Δευτέρα, Νοεμβρίου 07, 2011

Σ Χ Ε Δ Ι Ο Τ Ε Τ Α Ρ Τ Ο - Ποίημα




Φαίδων Θεοφίλου

Θέλω να ξεσκεπάσω την αγάπη των δέντρων


που μας δίνουν καρπούς και φυλλορροούντα όνειρα.


Την περήφανη λεπτότητα του αγέρα


στο δωμάτιο της επιθυμίας μου να κλείσω.


Τον ολάνοιχτο δρόμο να σφραγίσω


με σταθερή περπατησιά.


Την έπαρση του σώματος


με τη χαρά της κίνησης να ζέψω,


βυζαίνοντας τη λευκότητα


των φρέσκων καρυδιών.


Των βουνών τις κορυφογραμμές


σε χάδι θα μπορούσα ν’ αντιγράψω.


Τη γύμνια ν’ ακουμπήσω στα βότσαλα


και μ’ αιχμηρήν αφή


τα αισθήματα να πλέξω.



Από το βιβλίο μου «ΕΠΙΜΟΝΟ ΘΕΩΡΗΜΑ»

Εκδόσεις Θουκυδίδης- 1986














6 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Να λοιπόν που ένα ακόμη ποίημα επιτίθεται στην πνευματική και αισθησιακή μας νωθρότητα και πάλι στην πιο κατάλληλη στιγμή. Το επίμονο θέλω του ποιητή, το θεώρημα ενός κόσμου τόσο όμοιου και τόσο άλλου.

Φαίδωνα, κάθε φορά που διαβάζω ποιήματα από το Επίμονο σου Θεώρημα αισθάνομαι ολοκάθαρα ότι ο ποιητής με τα θέλω του σημαδεύει τα πρέπει μας. Δρόμος δεν υπάρχει, τον ανοίγει η σταθερή περπατησιά του ποιητή με ένα ποίημα τόσο υπόκωφα ερωτικό που η ανάγνωσή του δονεί το νου και τις αισθήσεις.

Un par de neuronas... είπε...

Να ανοίγουν τους δρόμους, μακάρι μερικοί κυβερνήτες θα μπορούσαν να διαβάσουν αυτά τα γραπτά σου, ίσως θα άλλαξανε τον τρόπο που βλέπουνε τα πράγματα.

Ένα φιλί και μια αγκαλιά.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ελένη Λιντζαροπούλου

Πάντα η άποψη των αναγνωστών που έχουν ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία και την ποίηση, είναι ένας πλούτος. Και ασφαλώς μέσα από τις απόψεις τους, και τις ταυτίσεις τους,μαθαίνω τα μυστικά της επικοινωνίας τους με τα κείμενα και τα ποιήματα. Μέσα από αυτές τις απόψεις, και αρνητικές ασφαλώς, γεννιέται για μένα κάτι καινούριο, πάνω στο υπάρχον. Σ΄ευχαριστώ Ελένη για τις επισημάνσεις σου και τα καλά σου λόγια.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Veronica Marsa

Καλή μου φίλη, όπως και συ θα ξέρεις καλύτερα, ένα χάος χωρίζει την αισθητική των ποιητών, με την αισθητική των πολιτικών. Μόνο ο Πλάτων ήθελε τους ποιητές να εμπνέουν την πολιτική εξουσία.
Φιλιά από την Αθήνα

κοκκινη κορδελα είπε...

Αυτη η ευκολια να περναει ο λογος σου απο τον ρεαλισμο στην εσωστρεφη συναισθηματικη σου ''πραγματικοτητα''ειναι ενα μεγαλο μαθημα για ολους, ποιητες, λογοτεχνες, καλλιτεχνες και πολιτες. Τα θετικα συναισθηματα ντυνουν τα δενρα, τον ανεμο τους σφραγιστους μας δρομους...η αναγκη που καταθετεις να κλειστουν ολα τα χαρισματα της φυσης στα μεσα του εαυτου ειναι η αναγκη να ζουν ολα μαζι στο ολον. Αυτη η αιχμηρη αφη ομως δημιουργει στο τελος μια μεγαλη απορια εφοσον αυτη ειναι που δημιουργει παρα την γλυκα των υπολοιπως στοιχειων, το περιβαλλον και την δομη των αισθηματων. Πικρο το τελος. Πολυ μεστο ποιημα Φαιδων

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ κόκκινη κορδέλα

Είναι πολύ ενδιαφέρον να ακούω και τη θέση ενός ζωγράφου, για τα συμβαίνοντα και το τρόπο που βλέπει τη λειτουργία του ποιήματος, πλουτίζοντας έτσι την εμπειρία μου και σε άλλες θεάσεις. Σ ευχαριστώ Ιωάννα.
Το τέλος όμως δεν είναι πικρό, Το αντίθετο: Η αιχμηρή αφή συμβολίζοντας τη βελόνα, πλέκει τα αισθήματα που προηγήθηκαν, σε σώμα. Τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόθεσή μου. Είναι όμως σεβαστή απολύτως κάθε ερμηνεία του αναγνώστη όπως αυτός την εισπράττει, σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία του, αφού το ποίημα έχει πια φύγει από το δημιουργό του και είναι στα χέρια των αναγνωστών που του δίνουν το νόημα που νομίζουν. Έτσι διαπιστώνω με τη χαρά της περιέργειας του δημιουργού, ότι το ποίημα μπορεί να λειτουργεί και σε άλλα επίπεδα.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος