Δευτέρα, Ιουνίου 06, 2011

ΣΚΟΝΤΑΦΤΟΝΤΑΣ Σ’ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥΣ


Μια φορά κι έναν καιρό, αφού αρέσουν σε όλους μας τα παραμύθια που αντανακλούν την όποια αλήθεια τους στη ζωή, ήταν ένας ώριμος άντρας που παντρεύτηκε μια ώριμη κι όμορφη γυναίκα, στην πιο όμορφη ακόμα, πόλη τους.

Την παντρεύτηκε στα γρήγορα χωρίς να εξετάσει και πολλά -πολλά, επειδή του άρεσε πολύ σαν γυναίκα, και πλανεύτηκε από τα γλυκά της μάτια, χωρίς να την έχει γνωρίσει πρωτύτερα, αλλά με τη βεβαιότητα ότι η εξωτερική ομορφιά της αντανακλούσε και την εσωτερική.

Ο πρώτος καιρός κύλησε γλυκά, μέσα στα μέλια και τις τρυφερότητες του Υμέναιου με γέλια και χαρές και γλέντια. Όταν ήρθε η ώρα της συνεννόησης και της επικοινωνίας του ζευγαριού, της βαθύτερης γνωριμίας τους, των σχέσεών τους που μόλις άρχιζαν μέσα στο γάμο, των συζητήσεών τους και των αποφάσεων για τα σχέδιά τους στο τώρα και στο μέλλον, αλλά και στις απλές κουβέντες τους κάτω απ’ την κληματαριά με το καφέ και τα κουλουράκια, ο άντρας άρχισε να αισθάνεται παράξενα και να καταλαβαίνει κάποια πράγματα , που πριν δεν είχε ούτε υπολογίσει αλλά ούτε και φανταστεί.

Είχε την εντύπωση πως η γυναίκα του, δεν είχε ανοιχτή την καρδιά της για να φανερώνει τις προθέσεις και τη σκέψη της, αλλά περίμενε εκείνον που ήταν ανοιχτός και ανοχύρωτος να πει όσα ήθελε, να τα επεξεργαστεί και να τα αξιοποιήσει κατά τη δική της θέληση, χωρίς ποτέ να δεσμευτεί για την άποψη τη δική της. Σιγά-σιγά αποκάλυπτε ο άντρας, που απλά και άμεσα μιλούσε για όλα, πως η γυναίκα του είχε μια τακτική καπατσοσύνης εμπόρου, που ήθελε όλα να τα εκμεταλλεύεται να τα «τακτοποιεί» και να επιβάλλει το δικό της.

Όταν έκανε λάθη και τα γεγονότα την στρίμωχναν μέσα από τη συζήτηση με τον άντρα της να τα παραδεχθεί, εκείνη όχι μόνο απέφευγε να δει και να παραδεχθεί τα λάθη της για να απαλυνθεί η οικογενειακή ατμόσφαιρα, αλλά έβρισκε κάτι ανώδυνο γι αυτήν μέσα από τη συζήτηση, για να στρέψει αλλού την κουβέντα και έτσι να αποφύγει να σταθεί μπροστά στα λάθη της. Ο άντρας, τής έλεγε συχνά, πώς όποιος παραδέχεται τα λάθη του και μαθαίνει απ’ αυτά, στέκεται πιο ψηλά σαν άνθρωπος. Εκείνη όμως, όρθωνε ένα τείχος για να κρύψει τον μέσα εαυτό της και παράλληλα ήθελε να τα έχει όλα ανοιχτά και ξεκάθαρα από τον άντρα της, για να τα διαχειρίζεται αυξάνοντας την εξουσία της, που ήταν περιττή με τέτοιον άντρα. Στις επίμονες συζητήσεις τους για ένα θέμα, όπου ο ένας προσπαθούσε να δείξει την αλήθεια του στον άλλον, εκείνη, όταν δεν είχε πιθανότητες να επιβάλλει το δικό της, άλλαζε τακτική. Έκανε προκλητικά το άσπρο μαύρο και είχε αστείρευτες αντοχές να ανακυκλώνει άσχετα με το θέμα πράγματα, να συζητάει μέχρι το πρωί, ποντάροντας στην κόπωση του άντρα. Ο άντρας απογοητευμένος πια, αναρωτιόταν γιατί ήταν απαραίτητα όλα αυτά, αφού η συνεννόηση μπορούσε να είναι απλή και άμεση. Γιατί γίνονταν όλα τόσο δύσκολα, αφού η ευκολία της επικοινωνίας και της συνύπαρξής τους ήταν μπροστά τους. Ήλπιζε όμως ότι ο χρόνος κάτι θα καλυτέρευε. Κάτι θα απάλυνε για να κάνει πιο υποφερτή τη ζωή τους.

Όμως, στο διάβα του χρόνου, ο άντρας έπρεπε να μάθει να δέχεται το ψέμα για αλήθεια και την αλήθεια για ψέμα. Να δέχεται ό,τι ήθελε η γυναίκα του να επιβάλλει, ακόμα και το πιο παράλογο. Σκέφτονταν: Ακόμα κι αν είχε από την πρότερη ζωή της λόγους, να συμπεριφέρεται έτσι, τώρα δεν έχει πια αφού εγώ είμαι ανοιχτός άνθρωπος και διόλου ανταγωνιστικός. Η ανάγκη του να βρίσκει η κουβέντα τους διέξοδο και συμπέρασμα λογικό, χωρίς όμως να γίνεται πραγματικότητα κάτι τέτοιο, τον είχε ρίξει σε βαθιά θλίψη.

Η αφορμή, της αρχής του τέλους της οικογενειακής τους ζωής, αφού οι αιτίες είχαν πια συσσωρευτεί, ήταν το παρακάτω περιστατικό:

Ένα πρωινό της είπε: Πάω ν΄αγοράσω δυο καινούρια δρεπάνια να θερίσω τα στάχια, γιατί τα παλιά χάλασαν. Μα τα στάχια με το ψαλίδι τα θερίζουν, του είπε η γυναίκα. Ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι του. Ταράχτηκε μα έδωσε τόπο στην οργή και κίνησε για την αγορά. Το βράδυ της είπε πάλι: Πήρα τα δρεπάνια για να θερίσω. Έκανες πολύ άσχημα του είπε εκείνη. Σου είπα ότι με το ψαλίδι θερίζουν και ψαλίδι έχουμε. Ο άντρας έξαλλος, την άρπαξε και την κλείδωσε στην αποθήκη με το σανό. Την άλλη μέρα το πρωί της άνοιξε και την ρώτησε: Με τι θερίζουμε τα στάχια; Με το ψαλίδι, απάντησε εκείνη. Τα μάτια του θόλωσαν αλλά δεν απάντησε. Το μεσημέρι, την έβαλε πάνω στο άλογο και την πήγε στη θάλασσα. Την έριξε μέσα και ήταν έτοιμος να βουτήξει και κείνος να τη βγάλει αν του έδειχνε πως άλλαξε γνώμη. Η γυναίκα όμως που δεν ήξερε να κολυμπά, ενώ βυθιζόταν και πνιγόταν, πρόλαβε να βγάλει το χέρι πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και ανοιγοκλείνοντας τα δυο δάχτυλα, του έδειξε ότι θερίζουν με το ψαλίδι….

Φ.Θ.

10 σχόλια:

Agni Karadimou είπε...

"Μήπως, τελικά, κι αυτή προσπαθούσε να κρατήσει ένα χώρο δικό της? Μήπως ο ανοιχτός χώρος του άντρα -που ήταν σαν αλάνα-την έπνιξε τόσο που έλεγε τη δική της αλήθεια με δικά του ψέματα? Μήπως κι αυτός ξέχασε στην πορεία πόσο του άρεσαν τα μάτια της?"

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Πολύ φιλότιμη η δημηγορία σου Αγνή, υπερ της γυναίκας και εκτιμητέα, δεν μπορώ να πω....
Αλλά στο παραμύθι δεν υπάρχουν μήπως. Μόνο γεγονότα. Τα μήπως αποτελούν βέβαια ένα πεδίο ανάλυσης του δικού σου επιστημονικού χώρου, όπου φιλοχωρούν και ερωτήματα του τύπου: Ποιοι ήταν οι βαθύτεροι λόγοι που τον έκαναν δολοφόνο;

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Αχ… πόσες φορές η ζωή σκοντάφτει σε τέτοια παραμύθια για μεγάλους;

«Η κουβέντα», έλεγε η γιαγιά μου, «σαν πέσει κάτω δεν σκοτώνεται. Να αφήνετε και καμιά κουβέντα να πέσει κάτω». Έλεγε ακόμη πως «το γινάτι βγάζει μάτι»... κι άλλα πολλά και σοφά έλεγε.

Πολύ αληθινό το παραμύθι σου Φαίδωνα και μιας και τα παραμύθια δεν απολογούνται διότι παρουσιάζουν όψεις της αλήθειας, θα σου πω ότι ξέρω πολλές γυναίκες που μπροστά στο γινάτι τους δεν υπολογίζουν ούτε τη ζωή τους.

Ψαλίδι θα απαντούν μέχρι να τον σκάσουν τον άλλον… γιατί αγαπητέ μου το παραμύθι αυτό στη ζωή νομίζω έχει και συνέχεια.

Ο άντρας θα πέσει στη θάλασσα να τη σώσει… παρόλα αυτά κι εκείνη, μισοπνιγμένη, θα συνεχίσει να ανοιγοκλείνει τα δάχτυλα σε «ψαλίδι».

Konstantinos Floridis είπε...

Ναστρεντίν Χότζας ή Φαίδων Θεοφίλου;
Το ηθικό δίδαγμα; Η πραγματικότητα είναι πιο ξεροκέφαλη από τους ανθρώπους;
Οι φεμινίστριες φίλες Φαίδων πως την είδαν την ανάρτηση;
Και για να τελειώνω... βρε λες να κάνει και το ψαλίδι τη δουλειά;

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Big Mama

Mama, εκείνο που μου αρέσει σε σένα είναι πως σχολιάζεις ό,τι αφορά στη γυναίκα, χωρίς ενοχές. Χωρίς να αισθάνεσαι την ανάγκη να υποστηρίξεις το φύλο σου """"που πλήττεται""" από ένα κείμενο...
Και όπως είπες τα παραμυθια δεν απολογούνται...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Konstantinos Floridis

Ε, ανάμεσα στο βιβλίο που γράφω, για ξεκούραση, για διάλειμμα, γράφω και κανα τέτοιο κειμενακι.
Το δίδαγμα είναι πως οι άνθρωποι δημιουργούν τις πραγματικότητες. Όσο για τις φεμινίστριες Κωνσταντίνε μου, δεν ξέρω ακόμα αλλά η πρώτη φίλη μας το προσήγγισε με κάποια ψυχαναλυτικά, μήπως και μήπως, ο άντρας έκανε τούτο και κείνο και ξέχασε τό άλλο και έτσι οχυρώθηκε η γυναίκα;; Πάντως η προσέγγισή της ξέχασε να το δει ΚΑΙ με χιούμορ...
Όσο για το ψαλίδι Κωνσταντίνε και αυτό κάνει τη δουλειά, αλλά όχι την κυριολεκτική. Την μεταφορική...

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω φιλε Φαίδων γιατί αυτό το Παραμύθι σου για Μεγάλους μου άφησε μια πικρή γεύση.
Είναι άραγε πού αρχίζει και το δικό μας θέρος και θα θερίσουμε κι εμείς με το… ΨΑΛΙΔΙ;
Ή πού σαν την όμορφη και χαριτωμένη γυναίκα τού αγρότη σου, γύρω μας υπάρχουν τέτοιοι πολλοί που κάνουν το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο;
Μακάρι να μπορούσαμε κι εμείς να τους ρίξουμε στη θάλασσα για να δούμε τι θα φώναζαν. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον.

Πάντως φίλε μου εγώ με το βιβλίο μου τελείωσα.
Από χτες οι ‘’Ομόκεντροι Κύκλοι’’ βρίσκονται στα βιβλιοπωλεία.

Σεραφείμ

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Aνώνυμος/ Σεραφείμ

Εκτός από τον συγκεκριμένο τύπο της γυναίκας για τον οποίο γράφτηκε το κείμενο, ορθώτατα προεκτείνεις το νόημά του στο τώρα της "επικοινωνίας" των ανθρώπων που αλλού βλέπουν και άλλα λένε.
Όσο για το βιβλίο σου που τελείωσες, εύχομαι από καρδιάς καλοτάξιδο.Θα το απολαύσω με την πρώτη ευκαιρία και ελπίζω ότι και οι δεκάδες φίλοι που μας διαβάζουν, ανεξάρτητα από το αν κάνουν σχόλια οι όχι, θα το επιλέξουν για τις ήρεμες μέρες του καλοκαιριού.

Un par de neuronas... είπε...

Αααα, θα έχουμε και καινούριο βιβλίο;

Το παραμύθι λέει μεγάλες αληθειες αλλά ΄μ'αρεσουν τα σχόλια γιατί με κάνουν να καταλαβαίνω καλύτερα το νόιμα του κείμενου.

Φιλιά πολλά, πολλά... βρέχει.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Veronica

Ναι καλή μου φίλη. Θα έχουμε καινούριο βιβλίο. Γράφεται τώρα.
Τα σχόλια ασφαλώς και βοηθούν όλους μας και όχι μόνο εσένα, να κατανοήσουμε το νόημα του αναρτημένου κείμένου.
Ώστε βρέχει στην Ισπανία; Ρδώ ψηνόμαστε όχι μόνο από τη ζέστη αλλά και από τα αμέτρητα προβλήματα της χώρας μας.
Έχεις την αγάπη, την εκτίμηση και τη φιλία μου.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος