Κυριακή, Μαρτίου 18, 2007

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ η 21 Μαρτίου


Καλωσορίζουμε τη γιορτή της Τέχνης των τεχνών. Απαγγέλλουμε στη μεγαλοσύνη της στίχους αποστάγματα, της γλώσσας, της κοινωνίας, της ιστορίας, της ανθρώπινης περιπέτειας. Κι όμως πρέπει να επισημάνουμε ένα παράδοξο: Οι σχέσεις της Ποίησης με τους αναγνώστες, στις μέρες μας, πεθαίνουν, αν δεν είναι ήδη νεκρές. Οι σχέσεις όμως της Ποίησης με τους δημιουργούς της, είναι ένας διαρκής κι ανθισμένος Έρωτας. Φαίνεται πως, οι αληθινοί και με νόημα Έρωτες, είναι αυτοί που οδηγούν στο Πουθενά.

Φαίδων Θεοφίλου

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κάλιο αργά...) έτσι δεν λένε; Κι εγώ ξεκίνησα τόσο καθυστερημένα, αδικαιολόγητα βέβαια μα και λίγο από τα διάφορα δικαιολογημένα, για να μάθω κάτι περισσότερο για τον καινούργιο φίλο μας Φαίδωνα Θεοφίλου που μας έχει εντυπωσιάσει με τα γραφτά του από την αρχή, εμάς τους λίγους που δεν τον ξέραμε από πριν...
Και τώρα που άνοιξα, επιτέλους, στου μοναδικού Στράτου μας, την τόσο τρυφερή ιστοσελίδα, τα βιογραφικά και άλλα τα περί Φαίδωνα Θεοφίλου... έμεινα άναυδη! Καταγοητευμένη και... (κομπλεξική), ή αν προτιμάτε... περιπλεγμένη!... Ένα τεράστιο πνευματικό μπαούλο η δική του κατάθεση στα Ελληνικά Γράμματα...
Που να τα βγάλω η δύστυχη πέρα... Όχι ότι γίνεται μεταξύ μας αναμέτρηση τώρα, αλλά εκείνος εντυπωσιακός Έλληνας Γίγαντας, βρε παιδιά, κι εγώ ο Μικρός Ελληνικός!!!
Τον συγχαίρω λοιπόν ολόθερμα και θα επιδιώξω να διαβάσω ό,τι μπορέσω και βρω από την καταπληκτική εργογραφία του.
Με απέραντη φιλία,
Στέλλα Ζαμπούρου Φόλλεντερ
Νέα Υόρκη

Ανώνυμος είπε...

"Φαίνεται πως, οι αληθινοί και με νόημα Έρωτες, είναι αυτοί που οδηγούν στο Πουθενά."

Ας μου επιτραπεί να έχω διαφορετική γνώμη από το φίλο Φ. Θεοφίλου.
Οι αληθινοί και "χωρίς" νόημα έρωτες είναι αυτοί που οδηγούν στην αιωνιότητα.

Γαβριήλ

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Ο ΦΑΙΔΩΝ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΓΑΒΡΙΗΛ
Αγαπητέ μου φίλε και συνάδελφε "εν πνεύματι". Φαίνεται πως είδες εντελώς ξεκομένα αυτό που είπα για τους Έρωτες, και το χειρότερο: Το είδες σαν απόφθεγμα,ενώ εγώ το είπα σε απόλυτη σχέση με όσα προαναφέρω και μόνο σε σχέση μ' αυτά.Δηλαδή:
1)Σχέσεις Ποίησης και αναγνωστών δεν υπάρχουν είναι σχεδόν νεκρές.
2)Κανονικά οι δημιουργοί της ποίησης θα έπρεπε να είναι τελείως
απογοητευμένοι αφού αυτό που δημιουργούν δεν΄βρίσκει αποδέκτη.
Παρ' όλα αυτά ο Έρωτας μεταξύ των ποητών-δημιουργών και της Ποίησης
εξακολουθεί να είναι αληθινός και με νόημα έρωτας, αν και οι καρποί του δεν βρίσκουν διέξοδο.Και είναι ο Έρωτας αυτός Μεγάλος για τί υπάρχει και ανθίζει χωρίς να περιμένει κάτι. Υπάρχει στο, και για το Μεγάλο Πουθενά. Λυπάμαι αν πρέπει να εξηγώ κάποια πράγματα που εξηγώντας τα ξεθυμαίνουν και χάνουν την αξία τους, αλλά στη προκείμενη περίπτωση δεν είχα άλλη δυνατότητα. Ελπίζω να έγινα σαφέστερος τώρα.
Φαίδων

Ανώνυμος είπε...

"η σχέση ομως του δημιουργού με την ποίηση ειναι ενας έρωτας"Φ.Θ.

Πράγματι,ειναι ενας έρωτας.Καί μά
λιστα μεγάλος,τόσο μεγάλος που,για χάρη της,εγώ προσωπικά,εχω αφήσει πίσω πολλές δουλειές μου.Και οταν τελικά το αποφασίζω με ορκους,την παρατάω και τρέχω τρέχω να προλάβω τις δουλειές [και δεν ξέρω γιατί τρέχω]Κι'οσο τρέχω τόσο τις
ανακατώνω.
Οταν γυρίζω σπίτι κρατιέμαι για λίγο,βρίσκω δικαιολογίες να την αποφύγω,μα το υποσυνείδητό μου[πιο υποσυνείδητο μωρέ,μπροστά μπροστα ειναι γυμνή και στηθόστητη ]με τραβάει απο τα μαλλιά ν ανέβω στο δωμάτιάκι της .
Ανεβαίνω απότομα με την μπουκιά στο στόμα.Κι'αμα με σταματήσει κανείς εκείνη την στιγμή μπορεί και να τον σκοτώσω.
Κάθομαι στην καρέκλα,ανοίγω ενα βιβλίο με ποίηση,το ξεφυλλίζω,και μόλις βρώ το ποίημα που ζητάει η ψυχή μου, εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή, ξαπλώνω καλύτερα στην καρέκλα .Απομονώνουμαι απο ολα τ'αλλα.Παίρνω μι'ανάσα και το διαβάζω σιγά σιγά.
Που και που σταματάω να προλάβει ο στίχος να χαιδέψει και τα... νύχια μου.
Οταν το τελειώνω κλείνω τα μάτια μου,κι'ναι σαν να εχω κάνει ερωτα με την πι'όμορφη[μέσα κι'εξω]γυναίκα του κόσμου.
Και το παράδοξο ειναι οτι οσο πιο πολύ με ικανοποιεί τόσο και θέλω να την μοιραστώ με ολους τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ της γης.Μήπως και κείνη δεν θέλει;


Σπύρος Δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

"Κανονικά οι δημιουργοί της ποίησης θα έπρεπε να είναι τελείως
απογοητευμένοι αφού αυτό που δημιουργούν δεν΄ βρίσκει αποδέκτη."

Πράγματι οι δημιουργοί δεν βρίσκουν αποδέκτη, αλλά η απογοήτευση, παρέα με τη μοναξιά είναι τα γεννοφάσκια της έμπνευσης.

Gabriel

Μηθυμναίος είπε...

Αυτό που εγώ νομίζω είναι ότι η γλώσσα μάς δόθηκε για να της φερόμαστε ερωτικά μέσω της Ποίησης. Έρωτας με κανόνες δεν γίνεται. Είναι αποτυχία.

Ω ποίηση είσαι η αρχή του μεγάλου ονείρου μας και το τέλος του μικρού μας ταξιδιού!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος