Τρίτη, Φεβρουαρίου 21, 2012

ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΑΕΡΑΚΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ...


Κ
ενό σήμερα.

Κανείς δεν έχει κάτι να πει.

Κι εγώ, δεν ξέρω γιατί

δεν έχω πεθάνει ακόμα

με τόσους συσσωρευμένους

θανάτους μέσα μου.





8 σχόλια:

Un par de neuronas... είπε...

Εσύ δεν θα πεθάνεις ποτέ, τρέχουν τα βιβλία σου.

Εγώ θα έλεγα ότι έχουμε πολλά να πούμε αλλά έχουνε ήδη κουραστεί να μην μας ακούσουν αυτοί που πρέπει να το κάνουν.

Φιλιά πολλά.

Ο αγεράκι...

amFenster είπε...

Όσο κι αν κλαίγετ' η σιωπή
του πρόωρου θάνατου του πρέπουν τα τραγούδια.
Γι' αυτό τ' αφήνω καταγή
καθώς στον τάφο του μικρού παιδιού, λουλούδια.


(Στη μνήμη όλων των ζώντων μας νεκρών)

http://www.youtube.com/watch?v=5qFsm1vq0Jo

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Veronica

Σ' ευχαριστώ καλή μου φίλη. Ήδη έχω επιστρέψει στα βιβλία μου που τα είχα εγκαταλείψει και ξανακατοικώ στις σελίδες τους.
Απολαμβάνω το καυστικό χιούμορ σου και εύχομαι το αεράκι της φιλίας και της αγάπης να φτάσει ως εσένα.
Φιλιά από την Αθήνα

WIND OF CHANGE είπε...

Πόσο προφητικός ήταν ο ποιητής όταν έγραψε σε ένα στοίχο ενός από τα ποιήματα του, Μα εγώ εντός μου ατενίζω ένα τοπίο που έφτιαξα για δύσκολους καιρούς.
Ο στοίχος αυτός αποτελεί αντίδοτο στις δύσκολες μέρες που διανύουμε.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ amFenster

Θαυμάσιοι οι στίχοι σου! Τους θεωρώ ως ένα ευφυή ποιητικό αντίλογο, στο ποίημα της ανάρτησης.
Οι ζώντες νεκροί, στη μνήμη των οποίων με θαυμάσια ενσυναίσθηση καταθέτεις τους στίχους, είναι εκείνοι που έχασαν τη δυνατότητα να ζουν πια στην ομορφιά της αυταπάτης. Γιατί κατά τη γνώμη μου, η ζωή κατά το ήμισυ, (όταν είναι όμορφη) είναι μια υπέροχη αυταπάτη. Όταν είναι σκληρή και άδικη τότε αυτή είναι η πραγματικότητα της ζωής. Μια πραγματικότητα που δημιούργησαν βέβαια οι ίδιοι οι άνθρωποι σα να φθόνησαν την ομορφιά και τη δύναμη της αυταπάτης...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@WIND OF CHANGE

Παναγιώτη μου σ' ευχαριστώ. Πάντα με εκπλήσσεις ευχάριστα κατά καιρούς αναφέροντας στίχους από τα ποιήματά μου. Πράγματι τα τοπία που φτιάχνουν εντός τους οι ποιητές, είναι αντίδοτα για δύσκολους καιρούς. Φτάνει να γίνονται και αντιληπτά...

Μαργαρίτα είπε...

Αυτές τις μέρες ακούγεται στα ελληνικά ραδιόφωνα πολύ, το τραγούδι "Υπνόσακος" του Μ. Στόκα..
ομολογώ είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι που σε ταξιδεύει και σε κάνει να σκοντάφτεις στον εξής στίχο: "το σκοτάδι του ενός κι'οι δυο μαζί το κάνουν φως"
έχουμε επομένως πολύ ανεκμετάλευτη δύναμη, όταν είμαστε μαζί...
είναι καιρός λοιπόν να την εκμεταλευτούμε...
Όσο για το πετυχημένο "εντός μου ατενίζω ένα τοπίο που έφτιαξα για δύσκολους καιρούς" θεωρώ πως είναι το προσωπικό καταφύγιο του καθενός για να αντέξει στα δύσκολα...
Ο πιο κοντινός παράδεισος άλλωστε είναι μέσα μας!!

Καλημέρα σε όλους
με ανεβασμένη όσο μπουρούμε διάθεση :))

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Μαργαρίτα

Χάρηκα το μπάσιμό σου Μαργαρίτα με τη σημαία και τον αέρα της αισιοδοξίας και της χαράς.
Ναι! Πράγματι. Το ΜΑΖΙ είναι το κλειδί για πολλές διεξόδους στη ζωή, που γεννά μια άλλη οπτική και αισθαντικότητα. Να λοιπόν που η τέχνη είτε ως μουσική είτε ως ποίηση, μπορεί να εμπνεύσει.Ας είμαστε λοιπόν επικοινωνιακά ΜΑΖΙ, να πλουτίζουμε την ψυχή μας. Και ασφαλώς έχεις δίκιο όταν λες ο πιο κοντινός παράδεισος είναι μέσα μας. Και να προσθέσω: Και η κόλαση. Ας καλλιεργήσουμε όμως τον παράδεισό μας για να ανθίσει σε βάρος της κόλασης...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος