Π Ο Ρ Τ Ε Σ

   C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Π Ο Ρ Τ Ε Σ.... 

Χρώματα, φορέματα  του χρόνου…

Την  ηλικία τους υπερασπίζονται οι πόρτες:

«Φθορά είναι η ομορφιά που πάλιωσε 

κι επέβαλε  τον εαυτό της».

Σαν κλείνουν, ζυμώνεται πίσω τους  η Ζωή,

στη θέρμη του μαζί,

πότε με τη χαρά και τα όνειρα να κολυμπούν στο φως

και πότε με τα βάσανα να πέφτουν στο σκοτάδι…

Όταν δεν έρχεται κανείς,

τότε  φροντίζει ο αγέρας  τις πόρτες να χτυπά

Κάποτε, ενηλικιώνεται ο έρωτας  κι οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα,

να βγουν οι νύφες κι οι γαμπροί να δέσουν 

μια νέα ζωή, πίσω από άλλη πόρτα.

Άλλοι , σε άλλες θάλασσες, κάνουν δεκαετίες να γυρίσουν.

Ξεκλειδώνουν τη ψυχή της πόρτας τους  και βρίσκουν

τις αναμνήσεις  τρυφερά και με φροντίδα φυλαγμένες…

Το χνώτο του αέρα στο σπίτι,  όπως τότε.

Ο  κισσός ή το αγιόκλημα να φλερτάρει περιμετρικά την πόρτα.

Τότε , το περγαμόντο στο πιατάκι

προβάλλει με αξιώσεις αμβροσίας

και το νερό με τις δροσοσταλίδες στο ποτήρι,

σεμνότητα αγιάσματος.

Πόρτες,

χρώματα-φορέματα του χρόνου και της αίσθησης…