Κυριακή, Μαΐου 27, 2012

Α Π Ε Ν Α Ν Τ Ι Σ Τ Ο Μ Α Υ Ρ Ο


Φαίδωνα Θεοφίλου  (Ο Κύκλος της κοντινής ξαδέλφης -Μονόλογοι στη Σαπφώ)


Στη ζωή των χρωμάτων,  συμπρωταγωνιστής το Μαύρο.

Λίγο απ’ το  είναι  του  στο κάθε χρώμα, 

 λαμπερές  γεννά αποχρώσεις.

Το θέμα είναι όταν βρεθείς,  μόνο μπροστά  σε Μαύρο...

Όταν κυριευτείς  από αυτό, 

νομίζοντας πως  σ΄ άλλο χρώμα διέξοδο  δεν έχεις…

Όταν,  διαχυθεί στο ηθικό, στο πνεύμα, στις αρτηρίες 

σαν χημικό υγρό σε ακτινοσκόπηση.

Λίγο πριν αφεθείς  στο Μαύρο

να σε ρουφήξει  σε μια ολική ηδονή , 

λίγο πριν να τεθεί σε κίνηση  

 ο μηχανισμός του βίαιου  τέλους…

Θυμήσου τα καρδιοχτύπια, 

 στους δρόμους τους στενούς της πόλης σου,

τα λιγωμένα δειλινά απ’ τα αρώματα 
των λουλουδιών στους κήπους

και πες με σταθερή φωνή την τελευταία σου επιθυμία,  

σα να ξορκίζεις την κυριαρχία του μαύρου ανάστροφα:

Κόκκινο! Ρόδινο! Λευκό! 







6 σχόλια:

Μαργαρίτα είπε...

Καλημέρα σας κ. Θεοφίλου!
πολύ όμορφη η στάση σας απέναντι στο μάύρο!!
και πόσο μου άρεσε στο τέλος
"να ξορκίζεις την κυριαρχία του μαύρου ανάστροφα"
και πόσο χρειάζεται να το κάνουμε στην καθημερινότητά μας!!!
Στον παλμό της εποχής λοιπόν...

Με όλο το θάρρος παραθέτω κι εγώ κάτι που είχα γράψει ορμώμενη από το χρώμα αυτό...


-Σε μαύρο φόντο-

Στεκόσουν πάντα δειλά, πίσω από τις λέξεις
στη σκιά τους
πίσω απ’ τις πιο φωτεινές
όπως της χαράς και της αγάπης
μα κι απ’ τις πιο σκοτεινές ακόμη
όπως της λύπης και της μελαγχολίας

-δεν ξέρω τι πετύχαινες μ’ αυτό!-
Ίσως εκεί στον ίσκιο τους
μπορούσες να ξαποστάσεις
μα και ν’ αποστασιοποιηθείς

καθόσουν με τις ώρες και αγνάντευες
κι όταν οι λέξεις έφταναν στο ηλιοβασίλεμά τους έγερνες κι αποκοιμιόσουν
σαν σε ζεστή αγκαλιά
χωρίς να μιλάς

λέξεις πιασμένες χέρι χέρι
ή κουρνιασμένες σε ντιβάνι χαμηλό
έχουνε τόσα να σου πουν στη σιωπή τους
κι εσύ ήξερες να διαβάζεις τη σιωπή
και να τη μετράς
με χαμόγελα, με δάκρυα
με αστέρια, με φεγγάρια και βροχές…


τα πιο όμορφα πράγματα ενεργούν σιωπηλά μέσα μας, στο ξανάπα,
μα κάθε φορά νιώθω πως είναι η πρώτη

το θαύμα της Ζωής, στη σιωπή γεννιέται
όπως σιωπηλό είναι το βλέμμα ενός μωρού
και των λουλουδιών το άνοιγμα


κι εγώ σε φόντο μαύρο γέρνω και σου μιλώ
όχι για να καταργήσω τη σιωπή σου
μα για να καταφέρω με αυτή ν’ αναμιχθώ..

Συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου
μα μου έχετε δώσει τόσες φορές το βήμα που χαίρομαι να ακουμπω κατι δικό μου εδω...

να είστε καλά!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Μαργαρίτα

Να λοιπόν που στο ¨Καφενείο" όλων μας συναντώνται τα ποιήματα!
Χαίρομαι πολύ Μαργαρίτα που αποθέτεις το ποίημά σου "Σε μαύρο φόντο" εδώ με αφορμή την ανάρτηση.

Το μαύρο φόντο λοιπόν, οι λέξεις και η σιωπή, που την περιγράφεις νιώθοντας τη σοφία τής λειτουργίας της. Η σιωπή στο ποίημα γίνεται ηχηρή, γίνεται νόημα ζωής και αισθαντικότητας... Ένα πολύ όμορφο σκηνικό ζωής το ποίημά σου, που εναλλάσσεται σε πλάνα γεμάτα τρυφερότητα και ρέμβη ζωής, σε χαμηλούς τόνους, γι αυτό και βρίσκουν το πιο σύντομο δρόμο για την καρδιά του αναγνώστη.
Σ' ευχαριστώ πολύ Μαργαρίτα

Μαργαρίτα είπε...

Εγώ σας ευχαριστώ κ. Θεοφίλου...

Όπως πολύ καλά γνωρίζετε η σιωπή είναι μία ήρεμη δύναμη.. και οι χαμηλοί όπως λέτε τόνοι.. μοιάζουν με το θρόισμα των φύλλων.. το ψιθύρισμα του ανέμου... τον απόηχο μίας όμορφης και ευχαριστης βραδιάς

Πόσους συνειρμούς δεν μπορεί να κάνει κανείς!! Γι αυτό αγαπιέται η ποίηση... γιατί μας ανοίγει ορίζοντες.. στο όνειρο.. προς νέες απάτητες κορυφές!!

και πάλι σας ευχαριστώ πολύ!!

Καλή μέρα σε όλους ***

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Μαργαρίτα

Ναι είναι απίστευτα πολλοί και πανέμορφοι οι συνειρμοί της σιωπής, όπως ήδη περιέγραψες με περισσή ευαισθησία Μαργαρίτα. Και η ποίηση διαθέσιμο καταφύγιο και λιμάνι και αποκάλυψη για όσους μπορούν και θέλουν. Να επιστρέψω στη σιωπή για να αναφέρω κάτι που είπε "Ο Τρόφιμος" στο ομώνυμο βιβλίο μου, όταν ρωτήθηκε από ένα δημοσιογράφο ποιος είναι ο ρόλος των ποιητών.Και εκείνος απάντησε: "Αυτός που ήταν πάντα. Ίδιος με το ρόλο των τζιτζικιών! Γιατί, τι αξία θα είχε η σιωπή χωρίς τα τζιτζίκια;"""""

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχη η έμπνευση της αλυσσίδας των χρωμάτων που αναδείχνονται σε σύμβολα ζωής! Η αντιδιαστολή του μαύρου με το κόκκινο, το ρόδινο και το λευκό, που ως τελευταία επιθυμία! αναστρέφουν την πτώση, κορυφαία μέσα στην απλότητά της.
Ωραίες στιγμές Φαίδωνα.

" Ο Παράξενος"

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Ο Παράξενος

Αγαπητέ μου Παράξενε, σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου που επισήμανε τα "κλειδιά" του ποιήματος, καθώς και για τα καλά σου λόγια. Δεν είναι λίγο να βρίσκουμε ωραίες στιγμές μέσα στην ποίηση, για να αντέξουμε τη γενική κατάθλιψη...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος