Δευτέρα, Οκτωβρίου 03, 2011

Υ Π Ε Ρ Ο Π Τ Ι Κ Η Α Φ Η Γ Η Σ Η



Σταματώ για λίγο. Να πάρω ανάσα.

Ν' ακούσω των πουλιών τα μυστικά.

Τους Αγίους στα ξωκκλήσια

να γνέφουν αδιάφορα τη ζωή τους στο θάνατο.

Τη θάλασσα να μουρμουράει:

"Δεν το 'ξερες πως είναι άγριος ο φτιασιδωμένος έρωτας;"'

Τη ματιά μου να περάσω μέσα στο σύννεφο

να βρέξει στην καρδιά της αγωνίας.

Ψέματα να πώ, πως βλέπω ό,τι δεν φαίνεται

κι ας είν' αλήθεια.

Να σκύψω να μυρίσω, όχι να κόψω.

Κι ύστερα... να παραβγώ τον ουρανό στην άπλα.


Φαίδων Θεοφίλου
Από το βιβλίο μου ΕΠΙΜΟΝΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

7 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Κάποτε σε ρώτησα Φαίδωνα πότε έγραψες τα ποιήματα του Επίμονου Θεωρήματος. Δεν μου απάντησες αλήθεια λέγοντάς μου «ανάμεσα στο 1964 με 1986»…
Η ορθή απάντηση θα ήταν «αύριο».

Μοναδικής έντασης ποίημα η Υπεροπτική Αφήγηση. Με την στιλπνότητα των λέξεων να αποτυπώνει την μοναχική λάμψη και πορεία ενός «εξαίσια εκτεθειμένου ποιητή» μέσα από την δύναμη των αντιθέτων και των αντιθέσεων προς την συνάντησή του με την Ιστορία.

ΥΓ … Μικρές αλλά καθοριστικές οι αλλαγές που επέφερε η πρόσφατη επεξεργασία του ποιήματος. Θα έλεγα ότι η αναφορά τους εδώ, θα αποτελούσε σπουδαίο μάθημα για όλους μας.

ioanna assani είπε...

η ζωη κι ο θανατος στο ιδιο προσωπο! και η φυση σου φαιδωνα εδω το ιδιο προσωπο εχει. Ταυτοσημα. Αν κατι με αγγιξε εδω μεσα ηταν το οτι δεν θα υπαρχει πρωτη μερα δημιουργιας! Ειναι Αυταρχικη αυτη σου η σκεψη φιλε. Γιατι περα απο την τρυφερη και μουσικη χροια που ακολουθουν τα λογια σου, εκεινο εκει το σημειο αυτοαναιρειται! Κι εκεινο εκει το σημειο, μου τα ειπε ολα κι ας ειναι το ποιημα σου στο τελος αποσιωπιτικο...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Eλένη Λιντζαροπούλου
Ελένη τα περισσότερα ποιήματα του βιβλίου "Επίμονο Θεώρημα" γράφτηκαν το 1964 και 1965. Μερικά από αυτά γράφτηκαν μέχρι το 1986 οπότε και εκδόθηκε το βιβλίο. Σ' ευχαριστώ πολύ που βρίσκεις τόσο διαχρονικό το χαρακτήρα τους, καθώς και του αναρτημένου ποιήματος.
Τα ποιήματα, πάντα υπόκεινται σε αλλαγές, στο μέτρο που ο ποιητής θα διαπιστώσει ότι κάνουν το ταξίδι των ποιημάτων μακρύτερο...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ioanna assani
Δεν είπα εγώ πως είπα κάτι καινούριο.
Ασφαλώς και στη φύση του ανθρώπου και όλων των όντων κατοικεί και ο θάνατος και η ζωή μαζί.
Άλλωστε στο βιβλίο που γράφω τώρα, λέω πως το μόνο καινούριο που μπορεί να υπάρξει στον κόσμο, "είναι ένας νέος συνδυασμός των παλιών πραγμάτων". (Κάτι ανάλογο λες και σύ στο "Αγραφό σου βιβλίο)
Δεν είπα λοιπόν κάτι καινούριο. Το ενδιαφέρον είναι πώς το λέει αυτό το ήδη γνωστό - παλιό ο δημιουργός.
Χαίρομαι όμως που κάτι σε άγγιξε στο ποίημα, όπως ΄το "Δεν θα υπάρχει πρώτη μέρα δημιουργίας...)
Δεν είναι βέβαια "Αυταρχική" αυτή μου η σκέψη. Είναι όμως "Αυθαίρετη" και ομολογώ ότι συχνά αυθαιρετώ ποιητικά, όπως το έκαναν εκατομμύρια ποιητές πριν από μένα και όπως θα το κάνουν εκατομμύρια μετά από μένα.
Αν το σημείο εκείνο που εννοείς αυτοαναιρείται, ήδη γνωρίζεις ότι στην τέχνη μπορεί να χωρέσει σε ένα σώμα και η "αίρεση" και η "αναίρεση". Στη λογιστική βέβαια τα πράγματα είναι διαφορετικά, αφού κανείς δεν μπορεί διαννοηθεί ότι τα πράγματα εκεί μπορεί να μην είναι στη συγκεκριμένη τους τάξη.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
ioanna assani

Καλώς ήρθες στο Καφενείο Ιωάννα. Μέχρι να προλάβω να σε καλωσορίσω εσύ είχες ήδη όχι μόνο σχολιάσει τις νέες αλλά και επισκεφθεί τις παλαιότερες αναρτήσεις. Με τα σχόλιά σου μας τις θυμίζεις και μας. Είναι σπουδαίο να γνωρίζει κανείς τον χώρο μέσα στον οποίον μοιράζεται σκέψεις και απόψεις. Καλόδεκτη και πάντα δημιουργική να είσαι. Καλό ξημέρωμα σε όλους.

ioanna assani είπε...

Ελενη αθελα σου με συγκινησες:-)Με παρεπεμψες στην πρωτη εμφανιση σε καινουργιο Σχολειο οταν σε συστηνει η διευθυντρια και σε καλοσοριζουν οι συναδελφοι. Δεν υπαρχει πιο ευγενικο πραγμα να σε υποδεχονται εκτος απο τον οικοδεσποτη και οι φιλοξενουμενοι. Αυτο δηλωνει ομαδικοτητα κ συλλογικη συμπεριφορα. Καλως σας βρηκα λοιπον!

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Ιωάννα, χαίρομαι που η ηθελημένη πράξη μου να σε καλωσορίσω είχε ως αναπάντεχο αποτέλεσμα την συγκίνησή σου. Ίσως η συγκίνηση είναι το μέγιστο στον άνθρωπο ειδικά όταν συνδέεται με τα όμορφα βιώματα και τις μνήμες του. Η ευγένεια του οικοδεσπότη δίνει τον τόνο σ’ αυτήν εδώ την ομήγυρη και ακόμη κι αν δεν είμαστε ομάδα και συλλογικότητα με την στενή έννοια ωστόσο είμαστε οικείοι και φίλοι. Καλώς ανταμωθήκαμε λοιπόν και καλό ξημέρωμα.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος