Σάββατο, Νοεμβρίου 12, 2011

ΣΧΕΔΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ - Ποίημα






Σκοτώθηκαν παλικάρια στον πόλεμο
κι η θάλασσα ξέβρασε
μωρουδίστικα ρούχα.

.
Τα δάκρυα της πατρίδας, γιάλισαν
τους αμφορείς του παρελθόντος.


.

Αφανίστηκε το κάλλος.

Είναι η λεία του θάνατου.

.


Αφανίστηκε ο θάνατος.

Είναι η λεία του κάλλους.

.


Έγινα τάφος

κι εσύ μου πέθανες.



Από το βιβλιο μου "ΕΠΙΜΟΝΟ ΘΕΩΡΗΜΑ-Εκδόσεις Θουκυδίδης-1986









3 σχόλια:

κοκκινη κορδελα είπε...

αλλο ενα υπεροχο παιχνιδι σου με τις αντιθεσεις και τον συνδιασμο τους!! Επικαιρος οσο ποτε μας πηγαινεις μια στο πριν και μια στο μετα σε απολυτο συγχρονισμο καυτηριαζοντας με αυτο τον τρόπο την αλληλουχια της ιστοριας αλλα και την διαχρονικότητα της...βαζεις απέναντι απο τον θάνατο το κάλλος!!Εξαιρετικο! Νικητηριο το καλλος...το τελος του ποιηματος περιεχει ολη την ευαισθησια ενος ανθρωπου που εχει συνειδηση αυτών των αντιθεσεων...Απο τα πλεον εξαιρετικα σου ποιηματα Φαιδωνα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ κόκκινη κορδέλα

Σ' ευχαριστώ Ιωάννα και για το πέρασμα μέσα από το ποίημα και ασφαλώς για τις απόψεις σου. Και όπως λες είναι ένα παιχνίδι που βασίζεται στις αντιθέσεις για να δείξει το βάρος και την αξία αυτών των αντιθέσεων. Και όποιος θέλει ας σκεφθεί τη λειτουργία αυτών των αντιθέσεων στη ζωή και ας τοποθετηθεί ανάλογα, επιφυλάσσοντας πάντα στον ευατό του τη δυνατότητα να επανατοποθετείται, όσο περισσότερο καταννοεί και νιώθει τον εαυτό του και τον κόσμο.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Όσο καιρό μιλώ και γράφω για το "Επίμονο Θεώρημά" σου Φαίδωνα, αυτό το ποίημα αποφεύγω να σχολιάσω. Δεν του μιλώ, δεν συδιαλέγομαι μαζί του.
Πώς να συνομιλήσει κανείς με ένα τέτοιο ποίημα; Συγκλονιστικό, γεμάτο πόνο κι ελπίδα. Είναι λαμπρός ο πόνος που γεννά η ποίηση, σα ρέουσα λάβα. Το ίδιο και η ελπίδα.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος