 | ||||
C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
Στάθηκε στη λιακάδα του πρωινού. Μέτραγε τις πέτρες στο λιθόστρωτο σάρωνε τα χρώματα στα μάτια των ανθρώπων. Η μνήμη, ανάδευε τα χρόνια του. Άγγιξε το μάγουλο στην κολόνα φορώντας τα χάδια που πεθύμησε… Μου λείπεις, ψιθύρισε, όπως η ψυχή απ’ το σώμα. Με μουσικές επουλώνω την απουσία σου και σ’ αγαπώ. Όσο για κείνην, κανείς δεν ήξερε στ’ αλήθεια αν υπήρχε… *************************************** |
4 σχόλια:
Έχω μία ιδιαίτερη αΔυναμία στους Δον Κιχώτες...
Παρόλο που ο καθένας τους κρύβει πίσω του έναν Θερβάντες, Εγώ εστιάΖω στο βλέμμα του παράΞενου Ιππότη που μέσα από τις Υπόνοιες προβάλει το Ανερμήνευτο της Ψυχής ως Οικείο του Εαυτού μας.....
Καλημέρα Φαίδων.....
Θαυμάσια η επισήμανσή σου Κάκια!
Προσυπογράφω.
Καλή σου μέρα καλή μου φίλη.
Φτάνει να υπάρχει το φως
που αναδεικνύει τα χρώματα
κι όλα είναι βολετά
πολλά φιλιά
@ ποιώ-ελένη
Σύ είπας Ελένη.
Φιλιά
Δημοσίευση σχολίου