Τρίτη, Ιουνίου 19, 2012

ΝΟΤΙΣΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ


Φαίδωνα Θεοφίλου-Από τη συλλογή-"Κείμενα μικρά σαν Μεγάλα


Χτες  τα μεσάνυχτα  πήγα στη θάλασσα.
 Σε μια αμμουδερή αγκαλίτσα κοντά στο σπίτι μου.
Στη θαλασσινή υγρασία χαλαρώνουν οι γόρδιοι δεσμοί.
 Φτερουγίζει ο νους  αλλάζοντας τα άλογα της μνήμης
το ένα μετά το άλλο. Αγαπημένοι και λυτρωτικοί στεναγμοί,
γίνονται  φτερά ενός ταξιδιού στο «μηδέν» και στο «όλον».

Ο Σαρωνικός απλώνεται μπροστά μου με μια αφηρημένη γαλήνη.  
 Απέναντί μου στην Αίγινα και Σαλαμίνα,
λαμπυρίζουν τα μυστικά των ανθρώπων…
 Τι  μαγικά που είναι όταν παραμένουν μυστικά…
Τα φλοισβίσματα στο γιαλό, νότιζαν τη μνήμη και τη σκέψη…

Ότι πιο βαρύ κουβαλά ο άνθρωπος στη ζωή του
είναι η εντός του μοναξιά.
Η όποια καταξίωση του ανθρώπου στον τομέα του, ο πλούτος, η φτώχεια, ο έρωτας, η ρέμβη, η τρικυμία, οι φίλοι, η πρόσκαιρη ευτυχία, γνήσια ή τεχνητή, η όποια επιτυχία του ανθρώπου, το πλήθος των ανθρώπων που συνυπάρχει ανάμεσά τους, απλά αναστέλλουν πρόσκαιρα την εντός του μοναξιά, που τον βαραίνει όταν βρίσκεται μόνος, αντιμέτωπος με την ύπαρξή του…
Μακάριοι εκείνοι που δεν ένιωσαν στη ζωή τους την εντός μοναξιά τους! Ότι οι ανυποψίαστοι είναι σαν τα λουλούδια, που δεν έχουν συναίσθηση της αθωότητας και της ομορφιάς τους….

Ο νους φτερούγιζε  πηγαινοφέρνοντας ευωδίες θηλυκών σωμάτων, ατμόσφαιρες από σοκάκια πόλεων, λιμάνια, παραλίες και βολικές γωνιές σε γουστόζικα καφέ, μυρωδιές καμένου από τη ζέστη χόρτου, μαζί με την ξεπνοϊσμένη αρμύρα της θάλασσας , την απαλή πνοή των αντιηλιακών, όλα να ευτυχούν  κάτω από τα δροσερά σεντόνια του απομεσήμερου…

Ο Σαρωνικός ήταν απλωμένος σαν σκοτεινή πεδιάδα , με μικρά αντιφεγγίσματα 
από τα φώτα της πόλης, στα ρηχά και από τα κατάφωτα πλοία που περνούσαν, 
στα βαθιά.

Πάντα με κυνηγούσε η εικόνα της μοναξιάς των σκύλων τις Κυριακές , στις ολόκλειστες αγορές , κατά τις απογευματινές  ώρες  της θερινής ραστώνης. Ήταν τόση η ερημία της αγοράς, που νόμιζα ότι οι σκύλοι έμειναν μόνοι τους πάνω στη γη. Από τότε τα θλιμμένα μάτια των σκύλων με έπειθαν ότι συναντιούνται  με την εντός τους μοναξιά, τις Κυριακές…

Ξάπλωσα στην άμμο. Χιλιάδες ουράνια μάτια με κοίταζαν, άλλα  ανοιγοκλείνοντας τσαχπίνικα και άλλα σταθερά , με την φωτεινή τους επάρκεια.  Έμεινα για ώρα έτσι κοιτάζοντας τον  διάστικτο ουρανό, με το σώμα λαφρύ και το μυαλό μου σε στάση, λευτερωμένο πια από κάθε διαδρομή. Μόνο η όραση λειτουργούσε με ένταση, προσπαθώντας να χωρέσει τον ουρανό στις δυνατότητές της. Α! και η αφή, που δεχόταν τα χάδια από το νυχτερινό αεράκι, ώσπου με πήρε ο ύπνος και κοιμήθηκα στο γιαλό.

Το πρωί όταν ξύπνησα με την ξαφνική εισβολή του ήλιου, διαπίστωσα ότι έλλειπε το μπουκάλι με το κονιάκ, τα τσιγάρα και το μπουφάν μου. 
Χάρηκα, που όποιος πέρασε, βρήκε τουλάχιστον κάτι να πάρει…









13 σχόλια:

Βελησσαρίου Χρυσούλα είπε...

Πανέμορφη και γοητευτική περιγραφή της μοναξιάς. Δυστυχώς απελπισμένα αγωνιούμε να τη διαρρήξουμε παιδιόθεν με οξείες ακρότητες όπως το αίσθημα της ζήλιας κι όμως γεννιόμαστε και πεθαίνουμε με τη συντροφιά της κι απελπισμένα την αποζητούμε όταν τη στερούμαστε διαρκώς. Διότι μέσα της γεννιέται το σπέρμα της δημιουργίας και της ανανέωσης.

Βελησσαρίου Χρυσούλα είπε...

Πανέμορφη και γοητευτική περιγραφή της μοναξιάς. Δυστυχώς απελπισμένα αγωνιούμε να τη διαρρήξουμε παιδιόθεν με οξείες ακρότητες όπως το αίσθημα της ζήλιας κι όμως γεννιόμαστε και πεθαίνουμε με τη συντροφιά της κι απελπισμένα την αποζητούμε όταν τη στερούμαστε διαρκώς. Διότι μέσα της γεννιέται το σπέρμα της δημιουργίας και της ανανέωσης.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Η ποιησή σου Φαίδωνα ειναι σαν τους παλμούς της καρδιάς .Σε ανεβάζει ψηλά γιά να δεις την ομορφιά ,κατεβαίνεις χαμηλά να δεις το υψος της .Και σε αυτο το ανεβοκατέβασμα των παλμών λικνίζεσαι σαν την μικρόφτερη πεταλούδα που εμπιστεύεται το πέταγμά της στην αύρα που κατέληξε ο άνεμος γοητευμένος απο την απαλότητα των αισθήσεων,των εικόνων και των χρωμάτων.Οπωσδηποτε,πήρα πολλά πετόντας με τα μικρά φτερά μου πάνω από την ονειροπώλησή σου.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Χρύσα Βελησσαρίου

Έτσι είναι Χρύσα. Η προσπάθειά μας να διαρρήξουμε αυτή την εντός μας μοναξιά όταν βρισκόμαστε "ενώπιος ενωπίω" με την ύπαρξή μας, εκτός από τις ανεξέλεγκτες αντιδράσεις πανικού για να την διαρρήξουμε, ίσως, (όπως πολύ σωστά επισημαίνεις)μας οδηγεί στην ανανέωση και στη δημιουργία, αν φυσικά την συνειδητοποιήσουμε, γιατί όπως γράφω, υπάρχουν και ανυποψίαστοι που δεν αντιλαμβάνονται, τουλάχιστον συνειδητά, αυτήν την εντός τους μοναξιά.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός

Τα δικά σου φτερά αγαπημένε αρχιοινοχόε είναι μεγάλα! Και συχνότατα, με τα λεπταίσθητα ποιητικά σχόλιά σου, σφυγμομετράς αυτό που βλέπεις, αυτό που διαβάζεις, δίνοντας ορίζοντα πνοής ποιητικής και βαθιά ανθρώπινης. Σε ευχαριστώ φίλε μου.

censurasigloXXI είπε...

Και άλλοι περνάνε, όπως αυτός που πήρε τα πράγματα του, χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα.

Φιλάκια πολλά και καλό καλοκαίρι!

Unknown είπε...

Η αγωνία της Μοναξιάς, που οδηγεί στην Απελπισία, αφήνει χώρο στην Ελπίδα!....
Όμορφο, αληθινά ζεστό!...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ censurasigloXXI

Καλή μου Βερόνικα, δεν καταλαβαίνουν όλοι, όλα... Ούτε νιώθουν όλοι, όλα.. Εμείς όμως θα συνεχίζουμε να γεμίζουμε τα βάζα με λουλούδια....
Καλό καλοκαίρι καλή μου φίλη!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Stergios

Ναι. κ. Καλούδη. Η εντός μας μοναξιά, μπορεί να γίνει διέξοδος για την ενδοσκόπηση, την ελπίδα την ενεργοποίηση τη δημιουργία. Σας ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή και την άποψή σας.

Artemis είπε...

Είναι εντυπωσιακό αυτό το είδος των κειμένων σας κ. Φαίδωνα! Μέσα από την πραγματικότητα της καθημερινότητας, ξεπηδούν μεγάλες αλήθειες, σπάνιοι συνειρμοί, ερωτικές γεύσεις, μια γλυκιά καθημερινότητα, όλα πλεγμένα σε ένα σώμα που φέρουν τη σφραγίδα της ποιητικής αισθαντικότητας και της φιλοσοφικής ενατένισης...

ΜΑΡΙΑ ΚΛΩΝΗ είπε...

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΦΑΙΔΩΝ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ ΜΟΥ ΑΦΗΣΕ ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΤΡΥΦΕΡΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Artemis

Αρτεμούλα σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου. Πράγματι αυτές είναι οι προθέσεις μου γράφοντας αυτά τα κείμενα. Να δώσω όλα αυτά που επισήμανες, σε ένα μικρό κείμενο αλλά πουθενά να μη φαίνεται πως ζορίστηκα να τα χωρέσω όλα. Τα κείμενα αυτά είναι σαν τελάρο εργόχειρου με το περιεχόμενό του που είναι ποικίλο αλλά ανήκει σε ένα σώμα. Έπιασες το σφυγμό και τις προθέσεις μου. Να είσαι καλά αγαπήτή φίλη.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ΜΑΡΙΑ ΚΛΩΝΗ

Μαράκι μου χάρηκα που σου άφησε το κείμενο όσα λες. Έτσι μένω με την αίσθηση, ότι το κέρασμα του λόγου ήταν γευστικό.Όσο για τον συνάνθρωπο, πάντα είναι για μένα ο πρωταγωνιστής στα κείμενά μου και ο αποδέκτης της αγάπης και της αλήθειας, όποια κι αν είναι αυτή...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος