ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Στάθηκε το θηλυκό στο κέντρο της νύχτας
κι έστειλε στη πανσέληνο τα λόγια της...

Το αρσενικό, που ρέμβαζε τη θύμηση μακριά της
διάβαζε τα λόγια αυτά
στην ασημένια οθόνη της σελήνης:

« Στο στήθος φτερουγίζει η ανάσα μου
και ψάχνει δρόμο να σε βρεί…
Νιώθω την πνοή σου, άρωμα
τριαντάφυλλου εκατόφυλλου
να μπερδεύεται στα μαλλιά μου,
να βελονιάζει τις σκέψεις μου,
να σκιρτάει στο λαιμό μου,
να βρίσκει την είσοδο της χαράς στο στόμα μου.
Έρχεσαι μέσα μου κι απλώνεσαι
σαν πορφυρή σταγόνα
που κοκκινίζει το νερό σε αίμα.
«Το αίμα μου».

Τ’ αρσενικό με μάτια που έλαμπαν απόκοσμα
έστειλε τα δικά του λόγια:
«Ευτυχώς που υπάρχει
Ο Χρόνος, η Φθορά κι ο Θάνατος
για να έχω κάτι να περιφρονώ…»

Η Σελάνα, η Σελήνη, η Πανσέληνος, το Φεγγάρι,
που πάντα υπήρξε προαγωγός του Έρωτα 

και της παραφοράς του,
σταμάτησε την πορεία στο θόλο τ’ ουρανού
και πια, 

δεν ήθελε να δύσει…

*Από τον «Κύκλο της κοντινής ξαδέλφης»

* ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ