Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Γ Ε Ν Ν Α

Όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, τόσο μ’ αγγίζει εκείνη η περίεργη μελαγχολία των εορτών. Χριστούγεννα: Ποιος δοξάζεται; Η κατανάλωση.

Τα φώτα, ποτάμια που χύνονται στους εμπορικούς δρόμους και κάνουν τις αγορές ελκυστικότερες. Ο Άγιος με την κόκκινη στολή, πρόθυμος υπάλληλος των εταιρειών

που διαθέτουν επώνυμα και μη προϊόντα. Ο Άγιος που ανήκει πια στη θρησκεία της κατανάλωσης, όπως κι εμείς. Γι αυτό μας είναι τόσο οικείος.

Φώτα, φώτα παντού, φώτα που σε τυφλώνουν, που σε ναρκώνουν.

Έτσι ακολουθείς ευκολότερα το ρυθμό των Χριστουγέννων και το πνεύμα τους που είναι:

ΑΓΟΡΑΣΤΕ, ΓΙΟΡΤΑΣΤΕ, ΞΕΦΑΝΤΩΣΤΕ !

Βέβαια από δω που είμαι δεν μπορώ να διακρίνω τα πρόσωπα των αγγέλων στο συννεφιασμένο χειμωνιάτικο ουρανό, για να καταλάβω από το ύφος τους αν συμφωνούν.

Να! όμως που αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες της βροχής… Xαίρομαι να περπατώ κάτω από τη βροχή. να κάνω διάλογο μαζί της.

Στο δρόμο συναντώ εκείνο τον αλαφροΐσκιωτο γέροντα που μένει 3 τετράγωνα πιο κάτω, που όλο θέλει να μιλήσει και κανείς δεν τον ακούει, αφού οι άνθρωποι θέλουν ν’ ακούνε μόνο ευχάριστα πράγματα ή τον εαυτό τους. Του υπόσχομαι να τον επισκεφτώ. Θα καθήσω δίπλα του να τον ακούσω να ξετυλίγει τον καημό του, ν’ απλώνει τ’ αποξηραμένα του όνειρα, τις δίψες του που στέρεψαν, τα κατορθώματα που θα ήθελε να είχε πετύχει, να μου τα εξιστορεί, σα να τα πέτυχε. Να πιούμε κι ένα μπουκάλι κρασί, μοσχοφίλερο. Κι όταν κουραστεί, να κλείσω την πόρτα απαλά, αφήνοντάς τον να χαμογελά στον ύπνο του.

Επιστρέφοντας στο σπίτι μου να βλέπω τη βροχή καδραρισμένη απ’ το παράθυρο. Μια λέξη που οι άνθρωποι γνωρίζουν καλά την έννοιά της αλλά όχι και την εφαρμογή της είναι η ειρήνη. Η επί γης ειρήνη. Κάτι που επίσης γνωρίζουν καλά οι άνθρωποι είναι η Γέννηση, όχι όμως και το μήνυμά της που χάνεται στον αργό θάνατο του φυσικού περιβάλλοντος, στη συσσώρευση χρήματος και στη φύση που πεθαίνοντας τιμωρεί.

Η βροχή σταμάτησε.

Κάποιος απομακρύνεται βιαστικά από τα φώτα κι ενώνεται πάλι με το ΦΩΣ.

Φ.Θ.