Π Ε Ρ Ι Π Α Τ Ο Σ

C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Πρώτα θα σταθώ στο παράθυρο
να βλέπω το φώς να ανατέλλει
ανάμεσα απ’ τα πόδια της Αλήθειας…

Κατηφορίζοντας μετά
στο ανθισμένο λεμονόδασος
θα συλλέγω στο ορυχείο της ψυχής μου
την εκπνοή της μέθης των ανθών.

Θα κοιτάζω ψηλά,
ζυγιάζοντας τη δίψα του Ίκαρου
για ουρανό.

Οι ακτίνες του ήλιου θα σταματούν
στο στήθος μου
και θα με ντύνουν θέρμη.

Ο Νους, θα καλπάζει
σαν ελάφι ασυγκράτητο
κι ύστερα θα κάνει στάσεις στη μνήμη
με τα ονόματα…

Θ’ αφήνω σαν πετούμενο
ελεύθερο το μικρό δικό μου φως
με την ελπίδα  να' βρει
άλλες μικρές φιλόξενες φωλιές.

Η θάλασσα συνωμοτώντας με τον ήλιο,
θ’ αντανακλά τη θηλυκότητά της με γνεψίματα.

Θα τρέξω ασυλλόγιστα
σαν όπως σε έλκει
μια αγκαλιά ανοιχτή
και θα ξεχάσω πίσω να γυρίσω….

*************************************************************

* "Ο Κύκλος της Κοντινής Ξαδέλφης"