Τρίτη, Νοεμβρίου 20, 2007

ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Δεν είμαι ρατσιστής αρκεί…να μου μοιάζει

Από χώρα μεταναστών λοιπόν η Ελλάδα μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, της εμφύλιας σύρραξης και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 60 και στις αρχές της δεκαετίας του 70, μεταβλήθηκε σε χώρα υποδοχής μεταναστών από τις αρχές του 90 και δώθε. Θα περίμενε λοιπόν κανείς, ότι οι Έλληνες με αποκτημένη ήδη την εμπειρία του μετανάστη, θα είχαν διαφορετική συμπεριφορά ως κράτος και ως κοινωνία, από αυτήν που οι ίδιοι είχαν εισπράξει σαν μετανάστες στις ξένες χώρες άρα και ως πολίτες β΄ κατηγορίας.


Δυστυχώς το τοπίο είναι γκρίζο. Σκούρο γκρίζο. Ας αρχίσουμε από το κράτος:
Μεταναστευτική πολιτική σχεδόν ανύπαρκτη, που έχει σαν αποτέλεσμα να συσσωρεύονται τα προβλήματα, μέχρι που να γίνουν εκρηκτικά με συνέπειες απρόβλεπτες για το μέλλον. Αστυνομία: Σύμφωνα με οπτικά ντοκουμέντα που είδαν το φως της δημοσιότητας και όχι μόνο, βαρύνεται με απάνθρωπη έως κτηνώδη συμπεριφορά έναντι των αλλοδαπών μεταναστών που ζουν στη χώρα μας.

Είναι βέβαια πιο εύκολο να δέρνεις δυστυχείς Αφγανούς και Πακιστανούς μέσα στην ασφάλεια ενός αστ. τμήματος. Πού να τρέχεις τώρα μέσα στη νύχτα να πιάσεις εμπόρους ναρκωτικών και «προστάτες»; Οι επαναλαμβανόμενες συχνότατα περιπτώσεις, κακομεταχείρισης μεταναστών από αστυνομικούς, χαρακτηρίζονται από την πολιτική ηγεσία της χώρας, ως…μεμονωμένα γεγονότα.

Οι δήμοι και οι υπηρεσίες του κράτους που πρέπει να ανταποκριθούν στα αιτήματα των μεταναστών και να εκδώσουν τα απαραίτητα έγγραφα που εξασφαλίζουν τη νομιμότητα της παραμονής τους, έχουν μια συμπεριφορά που κυμαίνεται από την αδιαφορία έως τον…σουρεαλισμό. Έτσι διευκολύνεται η εκμετάλλευση των μεταναστών από τους επιτήδειους με δεδομένη και τη θολούρα του νομικού μας συστήματος που θα έπρεπε να καλύπτει επαρκώς το μεταναστευτικό στην Ελλάδα

. Βέβαια υπάρχει και μια μικρή μειοψηφία στην ελληνική κοινωνία που προσπαθεί για τα δικαιώματα των μεταναστών, για τη μόρφωσή τους, για καλύτερες συνθήκες ζωής. Που θεωρεί πλούτο για την Ελλάδα αυτή τη πολυχρωμία των εθνοτήτων. Αλλά πώς να διαπεραστεί η παχυδερμική αδιαφορία του κράτους; Πώς να ξεπεραστούν νοσηρές νοοτροπίες; Πώς να διαπεραστεί ο εμφανής και ο υφέρπων βαλκανοειδής εθνικισμός των Ελληναράδων, που δεν μπορούν να ανεχτούν ότι τα παιδιά των μεταναστών μπορούν να έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο από τους κανακάρηδες και τις κανακάρησές τους; Έτσι λοιπόν ξεσηκώνονται όταν οι μικροί αλλοδαποί που αρίστευσαν πρέπει να σηκώσουν την ελληνική σημαία στις παρελάσεις σύμφωνα με το νόμο του υπουργείου παιδείας. Συχνά η μικροψυχία τους επιβάλλεται και οι αριστεύσαντες μετανάστες δεν σηκώνουν τη σημαία. Κρατούν όμως για πάντα τα αριστεία τους…

Θα ήθελα εδώ να παραθέσω ένα μικρό μονόλογο του Μιχάλη, ενός εικοσάχρονου που γεννήθηκε στην Ελλάδα από Νιγηριανούς γονείς, πήγε στο ελληνικό σχολείο, γνωρίζει μόνο την Ελλάδα ως πατρίδα του και του αρνούνται το αυτονόητο δικαίωμα: Να είναι Έλληνας πολίτης. Τον Μιχάλη παρουσίασε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ο εξαιρετικός και βραβευμένος δημοσιογράφος Γκαζμέντ Καπλάνι.

Τα χαρτιά, τα χαρτιά, τα χαρτιά.
«Όταν εισέβαλε στη ζωή μου η λέξη χαρτιά και αλλοδαπός όλα καθάρισαν πλέον. Ρώτησα τους υπαλλήλους στο δήμο εάν μπορώ να βγάλω ελληνική ταυτότητα επειδή έχω γεννηθεί εδώ. Μου απάντησαν κοφτά: «όχι». Μετά ήρθαν οι ουρές, οι βεβαιώσεις, τα ένσημα., τα γραφεία, οι υπάλληλοι η ατελείωτη αναμονή. Και όταν βγαίνει η άδεια παραμονής είναι ληγμένη. Ξανά ουρές, βεβαιώσεις ένσημα, γραφεία υπάλληλοι, ατελείωτη αναμονή. Με αυτά θα φας όλη τη ζωή σου. Τα καλύτερα χρόνια σου φεύγουν κυνηγώντας τα χαρτιά. Δεν μπορείς να πας πουθενά. Τα όνειρα για το πανεπιστήμιο τα εγκατέλειψα γιατί κυνηγούσα τα χαρτιά. Με κάλεσαν το 2002 στη Γαλλία για να εκπροσωπήσω την Ελλάδα σ’ ένα φεστιβάλ θεάτρου δρόμου. Δεν πήγα γιατί δεν είχα χαρτιά. Ήθελα να ανοίξω μια δικιά μου δουλειά, δεν μπόρεσα γιατί δεν είχα χαρτιά.»


«Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου»
«Νιώθεις σιγά σιγά να ανοίγει ένα χαντάκι ανάμεσα σε σένα και στους φίλους σου. Εκείνοι προχωράνε, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αυτό που για σένα αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, γι αυτούς είναι ένα τίποτα. Επειδή δεν έχεις κανονικά χαρτιά δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Σκέψου τι κατάπτωση. Να είσαι είκοσι χρόνων και να μη μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Φθείρεσαι ανεπαίσθητα, γίνεσαι μικρός, κλείνεσαι στον εαυτό σου. Πρέπει να προσέχεις πολύ για να μη γίνεις ανθρωπάκι. Για να μη δεις όλους τους γύρω σου ως εν δυνάμει εχθρούς. Ύστερα έρχονται άλλες ερωτήσεις: Τί είσαι; Γεννήθηκες εδώ, τραγουδάς τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, στο σχολείο είπες ποιήματα για την 25η Μαρτίου. Κι όμως σε θεωρούν αλλοδαπό. Στη Νιγηρία εσύ δεν έχεις πάει ποτέ. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου. Τί είσαι λοιπόν; Πρέπει να είσαι τρεις φορές τρελός για να μη τρελαθείς. Πρέπει να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να μην αφήσεις την πραγματικότητα να σε ξεκάνει. Τί κάνω αυτή τη στιγμή; Ασχολούμαι πολύ με τη μουσική και το θέατρο του δρόμου. Τώρα δουλεύω στον «Κοσμοπολιτισμό», ένα πολιτιστικό κέντρο που διοργανώνει και πολλά ενδιαφέροντα δρώμενα με μετανάστες καλλιτέχνες. Τα χαρτιά; Τα περιμένω ακόμα εδώ και δυο χρόνια. Το μέλλον; Το μέλλον φίλε μου, είναι τα όνειρά μου. Αυτά είναι η ασπίδα και η ελευθερία μου…»

Σκέπτομαι Ελλάδα μου πως το να δείχνει κάποιος τις πληγές σου (αυτογνωσία)είναι ένας τρόπος για να ελπίσουμε ότι θα επουλωθούν. Αλλά Ελλάδα μου μήπως είναι πιο εύκολο, όλους αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται σε σένα, να τους κάνεις να σ’ αγαπήσουν αντί να τους αφήνεις να γογγύζουν σε βάρος σου;

Φαίδων Θεοφίλου

12 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Έχω δει στο δρόμο πολίτες να τους κοιτάζουν αφ’ υψηλού. Με αηδία, θαρρείς, μην τυχόν και τους αγγίξουν. Κι εκείνοι να τους κοιτούν, με μια συστολή, ανήμποροι ν’ αντιδράσουν. Με τον πόνο του «ξένου» βαθιά στα μάτια τους. Ξεχάσαμε, δυστυχώς, γρήγορα τα δικά μας.
Κι αυτοί άνθρωποι είναι που ψάχνουν ένα μερίδιο ζωής να ζήσουν, να βελτιώσουν τη ζωή τους, να αναπνεύσουν με αξιοπρέπεια. Δεν είναι αντικείμενα...
Όταν όμως τους χρειαζόμαστε για τις δουλειές μας είναι καλοί, γιατί προσφέρουν εργασία φτηνή και ανασφάλιστη. Εμείς... οι έξυπνοι.
Και ποια είναι η συμπεριφορά της πολιτείας; Τσακίζει τη ζωή αυτών που διαθέτουν πολύ περισσότερη αξιοπρέπεια από τους πολίτες της. Και τα παιδιά τους μιλάνε υπέροχα ελληνικά, ίσως καλύτερα από τη δική μας νεολαία του κινητού και της καφετέριας. Τα θυμόμαστε κάθε φορά που θα χρειαστεί σημαιοφόρος να κρατήσει το σύμβολό μας...

Ανώνυμος είπε...

Έχω κάτι να σας γράψω κι εγώ για την Ελλαδίτσα μας, για τον ξενόφοβο ρατσισμό για την υποδουλεία στην Θρησκεία μας, για κάτι απίστευτες περιπέτειες που πέρασα στο τμήμα αλλοδαπών, στο υπουργείο εσωτερικών, στο Ειδικό Ληξειαρχείον στην Μητροπόλεως,
στην οδό Ευριπίδου, αλλά προπαντός για τις παρωπίδες που φορούν τα πειθήνια όργανα του δημοσίου κι όλα αυτά γιατί τους είπα ότι είμαι ελεύθερος Έλληνας,
γέννημα και θρέμα Κεφαλλωνίτης, ότι έχω δημιουργίσει οικογένεια στη Ζούγκλα γιατί έτσι μου άρεσε, γιατί βρήκα τους ανθρώπους της ζούγκλας πιο ανθρώπους από της Ελλάδας, γιατί δεν πιστεύω σε μεσάζωντες μαυρορασοφόρους για να με ευλογήσουν ώστε να έχω βίον ανθοσπαρτον...
Πρώτα το έπραξα και μετά ελάλησα,
οι άλλοι πρώτα λαλούν αλλά δεν πράτουν...
έτσι αφήνω την ιστορία μου στην άκρη για τετ-α-τετ συζήτηση αλλά τον ρατσισμό τον πρωτογνώρισα στις ΗΠΑ,
Ο ξανθός μισεί το μελαχρινό, ο μελαχρινός μισεί τον ερυθρόδερμο σοκολατί, ό σοκολατής μισεί τον έγχρωμο αφρικανό κι όλλοι μαζί μισούν τους φτωχούς λαθρομετανάτες.

Γαβριήλ

iakovos είπε...

Μπράβο Φαίδωνα, άγγιξες τη χορδή που γνωρίζουν οι άνθρωποι με διορατικότητα και πραγματική αγάπη για την πατρίδα.
Πάντα όμως έτσι ήταν η Ελλάδα από την Επανάσταση και μετά. Δεν μάθαμε από τις πληγές που δημιούργησαν οι Εθνικιστές, δεν μάθαμε από τα τεράστεια λάθη του παρελθόντος και ακόμη κυνηγάμε εκείνους που από αγάπη για τον αρχαίο πολιτισμό και τη γλώσσα μας θέλουν να λέγονται Έλληνες, γιατί θεωρούμε την Ελλάδα δικό μας προτεκτοράτο. Έτσι κάναμε και στους Πομάκους, στους Τουρκόφωνους, στους Μουσουλμάνους Έλληνες, στους Τσιγκάνους, στους Σλάβους, και σήμερα δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα της Μακεδονίας που δημιουργήσαμε.
Όσο για τη μεταναστευτική πολιτική ήταν μια πάντα, το προσωπικό συμφέρον των ανεύθυνων υπευθύνων. Εμάς που φύγαμε μας πούλησαν και τα τσέπωσαν. Αυτούς που έρχονται τους τυρανούν και δείχνουν πως η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, δεν αλλάζει ποτέ, δεν μαθαίνει ποτέ.
Τα ιδανικά των αρχαίων φιλοσόφων μας, τα διδάγματα του Περικλή, Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη κ.ά. παραμένουν στα χαρτιά για τους άλλους. Εμείς είμαστε υπεράνω αυτών και η τσέπη μας δείχνει το στενό του μυαλού μας.
Μιλάμε για ρατσισμό σε άλλες χώρες και ο ρατσισμός τον οποίο δείχνουμε εμείς στους ξένους βρίσκεται πάντα στο πιο βαθύ μας συρτάρι.
Ελλάς Ελλήνων Ορθοδόξων Χουντικών και Μαφιόζων...

Ανώνυμος είπε...

Πώς να αρχίσω φίλε Φαίδων;
Τους έχω ζήσει τους Έλληνες μετανάστες. Παντού.
Στη Νότια Αμερική (απ' τα χρόνια ακόμη της τουρκοκρατίας έφευγαν απ' την υπόδουλη πατρίδα μας για να γίνουν πληρώματα σε πλοία ποντοπόρα.
Στην Αφρική. Στη Βόρεια Αμερική. Γύρω-γύρω σ' όλο τον πλανήτη.
Και πίστευα, πως ένας τέτοιος Λαός, ένας Λαός ξενιτεμένων, που άφηναν πίσω τους γυναίκα, παιδιά, μάνα, πατέρα, την προσφιλή τους πατρίδα, πίστευα λοιπόν πως ένας τέτοις Λαός, θα είχε μέσα του ριζωμένα βαθιά, άλλα αισθήματα για τους φτωχούς μετανάστες. Πως ένας τέτοιος Λαός,που είδε τα καράβια να φορτώνουν σαν τα ζώα τα παιδιά του, το αίμα της πατρίδας, που είδε με τα μάτια κλαμένα να φεύγουν οι νέοι και να μένουν οι ψόφιοι, οι μουδιασμένοι και οι άρρωστοι, περίμενα αλήθεια πως ένας τέτοιος Λαός, δεν θα ήταν τόσο θλιβερός και κακός απέναντι στους φτωχούς μετανάστες.
Για τους ίδιους λόγους φεύγουν κι αυτοί απ' τις αγαπημένες τους πατρίδες.
Για τους ίδιους λόγους αφήνουν γυναίκες, παιδιά, αδελφάδες,γέρους γονείς.
Τι ζητάνε; 'Ο,τι ζητούσαν και οι Έλληνες. Ψωμί. Ασφάλεια. Ησυχία.
Κι εμείς, όπως πολύ σωστά γράφεις φίλε μου, είμαστε ανίκανοι να τους εξασφαλίσουμε τη ζωή τους, την τιμή τους. Ούτε τίποτα.
Κι ας έχει γραφτεί γαι την ξενιτιά το,
"Την ξενιτιά, την ορφάνια, την πίκρα, την αγάπη, τα τέσσερα τα ζύγισαν, βαρύτερα ειν' τα ξένα".
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα απ' το "Συναξάρη" του Ανδρέα Κορδοπάτη. Έλληνας μετανάστης απ' την Πάτρα το 1903.
"Για φαγητό έσφαζαν και μας έδιναν κάτι παλιάλογα (στο καράβι επάνω που της πήγαινε στη Νέα Υόρκη) Τα βλέπαμε, Τα είχαν στα αμπάρια και τα σιχαινόμασταν"
Και αλλού.
"Το πλοίο δεν είχε νερό, πάγο όχι,διυλιστήριο να παίρνει απ' τη θάλασσα όχι.... Το πλοίο έπιασε νερό ποταμίσιο. Πεταχτήκαμε όλι επάνω και πίναμε νερό κρύο. Το πρωί που φώτισε, άρχισαν τα κοψίματα και οι εμετοί. Ο ένας έβγαζε τα συκώτια του επάνω στον άλλο.
Και από όταν έφταναν στο Ellis Island,άρχιζε άλλο μαρτύριο. Πιο φριχτό τούτο δω.
Το ξεσκαρτάρισμα. Οι τυχεροί ΑΘΛΙΟΙ (αυτοί που θα έμεναν) και οι τυχεροί ΑΘΛΙΟΙ (αυτοί που θα γλύριζαν πίσω γιατί δεν τους ήθελαν.
Όλα τα έχουν ζήσει οι Έλληνες ματανάστες. Παντού, σ' όλο τον πλανήτη.
Τι κρίμα να μη θυμόμαστε τον Έλληνα βιομηχανικό εργάτη της Ευρώπης. (Βέλγιο, Γερμανία).
Τα κορίτσια μας στην Αυστραλία.
Να και ένα μικρό απόσπασμα απ' το βιβλίο του Σ.Γ. Κανούπα "Ο Ελληνισμός εν Αμερική" το 1918.
"Συνηθέστερον όμως οι Έλληνες συνελαμβάνοντο υπό των αστυνομικών κλητήρων ως παραβιάζοντες διαφόρους αστυνομικάς διατάξεις και καταδικάζοντο εις πρόστιμον αφού προηγουμένως επλήρωναν γενναίαν αμοιβήν εις τον διερμηνέα ή τον δικηγόρον. Καθ' α έγραφε εφημερίς της Νέας Υόρκης εν έτη 1895, εκατόν περίπου Έλληνες κατεδικάζοντο υπό των αστυνομικών δικαστηρίων της πόλεως της Νέας Υόρκης και περί τους τεσσαράκοντας δε εν Βοστώνη".
Άλλη δεν εφημερίδα της εποχής εκείνης έγραφε ειρωνικώς,
"Οι καλύτεροι πελάτες των πταισματοδικείων είναι Έλληνες οι οποίοι καθ' εκάστην υποβάλλονται εις πρόστιμα δια διαπληκτισμούς, συμπλοκάς, παραβάσεις αστυνομικών διατάξεων κ,λ,π."
Κάπως έτσι δεν γίνεται κι εδώ με τους φτωχούς μετανάστες λόγω ελλείψεως, όπως γράφεις μεταναστευτικής πολιτικής; Δεν τους γδέρνουν οι επιτήδειοι μεσάζοντας, δικηγόροι και μεταφραστές;
Δεν θα έπρεπε φίλε μου να μπει στα σχολείαα ένα ''μάθημα'' για τη μετανάστευση; Να μαθαίνουν τα παιδιά μας τι θα πει μετανάστευση; Να μαθαίνουν τι θα πει ξενιτιά; Πόσο σεβασμό θέλει ο ΑΝΘΑΡΩΠΟΣ που πάσχει και υποφέρει στη δική του πατρίδα;Που ζητάει μια καλύτερη μέρα; Γι αυτόν, για τα παιδιά του, για τους γονείς του.
Έτσι δεν θα ζήσουμε στο μέλλον;
Θα τελειώσω εδώ. Το Blog δεν είναι για να γράφουμε ιστορία.

Υ.Γ Εγώ πάντως φίλε μου, είμαι περήφανος όταν ένας μετανάστης θέλει να σηκώσει τη σημαία της Πατρίδας μου.

σεραφείμ βάγιας
συγγραφέας

Ανώνυμος είπε...

Φαίδωνα, φίλε μου
Σπάνια μου συμβαίνει να μην έχω να προσθέσω ή να μην μπορώ να αφαιρέσω κάτι από ένα κείμενο. Αυτό μου συμβαίνει σε τούτο εδώ το κείμενό σου. Είναι έξοχο! Ιδίως η καταλακτήρια παράγραφος.
Θα μπορούσα κι εγώ να προσθέσω, ως παράδειγμα μόνον, το όνομα του Αλέξανδρου Ραμαντάν, ενός παιδιού 14 ετών. Βρίσκεται κι αυτός επί χρόνια στη διαδικασία των χαρτιών. Ποιος ξέρει πότε θα τελειώσει. Πάλι καλά που έχει αναλάβει η δική μου οικογένεια να βρει κάποια άκρη για λογαριασμό αυτού του παιδιού. Και είναι συμπαθητικό παιδί και ήσυχο. Είναι και καλός μαθητής στο ελληνικό Γυμνάσιο που πηγαίνει. Θα μπορέσει άραγε κάποτε, με τη βοήθειά μας, να περάσει το Γολγοθά του;
Νίκος Πετρόχειλος

Ανώνυμος είπε...

Φαιδωνα,πάλι άγγιξες με αναλυτική
ευαισθησία την σκληρή αλήθεια πάνω σ'ένα θέμα που έγινε μεγάλο γιατί το ατελές και απάνθρωπο σύστημα δίνει,με την απάνθρωπη και ακοινώ νητη συμπεριφορά του,το δικαίωμα στον προνομιούχο πολίτη να μην
βλέπει τον μετανάστη σαν συνάν θρωπο αλλά σαν είδος προς εκμετάλε
υση.Τελικά όμως η ίδια η αδικία πάνω στον συνάνθρωπο δημιουργεί μέσα της μιά άλλη δυναμική δικαιοσύνης που χαλυβδώνει τον υποτηθέμενο κατώτερο βγάζοντας από μέσα του τέτοια χαρίσματα και τέτοια ταλέντα που δίκαια επιβάλλοται μέσα από την αξία τους
σε μιά αλληλοεξαρτόμενη κοινωνία.
Μέχρι τότε θα πονάνε όσοι δεν έχουν το χρώμα μας.Σπύρος Δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Με τρόπο άμεσο και ευθύβολο παρουσιάζετε όλο το πρόβλημα που πρόκειται να εκραγεί στο μέλλον, εύχομαι όχι στο εγγύς, μέχρι που ν'αντιληφθούμε αυτό που έχουν αντιληφθεί εδώ και δεκαετίες οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες: Τη μεταναστευτική πολιτική που βοηθάει τους μετανάστες στη σταδιακή κοινωνική τους ένταξη.
Αλλά ο πολιτισμός αργεί να φθάσει στην Ελλάδα....
Μπάμπης Πιτέλλης

Τυπος Νυχτερινος είπε...

θα ήθελα να παραφράσω λίγο τον τίτλο του ποστ σου. Δεν είμαι ρατσιστής, αρκεί... να μη μου μοιάζει.
Νομίζω πως ο νεοέλληνας είναι ρατσιστής ακριβώς γι' αυτό: γιατί δεν θέλει να θυμάται τον δικό του παππού, θείο, πατέρα, μάνα όταν το '50 και το '60 έπαιρναν τους δρόμους της ξενιτιάς κυνηγώντας ένα καλύτερο μέλλον.
Τότε το ένιωθαν στο πετσί τους, τότε ήξεραν πως το 'ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό'.
Τότε όμως...
Σας παρακαλούμε πολύ! Εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με 'κείνο το τότε! Ο νεοέλληνας είναι κακέκτυπο του Αμερικανού και καρικατούρα των ταινιών του χόλιγουντ που τρώει στη μάπα.
Διαθέτει πλέον μίτινγκς, γκάτζετς, λάιφστάιλ, εργάζεται ως εξέκιουτιβ, ως στέλεχος, φοράει φιρμάτα ρούχα και παπούτσια, ζει με τις πιστωτικές, ανεβάζει τη χοληστερίνη του στα ύψη και βρωμίζει τον πλανήτη που τον φιλοξενεί.
Είναι δυνατόν λοιπόν, αυτός ο βρομομετανάστης να έρχεται τώρα εδώ και να μας χαλάει τη μαγιονέζα;
Είναι δυνατό να μας θυμίζει πως κάποτε φεύγαμε το ίδιο κυνηγημένοι από πείνα, φτώχια κι απελπισία, πως κάποτε δεν είχαμε δεύτερο ζευγάρι παπούτσια και πως τους περισσότερους δικούς μας μετανάστες τους έτρωγαν οι φάμπρικες;
Και στην τελική πώς θα δείξουμε την ανωτερότητά μας; Πώς αν δεν δείξουμε πως απέχουμε γεννεές δεκατέσσερις από αυτούς τους φτωχοδιάβολους;
Εμείς είμαστε τα αφεντικά σήμερα, εμείς πια δεν πεινάμε.

Και πάσα ομοιότητα με τον παππού, το θείο, τον ξάδελφο, τους γονείς που κάποτε πήραν το δρόμο της ξενιτιάς, ας πάει στα τσακίδια κι ας μην ξαναγυρίσει.

Τι είπατε; Ο πολιτισμός μας; Η ελληνική φιλοξενία; Το πνεύμα αλληλεγγύης; Το απλωμένο χέρι στον πιο αδύναμο;
Εχμ.. σόρι ρε παιδιά, βαριά φιλοσοφία, κι έχει μίτινγκ σε λίγο, δεν προλαβαίνω.

Α, και που 'στε, δεν είμαι εγώ ρατσιστής, αρκεί να μη μου θυμίζουν 'αυτοί' αυτό που θέλω να ξεχάσω...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Σε καλωσορίζω εγκάρδια όπως και όλοι μας "ΝΥΧΤΕΡΙΝΕ ΤΥΠΕ" στο καφενείο και σ' ευχαριστώ για το δυναμικό σου σχόλιο που φτάνει το μαχαίρι στο κόκαλο...
Φ.Θ.

παράλληλος είπε...

Νόμίζω ότι το θεμα είναι προφανέστατα εξαντλημένο.

Ανώνυμος είπε...

Μαλλον εχετε αρωστησει ολοι σας απο την ασθενεια που λεγεται μεταναστιτιδα. Μονο που δεν ειναι πια 'μεταναστες΄αλλα εποικοι και σε λιγα χροναι θα κυβερνουν τα παιδια σας και θα τρωνε τον πλουτο που δουλεψαν οι παππουδες σας. Ρε που επεσα? ΥΓ. Παρεπιμπτοντως η κορη μου παει σε σχολειο του κεντρου της Αθηνας με αναλογια στην ταξη της 16-αλλοδαπα/3-ελληνακια! Γι'αυτο δεν σκιζεστε ολοι σας καθημερινα στο διαδικτυο και οπου αλλου? Καληνυχτα και ΄πολυχρωμα ονειρα', οταν ξυπνηστε θα χρειαστητε αδεια παραμονης σφραγισμενη απο πακιστανο.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Αγαπητέ ανώνυμε είσαι τόσο βέβαιος ότι είναι σωστά αυτά που λες, που όχι τ' όνομά σου αλλά ούτε ψευδώνυμο δεν χρησιμοποιείς.
Είναι βέβαια δικαιωμά σου, όπως και του καθενός,να καλύπτεται πίσω από την ανωνυμία του και να αμολάει σαχλόφουσκες. Δημοκρατία έχουμε, που ισχύει βέβαια για κάτι τέτοιους σαν και σένα...αλλά όχι και για τους άλλους...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος