Παρασκευή, Φεβρουαρίου 25, 2011

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ 6




ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ


Στη σειρά των σύγχρονων ζώντων ποιητών που παρουσιάζω, (5 μέχρι τώρα) με τον πιο πάνω τίτλο, συμμετέχω σήμερα κι εγώ στη παρέα με 2 ποιήματα από την ποιητική μου ενότητα, "Τα ποιήματα της κοντινής ξαδέλφης". Το σκεπτικό αυτής της σειράς είναι απλά η παρουσίαση των ζώντων ποιητών, που έχουν να πουν και που το έργο τους εκφράζει το σφυγμό της εποχής τους. Έχει νομίζω ενδιαφέρον να δούμε τι λένε οι ποιητές του σήμερα και πως το λένε και ασφαλώς να τους γνωρίσουμε αν δεν τους ξέρουμε ήδη.


ΕΙΔΗΣΗ ΜΕ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ

Πέφτουν οι στίχοι μου αργά.

Σαν σε ρυθμό αναποφάσιστου.

Ίσως να είναι η ερημία

που τρέφεται με το θάνατο πραγμάτων.

Ίσως βαραίνει η χώρα τούτη των νεκρών

που ακόμα για κάποιο παρελθόν επαίρεται.

Με τούτο όμως και με κείνο,

να, που το Τίποτα,

βαθιά μέσα περνάει

κι ανοίγει τρύπες σαν Ζωές.

Τι κι αν εγώ φτιάχνω τοπία

για δύσκολους καιρούς…

*******************************************************



ΓΡΑΦΗ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Εσύ,

νόημα του Μύθου

και της έμπνευσης,

που φοράς

των ερώτων το Μέγα

και της Προδοσίας

το βάρος σηκώνεις.

Εσύ, Παρουσία

του κάθε Σήμερα

και του Αιώνιου Πάντα.

Γυναίκα,

Ορίζοντα

και Μοίρα των Ανθρώπων…

*

**************************************************

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΚΑ: Στο www.terrafedon.gr
ή στη Wikipedia ή στη livepedia

15 σχόλια:

Un par de neuronas... είπε...

Πολύ όμορφα τα τελευταία λόγια:

"φτιάχνω τοπία για δύσκολους καιρούς…" Τους χώρους στους οποίους θέλουμε να ζήσουμε, όπως στη μήτρα της μάνας μας και ούτε να αναζητάμε το φως θέλουμε...


Φιλιά.

Σπυρος Β.Δαρσινός είπε...

Ωραίε ποιητή και φίλε Φαίδωνα.
Στο πρώτο ποιήμα σου:
αποτυπώνεις με πένθιμη λυρικότητα το αρνητικό τοπίο της τελμάτωσης που ζούμε.Η οποία[τελμάτωση] μέσα από στην στασιμότητά της και την βαυκαλιστική μας νάρκωση της επιτρέπουμε να "κάνει τρύπες σαν ζωές"
Δυστυχώς ,παρά τις ελάχιστες ευρυθμίες,αυτός είναι ο παθητικός "σφυγμός της εποχής μας "
Μέσα σε μιά τέτοια "δυναμική" υποβλητικότητα τα "αισιόδοξα τοπία" βουλιάζουν στην αδιαφορία.
Φαινεται πως είμαστε στην καμπή του αεικίνητου κύκλου που κατακάθεται η λάσπη της αδράνειάς μας.

Με το σχόλιό μου δεν θα δώσω διέξοδο,την δίνεις εσύ στο δεύτερο ποιήμα σου,μέσα απο τη γυναίκα ,
όπου : υπομονετικά και μοιραία είναι εκεί να ΄σηκώνει" αλλά και να αποβάλλει το "βάρος της προδοσίας"
προσδίδοντας ,μέσα από την νεα πνοή ,της γεννητικότητά της, νόημα και ¨"ορίζοντα στη μοίρα των ανθρώπων"
Αν φίλε μου εξέλαβα σωστά το νόημα των ποιημάτων σου
Αναρωτιέμαι :γιατί τόση επαφύεση στο προκαθορισμένο?
Γιατί όλη η ευθύνη στη δημιουργία?
Mήπως αυτό είναι το "κίνητρο" της παθητικότητας???
Προς τι η πρσπάθεια όταν το όφελος μετατίθεται στο απροσδιόριστο βάθος της αιωνιότητας ?

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Σήμερα, μετά από τόσον καιρό που γνωρίζομαι με την ποίησή σου Φαίδωνα, κάθισα και κοίταζα το ποίημά σου «Είδηση με περιστέρι», αφού το είχα διαβάσει τέσσερεις- πέντε φορές, αγναντεύοντάς το σαν εικαστικό έργο…

Δεν ξέρω πώς συνέβη αυτό και τι λειτούργησε μέσα μου. Σαν την αρμονία και τον ρυθμό που εισέπραξα να ήταν και αρμονία εικόνων. Σαν οι λέξεις οι ίδιες να ήταν εικόνες.

Σου λέω τώρα κάτι παράλογο… όμως ένιωσα το ποίημά σου σαν μια έμψυχη, αυτόνομη, εικαστική οντότητα με εσωτερικό και εξωτερικό σώμα. Το σώμα της κυοφορούμενης, της φερόμενης, αλλά και της θαλπόμενης ιδέας μα και του γράμματος.

Να συμπληρώσω εδώ ότι πέρα από την μικρή μου αισθητική (με την έννοια των αισθήσεων) υπέρβαση έχω και την βεβαιότητα ότι ο «Κύκλος της κοντινής ξαδέρφης» βαδίζει προς την ολοκλήρωσή του με σπάνια και εκλεκτή ποιητική ωριμότητα και συμπύκνωση. Τόσο η «Γραφή στον Άνεμο», αγαπημένη, αληθής, πικρή και αισθαντική, όσο και η «Είδηση με περιστέρι» μια ποιητική είδηση προς το μέλλον που ωδίνεται και μαθαίνει, αποτελούν τα μικρά δείγματα ενός σπουδαίου κύκλου...

Αναμένω και αναμένουμε.


Καλό απόγευμα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Veronica
Ο καθένας καλή μου φίλη το καταλαβαίνει όπως αυτός καλύτερα το αισθάνεται. Κι αυτό είναι το πιο ωραίο!
Φιλιά από την Αθήνα

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός

Ομότεχνε φίλε, σ' ευχαριστώ για την εξαιρετικά εύστοχη και εκτεταμένη θεματική ανάλυση όπως τόσο ωραία την εισέπραξες και την αποτύπωσες.
Για τις ερωτήσεις σου δεν ξέρω αν εννοείς την πραγματικότητα που μας περιβάλλει ή τα ποιήματα. Αν θέλεις διευκρινίζεις.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Big Mama

Χαίρομαι που είχες την αίσθηση τόσων ωραίων πραγμάτων διαβάζοντας τα ποιήματα! Εντυπωσιακή και η αισθητική σου ανάλυση που τιμά τα ποιήματα και μένα.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Φαίδωνα ,τα δύο ποιήματά σου αποτυπώνουν με τέλεια εκθαμπική αρμονικότητα και με "λέξεις εικόνες" [όπως λέει η αγαπητή μας BIG MAMA]τον παράφωνο και άρυθμο "σφυγμό της εποχής μας" Είναι η τέχνη στο μεγαλείο της που σε ανασύρει στην δεότητα της πνευματικής και ψυχικής απόλαυσης Και εδώ ειναι το ερώτημά μου Φαίδωνα :αποσύονται με την υψηλή ποιητικη καταγραφική συναίσθηση οι αιτίες της "αρυθμίας ?
Διότι η ποιοτική ανάταση[ιδιαίτερα απο την ποίηση που αγγίζει με επίλεπτη αφική αμεσότητα στα αιτιατά της δημιουργίας]σε ξεκλέβει,σε απορροφά στο μεγαλείο της,τόσο που...ξεκόβεσαι,πολλες φορές,από το πάσχον σώμα που αποτελεις κύτταρό του .Εκει που έχεις το πλεονέκτημα να βρίσκεσαι[είτε είσαι δημιουργός ,είτε νιώθεις το άπεφθον της ποιητικής δημιουργίας]μπορείς να διοράσαι πάνω και πέρα απο την πάσχουσα πραγματικότητα.
Μπορείς να διαβλέψεις και να...παραβλέψεις,ίσως,τις"λακούβες'στην πορεία της αιωνιότητας και κατά κάποιο τρόπο να αφήνεις τη ροή των πραγμάτων στη σοφία της δημιουργίας.Δηλαδή,η ικανοποίηση που νιώθεις ότι μπορεις να νιωθεις την αγαλίαση της υψηλης τέχνης σε αποσπα απο την υποχρέωσή σου να παρέμβεις εκεί που το σώμα ασθενεί[δεν μιλάω για τον Φαίδωνα Θεοφιλου που δίνει συνεχεια γροθιές στο άρρωστο .
Με αυτό θέλω να πω Φαίδωνα ότι: εφ'όσον η δημιουργία μάς έχει δώσει την ικανότητα να την κατανοούμε μας έχει δώσει και το δικαίωμα να επεμβαίνουμε.Αυτό το μερίδιο της ευθύνης πρέπει να το εξασκούμε,παράλληλα με την ηδονή να δημιουργούμε,η να νιώθουμε, το ύψος της ποιητικής μεγαλωσύνης.

BIG MAMA,σας εχω μιλησει κι άλλες φορές ότι τα σχόλιά σας ειναι ατόφια ποίηση Και μάλιστα ξεπεταγμενη με αυθεντικότητα μεσα απο τον παρασυρμο της ωραίας στιγμής.Θα ...μου κακοφανει αν μου πήτε πάλι οτι είμαι....γαλαντόμος

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός

Φυσικά Σπυρέτο μου μπορεί η ποίηση να παρεμβαίνει στα δρώμενα της εποχής που εκφράζει, με τον ποιητικό της τρόπο βέβαια, αφού η ποίηση δεν είναι Μ.Μ.Ε που καταγγέλει, ούτε κομματικός οργανισμός.
Η ποίηση εκτός από την ομορφιά, (Την ομορφιά διακόνησα τι πιο μεγάλο θα μπορούσα; Μας είπε η μεγαλύτερη ποιήτρια του κόσμου η Σαπφώ) φτιάχνει και "ΤΟΠΙΑ ΓΙΑ ΔΎΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ" όπως λέω στο ένα ποίημα, χωρίς να παραλείπω να εκφράσω και το σφυγμό της εποχής μου όπως είναι τώρα. Δεν επιβάλλει η ποίηση όπως σου έγραψα και σε άλλο μου σχόλιο δεν απαιτεί, αλλά ΔΕΙΧΝΕΙ. Φως διαθέσιμο και διαρκές για κείνους που το χρειάζονται. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αυτή είναι η φύση της τέχνης. Και για να έλθω πιο ειδικά στα ποιήματα:
Στο πρώτο, αποτυπώνω με τα σύνεργα της ποίησης την εποχή μου και στο τέλος καταλήγω λέγοντας ποιο είναι το όφελος για τους ανθρώπους, αν και ο ποιητής "φτιάχνει τοπία για δύσκολους καιρούς;"" Η ώθηση στην αυτογνωσία των ανθρώπων Σπυρέτο μου δεν είναι ένα είδος παρέμβασης;; Για να ξαναβρούν οι άνθρωποι τη ζωή και τις αληθινές της αξίες, δεν πρέπει πρώτα να παραδεχθούν ότι ναι, κάναμε λάθος; Ή "Πήραμε τη ζωή μας λάθος"... όπως λέει ο Σεφέρης;
Το δεύτερο ποίημα για τη ΓΥΝΑΙΚΑ: Αν συνειδητοποιούσαμε το μεγαλείο της Γυναίκας και ποιο νόημα δίνει στη ζωή μας, τότε δεν θα την μετατρέπαμε σε ερωτικό προϊόν, δεν θα την λιθοβολούσαμε μέχρι θανάτου, επειδή έκανε έρωτα με έναν άντρα ή επειδή βιάστηκε. Δεν θα την καταπιέζαμε και δεν θα της στερούσαμε τα ανθρώπινα δικαιώματά της. Με δυο λόγια, θα της αποδίδαμε τουλάχιστον τον ίδιο σεβασμό που δείχνουμε στον άντρα. Αυτή η θεματική του ποιήματος δεν είναι ενός είδους παρέμβαση;; Κι εσύ ο ίδιος γνωρίζεις ίσως καλύτερα από μένα, ότι οι δρόμοι της ποίησης, για να φτάσει σ' αυτό που λες παρέμβαση, είναι μυστικοί και έμμεσοι και γι αυτό πιο δραστικοί σε όσουν κοινωνούν με αυτή.
Όταν λειτουργώ ως πολίτης-ποιητής είναι άλλο και όταν λειτουργώ μόνο ως ποιητής είναι επίσης άλλο. Δεν τα μπερδεύω.
Δε νομίζω όμως ότι παρασύρομαι να επιτύχω την ποιητική αρτιότητα, ξεχνώντας μια υποτιθέμενη (αν κατάλαβα καλά) επιθετικότητα στα κακώς κείμενα, αφού η ποίηση δεν σηκώνει πανώ, ούτε αναρτά ταμπέλες με συνθήματα, ούτε φυσικά επινοεί εξυπνες ατάκες για να τις αναγάγει σε υψηλή ποίηση, όπως κάνει μια άκρως υπερτιμημένη ποιήτρια στην Ελλάδα. Υψηλή ποιότητα ποιητικού λόγου, με αδύνατη θεματική είναι αδύνατον να γίνει βάση για ένα κάλό ποίημα. Πρεπει να υπάρχει ισορροπία δυνάμεων. Αν δεν υπάρχει αυτή η ισορροπία το ποίημα μπατάρει. Αυτό που εσύ ονομάζεις "παρέμβαση" εγώ θα το έλεγα "δραστικότητα" του ποιήματος στον νού και στα αισθήματα του αναγνώστη. Η παρέμβαση είναι θέμα των πολιτών, της δικαιοσύνης κ.λ.π.
Αυτά όλα κατά τη δική μου άποψη βέβαια και κατά τις δικές εμπειρίες, που δεν είναι παρά η άποψη ενός μόνον ανθρώπου....

WIND OF CHANGE είπε...

Αγαπητέ μου Φαίδωνα
Η είδηση με περιστέρι και η γραφή στον άνεμο δεν είναι άγνωστα σε μένα αλλά αποτελούν πλέον ένα θησαυρό που φυλάω καλά μέσα μου.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να μου επιτρέψεις να μοιραστώ με τους φίλους του καφενείου μας την όμορφη εμπειρία που είχα να δώ πρώτος αυτά τα δύο υπέροχα ποιήματα όταν γεννήθηκαν από το δημιουργό.
Πάνε δύο χρόνια, όταν μια μέρα του Αυγούστου επισκέφτηκα τον ποιητή στον γενέθλιο τόπο του , την όμορφη Μήθυμνα, ένα τόπο έμπνευσης και δημιουργίας για τον ποιητή.
Εκεί, πάνω στο γραφείο του ποιητή βλέπω τα δύο ποιήματα, αμέσως άρχισα να διαβάζω την είδηση με περιστέρι και αμέσως μετά την γραφή στον Άνεμο.
Τα συναισθήματα ήταν πρωτόγνωρα, ειλικρινά δυσκολεύομαι να σας περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα διαβάζοντας τους στοίχους των δύο ποιημάτων.
Είπα στον ποιητή ότι αυτά τα ποιήματα δεν τα έχω ξαναδεί και πως άλλωστε να τα είχα δει αφού ήταν δύο νεογέννητα ποιήματα.
Κορυφαία ήταν η στιγμή όταν ο ποιητής αποφάσισε να τα απαγγείλει, σας πληροφορώ αγαπητοί μου φίλοι ότι ήταν η πρώτη φορά που είδα της λέξεις να ζωντανεύουν , μια φοβερή απαγγελία, λέξεις που έλαμπαν βγαίνοντας από το στόμα του ποιητή , λέξεις που ακκίζονται ερωτικά με τα χείλη εκείνου που τις εκφέρει απαγγελτικά.
Έχοντας μαζί μου ένα κινητό τηλέφωνο το οποίο διαθέτει τη δυνατότητα λήψης βίντεο, ζήτησα από τον ποιητή να τον βιντεοσκοπήσω κατά τη διάρκεια της απαγγελίας και αυτός ανταποκρίθηκε με χαρά.
Έτσι δύο χρόνια μετά κρατάω ζωντανή εκείνη την όμορφη στιγμή και ανά τακτά χρονικά διαστήματα ανατρέχω στο βίντεο και ακούω την απαγγελία των ποιημάτων.
Αγαπητοί μου φίλοι του καφενείου μας, αισθάνομαι μεγάλη χαρά που σήμερα μου δόθηκε η ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας αυτή την όμορφη στιγμή και να ευχηθώ σε όλους μας υγεία και να συμμετέχουμε όλοι μας σε αυτή την όμορφη παρέα, σε αυτό το όμορφο καφενείο των ιδεών και ενεργών πολιτών.
Στον ποιητή-συγγραφέα Φαίδων Θεοφίλου να ευχηθώ να είναι γερός και δυνατός να μας δίνει πάντα όμορφες δημιουργίες.
Πριν κλείσω θα ήθελα συγχαρώ τον ποιητή για τον αριστοτεχνικό τρόπο που δένει τα έργα του εικαστικά.
Ειδικά ο πίνακας που είναι με την γραφή στον άνεμο είναι ένα πολύ ωραίο δέσιμο που δίνει μια άλλη διάσταση το έργο.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
κ. Σπύρο μας, όχι δεν θα σας πω γαλαντόμο. Γράφω καλά σχόλια το ξέρω, απλώς γράφω καλά σχόλια στις καλές αναρτήσεις... ε, κι εσείς το ίδιο κάνετε φίλε μας καλέ;

Την αγάπη και τα σέβη μου.

Σήμερα όμως νομίζω θα κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω, για να ακούσουμε τον άλλο αγαπητό και εκλεκτό φίλο ...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@

WIND OF CHANGE, δεν είστε μόνο τυχερός μα και εμπνευσμένος. Το σχόλιό σας μας ταξίδεψε μα και μας γέμισε εικόνες και ήχους.

Όμως... όμως... όμως...

Νομίζω ότι θα πρέπει να μην την κρατάτε αυτή την λήψη μόνο για σας, ε; Δεν κάνει.

Σοβαρολογώ.

Είναι πολύ απλό τεχνικά να ανεβάσετε το video στο youtube ή στο FB.
Εκτός και αν δεν θέλει ο Φαίδωνας. Οπότε θα αρκεστούμε στην υπέροχη περιγραφή σας και στην φαντασία μας.

Είναι τύχη αγαθή και δώρο μέγα έτσι κι αλλιώς και μόνο που έχουμε την χαρά και την πολυτέλεια να σχολιάζουμε τα γραφόμενα και να συνομιλούμε με τον ίδιο τον ποιητή για τα ποιήματά του.

Καλό απόγευμα σε όλους.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Κινδυνεύω να θεωρηθώ και λίγο... εξωγήϊνος με αυτά που γράφω.Καλώς ή κακώς όμως έχω την άποψη ότι σε κρίσημες καταστάσεις πρέπει να σκύβει η ποίηση με την καθημερινή της ενδυμασία στο σφυγμό της εποχής .Αν το δούμε και αντομικά :άναμεσα στο μέρος του ενεργού εγκεφάλου και του μη υπάρχει ένα κενό .Το αυτόφωτο του εν ενεργεία,όσο και φωτεινό να είναι, δεν αφυπνίζει το εν υπνώσει, αν πρώτα δεν του ψιθυρίσει στο αυτί αυτό που μπορεί να κατανοήσει.
Ο επιρεασμός της ποίησης δεν βγαίνει απο το ύψος του ΕΙΝΑΙ, αλλά στην ευληγησία της να πάνω σε αυτό που πρέπει να εργοποιηθεί.Η μύηση σε άλλο επίπεδο έρχεται αργότερα.
Όι απόψεις μας Φαιδωνα ,πάνω σε αυτό θέμα, ήταν από πάντα θέμα διαφορετικών απόψεων.Ο Βάρναλης π.χ.κρίνεται απο πολλούς σαν την κουτσομπόλα της γειτονιάς,και από άλλους σαν πρακτικός γιατρός που σε ξεζαλιζει απο τη μέθη με ενα ποτήρι κρασί ακόμη.
Οπως να εχει όμως χαίρομαι το διάλογο μαζί σου και μαθαινω πιό πολλά όταν μαζι σου διαφωνώ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός

Σπυρέτο μου, αν έχεις διάθεση και λίγο χρόνο πήγαινε με αυτή τη διεύθυνση που σου δίνω παρακάτω, όπου θα βρεις ένα κείμενό μου με τίτλο:
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Εκεί είμαι ίσως σαφέστερος και ευστοχότερος. Και νομίζω ότι η άποψη που διατυπώνεται στο κείμενο αυτό έχει ενδιαφέρον σε ό,τι αφορά τη σχέση της με την πραγματικότητα που ζούμε. Ιδού λοιπόν η διεύθυνση:
http://theofilou.blogspot.com/2008/08/blog-post_20.html

Κάνε τη copy και μετά paste στη μπάρα των διευθύνσεων για να σου βγάλει το κείμενο

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ WIND OF CHANGE

Φίλε μου, με το ρεπορτάζ που έκανες, έδωσες ζωντάνια στο χώρο μας και μου θύμισες ωραίες στιγμές από κείνη τη συνάντηση. Χαίρομαι που τα ποιήματα σε συντροφεύουν μαζί με μένα μαγνητοσκοπημένα στο κινητό σου και σ' ευχαριστώ που τα κρατάς ακόμα.
Δεν χρειάζεται η μεταφορά τους στο you Tube ή αλλού όπως πρότεινε η Big Mama. Κράτησέ τα μαζί με τη σχέση που δημιούργησες με αυτά τα ποιήματα...
Να 'σαι καλά φίλε μου

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Μαζί με τον βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα...

Με αφορμή λοιπόν το link για τον Σπύρο, ξαναδιάβασα το κείμενό σου Φαίδωνα. Έχουμε μιλήσει ξανά γι αυτό... αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό, θα πω ακόμη κάτι.

Θαυμάζω την τέχνη της γραφής σου Φαίδωνα Θεοφίλου, δύναται να αναλύει ένα φαινόμενο των καιρών και τις αιτίες του και να παραμένει πάντα ποιητική. Σε χαίρομαι.

Θαυμάσια και τα σχόλια και οι διάλογοί σας σε αυτά. Το Καφενείο πάντα συγκέντρωνε κυρίες και κυρίους με ταλέντο και άποψη. Μπράβο. Αυτό αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη της ποιότητας του χώρου. Όσοι έχουν περάσει από δω έμαθαν σίγουρα κάτι και ελπίζω αυτή τη γνώση να την αξιολόγησαν και να την αξιοποίησαν. Να πω ακόμη ότι με συγκίνησε η σχεδόν πατρική ειλικρινής, τίμια και ευθύβολη κριτική σου στο ποίημα της φίλης Ελεωνόρας. (Με την οποία κριτική σου και συμφωνώ). Είχα την τύχη να διδαχθώ σε αυτόν τον τομέα κι εγώ από σένα και σ’ ευχαριστώ από καρδιάς γι αυτό που είσαι καλέ μου Φίλε.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος