ΕΝΑ REQUIEM ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ
Άκουσα χτες για πολλοστή φορά το Requiem του Μότσαρτ.
Δε χορταίνω σε κάποια σημεία του έργου, το πάθος αυτό, που μοιάζει να ακυρώνει τη διαδικασία του θανάτου. Απίστευτο για Requiem..αλλά ίσως αναμενόμενο για την ιδιοσυγκρασία του Μότσαρτ. Δεν γνωρίζω τους στίχους από το έργο. Είναι όμως ενδιαφέρον να σας πω τις εικόνες και το σκηνικό που δημιουργήθηκαν μέσα μου ή μπροστά μου αν θέλετε, ακούγοντας τις εξάρσεις, την ενεργοποιό θλίψη, το διάλογο των πνευστών, των εγχόρδων και των κρουστών. Τους τόνους της γυναικείας χορωδίας απέναντι στην ανδρική και τις εναλλαγές τους. Τα μουσικά κύματα που αναρρίπιζαν τα φύλλα της καρδιάς. Τα μέρη εκείνα της μουσικής που μετουσιώνονταν σε θυμίαμα για τον ουρανό και τα άλλα τα ατίθασα που μέσα τους πάλευε η αποδοχή με την άρνηση…
Είδα λοιπόν μπροστά μου τον Άνθρωπο χαμογελαστό να στέκει με το κορμί σε περήφανη στάση, κάτω από ένα ολόφωτο ουρανό. Έκανε μια αναδρομή της ζωής του σαν αστραπή, κοιτάζοντας το Θάνατο κατάματα. Ο Θάνατος, γεμάτος σεβασμό για το μουσικό έργο που άκουγε, είπε στον Άνθρωπο, σε μια σιωπή μεταξύ χορωδίας και εγχόρδων: «Έχεις μια επιθυμία ακόμα;» «Ναι!» Απάντησε ο Άνθρωπος:
«Να γείρω λίγο το κεφάλι στα γυμνά στήθη της ΓΥΝΑΙΚΑΣ και να κλάψω. Να κλάψω λυτρωτικά. Όχι για σένα, είπε δείχνοντας το Θάνατο, αλλά που ΕΖΗΣΑ. Που ΕΖΗΣΑ! Καταλαβαίνεις;
Έλα…Δεν θα σε πάρω εγώ. Θα έρθεις μόνος σου, πίσω μου, με το δικό σου βήμα, χωρίς βία, κουβαλώντας την ερωτική έπαρση της ζωής σου.
Ο Άνθρωπος ξεκίνησε με βήμα σταθερό.
Έμενε να μάθει, αν θα συναντούσε έναν άλλο κόσμο ή θα γινόταν χημικό στοιχείο στη φύση.
Η μουσική έκλεισε με ένα απαλό αλληλούια της χορωδίας των γυναικών.
7 σχόλια:
Αγαπητέ μου Φαίδωνα ,ο γλυκήτατος ήχος του Μοτσαρτ διανθισμενος με τα λογια σου και περασμενος μεσα από τις χορδές της καρποφόρας σιωπής σου δεν ειναι να το σχολιάζες.Σωπαινεις και τα απολαμβάνεις κι αν μπορείς το κάνεις ευμενή προμαχώνα της ανοχύρωτης υπαρξής σου από τις εισβολές των τόσων άλλων αναρμονων παρεμβολών της ζωής μας
Στέκουμε ευλαβικά Φαίδωνα κι αφουγκραζόμαστε τους τριγμούς της ψυχής και του νου σου που γίνονται Λόγος. Πόσο μαγική είναι αλήθεια η στιγμή που ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα "στα χέρια" του ποιητή μεταβάλλεται σε απόσταγμα της δικής του τέχνης…
Θαυμάσιο κείμενο που ακροπατά πάνω στο συναίσθημα και την αίσθηση που γεννά η μεγάλη αγαπημένη, η μουσική μα και η παντοτινή ερωμένη, η ζωή.
@Σπύρος Δαρσινός
Ναι η σιωπή σ' αυτή την περίπτωση Σπύρο μου είναι η μεγάλη ευκαιρία για ν' ακούσεις και να νιώσεις όσα διαφορετικά δεν μπορείς. Μέσα από το άκουσμα της μουσικής και αυτη τη σιωπή, γράφτηκε το κείμενο.
@Big Mama
Χαίρομαι που σου άρεσε Big Mama και σ' ευχαριστώ για τις επισημάνσεις σου. Πράγματι: "Η παντοτινή ερωμένη ΖΩΗ και η ΤΕΧΝΗ είναι ΟΛΑ.
Aχ βρε Φαιδωνα ποσο καταλαβαινομαστε.
ΤΟ ΡΕΚΒΙΕΜ ΤΟΥ ΜΟΤΣΑΡΤ,ειναι ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ μουσικο εργο ανα τους αιωνες,ειναι ενα Ρεκβιεμ,υποτιθεται θανατου,αλλα ολο το μουσικο μεγαλειο ειναι σαν να λεει -Δεν σε φοβαμαι Θανατε-,ειναι καταπληκτικο.Ειδικα το τριτο κομματι μετα το δευτερο το ΚYRIE.αυτο το τριτο κομματι ειναι μια ΕΠΙΚΗ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.
Πολλοι επιχειρησαν να γραψουν ΡΕΚΒΙΕΜ,Αλλα ο Μοτσαρτ το ΕΓΡΑΨΕ,γιατι ΤΟ ΕΝΟΙΩΣΕ,ΚΑΙ ΤΟ ΕΖΗΣΕ...Και περασε στους αιωνες!!!
Φαιδωνα εισαι Απιθανη Ψυχαρα και εχεις μεγαλη ανθρωπινη ευαισθησια.
το δικο σου κειμενο ηταν πιο ισχυρο απο την μουσικη του Μοτζαρτ.Κι αν ακουω τωρα κατι εντονοτερα ειναι εκεινο το κλαμα που περιεγραψες με τετοιο τροπο! Φαιδωνα η συγκινηση παραμενει κι ας εκλεισε η Αυλαια. Με τιμη ΙΑς
@κόκκινη κορδέλα
Σ' ευχαριστώ καλή μου φίλη. Χαίρομαι που μετείχες τόσο βαθιά στο κείμενο.
Πάντως, η δεξαμενή της έμπνευσης ήταν ο Μεγάλος Μότσαρτ. Χωρίς αυτόν το κείμενο δεν θα είχε γραφεί.
Δημοσίευση σχολίου