Τετάρτη, Μαΐου 16, 2012

ΑΥΡΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ






Η πρωινή αύρα με βρήκε καδραρισμένο στο παράθυρο. Πέρασε μέσα από τα μαλλιά μου,   αφήνοντας  τη φρεσκάδα  και την απαλότητά της….

Ρεμβάζοντας την άπλα της θάλασσας, μου ήρθε  μια σκέψη από το βιβλίο του φίλου μου Στράτου Λιακάτου, «Ο Μεγάλος ονειρευτής»: «Όλοι θα αθωωθούν, γιατί κανείς δεν ζήτησε να υπάρξει»…  Τρυφερότητα λοιπόν και άφεση για δικαίους και αδίκους…

Πάνω από το παράθυρο, τα χελιδόνια είχαν  χτίσει φωλιά, προστατευμένη από την απόληξη της στέγης  και μέσα της, ήδη τέσσερα νεογέννητα χελιδονάκια έκαναν μια ευχάριστη φασαρία, που αισθανόσουν ότι θα σου έλλειπε αν δεν υπήρχε..

Ξαναγύρισα στη σκέψη του φίλου μου και  την προχώρησα με τη δική μου: Κανείς λοιπόν δεν ζήτησε να υπάρξει, και αφού υπήρξε, κανείς δεν ζήτησε να πεθάνει… Εκτός, από κείνους  που περνούν σε μια άλλη μορφή συνείδησης: Τους αυτόχειρες. Που δεν το ζητούν αλλά το αποφασίζουν μόνοι τους. Είναι και αυτό ένα είδος αξιοπρέπειας…

Τα χελιδόνια-γονείς, πηγαινοέρχονταν κουβαλώντας τροφή για τα μικρά τους. Μάδησα στο περβάζι, ένα κομμάτι κέικ αμυγδάλου σε ψιχουλάκια, και αποτραβήχτηκα  στο βάθος του δωματίου, για να μη φοβούνται τα χελιδόνια. Σε λίγα λεπτά, τα ψίχουλα είχαν εξαφανιστεί.  Συνέχισα ν’ απολαμβάνω τον καφέ μου στο παράθυρο, μέσα σ’ ένα φως, που περιέγραφε με ένταση  σχήματα και εικόνες.

Έτσι λοιπόν, συνέχιζε να απλώνεται σα νήμα η σκέψη μου:  Όλοι εμείς που δεν ζητήσαμε να υπάρξουμε αλλά ούτε και να πεθάνουμε, είμαστε περιορισμένοι ο καθένας στο δικό του Α και Ω. Στο δικό του διάνυσμα, μικρό, μεσαίο ή μεγάλο.

Κάποιοι, διαγράφουν μια συγκεκριμένη και συνειδητή πορεία, αφήνοντας για τους επόμενους, αποτυπώματα, σπόρους, γεύσεις και αρώματα.

Άλλοι, ζουν σε ένα περιφρουρημένο πλούτο, νομίζοντας ότι πορεύονται. Στην πραγματικότητα  μένουν ασάλευτοι, συσσωρεύοντας  λαμπερές φλούδες…

Κάποιοι, οι περισσότεροι, προσπαθούν από το Α  ως το Ω τους, να κρατήσουν το κεφάλι έξω από το νερό , έτσι που,  το Ω, να  τους φαίνεται αδιάφορο…

Τέλος , υπάρχουν και κείνοι που ζουν σαν τα πουλιά και τα τζιτζίκια: Τραγουδάτε και μη μεριμνάτε για το αύριο…

Λίγο μετά, όλα αυτά έγιναν ένα μικρό σύννεφο,

 που εξαχνώθηκε

 μέσα στη ζεστή γυμνότητα

 μιας  αγκαλιάς…







8 σχόλια:

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Η πέννα σου ,ποιητή Φαίδωνα Θεοφίλου ,δεν γράφει λέξεις αλλά ποιητικά νευρίδια που φεύγουν ,αιματωμένα,δι-ορατικά και φιλόδωρα,σαν αχτίνες ποδηλάτου,από το κέντρο της ανθρώπινης υπόστασης στο περίγραμμα της ζωής.Μιά τέτοια ποιητική "περιγραφή" τραβάει,με ευγενικό άγγιγμα,τις κουρτίνες της θέασης γιά μιά αυτοεντόπιση και πιθανή αναθεώρηση της θέσης και της στάσης του κάθε ατόμου .

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σπύρος Δαρσινός

Σπύρο μου ξέρω ότι ως φίλος μου, κι ως ομότεχνος, είσαι όχι μόνο αληθινός αλλά και αυστηρός. Γι αυτό και το σχόλιό σου παίρνει αξία ξεχωριστή. Σ' ευχαριστώ από καρδιάς και θέλω να τονίσω ότι η δομή του κριτικού σου λόγου, θυμίζει επαγγελματική κριτική, με ποιητική απόδοση. Μήπως έπρεπε να πάρεις και αυτό το δρόμο; της κριτικής;;

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Εμένα ξέρεις τι μου χρειάζετε Φαἰδωνα ? να βρεθεί κάποιος να μου ασχημήνει τον έρωτα.Ας μου τον πει εγωϊστή ,αχόρταγο,ας τον πει όπως θέλει,αρκεί να μην ερωτεύομαι 10 φορές την ώρα.Κι αυτό σου το λέω γιατί μου λες ότι ίσως πρέπει να πάρω τον δρόμο της κριτικής.Και να τον πάρω?θα δω χιλιάδες εξωτικά μονοπάτια να διακλαδίζονται που θα τον αφήσω και εκείνα επίσης.Και τίποτα δεν προλαβαίνω να χαρώ στην αστραπή της ζωής που φεύγει.Γι αυτό και μου αρέσουν τα ποιήματά σου.Με καθηλώνουν και στραγγίζω από μέσα τους και τον δικό μου πόθο.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σπύρος Δαρσινός

Αχ! Φίλε μου! Αν δεν είχες τον διαρκή έρωτα μέσα σου προς κάθε κατεύθυνση και για τα πάντα, δεν θα ήσουν ο Δαρσινός... ΄'Αλλωστε με τον διαρκή έρωτα, βλέπεις τη ζωή με το αληθινό της νόημα, όπως με τη δίψα, νιώθεις το νόημα του νερού. Όσο για το που στραγγίζεις και τον δικό σου πόθο μέσα από τα ποιήματα, είναι το αληθινό νόημα της επικοινωνίας και με κάνει να χαίρομαι πολύ, αυτό.

Σ Παπασταμούλος είπε...

Υπέροχο κείμενο, βαθύ, γεμάτο εικόνες που μοιράζουν αισθήσεις!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Στάθης Παπασταμούλος

Στάθη μου ευχαριστώ και χαίρομαι που το κέρασμα του λόγου στο καφενείο, σου αποδείχνεται τόσο γευστικό.

WIND OF CHANGE είπε...

Αστείρευτη πηγή έμπνευσης αποτελεί η Άνοιξη για τον ποιητή και ένα κείμενο γεμάτο ευωδία, αισθήσεις, εικόνες που γιγαντώνονται μπροστά στον αναγνώστη με υπέροχες περιγραφές και το βασικότερο εκείνο που κατάφερε ο ποιητής είναι να μας μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση, στον κόσμο των αισθήσεων με το Θάνατο να φαίνεται τόσο μικρός μπροστά σε αυτό το μεγαλείο.
Πόσο δίκιο είχε ο ποιητής όταν διατύπωνε τον παρακάτω στοίχο:
Η ομορφιά φτάνει για όλους και περισσεύει.
Η ιστορία , φωλιάζει στη σιωπή.
Αν ξύσεις αυτή τη σιωπή, θα φανερωθεί η Ιστορία να σου θυμίσει το χρέος.
Το ερώτημα όμως είναι ποιος έχει τα μάτια ανοιχτά για να δει, να αισθανθεί αυτή την ομορφιά.

Ανώνυμος είπε...

Hello outstanding website! Does running a blog similar
to this require a lot of work? I have very little understanding of coding but I
was hoping to start my own blog in the near future.
Anyhow, if you have any recommendations or tips for new blog
owners please share. I know this is off topic
however I simply wanted to ask. Thanks!
Feel free to visit my page ; www.yourtobaccosstore.com

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος