Π Ε Ρ Ι ΠΑ Τ Ο Σ

C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Πρώτα θα σταθώ στο παράθυρο
να βλέπω το φώς να ανατέλλει
ανάμεσα απ’ τα πόδια της Αλήθειας…

Κατηφορίζοντας μετά
στις ανθισμένες λεμονιές
θα συλλέγω στο ορυχείο της ψυχής μου
την εκπνοή της μέθης των ανθών.

Θα κοιτάζω ψηλά,
ζυγιάζοντας τη δίψα του Ίκαρου
για ουρανό.

Οι ακτίνες του ήλιου θα σταματούν
στο στήθος μου για λίγο
διαπερνώντας τα αισθήματα.

Ο Νους, θα καλπάζει
ελάφι ασυγκράτητο
κι ύστερα θα κάνει στάσεις στη μνήμη
με τα ονόματα…

Θ’ αφήνω σαν πετούμενο
ελεύθερο το μικρό δικό μου φως
με την ελπίδα να’ βρει
ανθρώπινες φιλόξενες φωλιές.

Η θάλασσα συνωμοτώντας με τον ήλιο,
Θ’ αντανακλά τη θηλυκότητά της με γνεψίματα.

Θα τρέχω ασυλλόγιστα
σαν όπως σε έλκει
μια αγκαλιά ανοιχτή
και θα ξεχάσω πίσω να γυρίσω….

***************************************************************************
* Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΝΤΙΝΗΣ ΞΑΔΕΛΦΗΣ