ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ

                                                                      Φαίδωνα Θεοφίλου

Να φύγω είπα.

Να φύγω αργά και σταθερά.

Να ‘χω και το νου μου μη κινδυνέψω άδικα.

Να κρύψω είπα και τον έρωτα,

που ξεκινάει απ’ το κεφάλι μου

και διακλαδίζεται στην αφή μου.

Να σκεπάσω και το μέρος της καρδιάς μου

οπού ‘ναι καρφωμένη η αρμονία,

μη και με καταλάβουν

πως είμαι φορτωμένος τέτοια πράγματα.

Να φύγω αργά και σταθερά,

με προσποιητή αδιαφορία,

κρατώντας στα χέρια «είδη επουσιώδη εν επαρκεία»

πως είμαι τάχατες δικός τους.

Κι αφού περάσω με τον πανικό στα χείλη

πάνω απ’ το σώμα της Ελλάδας που πεθαίνει,

να φτάσω ασθμαίνων στο κεφάλι της.

Εκεί δεν θα με αντιληφθούν

Ότ’ είναι όλοι στο κέντρο της συνωστισμένοι.

Θ’ αναπάψω το λαχάνιασμα

στη πρωινή δροσιά της πέτρας.

Θα φιλήσω τα βρώμικα μαλλιά της.

Θα προλάβω το άγγιγμα "της κεφαλής"

και τη θέρμη της να μεταλάβω.

Και με την τελευταία θέρμη της μαγιά

δια μέσου των ρωγμών της Ιστορίας,

πάλι για το ξεκίνημα…

«Από το: ΕΠΙΜΟΝΟ ΘΕΩΡΗΜΑ- εκδ. Θουκυδίδης 1986»