Κυριακή, Σεπτεμβρίου 23, 2012

ΕΡΩΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ


Φαίδωνα Θεοφίλου

Σκεπάζω το σώμα μου

με τη χνουδωτή έκφραση των ροδακίνων.

Τα μάτια μου στο λυπημένο βλέμμα ακουμπώ, 

που πλανιέται στα μεταίχμια των εποχών.

Το φιλί μου υγραίνω, εκεί που «τσακίζει» ο φλοίσβος.

Το δέρμα του ανέμου φορώ στο λαιμό μου

κι αναπνέω τη μοναξιά των κυπαρισσόμηλων

με τη φρέσκια πληγή από ανθρώπινο νύχι.

Φυτεύω μεγαλόπρεπα την αναμονή στο σώμα μου

για ό,τι πρόκειται να ‘ρθει.

Κοντά στα άλλα

ασκώ τις αισθήσεις μου

κατά της χαλαρότητας….


Από το βιβλίο ΕΠΙΜΟΝΟ ΘΕΩΡΗΜΑ  Εκδ. Θουκυδίδης-1986





6 σχόλια:

Γιώργος Μετήλλιας είπε...

Είναι Επίμονο αυτό το Θεώρημα
και καλά κάνει!

censurasigloXXI είπε...

Μεγάλη ομορφιά, χαλάροσα και εγώ...

Φιλιά πολλά.

ποιώ - ελένη είπε...

Το αγάπησα για τη λυρικότητα του
φιλί

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Γιώργος Μετήλλιας

Σ' ευχαριστώ Γιώργο. Είναι άλλωστε το "Επίμονο Θεώρημα" της ζωής μου.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ censurasigloXXI

Βερόνικα καλή μου φίλη χαίρομαι που σου άρεσε και βρήκες χαλάρωση και ομορφιά! Φιλιά από την καταθλιπτική Αθήνα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ ποιώ-ελένη

Ελένη μου καλώς όρισες στο καφενείο του...Θεού! Χαίρομαι για την επίσκεψή σου. Είναι σημαντικό για κάθε ποίημα να αγαπιέται για οποιονδήποτε λόγο...Έτσι και με τούτο: Χαίρεται για την αγάπη σου και η λυρικότητά του γίνεται πιο...λαμπερή.
Φιλί κι από μένα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος