Τετάρτη, Ιουλίου 13, 2011

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΙ


του Φαίδωνα Θεοφίλου
Τον περίμεναν εδώ και καιρό.

Δεν ήταν βέβαια η ώρα του για να φύγει αλλά ποιος μπορεί να καθορίσει  την ημερομηνία λήξης του....

Της είχε πει πριν από 20 χρόνια, ότι πριν πεθάνει, αν είχε ακόμα τις αισθήσεις του θα έλεγε τ’ όνομά της, σφραγίζοντας έτσι τον έρωτα της ζωής του και χαμογελώντας στο θάνατο με την έπαρση του ερωτευμένου .

Τώρα η Ουρανία, του κρατούσε το χέρι στο νοσοκομείο , έχοντας αποδεχθεί το μοιραίο που άνοιγε ήδη τις ρωγμές του στην ύπαρξη του συντρόφου της.
 Εκείνος άνοιξε το στόμα του θέλοντας να μιλήσει.

Είχε έρθει η ώρα να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του και την εσώτερη επιθυμία του. Ου-ρά-νια πρόφερε με δυσκολία αντί για Ουρανία, μέσα από τη σχεδόν ολική αποδυνάμωση των βιολογικών του λειτουργιών.

Εκείνη έσκυψε και τον φίλησε στο στόμα, την ώρα που αυτός άφηνε την τελευταία του άχνα μέσα στο φιλί της.

Να ήταν άραγε η άχνα αυτή, η ψυχή του που φώλιασε μέσα της και θα συνέχιζε να υπάρχει μέσα από αυτήν;

Ή ο θάνατος θα τον έβαζε στο χώρο των Αγίων με ένα δικό του παράθυρο να ρεμβάζει την Ουρανία του στη γη;





30 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Ευλογημένος εκείνος που μπορεί και χαμογελά στο θάνατο με την έπαρση του ερωτευμένου. Ο μόνος ευλογημένος...

Υπέροχο κείμενο Φαίδωνα. Κείμενο της ανάσας... που κάνει για μια στιγμή να σταματά η ανάσα.

Με συγκίνησε, με έκανε να μοιραστώ μαζί της εκείνο το φιλί... καταφάσκοντας στον ανίκητο έρωτα και στα ερωτήματα που έθεσε ο συγγραφέας.

Αγνή είπε...

Πάρα πολύ συγκινητικό...από αυτά τα κείμενά σου που... δε βρίσκω λόγια σωστά ή κατάλληλα.

Πάρα πολύ συγκινητικό και με πέτυχε σε στιγμή πάλι!
Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλη στιγμή του ανθρώπου, μεγάλη στιγμή του συγγραφέα.

"Ο Παράξενος"

WIND OF CHANGE είπε...

Η ανάρτηση σου Φαίδωνα πέρα από τη μεγάλη συγκίνηση που μου προκάλεσε αποτελεί για μένα την τελευταία πράξη και τη σημαντικότερη ενός έργου που λέγεται ΖΩΗ. Κάθε άνθρωπος νομοτελειακά θα περάσει από αυτό το στάδιο με διαφορετικό αλλά ίσως και παρόμοιο σενάριο με αυτό του συγγραφέα.
Τα συναισθήματα πρωτόγνωρα, με τη δύναμη του Έρωτα να κάνουν τον θάνατο τόσο μικρό, τόσο ανίσχυρο μπροστά στην υπέρτατη αξία της ΑΓΑΠΗΣ.
Ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας περιγράφει τις σκηνές είναι μοναδικός, ο αναγνώστης δεν είναι αποστασιοποιημένος αλλά συμπάσχει και αυτός, βιώνει με το δικό του τρόπο τα όσα συντελούνται στην τελευταία και σημαντικότερη πράξη του έργου.
Ειδικά οι τρείς τελευταίοι στοίχοι οδηγούν τα συναισθήματα του αναγνώστη στην κορύφωση και αυτό για να γίνει σημαίνει ότι ο συγγραφέας και δημιουργός βρισκόταν στο απόλυτο σημείο έμπνευσης.
Φαίδωνα μελετώντας κάποιος το έργο σου ένα πράγμα μπορεί να καταλάβει, ότι η Θεά της έμπνευσης δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Μια σπουδαία ανάρτηση με εξίσου σπουδαία σχόλια. Με συγκινήσατε αγαπημένοι φίλοι του Καφενείου. Αγνούλα, Παναγιώτη και φυσικά κ. ... Παράξενε, που κάθε φορά που έρχεστε είναι ξεχωριστή η χαρά για τον χώρο που μας φιλοξενεί.

Να είστε όλοι καλά.

Την εκτίμηση και την αγάπη μου.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Αγαπητοί μου φίλοι
Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς, για τη διάσταση που δώσατε ο καθένας με το μοναδικό προσωπικό του τρόπο στο αναρτημενο κείμενο.
Αυτό δείχνει, πως έστω και λίγοι, κουβαλούν μέσα τους τη ζωή , στη πιο ακριβή της έκφανση...

Barbara Valia Mouroutsou Steins είπε...

Υπεροχο*********

σπυρος δαρσινός είπε...

Σχεδόν πάντα με εκφράζουν τα σχόλια της "BIG MAMA"
Εχει την ικανότητα να πιάνει στα χερια της ενα περιστέρι και να σου λέει τα ταξίδια του.Κάποτε που το είχα ξαναγράψει αυτο μου είπε :o συγραφέας[Φαίδων] με το κείμενό του είναι εκείνος που διεγείρει την πνευματικότητά μου.
Συμφωνώ σε αυτό.Γιατί πόσα και πόσα ωραια σχόλια δεν έχουν ,από πολλούς,γραφτεί εξ'αιτίας των υπέροχων κειμένων του Φαίδωνα ?
Βέβαια,έχω διαφωνήσει αρκαιτές φορές μαζί του .Να δεις όμως που: μετά από κάθε διαφωνία έβγαινα πιό πολύ κερδισμένος όταν είχα άδικο.
Στην προκειμένη περίπτωση της ΟΥΡΑΝΊΑΣ θα αφεθώ και πάλι στα σχόλια της BIG MAMA .Δεν ξερω μόνο πως αν είμουνα εγώ ο μελοθάνατος αν θά άφηνα την νεκρή ψυχή μου στην ζώσα της......
Ισως γιατί ερωτεύτηκα παράφορα πάρα πάνω από μια φορά .Αντε μετά να μοιράζουν την ψυχή μου.
Αλλα εδω δεν μιλάμε γιά μένα,μιλάμε γιά το μελοθάνατο που με μιά λεξη εχλεύασε το θανατο και με μιά ανάσα συνέχισε την ζωή καi την αγάπη.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Καλέ μου κ. Σπύρο με τιμούν τα λόγια σας. Μακάρι να έχω αυτή την ικανότητα που λέτε και στην προκειμένη περίπτωση χαίρομαι που μπόρεσα με το σχόλιό μου να αποτυπώσω την συγκλονιστική δόνηση που προκάλεσε το κείμενο μέσα μου.

Προσπάθησα να μην τα πω όλα γράφοντας, να κρατήσω και κάποιες αισθήσεις για μένα, μιας και το κείμενο αυτό επιδρά όχι στιγμιαία αλλά απλώνει τα νοήματα και την σπαρακτική του δύναμη σε χρόνο απροσδιόριστο.

Δεν μίλησα ας πούμε για το πιο συγκλονιστικό, κατ’ εμέ, σημείο του κειμένου, την υπόσχεση: «Της είχε πει πριν από 20 χρόνια, ότι πριν πεθάνει, αν είχε ακόμα τις αισθήσεις του θα έλεγε τ’ όνομά της, […]». Αυτή δείχνει το μέγεθος του έρωτα που υψώνεται εξαιτίας της αμοιβαιότητά του. Ως τέτοιον θα πρέπει να δούμε τον έρωτα του κειμένου και αυτό ο συγγραφέας, κατά τη γνώμη μου, το γνωρίζει και γι αυτό στρέφει το βλέμμα του σ’ ετούτους και όχι άλλους εραστές.

Η ψυχή του συντρόφου δεν θα σκορπίσει κ. Σπύρο μου. Η γυναίκα του κειμένου θα την φέρει μέσα της ενώ θα παραμένει φαινομενικά ζωντανή αλλά θα είναι νεκρή. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μπορεί αυτός ο άνδρας και αυτή η γυναίκα να είναι δυο ακόμη εραστές, έστω από αυτούς που ερωτεύτηκαν παράφορα. Είναι δυο εραστές που ερωτεύτηκαν για πάντα και για να το πάω ακόμη πιο πέρα… αν πέθαινε εκείνη, πάλι Ουρανία θα της ψιθύριζε στο στόμα ο άνδρας για να τον πάρει μαζί της να την συντροφεύει και να την φροντίζει όταν αυτή δεν θα ζει.
Η δύναμη αυτών των ερώτων, η αμοιβαία παράδοση… είναι αυτό που η ποίηση μπορεί να επιβάλει με την ενόρασή της, αφήνοντας όλους εμάς, ξέπνοούς κουλουριασμένους σ’ έναν εσωτερικό λυγμό.

Πολλά είπα όμως... Ας επιστρέψω στην δυναμική συγκίνηση του κειμένου.

Να είστε καλά όλοι.

σπυρος δαρσινός είπε...

Aγαπητή μου BIG MAMA
Απλώς σας ερωτώ :
Μήπως υπάρχει εδώ και ένα είδος δεσποτισμού του ΑΝΔΡΑ που θελει να κρατησει, και μετά το θάνατό του ,
"δεσμευμένη"την ΖΩΝΤΑΝΗ Γυναίκα με έναν έρωτα που είναι ωραιο να ενώνει δυο ζωντανούς κα όχι τον έναν με το θάνατο του άλλου ?
Μήπως αυτη η .. στιγματικη στιγμή του θανάτου γίνει δεσμευτική για την Ουρανία για ενα αλλον ερωτα που ισως της τύχει ??
Μηπως αδικούμε τον ερωτα υπερυμνόντας την συγκιντικότητα της μοναδικότητας ?
Αυτη ειναι η αποστολή και η βαθυτερη έννοια του έρωτα ?

Το ηδανικό του κάθε ανθρώπου να ζησει εναν ερωτα σαν της Ουρανίας ειναι μεγαλος ,πιό μεγαλος ομως ειναι ο ιδιος ο ερωτας που ζευγαρώνει τη ζωή και ΣΕΒΕΤΑΙ τη μνήμη.
BIG MAMA τα ερωτήματά μου εχουν να κάνουν με την θέα του ανθρωπου στην εν ζωή ατομική του ελευθερία Να ζει και να ξανα ζει αυτο που ενιωσε και του χάρισε η ζωή .

Ανώνυμος είπε...

Ευλογημένη η γυναίκα που θα της τύχενε ένας τέτοιος έρωτας. Που θα της τύχενε να ανέβη τόσο ψηλά.
Ευλογημένη η ανθρωπότητα , αν θα είχε τέτοιους άντρες...
Συγκλονιστικό το κείμενο.
Όλγα

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός.
Για μένα ώς ποιητής, αυτη ήταν η κορύφωση ενός μεγάλου έρωτα δυο ανθρώπων που ωρίμασαν στο χρόνο, που φθάρηκαν από αυτόν και ο ένας έφτασε στο τέλος του με τον έρωτα να είναι παρ' όλα αυτά στην ακμή του. Η γυναίκα μπορεί να κάνει μετά ό,τι θέλει, δεν την δεσμεύει κανείς, αν της το επιτρέπουν τα χρόνια της βέβαια, και αν αυτό είναι το ζητούμενο, μετά από ένα έρωτα που θα τον ζήλευε κι ο Θεός...

Ανώνυμος είπε...

κ. Δαρσινέ
Ούτε όλες οι σχέσεις του κόσμου δεν έχουν αξία μπροστά σε ένα τέτοιο έρωτα, αν μπορεί να υπάρξει.
Δεν μπορούμε να έχουμε μπροστά μας τη μεγαλύτερη κορυφή των ανθρώπινων αισθημάτων και να σκεπτόμαστε μήπως δεσμευτούμε από το ύψιστο και χάσουμε τα χαμηλά.
Όλγα

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Αγαπημένοι φίλοι, κ. Σπύρο, Φαίδωνα, Όλγα που με χαρά σε καλωσορίζω στο Καφενείο, εγώ δεν έχω άλλο να πω, τα έχει πει όλα πριν από μένα η ποίηση και οι ποιητές.
«Κραταιά ως θάνατος η αγάπη…» Ισχυρή όσο ο θάνατος είναι η αγάπη.

Μιας όμως και θυμήθηκα τους υπέροχους στίχους του Άσματος Ασμάτων αλλά και τόσους άλλους από τη Σαπφώ ως Το Όνομα και το Φιλί του οικοδεσπότη μας για το οποίο τώρα μιλάμε…

Σας χαρίζω ένα υπέροχο ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη μελοποιημένο από τον Μάνο…

Ποιος είν’ τρελός από έρωτα;

http://www.youtube.com/watch?v=F6AUQrgelPk


ΥΓ… Γιατί και ισχυρότερος από την λογική είναι ο έρωτας. Ευτυχώς.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός/ Big Mama
Βέβαια μιλάμε υποθετικά όπως υποθετικά είναι κατα ερωτήματα του Σπύρου και οι μη απαντήσεις της Big Mama για τις οποίες ερωτάται.
Θα πω λοιπόν, ότι στον έρωτα τον οποίο αναφέρομαιως ποιητής, επιλέγω κατά τη γνώμη μου τη πιο κορυφαία στιγμή που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος στη ζωή του. Να δικαιώσει τον έρωτα αντίκρυ στο θάνατο. Αν λοιπόν περάσουμε στα ...δικαιώματα της γυναίκας και στην ελευθερία της, Ο θάνατος του ανθρώπου που την ερωτεύτηκε δεν την εμποδίζει διόλου να κάνει τη ζωή της. Αν , μάλιστα καταφέρει να ξαναβρεί στη ζωή της έναν άνδρα σαν κι αυτόν που αναφέρει το κείμενο που να της τα δώσει όλα, θα είναι διπλή και μοναδική περίπτωση, η ευτυχία που θα έχει νιώσει στη ζωή της. Για τις περιπτώσεις "ελευθερίας" σχέσεων "ανακούφισης" δεν είναι δυνατόν ν' ασχοληθεί ο ποιητής, μάλλον κωμωδιογράφος ή επιθεωρησιογράφος θα χρειαζόταν για να διασκεδάσει το κοινό. Κλείνοντας, δεν τίθεται θέμα εδώ Σπύρο μου ούτε δικαιωμάτων της γυναίκας, ούτε δεσποτικότητας του άντρα. Το μόνο που τίθεται είναι ότι μια γυναίκα αγαπιέται ως Θεά, με έναν έρωτα που δεν τον αντέχει ούτε ο θάνατος. Και όποιος μπορεί το βλέπει.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ανώνυμος/Όλγα

Σε καλωσορίζω αγαπητή φίλη στο "Καφενείο" και θα ήθελα να σου πω ότι κανονικά μετά τα δικά σου σχόλια , τα δικά μου περίττευαν...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Αγαπητέ Φαίδωνα, εγώ αρνήθηκα να μπω σε υποθέσεις και για τούτο τον λόγο δεν ήταν υποθετικές οι απαντήσεις μου, αλλά κάθετες. Απάντησα με το ίδιο μέσο, την ποίηση, σεβόμενη το κείμενο, ακριβώς γιατί απέναντι σε ένα ποίημα όπου καλούμαστε να μεταλάβουμε την κορυφαία στιγμή του έρωτα, εμείς ως αναγνώστες ούτε το ποίημα – κατά την άποψή μου – πρέπει να αναλύουμε τόσο, ούτε να το εξαντλούμε λέξη λέξη ώστε να «κατορθώσουμε» να το φέρουμε στα μέτρα της καθημερινότητας μας. Υπάρχουν και οι αισθήσεις μας οι οποίες, ακόμη κι αν δεν γνωρίζουν, δια του ποιητή και του ποιήματος μετέχουν στην ιερουργία και στο μέγα μυστήριο του έρωτα. Λυπάμαι που δεν έγινε κατανοητό και θεώρησες ότι χρειάζεται να μου το αλέσεις για να καταλάβω συμπεριλαμβάνοντάς με στην απάντηση που έδωσες στον κ. Σπύρο.

Όσο για σας κ. Σπύρο και τα ερωτήματά σας, στο δεύτερό μου σχόλιο ισχυρίστηκα ότι η γυναίκα που ζει έναν τέτοιο έρωτα, πεθαίνει με τον θάνατο του συντρόφου της, και το ίδιο θα συνέβαινε αν στη θέση της ήταν ο άνδρας, και αυτό αγαπητέ μου είναι ελεύθερη επιλογή. Στο ζευγάρι δεν υπάρχει άτομο υπάρχει «ένα» και μόνον «ένα».
Κυρίως στο ζευγάρι του ποιήματος όπου ο έρωτας είναι στην πιο ακμαία του στιγμή, την αιώνια. Το να προσπαθείτε μέσα από τις ερωτήσεις σας σ’ εμένα να υποβιβάσετε το κείμενο από ποίημα σε έναν απλό καθημερινό όμορφο στοχασμό, αν μη τι άλλο σας αδικεί, διότι αυτό καθεαυτό το ποίημα δεν μπορεί να αδικηθεί από κανέναν μας.

Κραταιά λοιπόν ως θάνατος η αγάπη… και όποιος διαφωνεί ας τα βάλει με την ίδια την ποίηση που φύλαξε χιλιάδες χρόνια την μέγιστη αλήθεια αυτών των στίχων.

Καληνύχτα σας.

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Αρχικά διέτρεχα το κείμενο βαδίζοντας γρήγορα σε γνωστά μονοπάτια.
Απρόσμενα σταμάτησε ο χρόνος και ένοιωσα το φτερούγισμα αυτό της πεταλούδας- ανάσας..
Αυτή η τελευταία ανάσα- ψυχή έμεινε μέσα μου πλέον σαν μια διάφανη πεταλούδα που θα με κάνει να μη ξεχάσω ποτέ αυτό που ένοιωσα την ανύποπτη στιγμή που πετάρισε ενώνοντας τους Κόσμους.
Στιγμή Αιωνιότητας.
Είναι το Κορυφαίο Σημείο του κειμένου.
Είναι και ο Πυρήνας και η Κοσμογονία, σ αυτή τη Στιγμή που κάνει το κείμενο Μεγαλειώδες.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Χθες βράδυ γύρισα από μιά πενθήμερη εκδρομή μου στην "ΛΙΜΝΗ ΤΟΥ ΠΛΑΣΤΗΡΑ"
Μεγάλο έργο, από μεγάλο οραματιστή !
Πανέμορφα τα διάσπαρτα χωριά μέσα στα απέραντα δαση των Αγραφων και την νανουριστικη μουρμουρα των ελατινων κορυφών τους!!!

Διάβασα τα σχόλια και είδα ότι παραξηγήθηκε από την BIG MAMA η άποψή μου ,ή μάλλον τα αναρωτήματά μου.Προς Θεου , δεν ήθελα να αναλύσω και πιό πολύ να αμφισβητήσω την υπέροχη,Θεϊκη μεγαλειώτητα του Ερωτα ,ούτε το θαυμάσιο κείμενο: σαν σύλληψη ,ποιηση και θεματολογία- στην σπανιότητά του .
Αν βγήκε ετσι σε σας θα αρχισω να αναρωτιέμαι[τωρα] ότι μπορεί να έχω πιο πολύ ανεπτυγμένη μεσα μου την στεγνή αντιλογία από την ποιητική αισθηση ,γιατί,πράγματι, αν είχα τετοια θα με απορροφούσε ολόκληρο και δεν θα περναγε από το μυαλό μου οτι,ισως, σε τετοιες σημαδιακές μεγαλοδυναμες στηγματικες στιγμές θυσιαζεται,ακουσια, η υπόλοιπη ζωή [η Ουρανίας ]στη μνήμη .
Γιατι τυχαινει να πιστεύω ότι τους μεγάλους ερωτες τους ζουν οι απλοϊκοι ανθρωποι που μπορουν να αγαπουν ανευ όρων και πέρα από τη ζωή [Οι ποιητές νιώθουν τους ερωτες πιο πολύ παρα τους ζουν,γιατί ειναι "καταδικασμένοι" να ερωτεύονται κάθε ώρα και κάθε στιγμή ]
Κι αν πουμε ότι η ποίηση επιστρατεύεται για να κάνει ελκυστικό το μήνυμα,εδω το μήνυμα ειναι ότι η Ουρανία αγιάστηκε στη ζωή και σημαδεύτηκε από το θάνατο .Τυχαίνει να πιστεύω ,ακόμη,οτι η ελευθερια των συναισθηματων ειναι πιό πάνω από τον έρωτα.Ο οποίος ειναι εκει ,πηγή γιά τη ζωή Απελευθερωμενος από το θάνατο .

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Ρεγγίνα καλώς ήρθες (ή ξαναήρθες). Χαίρομαι που άλλη μια γυναίκα είναι εδώ στο Καφενείο και απολαμβάνουμε μαζί όχι μόνο αυτό το μεγαλειώδες – όπως είπες – κείμενο αλλά και την κουβέντα, τις ανταλλαγές απόψεων και φυσικά τις υπόλοιπες αναρτήσεις. Το χάρηκα το σχόλιό σου. Όχι μόνο γιατί συμφωνώ αλλά γιατί μιλάς ευθέως για την ανάρτηση χωρίς τις γνωστές περιστροφές των σχολιαστών στα ιστολόγια. Με κέρδισες. Θα μου επιτρέψεις να σε επισκεφθώ και στο δικό σου χώρο ελπίζω;

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
κ. Σπύρο, δεν παρεξήγησα το αναρώτημά σας. Το κατάλαβα πολύ καλά. Κι αν ήταν ένα και όχι επαναλαμβανόμενα δεν θα είχα αντίρρηση και να απαντήσω. Μου δώσατε πράγματι την απόλυτη αίσθηση της στεγνής αντιλογίας ή της αντιλογίας για να γίνεται κουβέντα, πράγμα που και την ποίηση υποτιμά και εμάς όλους.
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί δεν απευθύνατε τα ερωτήματα σας στον Φαίδωνα, τον δημιουργό του ποιήματος, που έχουμε την σπάνια τύχη να είναι οικοδεσπότης και συνομιλητής μας στο Καφενείο; Ούτε απών είναι ούτε ακατάδεκτος…

Χαίρομαι που περάσατε καλά στην Λίμνη Πλαστήρα. Μοναδικής ομορφιάς τόπος, όπως το λέτε.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Αγαπητη μου BIG MAMA ο Φαίδωνας ανάρτησε ενα υπέροχπ κείμενο γιά να το απολάυσουμε πρώτα και να το κουβεντιάσουμε μετά με τις απόψεις μας.Ο λόγος που αποτάνθηκα σε σας ειναι γιατι και στο παρελθόν εχουμε κάνει ωραιους διαλόγους .
Κι αν υποτεθει ότι στην προκείμενη περιπτωση η αποψή μου ηταν δευτερεούσης σημασίας δεν υποτιμά ούτε και μένα .Και δεν με υποτιμά
διοτι δεν εξεφρασα μιά ....'οποιαδηποτε αποψη για να ανασκαλεύσω τον διαλογο [αν κα αυτο δεν ειναι κακό]Την ειπα γιατί εγώ ποτε δεν δίνουμαι ολοκληρωτικά στο απόλυτο,εστω και όταν αυτό είναι ηδανικό,γιατι πιστεύω ότι,στον ερωτα, καταχτιέται μόνο από δυο ανθρώπους απομεμονωμένος .Για μενα μετρά η καθημερινή ζύμωση με το ολον , με όλες τις συνέπειές της,και οι λιγες ή πολλές σταλαγματιές της ευτυχίας τους.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ρεγγίνα
Καλώς όρισες Ρεγγίνα.
Χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο καθώς και τη διάσταση του βάθους που του έδωσες προσλαμβάνοντας το νόημά του με τόση ευαισθησία.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός
Σπύρο μου το πιο εύκολο ακόμα και από τη διατύπωση ερωτημάτων σε μένα στην Big Mama ή σε άλλον,είναι να καταθέσεις κατ' ευθείαν τις απόψεις σου όποιες κι αν είναι αυτές και να γίνουν σεβαστές. Και αν προκύψει ανάγκη να συζητηθούν. Η μέθοδος που διάλεξες για τη συζήτηση, είναι πολύ ζιγκ-ζαγκ.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Αγαπητέ μου Φαίδωνα, ο τρόπος που επιλέγει κανείς για να επικοινωνησει με κάποιον που βρισκονται μαζί για πολλά χρόνια στο ιδιο ΜΛΟΓΚ δεν ειναι μεμτή αν δεν εχει μεσα του προσβολή .
Δεν ηταν "ζινκ ζανκ "οι απόψεις μου,ηταν πεντακάθαρες και κατ ευθείαν στην ουσία της ανάρτησης.
Και όπως καλά γνωρίζω : εσυ χαιρεσαι οταν οι σχολιαστές των αναρτήσεών σου ανοίγουν διάλογο μέταξύ τους.
Το ο,τι διαφοροποιήθηκα λίγο στην παρουσα ανάρτηση,δεν νομίζω ό,τι επρεπε να σου ζητήσω την άδεια για αυτήν και σε ποιόν θα την εκφράσω. Αρκει,όπως προείπα,να μην προσβάλω κανέναν.
Μετά από τόσα χρόνια επικοινωνίας μας έπρεπε να γνωριζεις οτι ο ΔΑΡΣΙΝΌΣ δεν παει ζικ ζακ,απλά διαφοροποιήται,καμιά φορά,στα επι μέρους της αναρτησης ,γι αυτο είμαστε εδω ,οχι για να υπακουουμε αλλα για να ακουγομαστε΄κοσμια και επιχειρηματικά.
Ξερω οτι δεν θα λείψω απο το ΚΑΦΕΝΕΙΟ,μετα απο την απόφασή μου να διακοψω την επικοινωνία μου μαζί σας.
Ευχομαι καλή συνέχεια

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός
Σπύρο μου ουδείς ζητάει την άδεια από κανέναν για να πει ό,τι θέλει σ' αυτό το χώρο. Προσωπικά σου είπα όπως θα έλεγα στο φίλο μου, ότι θα ήταν προτιμότερο και πιο παραγωγικό στο διάλογο που αγαπάμε όλοι μας, να κατέθετες απ' ευθείας τις απόψεις σου, και ό,τι εσύ πιστεύεις, για να συζητηθεί, αντί αυτό να γίνεται μέσω τρίτων. Η ακραία και αδικαιολόγητη κατά την άποψή μου ευθιξία σου, δείχνει ότι δεν μπορείς να αντέξεις τον ανοιχτό διάλογο και ίσως γι αυτό δεν αισθάνεσαι άνετα. Ως εκ τούτου, η απόφασή σου να αποχωρήσεις από το ιστολόγιο είναι απόλυτα σεβαστή.

Ταβλαδωράκη Ελευθερία είπε...

Φαίδωνα,η ψυχή μου έχει φουσκώσει από συγκίνηση, όπως φουσκώνουν τα μαγουλάκια ενός μωρού ,καθώς αυτό προσπαθεί να σφυρίξει, ενώ συγχρόνως τρέχουν τα σαλάκια του.Ο λόγος είναι αυτός ο μακροχρόνιος αμοιβαίος έρωτας που σφραγίζεται........, αυτός ο έρωτας της έμπνευσής σου.Με εκφράζει απόλυτα η αποτύπωση με λόγια της συγκλονιστικής δόνησης που ένιωσε από το κείμενό σου η Big Mama. Ένιωσα κι εγώ τον ίδιο εσωτερικό λυγμό. Ο αναγνώστης δεν μπορεί να είναι αποστασιοποιημένος, όπως γράφει ο Wind of Chan
Εντυπωσιάστηκα και από την ειλικρινή διατύπωση προσωπικών του Κου Σπύρου Δαρσινού.Με ενδιαφέρον διάβασα όλα τα σχόλια,έστω και αν κάποια προήλθαν από διαφωνία. Σε ευχαριστώ ακόμη μια φορά, Φαίδωνα ,για τον ποιητικό σου λόγο στον οποίο η κάθε λέξη προκαλεί τόσες δονήσεις, και κυρίως που ταυτίστηκα( ευσεβείς πόθοι) με αυτή τη γυναίκα που αγαπήθηκε,όπως το εκφράζεις.

Βελησσαρίου Χρυσούλα είπε...

Το αυτεξούσιο του θανάτου...είπε Ουρανία ή Ουράνια; :) Ίσως να είπε και τα δυο. Ο έρωτας είναι μια θεία παρένθεση στη μοναξιά μας.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ελευθερία Ταβλαδωράκη

Είναι πολύ όμορφο που βρήκες τόσα ενδιαφέροντα πράγματα στο ποίημα και στις απόψεις που εκφράστηκαν μέσα αό τα σχόλια. Αλλά και μεγάλη ικανοποίηση για το ιστολόγιο να εκφράζεις αυτή την πληρότητα καινα γίνεται η επίσκεψή σου, λόγος για να ξανάρθεις στο "Καφενείο". Χαίρομαι που δεν απογοητεύω τους καινούριους φίλους του ιστολογίου σαν και σένα Ελευθερία.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Χρύσα Βελησσαρίου

Ναι Χρύσα: "Ο έρωτας είναι μια θεία παρένθεση στη μοναξιά του ανθρώπου, είτε δημιουργεί τον επίγειο παράδεισο είτε την επίγεια κόλαση.. Οι πόρτες είναι δίπλα-δίπλα...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος