ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΗΤΑΝ ΔΥΟ

Κείμενο της μιας ανάσας

Του Φαίδωνα Θεοφίλου

Μια φορά ήταν δύο. Φορούσαν τομάρια ζώων και ζούσαν σε υγρές σπηλιές. Στη χαρά γρύλιζαν. Στη λύπη σιγομουρμούριζαν. Στην οργή ούρλιαζαν και δέρνονταν. Έτρωγαν ωμές τις τροφές τους και λόγο δεν είχαν. Μετά από στοίβες χρόνια, οι δυο γίναν πολλοί. Βρήκαν το λόγο. Ο λόγος έντυσε και στέριωσε τις σχέσεις τους. Η αγριότητα ημέρεψε. Έμαθαν να τραγουδούν και να παίζουν μουσική. Ανακάλυψαν τις επιστήμες κι ο λόγος πήρε κυρίαρχη μορφή στη ζωή τους, ανεβάζοντάς τους γοργά στα σκαλιά της εξέλιξης, με προορισμό άγνωστο. Ανακάλυψαν κι άλλες χώρες και γνωρίστηκαν με άλλους, που κι αυτοί ήταν δυο και έγιναν πολλοί. Ακόμα, μάκρυναν τον πρόλογο του έρωτα, με τραγούδια, γράμματα και σκέρτσα. Έτσι ώστε, ο πρόλογος έγινε όμορφος σαν τον ίδιο τον έρωτα. Μετά από στοίβες χρονικών πακέτων, έγιναν ακόμα περισσότεροι. Κατοικούσαν σε πολυώροφες μυρμηγκοφωλιές, χτισμένες πάνω από την επιφάνεια της γης. Πρωί-πρωί έτρεχαν στη δουλειά τους και δεν ήξεραν αν τη δουλειά τους έκαναν με ταχύτητα ή την ταχύτητα με δουλειά. Ύστερα γύριζαν στο χώρο της κατοικίας τους κουρασμένοι κι έτρωγαν περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν. Πατούσαν ένα κουμπί και κοίταζαν αμίλητοι ένα κουτί με οθόνη που τους έδειχνε εικόνες. Έτσι η σιωπή έπλεκε ένα κουκούλι για τον καθένα και τον τύλιγε ώστε, ενώ ήταν πολλοί, ο καθένας ήταν μόνος του. Έγερναν κατόπιν στο κρεβάτι και κοιμούνταν, βέβαιοι για την αυριανή επανάληψη. Ύστερα από μια στοίβα χρόνια, ο λόγος χάθηκε. Άρχισαν τότε να γρυλίζουν στη χαρά, να σιγομουρμουρίζουν στη λύπη, να ουρλιάζουν και να δέρνονται στην οργή…