατάφερε: Με το ν' ακούει προσεκτικά το κελάηδισμα των πουλιών, γαλήνεψε την ψυχή του.
Με την απόφαση που πήρε να προσφέρει αγάπη και φροντίδα στα ζώα και στα δέντρα, πρόσφερε στον εαυτό του διέξοδο. Και με την πραγματοποίηση της απόφασής του, απέκτησε την βεβαιότητα πως προσφέρει κάτι. Λίγο είναι; αν δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο μόνος σου;
Δεν λέω ότι είναι λίγο να φροντίζεις τα δέντρα και τα ζώα
Φαίδωνα.Ίσα ίσα ,είναι πολύ ωραίο !
Εγώ μεγάλωσα και με τα δύο.Ξέρω τη γλώσσα τους.Ημουνα 10 χρονών όταν
πρωτομίλησα με μιά ελιά.Της είχε σπάσει τα κλαδιά μια καταιγίδα.Κι όση ώρα έδενα με βρεγμένα πανιά το
σημείο που της είχε παρει το παιδί
η καταιγίδα της μιλούσα και κείνη μου λεγε"ευχαριστώ παιδί,ευχαριστώ"
Και ο παππούς μου πάρα κει άκουγε
και δεν απορούσε.Γιατί εκείνος μέ μαθε να μιλάω με τα δέντρα και τα πουλιά.
Ζωή έχουν τα κλαδιά όπως και τα παιδιά.Και τα δύο τα πηραν οι καταιγίδες,τα πρώτα της φύσης και τα δεύτερα του ανθρώπου.
Να με συγχωρείς που ξέφυγα από το θέμα
σπύρος δαρσινός
@Σπύρος
Εσύ γνώρισες τη ζωή και μέσα από τα ζώα και τα φυτά γιατί είχες ένα υπέροχο παππού. Έτσι έχεις ένα σημαντικό, πέραν των άλλων, εξοπλισμό: Πως όταν λέμε ζωή δεν εννοούμε μόνο του ανθρώπου.
Ο φίλος μου όμως που δεν είχε γνωρίσει τη φύση όπως εσύ, επέλεξε να στραφεί προς αυτήν, για να βρεί διέξοδο, γαλήνη και αίσθηση προσφοράς,ώστε να παρακάμψει την ανθρώπινη παρακμή που τον-μας περιβάλλει και για την οποία δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του...
Δεν μπορούσε να γίνει σωστότερη
σκέψη από αυτή Φαίδωνα.Μπορώ να πω
πως όταν ένας παίρνει το πρόσωπό του από την ασχήμια και βρίσκει την ομορφιά ίσως είναι πιό ωραίος από αυτον που πλάστηκε να την γνωρίζει.
σπύρος δαρσινός
Στον Σπύρο Δαρσινό και στους φίλους του ‘’Καφενείου’’
απ’ το βιβλίο μου. ‘’Εύανδρος και Ευδοκία’’
…. και τότε ο παππούς της έπαιρνε το παλιό βιολί του, δώρο ευγνωμοσύνης ενός μικρού Ιταλού φαντάρου που στο Πόλεμο κρυμμένος στη Ράχη γλίτωσε απ’ τους διώκτες του, ανέβαινε στη στέγη της Καμάρας, έβαζε τη ξεχαρβαλωμένη ξύλινη καρέκλα στη μέση της ταράτσας, πατούσε το ’να πόδι γερά πάνω της, στερέωνε το βιολί στον ώμο και άρχιζε να παίζει.
Τον έβλεπε και συγκινιόταν. Στεκόταν με το κεφάλι γερμένο στον ώμο, με τα νεανικά του μάτια γεμάτα φλόγα και τα πλατιά ρουθούνια του ολάνοιχτα σαν του μουλαριού τους, για να μπάσει μέσα στο πλατύ στήθος του όλο το υγρό μυρωδάτο αεράκι που φυσούσε στη Ράχη.
Ένα σκοπό έπαιζε ο παππού της. Μόνον αυτόν ήξερε. Και έπαιζε ώρα πολύ μέχρι που έπαιρνε και νύχτωνε και έβγαιναν οι πρώτες νυχτερίδες απ’ τις φωλιές τους και φτεροκοπούσαν γύρω απ’ το κεφάλι τους και εκείνη τρομαγμένη έτρεχε να κρυφτεί κάτω απ’ τις ελιές.
Δεν ήταν κανένα τραγούδι. Κανένα γνωστός σκοπός.
Μια μέρα λαμποκοπώντας από ευτυχία, έτσι λαμποκοπούσε πάντα όταν κατέβαινε απ’ τη στέγη της Καμάρας γιατί πάνω εκεί αισθανόταν, όπως της έλεγε με τη γλυκιά βραχνή φωνή του, σαν το ψάρι που το αγκαλιάζει η θάλασσα, την πήρε μες τη μεγάλη αγκαλιά του και της είπε, πως αυτό που έπαιζε στο βιολί του ήταν μια μουσική δική του. Μια μουσική που την είχε φτιάξει για το χωράφι του. Για τα βλογημένα λιόδεντρα. Για τα ζούμπερα και για όλους τους καρπούς της γης. Και πως την έπαιζε μόνο γι αυτά.
- Μόνο για τα ζούμπερα, για της γης και τα δέντρα παίζω Ευδοκία! Μόνο αυτά ξέρουν τη μουσική μου.
- Μα παππού, τι ξέρουν τα ζούμπερα από μουσική; Ή μήπως έχουν αυτιά τα δέντρα και οι καρποί για να σ’ ακούνε;
Ήταν μικρή και ο παππούς της την καταφιλούσε στα κατάμαυρα γυαλιστερά μαλλιά της, στα μάτια, παντού.
- Ξέρουν Ευδοκία! Πώς δεν ξέρουν! Δεν βλέπεις πώς μουγγώνονται! Δεν βλέπεις πώς σκύβουν όλα για να μ’ ακούσουν;
Κοιτούσε γύρω της κατάπληκτη γιατί τον πίστευε τον παππού της. Και μόνο τις νυχτερίδες έβλεπε να πετούν πάνω απ’ το κεφάλι της και τα χιλιάδες μικρά αστέρια που κρέμονταν απ’ τον ουρανό.
Σε λίγο, μόλις νύχτωνε για τα καλά, ο παππούς της φόρτωνε στο μουλάρι τα μαζέματα, την έβαζε πισωκάπουλα ανέβαινε κι αυτός και έφευγαν για το χωριό.
Στο δρόμο, για να την ευχαριστήσει, τζούγκλαγε με το μπαστούνι του το μουλάρι για να το κάνει να πιλαλήσει και κείνη, πιασμένη σφικτά απ’ το ζωνάρι του γελούσε με την καρδιά της και κρατιόταν πάνω του γερά.
σεραφείμ βάγιας
@Σεραφείμ
Άλλος ένα υπέροχος παππούς μέσα στο βιβλίο σου που δείχνει ένα πανέμορφο κόσμο, που βρίσκεται δίπλα μας αλλά πολύ συχνά τον προσπερνούμε χωρίς να τον αντιληφθούμε. Η σελίδα από το βιβλίο σου θαυμάσια σαν τον παππού που περιέχει μέσα της.
ΦΑΙΔΩΝ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΟΥ
ΗΘΕΛΑ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΣΟΥ ΜΠΗΚΑ
ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΤΟ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΡΩΙΝΟ
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ
ΣΟΥΛΗ
Σεραφείμ,το απάσπασμα από το βιβλίο σου "Ευανδρος και Ευδοκία"
είναι ζωντανό,με ύφος και εικόνα δεμένα τέλεια με το χώρο και το λόγο που απαιτεί το θέμα.Μου άρεσε πολύ Και με πήγε πίσω.....
σπύρος δαρσινός
@ To κείμενο επισημαίνει εύστοχα μεγάλες αλήθειες που άλλοτε προκαλούν το γέλιο και άλλοτε μια αβάσταχτη μελαγχολία. Ο επίλογος,απλός, ανθρώπινος,ευρηματικός,με δυο λόγια εκπληκτικός. Μέσα σ'ένα κείμενο αντικαθρεφτίζεται μια κοινωνία.
Μπάμπης Πιτέλλης
@ Μέσα στην ισοπέδωση που επιφέρει το χρήμα στη ζωή των ανθρώπων, αφήνετε κι ένα διέξοδο για τον κόσμο της αθωότητας και της ομορφιάς. Το "καφενείο" είναι όαση.
"Ο Παράξενος"
Τελικά,πως μπορούμε να πολεμήσουμε την "ντόπα στον αθλητισμο ;"
Να βγούνε αυστηρότεροι νόμοι που να εφαρμόζονται;
Να σταματησει η κυβέρνηση να δίνει
υλικά κίνητρα στους νικητές και στους περί αυτών;
Να σταματησουν,παντί τρόπο,οι νόμιμες και παράνομες εισαγωγές
"συμπληρωματικών τροφών;"
Να μπεί ένα μάθημα αθλητικής παιδείας στα σχολεία που να "καλλιεργεί " την ιδέα ότι η προσπάθεια είναι σημαντικότερη σπό την νίκη ;Με λίγα λόγια,προσπάθεια όχι γιά την νίκη αλλά γιά τους λόγους που την δικαιώνουν;
Κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς οι Έλληνες γιά τους νέους μας και τους νέους του κόσμου .Ας αποδείξουμε και μεις μιά φορά ότι είμαστε απόγονοι αυτών που γέννησαν τους αγώνες .
σπύρος δαρσινός
@Σπύρος
Όσο το χρήμα θα είναι ο μόνος Θεός και θα συμπυκνώνει όλες τις ανθρώπινες αξίες σε μία, (δηλ.στο χρήμα) μην ελπίζεις σε καλυτέρευση.
Μπορεί να εφευρεθούν άλλοι τρόποι συγκεκαλυμένοι,που πάλι θα έχουν σαν στόχο το χρήμα, μόνο που δεν θα διακρίνεται τόσο εύκολα ο στόχος πως είναι δηλαδή πάλι το χρήμα. Έτσι οργάνωσαν τη ζωή τους οι άνθρωποι Σπύρο μου. Έκαναν μια προσπάθεια με τον κομουνισμό αλλά απέτυχαν παταγωδώς, αφού τον εφήρμοσαν με λάθος τρόπο κι οι άνθρωποι στερήθηκαν τη δημοκρατία, τα κίνητρα για να εργαστούν και την έλλειψη ακόμα και στοιχειωδών αγαθών, πόσο μάλλον καί άλλων αγαθών που ομορφαίνουν τη ζωή κ.λ.π. Από την άλλη ο καπιταλισμός έδωσε κίνητρα , αγαθά, χρήμα στον άνθρωπο, κι ο άνθρωπος θέλει όλο και περισσότερο χρήμα και στη προσπάθειά του αυτή ισοπεδώνει τα πάντα, χώρια που ο καπιταλισμός κάνει σιγά σιγά εκπτώσεις και στη Δημοκρατία. Κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει. Πρέπει οι κοινωνίες να διανύσουν πάλι τον κύκλο προς το γκρεμό και να ξαναρχίσουν να ανακαλύπτουν τη ζωή από την αρχή...
Όσο για μας τους Έλληνες, βλέπεις να γίναμε κάπου πρωτοπόροι για να γίνουμε και τώρα; Απλά ακολουθήσαμε τους άλλους και στις ντόπες, κι όπως είπε ο Γιάννης Πρετεντέρης, "δεν μπορείένας λαός που ήταν μέχρι πρότινος αραχτός, με εθνικό του σπορ τα σουβλάκια και τις μπύρες, να γέμισε ξαφνικά μετάλλια και πρωταθλητές..." Όσο για το αν είμαστε απόγονοι αυτών που έκαναν τους Ολυμπιακούς αγώνες, δεν το ξέρω αλλά ούτε και μ' ενδιαφέρει. Το μόνο που με πονάει και με νοιάζει, είναι οι σύγχρονοι Έλληνες η έλλειψη παιδείας (όχι μόρφωσης) και καλλιέργειας, που θα μας έπέτρεπε να είμαστε μια κοινωνία με αξίες και προτάσεις ζωής για μας και την ανθρωπότητα. Δυστυχώς όμως είμαστε μια κοινωνία που θεωρεί μαγκιά την ελάσονα προσπάθεια: Δηλαδή να κερδίσει πολλά χρήματα χωρίς να δουλέψει, να πάρει πτυχίο χωρίς να προσπαθήσει και να μάθει, να βγάζει πρωταθλητές με χρήση αναβολικών και γενικώς και μονίμως να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες... Εγώ το μόνο που μπορώ να φτιάξω, είναι ο εαυτός μου, ώστε η κοινωνία να είναι σωστή,ως προς εμένα, στο μέτρο που εγώ αποτελώ ένα απειροελάχιστο κύταρό της και φυσικά να λέω καθαρά αυτό που πιστεύω, όπως κάνω στο Blog και στην αρθρογραφία μου στις εφημερίδες και να επιμένω, παρ' όλο που υπάρχουν κάποιοι "σοβαροί κύριοι" που όλα τα ξέρουν κι όλα τα σφάζουν και τα μαχαιρώνουν, μου λένε ότι δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά που λέω κι ότι τέτοια πράγματα δεν γίνονται. Το θέμα όμως είναι να επιμένεις αν είσαι βέβαιος ότι αυτό που λες και κάνεις είναι το σωστό.
Φαίδωνα,όλα τα κακά έχουν αναγκη του καλού .Αφ'ενός μεν γιατί θρέφον
ται απ'αυτό και αφ'ετέρου γιατί έχουν μέσα τους τον υποδόριο πόθο
να γίνουν αυτοδύναμα μέσα από τα στοιχεία του [Και η λάσπη γεννάει γιατί υπάρχει επιφάνεια]
Όλα αυτά που γράφεις είναι διαγνώ
σεις επικίνδυνης επιδημίας.Κι'όταν δεν μπορείς να την γιατρέψεις και προσπαθείς να μείνεις υγιής δεν είναι μόνο φυσική αντίδραση αλλα είναι και κέλευσμα .Και πέφτει σε σένα που όχι μόνο έχεις τα στοιχεία ν'αμυνθείς αλλά έχεις και το ύψος που μπορεί να το δει και το καλό και το κακό .Και, πίστεψέμαι,όση επιθυμία έχει το καλό ν'ανεβεί,αλλή τόση μανία έχει το κακό να το ακολουθήσει. Κι'όσο πιο πιό ψηλά στέκεται το καλό τόσο πιό ανάλαφρο γίνεται το κακό .
Φαίδωνα,αυτά που λες,αυτά που γράφεις και ο τρόπος που ζεις και φέρεσαι,είτε το θες είτε όχι,επιρε άζεις θετικά ότι είναι γύρω σου.
Ακόμη κι'αυτό που σε αμφισβητεί.
Δυστυχώς ,ή ευτυχώς,όσο πιό λιγότερες είναι οι κορυφές τόσο πιό έντονος γίνεται ο πόθος της επιπεδότητας γιά ανάταση.
σπύρος δαρσινός
@Σπύρος
Σπύρο μου στην πολύτιμη άποψή σου που κατέθεσες, θέλω να συμπεριλάβω ένα τμήμα από το ποίημά σου το τόσο δραματικό και ταυτόχρονα τρυφερό, τόσο ανθρώπινο και συγκινητικό:
ΚΟΙΤΑΞΤΕΜΕ
το αφιερώνω στον Μανώλη Γλέζο
.....................
Ε σεις αδέρφια
με το χαμόγελο ξεραμένο στα χείλη σας
Και τα όνειρά σας στο καλάθι πεταμένα.
Κοιτάξτε με
Δίπλα σας είμαι
Με τα πυρετωμένα μάτια μου
Τ'αχτένιστα μαλλιά μου
Μ'ένα κόκκινο μολύβι στα δάχτυλά μου
κι ένα ψάθινο καπέλο
[απ'τις ερήμους που έρχομαι]
αντερείσματα πλέκω την χημεία των αντιθέσεων
στο ρείθρο των οραμάτων.
κοιτάξτε με αδέρφια
Ξέρω ,είναι βαθειά η γραμμή γιά να μπορούμε
πορεία ν'αλλάξουμε
Κοιτάξτε με όμως
Δίπλα σας είμαι
Περπατάω παράλληλα Ανοιχτός στα
πλευρά μου
Κοιτάξτε με
Κι'αν τώρα δεν μπορούμε την τόλμη του άλματος
Κοιτάξτε εκεί που κοιτάζω
Να δείτε στον ορίζοντα την άδεια θέση
των όνείρων μας
Μας περιμένουν.
Ανοιχτή αγκαλιά στα όρια
του εφικτού και ακατάλυτου.
Μας περιμένουν.
Γιά την απειροελάχιστη στιγμή
της σύλληψης που καθορίζει το αύριο και το πάντα ..
Σπύρος Β.Δαρσινός
Για ακόμα μια φορά ο Φαίδωνας Θεοφίλου θέτει ένα υπαρκτό και μείζον πρόβλημα στις σωστές του διαστάσεις.
Είναι πολύ σημαντικό να διαβάζεις την άποψη ενός πνευματικού ανθρώπου, μια άποψη με βαρύτητα και περιεχόμενο , κοντά λοιπόν σε αυτές τις σκέψεις του ποιητή θα ήθελα να προσθέσω και τις δικές μου.
Πριν ακόμα κοπάσει ο θόρυβος και η αναστάτωση που δημιουργήθηκε στη χώρα μας με αφορμή το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, ξέσπασε το σκάνδαλο των αναβολικών ουσιών στην Ελληνική άρση βαρών μεγάλη τροφή για τα δελτία ειδήσεων των καναλιών που αναλώνουν τώρα όλο το χρόνο τους για να μας διαφωτίσουν γύρω από τις πτυχές του σκανδάλου αυτού και εκείνο που τελικά καταφέρνουν είναι μας μπερδευτούν ακόμα περισσότερο διότι μένουν μόνο στην επιφάνεια και δεν βλέπουν το θέμα σε βάθος.
Εκείνο που ενδιαφέρει τα δελτία ειδήσεων είναι το διαδικαστικό μέρος της υπόθεσης , όπως ο τρόπος που ήρθαν οι ουσίες στην Ελλάδα από την Κίνα, ο παραλήπτης και άλλα ανούσια πράγματα.
Αγαπητοί μου φίλοι του blog, προσπαθώντας να δώ λίγο τα πράγματα σε βάθος, πιστεύω ότι η υπόθεση των αναβολικών ουσιών στον Ελληνικό αθλητισμό έχεα να κάνει με μια ενορχηστρωμένη επίθεση των μεγάλων αθλητικών δυνάμεων σε βάρος της χώρας μας με στόχο να την αποκλείσουν και να την βγάλουν εκτός συναγωνισμού.
Βλέπουμε λοιπόν αυτές τις αθλητικές δυνάμεις του αθλητισμού να προβαίνουν σε δυσμενή σχόλια για τη χώρα μας ενώ είναι κοινό μυστικό σε όλους ότι η χρήση αναβολικών ουσιών σε αυτές τις χώρες έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, έχουν όμως την ικανότητα σε αντίθεση με μας να καλύπτουν όλα αυτά τα σκάνδαλα και όλα να μοιάζουν φυσιολογικά.
Όλα αυτά τα τραγικά περιστατικά είναι το αποτέλεσμα της εμπορευματοποίησης του αθλητισμού, από τη στιγμή που ο αθλητισμός έπαψε να εκπροσωπεί τις ευγενείς αξίες της άμιλλας , του πολιτισμού και της συναδέλφωσης των λαών αυτά τα φαινόμενα θα γίνονται ολοένα και εντονότερα.
Οι αθλητές υποχρεούνται να επιδοθούν σε ένα σκληρό αγώνα δρόμου για την κατάκτηση μεταλλίων όχι για το ευ αγωνίζεσθε αλλά για να φανούν συνεπείς στους χορηγούς οι οποίοι επενδύουν τεράστια ποσά επάνω τους.
Πολλοί φορείς έχουν κατά καιρούς αναλάβει εκστρατείες ενημέρωσης για τα ναρκωτικά περνώντας το μήνυμα ότι μόνο ο αθλητισμός και ο πολιτισμός μπορούν να θωρακίσουν τη νέα γενιά απέναντι στα ναρκωτικά και μπράβο τους για τις πρωτοβουλίες αυτές.
Σε καμία όμως περίπτωση δε θα μπορούσα να φανταστώ παιδιά να χάνουν τη ζωή τους μέσα από τον αθλητισμό καταφεύγοντας στη χρήση επικίνδυνων ουσιών μόνο και μόνο για ένα μετάλλιο.
Κλείνοντας το μήνυμα που θέλω να στείλω από το blog μας είναι
ΟΧΙ στην εμπορευματοποίηση του αθλητισμού.
ΟΧΙ στους μεταλλαγμένους αθλητές.
ΝΑΙ στις ευγενείς αξίες της άμιλλας του πολιτισμού και της συναδέλφωσης των λαών.
ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Δημοσίευση σχολίου