Παρασκευή, Απριλίου 08, 2011

Π Ρ Ε Λ Ο Υ Δ Ι Ο


Πώς άνθισε ο πόνος

μέσα στην ομορφιά

που άλλο δεν αντέχεις;


Η ομορφιά,

είναι νόημα

και άσκηση

ο πόνος.



Φαίδωνα Θεοφίλου: Από τον "Κύκλο της κοντινής ξαδέρφης"


Ο πρώτος πίνακας είναι του Γιώργου Λολοσίδη
Ο δεύτερος της Montserrat Gudiol


28 σχόλια:

Σπυρος Δαρσινός είπε...

"η ομορφιά είναι νόημα" γι αυτο και δεν αντέχει τον πόνο.
Μπορείς να πατήσεις ένα τριαντάφυλλο στην άσφαλτο ??
Θα λιώσει

Ο πόνος μάχεται με άσχημους εισβολεις ,εκ των έσω και απ'΄εξω
Είναι σαλπιχτής ,φύλακας και μαχητής της αμέλειάς σου.
Ετσι και το καταπραύνεις ?θα μεινει "αγύμναστος" και θα μπούνε ανενόχλητοι από τις πύλες εκατοντάδες εισβολείς.

Αυτή είναι η ομορφιά της ποίησης:
Αντἐχει τον πόνο για να τον γυμνάζει.
Η άλλη ομορφιά της είναι που μπορει να μπαίνει το απέραντο μεγαλείο της στις λίγες λέξεις σου ποιητή Φαίδωνα Θεοφίλου

Κυκλοδίωκτον είπε...

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η απεραντοσύνη της ομορφιάς μού προξενεί πόνο...
Ίσως επειδή σε κάτι τέτοιες στιγμές αντιλαμβανόμαστε έστω και για λίγο τα μεγέθη και το δικό μας μέτρο;

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός

Σ΄ευχαριστώ Σπυρέτο. Όλοι μας έχουμε καλές και κακές στιγμές.Ίσως αυτή είναι μια από τις καλές. Είναι πάντως πολύ ενδιαφέρον αν υπάρχουν ταυτίσεις με το ποίημα και διαφορετικές αναγνώσεις. Που σημαίνει ότι ποίημα λειτουργεί σε πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους.
Μια ενδιαφέρουσα ανάγνωση μας πρόσφερες εσύ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Κυκλοδίωκτον

Καλώς όρισες και πάλι στο Καφενείο.
Η άποψή μου είναι ότι όταν ο άνθρωπος
δεν μπορεί να χωρέσει μέσα του όλη την ομορφιά που ζει ή βλέπει, δεν μπορεί δηλαδή να σηκώσει όλο το φορτίο της, τότε αυτή του η έλλειψη γεμίζει με τον πόνο που ισορροπεί την αδυναμία του.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Με τον πόνο έχω ....αναπτύξει κάποιες καλές....σχέσεις ,θά λεγα φιλίες.Και να πως :από μικρός που ήμουν με ακολουθούσε κι αφού δεν μπορούσα να τον σαλαγήξω από κοντά μου ,άστον,είπα :εγώ τη ζωή μου κι αυτός το...βιολί του.
Ηξερε βέβαια ότι δεν τον συμπαθούσα,αλλά ουτε και τον ενδιέφεραν τα συναισθήματά μου γιά κείνον.
Ως που μιά μέρα,βλέποντας οτι επιμένω να μην βλέπω την...εκδούλε υση που μου κάνει,αποφάσισε να με τιμωρήσει κα άφησε να πρισθεί τον γόνατό μου ί[ειχα αρθριτικά απο παδι] χωρίς να με ειδοποιήσει.
Καλά, δεν σε πόναγε όταν πριζόταν ?Με ρώτησε ο γιατρός
Οχι,του είπα
Τώρα τα πράγματα είναι σοβαρά, μου είπε,πρέπει να ανοίξουμε το γόνατο να βγάλουμε τα υγρά και εχει γίνει και ζημιά στην άρθρωση ,αν σε πόναγε θα κάναμε κάτι να μην έφτανε εκεί που έφτασε.
Ακομη το δεξί μου γόνατο ειναι ελατωματικό.

Οταν είμουνα,πάλι, 8 χρονών
χτυπαγαν μπροστα μου οι "Ραληδες" τον πατέρα μου και ο πατέρας μου δεν έκανε ούτε ΑΧ .
Ε,είπα,αφού δεν πονάει ο πατέρας μου ούτε και εγω θα κλάψω.Με αποτέλεσμα να χάσω μετά την ομιλία μου γιά 6 μήνες.
Απο τότε όταν με επισκέπτεται κανένας πόνο,τον βάζω δίπλα μου,τον ρωτάω τι συμβαίνει και γιατί ήρθε.Εκείνος μου δείχνει ,περίπου την αιτία ,το ψάχνω και εγώ μετά,γιατρεύω την αιτία και φεύγει ο πόνος .Κι αν δεν γιατρεύεται? είναι εκεί πάντα ο πόνος να μου υπενθυμίζει να προσέχω.
Δεν λέω να τον επιζητάμε γιά να λέμε ότι έχουμε ένα φίλο που μας ...πονάει γιά να μας συμπονάνε,αλλά οταν μας επισκέπτεται προειδοποιητικά να τον ακούμε και να τον νιώθουμε γιατί φιλος είναι ο πόνος και πονάει όταν δεν γιατρεύουμε τις αιτίες που πονάμε.

Αν μιά τέτοια σχέση δεν προστατεύει την ομορφιά της ζωής τότε πήτε μου ποιά είναι ?Τα ψεύτικα λογια και χαμόγελα που χαϊδεύουν και σκεπάζουν την ασχήμια ?

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Η αβάστακτη, η σπαρακτική ομορφιά, ως αιτία του πόνου είναι νομίζω η ρίζα της ποίησης Φαίδωνα. Μπορεί η σχετική ομορφιά να γλυκαίνει την ζωή μας, στην απόλυτή της διάσταση όμως την νοηματοδοτεί. Ακόμη και ο πόνος που απορρέει από την συνειδητοποίησή της είναι δώρο.
Σπουδαίο ποίημα. Σπουδαίο δώρο. Σ’ ευχαριστούμε.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός

Σπυρέτο μου, αυτή η ανάλυση του πόνου που έκανες είναι πολύ ενδιαφέρουσα, που δείχνει τις μορφές που έχει ο πόνος καθώς και τη σοφία να συμμαχήσεις μαζί του. Έτσι ο πόνος , όπως το περιγράφεις, γίνεται τελικά η γέφυρα για την ομορφιά...
Είναι μια αντίστροφη θέαση της ομορφιάς απ' ότι λέει το ποίημα της ανάρτησης και εξίσου ενδιαφέρουσα.
Υπάρχει βέβαια και ο ψυχικός πόνος, ο εσωτερικός, που μπορεί να γίνει ζωοποιός και να σε οδηγήσει προς το φως, την αυτοσυνειδησία και την ομορφιά, όπως μπορεί και να σε αλώσει.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βig Mama
"Σπαρακτική ομορφιά!" Αυτή είναι "η ομορφιά που άλλο δεν αντέχεις" όπως λέει το ποίημα. Και """αυτή η σπαρακτική ομορφιά ως αιτία του πόνου πράγματι είναι κατά βαση η ρίζα της ποίησης.""" Και χαίρομαι που εδώ λέγονται τόσο σημαντικά και όμορφα πράγματα.
Και ναι! Mama: '"Ακόμη και ο πόνος που απορρέει από την συνειδητοποίησή της ομορφιάς είναι δώρο"". Μέγα δώρο. Σ' αυτά που είπες, βασίζεται το ποίημα. Χαίρομαι που σου άρεσε.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Big Mama
Συμπληρωματικά:

Θα έλεγα ότι "η ομορφιά στην απόλυτή της διάσταση" είναι ανηλεής!!

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Δεν μου άρεσε απλά Φαίδωνα.

Με καθήλωσε στη σιωπή.

Είχα ανάγκη πολλή σιωπή για να το αφουγκραστώ.

Και πάλι σ'ευχαριστώ και χαίρομαι που ανιχνεύουμε μαζί σου εδώ την ρίζα του ποιήματος και ελπίζω και της ποίησης.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

θα συμφωνήσω και με το δεύτερό σου σχόλιο Φαίδωνα και νομίζω ότι δεν είμαστε καθόλου έξω από την νοηματική γραμμή του ποιήματος αν αποδεχτούμε αυτή σου την φράση ως την ουσία του.

Ναι, η ομορφιά στην απόλυτή της διάσταση είναι ανηλεής. Σε κατακαίει η συνειδητοποίηση ότι αυτήν την ομορφιά δεν μπορείς να την κατέχεις. Αυτή αν το θες είναι και η ομορφιά που ελευθερώνει από μέσα μας τα δάκρυα όταν δεν μπορεί να γίνει ποίημα ή ακόμη και όταν γίνεται.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
κ. Σπύρο μου, χαίρομαι την ανθρώπινη διάσταση του πόνου που μας δίνουν τα σχόλιά σας.
Ο ευλογημένος πόνος, η απουσία του οποίου όπως πολύ καλά το είπατε αφήνει χώρο στους εισβολείς.

Να είστε καλά φίλε καλέ και αγαπημένε οινοχόε του Καφενείου.

Αγνή είπε...

Κι όμως,

θα συμφωνήσω με το σχόλιο σου, ότι πολλές φορές ο ψυχικός πόνος είναι ζωοποιός. Τα πιο σημαντικά πράγματα για μένα, τα έκανα μέσα από μεγάλους πόνους-ψυχικούς και σωματικούς.

Τα θετικά συναισθήματα μπορεί να είναι απολαυστικά, αλλά προκαλούν και ένα.. ψυχικό "βόλεμα" που μπορεί να γίνει τέλμα με το χρόνο και τη σίγασή τους.

Ενώ ο πόνος?! Όσο σιγάζει, τόσο μας πάει πιο πέρα, μας κινητοποιεί για καλύτερα!

ΥΣ. Τι γλυκές ιστορίες του κυρίου Σπύρου Δαρσινού!!!!Πολύ συγκινητικές!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Aγνή

Αγνή, πού βρέθηκες εσύ, ανάμεσα στο ποίημα; Πως σου επέτρεψαν οι "δαίμονες" της δουλειάς σου; Μπράβο πάντως. Το διάλειμμά σου το έκανες.
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου που επιβεβαιώνει οτι ο πόνος μπορεί να είναι και ζωοποιός καθώς και τις εμπειρίες σου γι αυτό. Σημαντικό θέμα ο "πόνος" και ως βαρύτιμη λέξη έλκει το ενδιαφέρον όλων, αν και το θέμα της ανάρτησης είναι πως ανθίζει ο πόνος μέσα από την ομορφιά που ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάτέχει στο απόλυτο μεγεθός της.Όμως έτσι πήραμε από ένα θέμα ο καθένας και φτιάξαμε το παζλ του συνόλου.
Να 'σαι καλά

Ελένη Λιντζαροπούλου ΙΙ είπε...

εγώ πάλι το βλέπω από την πλευρά της ομορφιάς

για να το λέει ο ποιητής κάτι θα ξέρει

υπάρχει τόση ομορφιά που δεν αντέχεται ο νους σπαράζει σαν την συλλογίζεται και ραγίζει σε απελπισμένα κομμάτια πόνου

πόσο θα ήθελα να την καταπιώ και να με καταπιεί η ομορφιά
είναι σχεδόν ηδονικός αυτός ο πόνος της συναίσθησής της

Αγνή είπε...

Είδες τι είμαστε οι άνθρωποι, Φαίδωνα?

Έχεις απόλυτο δίκιο! Ξαναδιαβάζοντας το ποίημα, αναρωτιέμαι γιατί εστίασα στον πόνο και όχι στην ομορφιά.

Μια απορία που πολλές φορές γεννήθηκε μέσα μου όταν δούλευα και σαν κλινική ψυχολόγος!

Μπορεί οι άνθρωποι, εντέλει, να συνηθίζουμε τον πόνο πιο εύκολα από την ομορφιά...

Μπορεί, πάλι, όπως λέει το ποίημα, να μην αντέχουμε την τόση ομορφιά που υπάρχει γύρω και φτάνει στα όρια της τελειότητας..

Έχεις σκεφτεί κάτι πάνω σε αυτό? θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σου!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@zaxari axni

Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιό σου zaxari axni. Αυτή ήταν και είναικαι η δική μου σχέση με την ομορφιά.

Και όπως λέει και η Big Mama, επικαλούμενη το δεύτερο σχόλιό μου σ΄αυτήν:
""Ναι, η ομορφιά στην απόλυτή της διάσταση είναι ανηλεής. Σε κατακαίει η συνειδητοποίηση ότι αυτήν την ομορφιά δεν μπορείς να την κατέχεις. Αυτή αν το θες είναι και η ομορφιά που ελευθερώνει από μέσα μας τα δάκρυα όταν δεν μπορεί να γίνει ποίημα ή ακόμη και όταν γίνεται."""

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αγνή

Αγνή μου, ο πόνος όσο και αν θέλουν να τον αποφύγουν οι άνθρωποι, τους είναι πιο οικείος απ' ότι η ομορφιά στην απόλυτη διάστασή της...

Στο ποίημα ο πόνος "ανθίζει" μέσα από την ομορφιά στην απόλυτη διάστασή της, που δεν μπορείς να την αντέξεις. Ο ψυχικός αυτός πόνος, έρχεται να καλύψει το κενό του ανθρώπου που δεν μπορεί να χωρέσει μέσα του όλη αυτή την ομορφιά. (Εννοείται κάθε είδους ομορφιά)

Αγνή είπε...

Δηλαδή, ο πόνος ως ένα αντίδοτο στην ομορφιά?

Για αυτό το λόγο, τον συνηθίζουμε πιο εύκολα και μας είναι οικείος?

Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη! Δεν είχα σκεφτεί ποτέ αυτή τη διάσταση του πόνου!!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Αγνή
Όχι ακριβώς έτσι Αγνή. Ο πόνος, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας μας να κατέχουμε την ομορφιά στην απόλυτη διάστασή της.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Εγω πάντως όταν νιώσω βαθειά μέσα μου μιά άπλετη και άφατη ομορφιά με κατακτά εκείνη.Η ομορφιά δεν κατακτάται,δεν κόβεται σαν λουλούδι να μπει στο βάζο.Οτι κάνεις δικό ΣΟΥ πεθαίνει .
Νιώθω μόνο μιά θλίψη[οχι πόνο] που δεν μπορώ να τη ζήσω γιά πάντα :αυτή παραμένει και εγώ φεύγω......

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός

Ναι Σπυρέτο μου.Παραπλήσια περίπτωση και η δική σου από αυτή του ποιήματος, αλλά διαφορετική, όσο και σεβαστή, αφού ο καθένας έχει τη μοναδικότητά του, τις δικές του προσλήψεις και θεάσεις αλλά και τους δικούς του μηχανισμούς.
Φυσικά η ομορφιά δεν κατακτάται. Η τάση όμως του ανθρώπου να την κατακτήσει, να την χωρέσει όλη μέσα του και η αδυναμία του γι αυτό, γεννάει τον πόνο.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Χθες το μεσημέρι που αποκοιμήθηκα στο μπαλκώνι μου, με ένα βιβλίο στο στήθος μου,συνεργάσθηκε με τον αέρα και τις αχτίδες του ήλιου η άνοιξη και στόλισαν το μέρος της καρδιάς μου με άσπρα λουλούδια απο τις ολάνθιστες αγριοαχλαδιές του κήπου μου.
Ομορφιά ...Αχ ομορφιά ....
Πως ξέρεις να με παρηγορείς που δεν θά μαι αιώνια κοντά σου.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός

Υπέροχα Σπυρέτο μου. Ευτυχώς όμως ήταν μόνο η ομορφιά που αντέχεις....

σπυρος είπε...

Οχουυυυυυυυυυυ
Ασεμε να χαρώ λιγάκι βρε Φαίδωνα
Τι εσαι συ βρε παιδί μου.

Κυκλοδίωκτον είπε...

Θα 'θελα επίσης να συμπληρώσω ότι ολο αυτό το συνταίριασμα της αρμονίας στην ομορφιά γεννάει πόνο όταν κάποιος νοιώθει μόνος και δεν έχει κάποιον να μοιραστεί όλη αυτήν τη χαρά των αισθήσεων. Νοιώθει ξένος σα να μην μπορεί να ενσωματωθεί μέσα της, να μην μπορεί να αποτελέσει μέρος της πληρότητάς της, επειδή κάτι του λείπει για να κάνει αυτό το βήμα στην ολότητα.

(αναφέρομαι σε εξωτερικές όψεις ομορφιάς-για εσωτερικές υπάρχουν άλλοι παράμετροι)

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Κυκλοδίωκτον
Αναμφισβήτητα η μοναξιά του ανθρώπου είναι ένα φορτίο που αυξάνει τον πόνο μπροστά στην ομορφιά και στην αρμονία, που δεν μπορεί να μοιραστεί.
Η μοιρασιά βοηθάει στη πληρέστερη συνειδητοποίηση των αξιών αλλά κυρίως βοηθάει τον άνθρωπο να πει: Υπάρχω...

Unknown είπε...

ΠΌΣΟ ΟΜΟΡΦΗ ΠΑΡΕΑ
ΤΟΣΟ ΓΑΡΓΑΡΟ ΝΕΡΟ
ΧΑΙΡΟΥΜΑΙ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ
ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΗΣΤΩ !!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος