Κυριακή, Μαρτίου 11, 2012

ΛΕΞΕΙΣ ΛΑΜΠΗΔΟΝΕΣ Β'


ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Εδώ δεν γιορτάζουμε Επετείους, και ασφαλώς ούτε και τη λεγόμενη μέρα της ποίησης.

Ο λόγος είναι απλός: Επειδή αυτό το ιστολόγιο βρίσκεται σε διαρκή ερωτική περίπτυξη με την ποίηση. Συνεπώς οι επέτειοι περιττεύουν. Εμείς, έχουμε ποιητική οπτική για να καταλαβαίνουμε και να αισθανόμαστε τον κόσμο: Με το λογικό, το θυμικό και την ενσυναίσθηση. Δηλαδή με όλο τον οπλισμό της ποίησης, που χρειάζεται και η ζωή, και όχι βέβαια ζώντας σε ονειρικές αυταπάτες , όπως φαντάζονται μερικοί μέσα στα πλαστικοποιημένα τους στερεότυπα. Ευχόμαστε σε όσους θα γιορτάσουν τη μέρα της ποίησης και θα νιώσουν κάπως διαφορετικά, να μη ξεχάσουν ότι την επομένη, η ποίηση θα συνεχίσει να υπάρχει, μέσα στα βλέμματα των ανθρώπων, στον έρωτα κάθε είδους, στη Φύση, στο ανείπωτο, στις δίψες που δεν ξέρουν, πού να ξεδιψάσουν, ακόμα και στο γλυκασμό που ξεφυτρώνει ανάμεσα στην παρέα που απολαμβάνει τον καφέ και την επικοινωνία της. Η ποίηση είναι το πιο όμορφο παιδί της ΖΩΗΣ, που την εκφράζει πιστά σε όλες τις πτυχές της και συνάμα ερωτικά, αφού και η ίδια η Ζωή είναι ένα διαρκές , ανείπωτο ΠΟΙΗΜΑ,

είτε αυτή υπάρχει ως παράδεισος είτε ως κόλαση…

Φαίδων Θεοφίλου

************************************************************************************

ΕΜΒΟΛΙΜΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ

ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΓΙΑ "ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Όταν οι λέξεις πάρουν τη θέση τους στο καλό ποιητικό σώμα, θέλουν να λαμπυρίζουν την αυτονομία τους αλλά ταυτόχρονα να συνεισφέρουν τη συνεκτικότητά τους στην ισχυρή δομή του ποιήματος.

Υπήρξαν βέβαια λέξεις που ξεχώρισαν από το ποίημα και έμειναν άφθαρτες στον αιώνα. Δεν είναι που πρόδωσαν το σώμα του ποιήματος. Απλά, η αυτονομία τους ήταν μεγαλύτερη από την προσφορά τους στη συνεκτικότητα του σώματος. Όμως και πάλι το ποίημα κουβαλούσαν μέσα στην αφθαρσία τους και αυτό δόξαζαν.


Οι λέξεις, συνηθίζουν να ακκίζονται ερωτικά με τα χείλη εκείνων που τις εκφέρουν απαγγελτικά.

Λέξεις ανοιχτόχρωμες, σαν τις αισθήσεις,

σκούρες για να δίνουν αξία στις αποχρώσεις,

θαμπές για να κρύβουν ό,τι υπονοούν,

λέξεις γυαλιστερές σαν βότσαλα που τα ‘βρεξε το κύμα,

λέξεις κυματιστές που παίζουν σαν άρπα τις χορδές των αισθημάτων,

λέξεις που απλώνουν τα δάχτυλα σαν τη αφή,

ορμητικές λέξεις σαν σφαίρες που ενεργοποιούν νέες πηγές σκέψης

στον ανθρώπινο Νου ή ενεργοποιούν τις παλιές.

Λέξεις που διαβαθμίζουν τις αισθήσεις και τις έννοιες σε μια μουσική ανάπτυξη.

Λέξεις που φωτίζουν τα γήινα και υποψιάζονται τα άγνωστα.

Λέξεις που με τη δύναμη της μυστικής ροής τους αποτυπώνουν μιαν «άλλη» ζωή, όπου η «αδυναμία» θα είναι δύναμη και το πρόσωπο της ομορφιάς δεν θα γερνά.

Λέξεις που, από τη Σαπφώ μέχρι σήμερα «την ομορφιά διακονούν» και αρνούνται την ανθρώπινη μοίρα, που οι Θεοί εκλαμβάνουν ως «Ύβρη».

Λέξεις που, από τον Ευριπίδη ως το Ρήγα κι από τον Ρήγα ως σήμερα, φλέγονται για Δικαιοσύνη και Ελευθερία.

Λέξεις που οπλίζουν τα όνειρα.

Λέξεις που φλερτάρουν με το αδύνατο και συλλυπούνται το θάνατο.

Έτσι λοιπόν οι λέξεις, μπαίνουν στη σειρά σαν τις νότες που διαλέγει ο ποιητής-μουσικός, για να πλέξουν τον ιστό της δημιουργίας και να γίνουν ποίημα…

*Από τη συλλογή: "ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΙΚΡΑ ΣΑΝ ΜΕΓΑΛΑ"

Αναδημοσίευση από το ίδιο ιστολόγιο της 07 Φεβρουαρίου 2011


16 σχόλια:

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Η ανάρτησή σου αγαπητέ Φαίδωνα είναι ένας ύμνος στη ¨ΛΕΞΗ"
Που μέσα στην ποίηση αποκτά-- διευρυνόμενη αυτοδύναμα και συμμετοχικά --και την δική της οντότητα.Οπως το αγγκωνάρι που εκτός απο μεμονωμένο υλικό του χτίσματος λαμποκοπά επάνω του η έννοια της δημιουργίας.Αν ημουν λέξη θα σου έπιανα το χέρι και θα σε ευχαριστούσα που μου έκανες μιά τέτοια τιμή με αυτό τον ωραίο τρόπο που με εξέφρασε πέρα για πέρα χωρίς λέξη να πω.Θα της βγάλω και το δικό της ποτηρι στο τραπέζι

Un par de neuronas... είπε...

Ξέρεις πόσο μου αρέσουν τις ελληνικές λέξεις. ξέρεις ότι έχω διαβάσει τα βιβλία στα ελληνικά από ευχαρίστηση ακούγοντας στο μυαλό ο ήχος τις λέξεις. Όταν το κομμάτι είναι όμορφο, το διαβάσω μεγαλόφωνα συνήθως μόνο για να ακούω.

Ένα ανοιξιάτικο φιλί και ευχαριστώ πολύ για αυτό το παιχνιδι λέξεων με νόιμα και έννοια σε κάθε λέξη και κάθε πρόταση.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σπύρος Δαρσινός

Το σχόλιό σου φίλε μου λογοτέχνη, έτσι όπως με γοητευτική ενάργεια περιγράφει τις εντυπώσεις σου, δείχνει πως το κείμενο ήταν δραστικό και ότι βρήκε τόπο στην καρδιά και στο πνεύμα σου. Χαίρομαι όχι μόνο γιατί βρήκες τόσο καλό τό κείμενο, μα και γιατί αντιμετωπίζεις τις λέξεις σαν ολοζώντανες οντότητες , προσφέροντάς τους το κρασί σου σαν αρχιοινοχόος και αρχιερέας του "Καφενείου". Έτσι ¨"Οι λέξεις" μετά από τη δρομολόγησή τους μέσα στο διαχρονικό ταξίδι της ποίησης, θα απολαύσουν και το μεθύσι που εσύ θα τους προσφέρεις...

Artemis είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με τον κ. Δαρσινό ότι πρόκειται για ένα υμνο των λέξεων, που μαζί με την μεθυστική διαδικασία της έμπνευσης, θέτουν τον εαυτό τους και το περιεχόμενό τους στη διάθεση του ποιητή δημιουργού, όπως τα αισθήματα, τα νοήματα, τα χρώματα, τις αισθήσεις,για να πλεχτεί το ποιητικό έργο.
Νομίζω ότι είναι ένα κείμενο σπάνιας ομορφιάς και σύλληψης, που μόνο το δυνατό ένστικτο ενός ποιητή θα μπορούσε να γράψει.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Veronica

Και βέβαια ξέρω καλή μου φίλη πόσο αγαπάς τις ελληνικές λέξεις, τον ήχο τους την αισθητική τους, το σημαίνον που κουβαλούν. Άλλωστε εσύ έγραψες εκείνο το θαυμάσιο βιβλίο για τους Ύμνους στον Απόλλωνα και μιλάς την ελληνική τόσο καλά.
Χαίρομαι λοιπόν που σου άρεσε αυτό το "παιχνίδι", όπως λες των λέξεων με το νόημα και την έννοιά τους.
Φιλί, από την κρύα ακόμα Αθήνα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Artemis

Δεν υπάρχει ούτε ένας λογοτέχνης στον κόσμο Άρτεμη, που να μη νιώσει ικανοποίηση, όταν αυτά που γράφει έχουν κάποια απήχηση στους αναγνώστες. Έτσι κι εγώ. Σε ευχαριστώ λοιπόν για τα όσα ενδιαφέροντα και επαινετικά γράφεις.
Πρέπει όμως να σου πω ότι από πλευράς μου αισθάνομαι πως έκανα το αυτονόητο, όπως ο φούρναρης που ξέρει τη δουλειά του, ζυμώνει και ψήνει το ψωμί του.

Ανώνυμος είπε...

Κείμενο λαμπερό, της βίωσης και της μαστοριάς!

"Ο Παράξενος"

Nίκος Πετρόχειλος είπε...

Οι λέξεις του "καλού ποιητικού σώματος" μάχονται να πετύχουν κάτι που μοιάζει να είναι ακατόρθωτο : να διατηρήσουν μια πολύτιμη αυτονομία και, παράλληλα, να συνεισφέρουν στη συνεκτικότητα του ποιήματος. Στο ποίημα του Φαίδωνα υπάρχει μια φράση διαμάντι, που εξηγεί πώς τελικά κατορθώνεται αυτό : όσο μεγάλη κι αν ήταν η τάση τους για αυτονομία, "και πάλι το ποίημα κουβαλούσαν μέσα στην αφθαρσία τους και αυτό δόξαζαν". Αυτή η υπερφυσική δύναμη της αυτονόμησης και της διατήρησης του ουσιώδους τούς έδωσε κάθε εξαίσια δυνατότητα : να ακκίζονται ερωτικά, να διατηρούν ανέπαφες τις αποχρώσεις των χρωμάτων τους, να μένουν "γυαλιστερές", "κυματιστές", και "ορμητικές", να "διαβαθμίζουν τις αισθήσεις και τις έννοιες", να "φωτίζουν τα γήινα και να υποψιάζονται τα άγνωστα"(τι ποίηση, Θεέ μου, τι ποίηση, δια χειρός του δασκάλου όλων μας Φαίδωνα) και να καταφέρνουν έτσι να "διακονούν την ομορφιά" με τη δύναμη της μυστικής ροής (ω Φαίδων, τις την ποικιλία και τη χάρη των εικόνων σου διηγήσεται;). Τι να πω; Καλύτερα : τι άλλο θα μπορούσα να νιώσω; Μένω έκθαμβος κάθε φορά που διαβάζω κάτι δικό σου. Να σε έχει καλά ο Θεός.

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Εκτός από τις υπέροχες αναρτήσεις που απολαμβάνεις σε τούτο το ΚΑΦΕΝΕΙΟ είναι και τα θαυμάσια σχόλια που ακολουθούν.Εγώ προσωπικά τα χαίρομαι πολύ.Τα διαβάζω ,τα προσέχω,τα κοιτάζω που ανεβαίνουν με ευγλωτική χάρη την σκάλα τους και τραβάνετην δική τους όμορφη πινελιά στην ανάρτηση.Τεντώνουν από εδώ τεντώνουν από κει τις πτυχές της να τις δει και το δικό τους φως.Και όταν κατεβαίνει η ανάρτηση της κρατούν το χέρι,αφἤνοντας πίσω πιό γνωστικές τις σμίλες τους γιά την επόμενη ανάρτηση.
Να πάρει η ευχή.Τόση δουλειά θέλει η γνώση ??

Αγνή είπε...

Λέξεις: νοηματικές μονάδες που συνθέτουν έννοιες. Ανάλογα με τη σειρά τους αλλάζει η περιγραφή του κόσμου. Στη στιγμή που λέγονται μπορούν να γίνουν χάδια ή καταπέλτες. Λέξεις-πεταλούδες χρωματιστές..εύθραστες μα άπιαστες...
Λέξεις.κατασκευές από αέρα που είναι πιο στέρεες από πέτρινα οικοδομήματα. Στις λέξεις ορκίζονται οι άνθρωποι, στις λέξεις προδίδονται...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Παράξενος

Σίγουρα της βίωσης Παράξενε...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Νικος Πετρόχειλος

Δάσκαλε σ' ευχαριστώ θερμά για την ευχή σου καθώς και για τα όσα ενδιαφέροντα "δείχνει" και αναδεικνύει η κρίση σου.
Πάντως την ομορφιά και το μεγαλείο του Δασκάλου δεν την αξιώθηκα ποτέ. Είμαι απλά δημιουργός που πελεκάει το έργο του και όπως είπα και στην Άρτεμη, νιώθω ικανοποίηση όταν ένα γραφτό μου έχει απήχηση σ' αυτούς που το διαβάζουν. Ο καθείς "Εφ ώ ετάχθη" λοιπόν Δάσκαλε. Ή όπως το ίδιο είπε αλλιώς ο Ελύτης: "Ο καθείς με τα όπλα του".

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός /Σχόλιο 2ο

Όλοι είμαστε ομοτράπεζοι Σπύρέτο μου.
Για το γεύμα ο καθένας προσφέρει τα δικά του υλικά. Έτσι η ανάρτηση, βρίσκει την πληρότητά της μόνο μέσα
από τα σχόλιά όλων σας. Τί όμορφα και τρυφερά το περιγράφεις...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Αγνή

Αγνή μου χαίρομαι που η ανάρτηση έγινε η αιτία και η έμπνευση για να γράψεις ένα τόσο όμορφο ποίημα, θέλοντας να γράψεις ένα σχόλιο...

Μαργαρίτα είπε...

Οι λέξεις είναι το πιο κοντινό μας καταφύγιο!!
εδώ πραγματικά εξυμνείτε η παρουσία τους και η ζωσα υπόσταση που έχουν.. την αξία όμως και τη βαρύτητα πιστεύω την προσδίδει το άτομο που τις εκφέρει!!

Υπέροχη ανάρτηση πραγματικά κ. Θεοφίλου!!

την καληνύχτα μου!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Mαργαρίτα

Ναι Μαργαρίτα! Οι λέξεις είναι όπως τα χρώματα για τα ζωγράφο. Τα χρώματα υπάρχουν. Το θέμα είναι πως θα τα χρησιμοποιήσει ο καλλιτέχνης για να ζωγραφίσει..
Χάρηκα που σου άρεσε η ανάρτηση.
Καλό ξημέρωμα.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος