Πέμπτη, Δεκεμβρίου 01, 2011

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ 7



Ηλιάννα Θωμοπούλου



ΚΤΗΝΟΣ

Παραμονές τ’ αη Λιος ακόνιζες μαχαίρια

Δεκαπενταύγουστο, πελέκαγες σπαθιά

σέρνοντας πίσω σου σφαγμένα καλοκαίρια

γυρνούσες τρέμοντας με ματωμένα χέρια

και ξεχειμώνιαζες σ’ απάτητη ερημιά.

Τις νύχτες έσμιγες με του βουνού τ’ αγρίμια

Τις μέρες, σπάραζες την ίδια σου καρδιά

Ό,τι σ’ αγάπησε το γκρέμισες συντρίμμια

ντρεπόσουν κι έθαβες την πρόστυχή σου γύμνια

στις στάχτες π’ άφηνε η πρόσκαιρη φωτιά.

Ξερνούσες αίμα και χολή πάνω στα τείχη

που χες υψώσει απ’ Αυτούς για να σε σώσουν

χάραζες πάνω τους θανάτους με το νύχι

έβριζες κι έφτυνες την άδική σου τύχη

κι ό,τι θυμόσουνα καλό, το καταριόσουν.

Μονάχα νύχτες που χανόταν το φεγγάρι

κι ίσκιους δεν είχε να σου κάνουν συντροφιά

τον ύπνο ξόρκιζες κοντά του να σε πάρει

στο χώμα έγερνες, γινόσουνα κουβάρι

και τυλιγόσουνα σ’ ονείρων αρμαθιά.

Εκεί, ξανάβρισκε τον Άνθρωπο το Κτήνος

Εκεί, γαλήνευαν κι η όψη κι η ψυχή

Ξαναγεννιόσουνα κι ήσουνα πάλι Εκείνος

και πριν τολμήσει η κραυγή να γίνει θρήνος

«Μάνα…» ψιθύριζες κι έκλαιγες σαν παιδί.

********************************************************






ΦΩΝΑΞΕ ΜΕ

Συναντηθήκαμε στη μέση του πεδίου
μιας μάχης άσκοπης και δίχως νικητή
Απαλλαγμένοι από ενοχές εντίμου βίου
στεφανωμένοι πια τη δόξα του αγίου
και σκεπασμένοι με τη σκόνη του ασκητή.

Δεν είχες όπλα, δε φορούσα πανοπλία
Αίμα δεν έτρεξε, δεν ήχησε κραυγή
Ήσυχα λόγια μοναχά ήταν η λεία
λόγια που μήτε θα τα γράψουν σε βιβλία
μήτε τραγούδια θα τα πλέξουν ραψωδοί.

Τα θύματά μας τα φιλήσαμε στο στόμα
πριν κατευόδιο να τους γνέψουμε στερνό
Διάπλατα ορθάνοιχτα τα μάτια τους ακόμα
και οι φωνές τους μας καλούν από το χώμα
σαν την καμπάνα εκκλησιάς σ’ εσπερινό.

Δεν θα πληρώσεις αμαρτίες, δεν θα κλάψεις
Κι ούτε κι εγώ ποτέ μου θα τιμωρηθώ
Όμως θυμήσου πριν την τελευταία σπίθα θάψεις
ποιό είναι τ’ όνομα που πρέπει να φωνάξεις
για να ‘ρθω πλάι της για πάντα να θαφτώ.

*********************************************************






ΕΓΚΩΜΙΟ

Πώς το φοράς αυτό το γέλιο, πώς μπορείς;
Λες κι όλα σου ‘ρθανε καλά και πια δεν έχεις
παρά μονάχα με τους άλλους ν’ απορείς
κι όταν σου λένε «φτάνει πια!» εσύ ν’ αντέχεις

Πώς το κρατάς ψηλά τ’ αγύριστο κεφάλι;
Δε σε βαραίνει ούτε η σκέψη ούτε ο καιρός;
Λες «έχω κλείσει τη ζωή σ’ ένα μπουκάλι!»
και το σηκώνεις στην υγειά του καθενός.

Πώς μένουν έτσι πάντα ξάγρυπνα τα μάτια;
Τόσοι κουράστηκαν να βλέπουν τη ζωή
και μόνο εσύ αποβραδίς στήνεις κατάρτια
κι άλλο ταξίδι ξεκινάς κάθε πρωί.

Πώς σφίγγουν έτσι δυνατά τα δυο σου χέρια;
Με τόσο πείσμα πώς κρατιέσαι απ’ τη χαρά;
Νυχτώνει γύρω σου κι εσύ μετράς αστέρια
συννέφιασε, μα εσύ τα βλέπεις καθαρά.

Πώς απ’ τα χείλη σου δε λείπει το τραγούδι;
Βαρύ ζεϊμπέκικο, τα χέρια σου ανοιχτά
κρατάς ανάμεσα στα δόντια ένα λουλούδι
και φέρνεις βόλτες σε μια πίστα από φωτιά.

Πώς να σου πω πόσο το ζήλεψα το γέλιο;
Πώς να σε φτάσω που ‘σαι ίδιος ουρανός;
Πώς να μη σ’ έχω στην καρδιά μου σα βαγγέλιο;
Για όλους είσαι και δεν είσαι κανενός…

****************************





Εμφανίστηκα στον κόσμο αυτό ξημερώματα Σαββάτου στις 26 Αυγούστου του 1972, πράγμα που με κατέταξε ζωδιακώς στον αστερισμό της Παρθένου και με έστεψε και με τον ωροσκόπο της - μην τυχόν και μου λείψει. Άμα τη εμφανίσει μου, η μάνα μου έκλαψε πολύ - από ανακούφιση. Έπειτα από τέσσερις γιούς είχε πετύχει το πολυπόθητο θηλυκό και άρα, τέλος οι γέννες (είμαι σίγουρη, πως χρόνια αργότερα θα της πέρασε απ’ το νου πως θα ‘πρεπε να είχε ξαναπροσπαθήσει). Ο δε πατέρας, μοίραζε χαμόγελα και κατοστάρικα - σε δραχμές, αλλά είχαν αξία τότε. Έκτοτε, δε σταμάτησε να μοιράζει λεφτά για διάφορους λόγους. Τα περισσότερα δυστυχώς, δεν έπιασαν τόπο.

Με ανάθρεψαν τα τιμημένα χώματα της λακωνικής γης. Στα 18 με ξαπόστειλαν στην πρωτεύουσα να βρω εγώ το δρόμο μου κι εκείνοι την ησυχία τους. GPS τότε δεν υπήρχαν κι έτσι, πήγαινα κι εγώ ρωτώντας. Ακόμα ρωτάω.

Δουλειές άλλαξα πολλές. Dealer γυναικείων εσωρούχων, «πόρτα» σε σκυλάδικο, bartender, dj (αλλά του παλιού καιρού), δουλειές γραφείου διάφορες, δουλειές του ποδαριού άφθονες.

Όλα τα παραπάνω, τα έκανα μετά μουσικής. Διάβαζα μετά μουσικής, δούλευα μετά μουσικής, έτρωγα, κοιμόμουν, ερωτευόμουν, χώριζα, όλα μετά μουσικής. Τι μουσική; Ε, τώρα! Μία είναι η μουσική! Από τον Tchaikovsky μέχρι το Heavy Metal, από τα δημοτικά μέχρι την Acid Jazz, από το Ρεμπέτικο μέχρι τα Fados κι από τα Λαϊκά μέχρι το Rock ‘n Roll. Όλα ένα.

Έχω παιδιόθεν ροπή προς την παρατήρηση. Ξεκίνησε ως απλό χαζολόγημα απ' το παράθυρο της σάλας και κατάντησε εμμονή με κάθε είδους "παράθυρο" στο σύμπαν. Παρατηρώ ξεδιάντροπα πρόσωπα, εικόνες και καταστάσεις και για να εξιλεωθώ του ατοπήματός μου, βρίσκω όμορφες λέξεις που τα περιγράφουν και τις βάζω στη σειρά. Οι φίλοι μου λένε πως "γράφω ποιήματα". Εγώ τους λέω πως ζητάω άφεση.

Υπευθύνως δηλώ πως έχω σώας τας φρένας και γράμματα γνωρίζω,

Ηλιάννα


ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ είναι ένα ένθετο κεφάλαιο στο ιστολόγιο αυτό.

Μια ποιητική κυψέλη με σημαντικά κατά τη γνώμη μου ποιήματα, ζώντων ποιητών, είτε έχουν εκδώσει βιβλία τους είτε όχι. Βασικό κριτήριο είναι η ποιότητα των ποιημάτων και η ευθύνη γι αυτό είναι αποκλειστικά δική μου. «ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ» δεν είναι κάποια παρέα ή κλειστή αυλή όπου μερικοί φίλοι προβάλλουν τα ποιήματά τους, αλλά χώρος όπου τα ποιήματα που έχουν αξία και έχουν να πουν, άσχετα σε ποιον ανήκουν, έχουν εδώ τη θέση τους, όπου οι εναπομείναντες εραστές της ποίησης μπορούν να κοινωνήσουν μαζί τους. ΦΙΛΟΥΣ, με τους ποιητές που παρουσιάζω, μας κάνει η αξία των ποιημάτων τους και όχι η οποιαδήποτε συναισθηματική ή φιλική εξάρτηση. Στο χώρο λοιπόν αυτό παρουσιάζονται και αποθησαυρίζονται ποιητικά σώματα, γνωστών, λιγότερο γνωστών και αγνώστων ποιητών που όλοι, μάς μεταδίδουν εκείνη τη μοναδική συγκίνηση που χαρίζει η καλή ποίηση. Χωρίς να αρνούμαι τις πιθανές ανθρώπινες αδυναμίες στις επιλογές μου, παραμένω αφοσιωμένος στην ουσία των επιλογών μου, με αγάπη στους ποιητές και στα ποιήματά τους που μας αφήνουν μια σπάνια αύρα. Ο δρόμος της τέχνης πρέπει να είναι ανοιχτός για κάθε σημαντικό έργο, χωρίς να μπλοκάρεται από οποιουσδήποτε δεινόσαυρους, που έκλεισαν τον κύκλο της δημιουργίας τους, είτε πρόκειται για ποίηση είτε για μουσική, λογοτεχνία γενικότερα ή εικαστική δημιουργία. Μόνο με δρόμο ανοιχτό μπορεί να έχει συνέχεια ο πολιτισμός.

Δεν μας πειράζει διόλου ότι εμείς εδώ, είμαστε φωνή ψιθυρίζοντος στην έρημο της κοινωνίας. Βλέπετε οι Δον Κιχώτες στη ζωή μας δεν τελειώνουν. Εσείς θα κρίνετε αν, δυστυχώς ή ευτυχώς.

Φαίδων Θεοφίλου

15 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Φαίδωνα να ξεκινήσω από το τέλος από το σκεπτικό αυτής της ομάδας αναρτήσεων που είχα και εγώ την τιμή να με φιλοξενήσουν... ναι έτσι είναι και ευτυχώς που υπάρχουν Δον Κιχώτες διαφορετικά πού θα ακουμπούσαμε την ψυχή μας, σε τίνων τα χέρια;

Η Ηλιάννα Θωμοπούλου με «τρόμαξε» με την σαφήνεια της ποίησής της. Παρότι δεν αγαπώ την ομοιοκαταληξία από καιρό, τα ποιήματά της είναι θαυμάσια. Μεστά νοημάτων, δεν χάνουν πουθενά τον στόχο τους και τον δρόμο τους. Χαίρομαι την επιλογή σου. Όσο για αυτή καθεαυτή την ποιητική της τεχνική… πολύ καλή ομολογώ. Πλέξη πεντακάθαρη, μέτρο και ρυθμός χωρίς χάσματα και στραβοπατήματα. Θα ήθελα να δω και ποιήματά της χωρίς ομοιοκαταληξία να απλώνονται στην ελευθερία. Πάντως, η νέα φίλη μας, είναι συνεπής Λακώνισσα, δεν περισσεύει λέξη στα τρία αυτά υπέροχα ποιήματά της. Μπράβο.

κοκκινη κορδελα είπε...

ταξιδευοντας στις λεξεις περιμενει κανεις το χρωμα τους απλα να κλεινει στον ιδιο τονο. Μα η συγκεκριμενη ποιητρια εχει ενα μεγαλο προσον που ανεβαζει την ποιηση της σε υψηλο επιπεδο!! Ξερει τι θελει να πει και τελειωνει με αυτη την εκπληξη!αναπαντεχο τελος δινει και στα τρια της ποιηματα σαν αποσταγμα που δεν το περιμενεις. Ξερει να τελειωνει το εργο της...και τα καλα εργα απο το τελος τους παντα αναγνωριζονται.Ειναι εξαιρετικη!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ελένη Λιντζαροπούλου

Χαίρομαι που ενώ δεν συμπαθείς τη ρίμα στα ποιήματα, σου άρεσαν τα ποιήματα της Ηλιάνας. Έτσι γι άλλη μια φορά θα ήθελα να πώ, όπως μονότονα και βαρετά επαναλαμβάνω, ότι η ποιότητα μπορεί να είναι παρούσα παντού, άσχετα με παλιές η νέες φόρμες, με ελεύθερο στίχο η ρίμα ή άλλες τεχνικές ή ποιητικές σχολές. Προσωπικά, γράφω ελεύθερο στίχο που διατηρεί ένα στοιχειώδη ρυθμό. Η ρίμα προσθέτει μουσικότητα στο ποίημα, αλλά η ποίηση μπορεί να βρίσκεται και στις πιο καλές στιγμές της, ακόμα και σε ένα πεζό κείμενο. Τίποτα λοιπόν δεν πρέπει να είναι οχυρωμένο και κλειστό. Η ομορφιά της τέχνης βρίσκεται στον ανοιχτό της ορίζονται και στη δυνατότητα πως ΟΛΑ είναι μπορετά, όταν τα αγγίζει η έμπνευση, ο νους και το αίσθημα αντάμα σε μια συν-ουσία, και η σκληρή δουλειά. Χαίρομαι που το σχόλιό σου, ενεργοποίησε το δικό μου.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@κόκκινη κορδέλα

Μεγάλη υπόθεση το φινάλε ενός έργου τέχνης και στη περίπτωσή μας, η κορύφωση στα ποιήματα ης Ηλιάννας.
Τα ποιήματά της εκτός από την εμπνευση, έχουν στέρεο λόγο, με σμιλεμένη και γερά αρμολογημένη αρχιτεκτονική δομή, όπου ολόκληρο το ποίημα αναπτύσσεται για να φτάσει σ' αυτή την κορύφωση, σ΄' αυτό το κρεσέντο, όχι βέβαια με πομπώδη τρόπο αλλά λειτουργώντας με την εσωτερική δυναμική που έχει μια βιωμένη αλήθεια, που μας επανααποκαλύπτεται εδώ με το μοναδικό τρόπο της ποιητικής τέχνης. Τα ποιήματα της Ηλιάννας είναι άμεσα και εύκολα προσλήψιμα. Πίσω όμως από αυτή την ευκολία και την αμεσότητα, τη ποιητική ένταση και τη συγκίνηση που μας προκαλούν τα ποιήματα αυτά, κρύβεται ένας μόχθος, μια συσσωρευμένη δουλειά, για να μας δώσει το αποτέλεσμα αυτό.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ geopolitisalex
Φίλε μου Αλέξη. Τα ποιήματα των φίλων,φτάνουν ήδη στην 7η παρουσίαση ποιητών, γνωστών και μη, όπως θα δείς αν αναζητήσεις και τις προηγούμενες αναρτήσεις.
Χαίρομαι για το ποίημα που μου έστειλες και σ΄' ευχαριστώ πολύ. Κοσμεί το "Καφενείο που συχνάζει ο Θεός... Το βρήκα όμορφο και γεμάτο χυμούς, που μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερο με μικρές παρεμβάσεις. Κουβάλά αυτό το σπάνιο αρωμα της νιότης, μαζί με τις διαψεύσεις της. Ένα άρωμα όμως, που για να μην ηλικιολογούμε, μπορούν ακόμα και οι ώριμοι να ξαναζήσουν, αν η ζωή τους κάνει αυτό το δώρο και να το δαχειριστούν τότε με τη σοφία, και την καρτερία της ηλικίας τους.
Αν εννοείς να αναρτηθεί στο ένθετο του ιστολογίου "ΤΑ ΠοΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ", δεν έχω αντίρρηση αλλά θα πρέπει να πληρωθούν κάποιες προϋποθέσεις, όπως να υπάρχουν τρία ισότιμα στην ποιότητά τους ποιήματα, όπως έχει γίνει με όλους μέχρι τώρα, ένα σύντομο βιογραφικό και μια προσωπική φωτογραφία. Επέλεξε λοιπόν από τον ποιητικό σου κήπο άλλα 2 ποιήματα θα μου τα στείλεις στο e mail μου ftheofilou@gmail.com και θα τα συζητήσουμε μαζί.

Ανώνυμος είπε...

Αν και τεχνικά ανήκουν σε άλλους καιρούς, τα ποιήματα της κ. Θωμοπούλου σπαρταρούν σαν τη ίδια τη ζωή.

"Ο Παράξενος"

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Παράξενος
Παράξενε χαίρομαι που άρεσαν και σε σένα τα ποιήματα. Ευχαριστώ για την επίσκεψη μετά από τόσο καιρό, αλλά να ξέρεις: Οι απουσίες σου ούτε λέγονται ούτε γράφονται...

amFenster είπε...

Προσπάθησα να βρω κάτι να πω που να περιγράφει τη χαρά μου για αυτή την επικοινωνία μας χωρίς να είναι κλισέ. Δε βρήκα. Έτσι, η χαρά μου θα παραμείνει... απερίγραπτη.

Ευχαριστώ τον Φαίδωνα για τη φιλοξενία και τον κάθε έναν από εσάς γιατί έσκυψε με ενδιαφέρον πάνω από τις λέξεις μου.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ amFenster

Ηλιάννα τα ποιήματά σου έγιναν γέφυρα, ώστε η χαρά σου να είναι και η χαρά μας. Δεν χρειαζόταν τίποτα να βρεις που να μην είναι κλισέ. Η αληθεια που κουβαλά η κάθε απλή λέξη ή ένα βλέμμα, φαίνεται. Αυτό φτάνει.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@amFenster

Τώρα συνειδητοποίησα αυτό που γράφεις:

"Προσπάθησα να βρω κάτι να πω που να περιγράφει τη χαρά μου για αυτή την επικοινωνία μας χωρίς να είναι κλισέ. Δε βρήκα. Έτσι, η χαρά μου θα παραμείνει... απερίγραπτη.""

Ε, βέβαια!!! αυτό που λες ότι δεν βρήκες για να εκφράσεις τη χαρά σου και να μην είναι κλισέ, υπάρχει μέσα στις παραπάνω φράσεις σου, που απλά απόθεσες σα καθαρό μαντήλι σε τσέπη. Όμορφο! Ανθρώπινο! Ευφυές!

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Μου άρεσαν και τα τρεια ποιήματα της κυρίας Θωμοπούλου.Στο καθ ένα εκφράζει μιά διαφορετική ζωϊκη πραγματικότητα μέσα από το δράμα με πρωταγωνιστή πάντα τον άνθρωπο :απώλεια και μετάνοια όχι από συνειδητοποιήση αλλά από το φόβο της μηδενικότητας ,στο πρώτο ποιήμα.
Η αδυσώπητη και αιματηρή μάχη γιά τη ζωή χωρίς ενόχους και με πολλά θύματα ,στο δεύτερ.
Και ο κοντινότερος δρόμος της προσωπικής γαλήνης μεσα απο την απάθεια και της μη συμμετοχής στα κακώς κείμενα ,στο τρίτο.
Και τα τρεία ποιήματα είναι δείγματα τριών καταστάσεων,τοποθετημένα με όμορφηποιητική λυρικότητα στα μανταταλάκα της ελκιστικής θέασης.
Δεν προτείνουν,καταδεικνύουν αφηνοντας στον θεατη την θέαση της αυτοκρισίας για την δική του θεση και την δική του διέξοδική ματιά .

Καλή επιλογή Φαιδωνα.Μου άρεσαν

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Φαίδωνα πολλοί τα διαβάζουν και λιγοι τα σχολιάζου
Επειτα,καλό θα ήτανε,αν ειναι εν ζωή ο ποιητής ,που αναρτύονται τα ποιήματά του, να απαντάει στα σχόλια.Πάντως,εγω όσες φορες μπηκα στο ΚΑΦΕΝΕΙΟ τα απολαυσα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπυρος Δαρσινός

Σπύρο μου με ποιητική συμπύκνωση, φώτισες τα ποιήματα με το δικό σου τρόπο, δίνοντας το στίγμα τους.
Και ναι! Τα διαβάζουν πράγματι πάρα πολλοί αλλά λίγοι καταθέτουν την άποψή τους. Πάντως είναι θετικό και αυτό ότι διαβάζονται από πολλούς.
Τώρα και αυτό που λες θα ήταν το σωστό,να απαντούσε ο ποιητής στα σχόλια, αλλά δεν μπορώ να αναγκάσω κανέναν από τους ποιητές να απαντά στα σχόλια για τα δικά του ποιήματα. Πάντως η κ. Θωμοπούλου με σχόλιό της εξέφρασε σε όλους μας τα αισθήματά της για την ανάρτηση.

amFenster είπε...

@ Σπύρος Δαρσινός

Σκοπός των αναρτήσεων (κι ελπίζω ο που τις επιμελείται θα συμφωνήσει μαζί μου), δεν είναι να επικοινωνούν οι αναγνώστες με τον δημιουργό, αλλά με το ίδιο το δημιούργημα. Αφού αυτό επιτυγχάνεται, εγώ νοιώθω πως περισσεύω. Απολαμβάνω να μαθαίνω πώς ο κάθε ένας "αποκωδικοποιεί" τα γραφόμενά μου και πώς αυτά παίρνουν θέση μέσα στον δικό του κόσμο. Η δική σας για παράδειγμα οπτική, με ξάφνιασε πολύ ευχάριστα καθώς ελάχιστα ταυτίζεται με τη γενεσιουργό αιτία της δικής μου στιχουργικής απόπειρας. Η δική μου συμμετοχή στα σχόλια, είτε θα ερχόταν σαν αποκρυστάλλωση της έμπνευσης, είτε θα περιοριζόταν σε στείρες ευχαριστίες. Και τα δύο αυτά, θα αδικούσαν κατάφορα και εμένα και εσάς - και με το "εσάς", εννοώ όλους. Ακόμα περισσότερο, θα υπονόμευαν την επικοινωνία που περιγράφω αρχικά στο σχόλιό μου και που για μένα, ξαναλέω, είναι το μεγάλο ζητούμενο.

Ο Καρυωτάκης (που αγαπώ) λέει για τον εαυτό του "δικά μου οι στίχοι, απ' το αίμα μου, παιδιά". Σαν "μάνα" λοιπόν κι εγώ σας τους παρέδωσα έτοιμους ανθρώπους τελειωμένους και καμαρώνω αν, με κάποιον τρόπο, σας είναι "χρήσιμοι".

Ηλιάννα

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Ηλιάννα/ Σπύρος

Ως γνωστόν, δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, εκτός απ' το ό,τι ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει.
Επαναλαμβάνοντας τα ήδη γνωστά, θα πω ότι η αλήθεια είναι σχετική και συνήθως με περισσότερα από ένα πρόσωπα. Εδώ στο "Καφενείο" λοιπόν που παρίσταται ως θαμώνας και ο Θεός, κάθε αλήθεια με τη δική της τεκμηρίωση είναι σεβαστή. Για να πάρω όμως ξεκάθαρη θέση ως άτομο:
Θα συμφωνήσω με την άποψη της Ιωάννας. Ως ποιητής, μου είναι δύσκολο, αν μη επιθυμητό, να μιλώ για τα ποιήματά μου. Ό,τι είχα να πω, το είπα στα ποιήματα. Δεν θέλω να εξηγώ σους αναγνώστες ότι αυτό είναι έτσι κι όχι αλλιώς. Το πως θα εισπράξουν οι αναγνώστες τα ποιήματα είναι δικό τους θέμα. Είναι θέμα της αναγνωστικής λειτουργίας και αποτελέσματος. Για μένα είναι όμορφη εμπειρία και ξεχωριστός πλούτος να μάθω την άποψη των αναγνωστών. Αυτό.
Τώρα βέβαια Σπύρο αναγνωρίζω και σέβομαι το ίδιο με τη δική μου άποψη, την επιθυμία ενός ποιητή, να θέλει να κάνει διάλογο με τους αναγνώστες. Είναι μια άλλη αλήθεια, που κι αυτή έχει τους λόγους της να υπάρξει και να εκδηλωθεί. Γι αυτό, και άμεσα αποδεκτή.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος