ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ… ΠΑΡΑΜΙΛΟΥΝ

Του Φαίδωνα Θεοφίλου

Είναι καιρός τώρα που το γέλιο εναλλάσσεται με την οργή δημιουργώντας ένα παράξενο μείγμα που συσωρεύεται μέσα μου. Έτσι γίνεται απαραίτητο να μιλήσω-γράψω, ώστε να εκτονωθεί κάπως αυτό το βασανιστικό μείγμα, που οφείλεται στα χάλια του κυβερνητικού θιάσου, του οποίου ηγείται; ο μικρός (σε όλα) Καραμανλής, ο επονομαζόμενος και πρωθυπουργός… φάντασμα. Πρόκειται όπως θα καταλάβατε για την καταλήστευση των Ταμείων των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, με τη μέθοδο των αμαρτωλών δομημένων ομολόγων (εμπνεύσεως του υπουργείου Οικονομίας) και τις πρωτοφανείς μίζες που απέφερε αυτή η ραφιναρισμένη και πατενταρισμένη κομπίνα. Κομπίνα για την οποία φέρονται να έχουν βαρύτατες ευθύνες ο πρωθυπουργός, 3 υπουργοί της κυβέρνησης, κυβερνητικοί αξιωματούχοι, οι διορισμένοι από την κυβέρνηση πρόεδροι των Ταμείων και οι χρηματιστηριακές εταιρείες με τις οποίες η κυβέρνηση άνοιξε το αλισβερίσι. Στην αρχή όταν έσκασε η είδηση-βόμβα, η αντίδραση των κυβερνητικών για να πείσουν εμένα τον πολίτη ότι είναι αθώες περιστερές, ήταν να κατηγορήσουν την αντιπολίτευση ότι δεν έχει το δικαίωμα να κάνει τον τιμητή, όταν ως κυβέρνηση έκανε και τούτο κι εκείνο και τ’άλλο. Εγώ βέβαια δεν είμαι από τους πολίτες που επιτρέπουν στους πολιτικούς να τους χειραγωγήσουν την προσοχή και να τη στρέψουν εκεί που θέλουν εκείνοι. Τί λέτε ορέ; είπα μέσα μου. Ποιος κρίνεται τώρα; Αυτός που κυβερνά δεν κρίνεται; Οι πολίτες θέλουν τη κυβέρνησή τους ν’ απολογείται για όσα κάνει κι όχι να πετάει το μπαλάκι αλλού ως ανεύθυνη… παρθένα. Όταν τέθηκε στα Μ.Μ.Ε. το θέμα των πολιτικών ευθυνών για το σκάνδαλο, ειλικρινά λυπήθηκα τα ανθρωπάκια που λέγονται στελέχη της κυβέρνησης. Έντρομοι, προσπαθούσαν ν’ αποφύγουν τις ευθύνες προβάλλοντας καινοφανείς θεωρίες και ψελλίζοντας αστείες δικαιολογίες για να κερδίσουν χρόνο. Μετά άρχισαν οι μεγαλοστομίες: (Οι ένοχοι ως γνωστόν πάντα υπερβάλλουν) «Όποιος έχει παρανομήσει, θα πληρώσει όσο ψηλά κι αν βρίσκεται». Προκειμένου λοιπόν να πείσουν εμένα, τον πολίτη, ότι θέλουν ν’ αποδώσουν δικαιοσύνη, διόρισαν επικεφαλής της επιτροπής έρευνας του σκανδάλου, τον συνταξιούχο εισαγγελέα Ζορμπά, (οι εν ενεργεία εισαγγελείς μόλις τους είχαν τελειώσει) και πρώην αξιωματούχο της κυβέρνησης της Ν.Δ. (Ειδικός Γραμματέας του Υπ. Εθνικής Άμυνας) Αυτό σημαίνει να έχεις σημαία τη διαφάνεια… Σκέφθηκα: Τί γίνεται στις άλλες χώρες, όταν βγαίνει καπνός μόνο; Πώς εκδηλώνεται η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης; Θυμήθηκα διάφορες περιπτώσεις όπου ο πρωθυπουργός ζητά την παραίτηση του υπουργού του ή ο υπουργός παραιτείται από μόνος του ή ζητά συγγνώμην από τους από τους πολίτες ή αυτοκτονεί. Εδώ έχουμε δύο ειδών αντιδράσεις: Ή εκδηλώνεται έντονη παχυδερμία συνδυασμένη με θρασύτητα που απαιτεί…και χειροκρότημα ή εκδηλώνεται με άρνηση των πάντων με θεατρικότητα και λαϊκισμό κι ένα φόβο που κρύβεται δύσκολα. (Όχι να χάσουμε και τη καρέκλα μας!!!). Και στις δύο περιπτώσεις, η εντιμότητα και η γενναιοψυχία, ξεψυχούν μπροστά στα μάτια μας. Στη συνέχεια, εκδηλώθηκε έντονη αντίδραση στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, ενάντια στον υπουργό απασχόλησης με αιχμές να παραιτηθεί ώστε η κακή εντύπωση να μη σκεπάζει όλα τα στελέχη. Ο υπουργός είπε πως δεν παραιτείται, αρνούμενος προφανώς να επωμισθεί την ευθύνη και των άλλων υπουργών. (Εθνικής Οικονομίας) Έτσι για μέρες συνεχίστηκαν οι δηλώσεις και αντιδηλώσεις όσων είδαν την ευκαιρία να ξεφορτωθούν τους εσωκομματικούς τους αντιπάλους και όσων ήθελαν να γλιτώσουν τους κολλητούς τους, τροφοδοτώντας έτσι τα Μ.Μ.Ε. με «το Βατερλώ των γελοίων». Τελικά ο πρωθυπουργός αποφάσισε να δηλώσει δια του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι: «Η κυβέρνηση είναι συλλογικό όργανο και ως τέτοιο έχει συλλογική ευθύνη. Που σημαίνει: Βρίσκω ένα τρόπο να σταματήσω τη θύελλα των ερωτήσεων περί πολιτικής ευθύνης και ταυτόχρονα δια της γενικόλογης ανακοίνωσης καλύπτω τους υπεύθυνους υπουργούς για να σταματήσει το αλληλοφάγωμα και να μην ανοίξουν στόματα. Δηλαδή: διασώζω προσωρινά την κατάσταση, μέχρι το επόμενο κύμα. Και το νέο κύμα δεν άργησε να έρθει: Αποκαλύφθηκε (όπως πάντα δημοσιογραφικά) ότι ο εξ απορρήτων συνεργάτης του υπουργού Απασχόλησης ήταν μπλεγμένος σε πολλές… ενάρετες πράξεις. Ο μικρός (σε όλα) λοιπόν Καραμανλής που δεν ήθελε να απολύσει τον υπουργό του για την εγκληματική κομπίνα των ομολόγων, αφού δεν ήθελε να παραδεχθεί ξεκάθαρα το σκάνδαλο της κυβέρνησής του, άδραξε την ευκαιρία ως σανίδα σωτηρίας, και ζήτησε την παραίτηση του υπουργού επειδή έκανε κακή…επιλογή συνεργάτη του. Γιατί όμως ο υπουργός είχε μείνει ανέγγιχτος για τους περιβόητους «κουμπάρους» που ο ίδιος είχε διορίσει στην Επιτροπή Ανταγωνισμού» και που τώρα είναι υπόδικοι με την κατηγορία της δωροδοκίας; Όσο για τις πομπώδεις εκφράσεις του πρωθυπουργού: «Έχουμε μηδενική ανοχή στη διαφθορά» μόνο ανεξέλεγκτα χάχανα προκαλούν στους πολίτες, αφού ο κλοιός της διαφθοράς σφίγγει όλο και περισσότερο γύρω από την κυβέρνηση. Ευτυχώς για μας τους πολίτες, λειτουργεί ακόμα καλά το τελευταίο οχυρό της Δημοκρατίας : ΤΟ ΞΕΜΠΡΟΣΤΙΑΣΜΑ των δημοσιογράφων. Όταν βλέπουν την οργή των πολιτών ακόμα και των δικών τους ψηφοφόρων, γυρίζουν το ρεφραίν: «Τουλάχιστον εμείς δεν συγκαλύπτουμε τίποτα». Μα και να θέλουν δεν μπορούν να συγκαλύψουν κάτι, αφού οι αποκαλύψεις που φέρνουν στο φως οι δημοσιογράφοι, οι ανεξάρτητες αρχές και τα κόμματα, έρχονται σαν τα κύματα της θάλασσας… αλλά σκέπτονται μήπως και διασώσουν με το ψέμα κάτι από το γενικό ρεζιλίκι. Θα ήταν καλό για αυτούς, να κατεβαίνουν κάπου-κάπου απ’ το καλάμι και να σκέπτονται πως υπάρχουν χιλιάδες Έλληνες που είναι εξυπνότεροι και ικανότεροι από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του. Άλλο αν δε θέλησαν (για κακή μας τύχη) να αναμειχθούν στην πολιτική. Τα όσα αναφέραμε μέχρι τώρα και άλλα που δεν είπαμε, αποτελούν ήδη θέμα με εκτεταμένες αναλύσεις σε έγκυρες ευρωπαϊκές εφημερίδες. Θα κλείσω αυτό το κείμενο, αφιερώνοντας στην κυβέρνησή μας, τους παρακάτω στίχους του Κώστα Καρυωτάκη:

«Αν τουλάχιστον μέσα στους ανθρώπους
αυτούς ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία».