ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΘΕΣΕΙΣ

Ένα θαυμάσιο κείμενο, έχω τη χαρά να αναδημοσιεύσω εδώ. Το έγραψε η Θεολόγος, ποιήτρια και υπεύθυνη των δημοσίων σχέσεων του Δήμου Κορυδαλλού, Ελένη Λιντζαροπούλου.

Αφορά στην πρόσφατη "πολιτική" παρέμβαση της Εκκλησίας, (που ξαφνικά θυμήθηκε την κρίση και τις ευθύνες πολιτικών και πολιτών, αλλά όχι τις δικές της...) και δεν μπορώ, παρά να τιμήσω και να συγχαρώ την συντάκτρια του κειμένου , για την πνευματική της συγκρότηση, την ορθή της κρίση και την ΑΛΗΘΕΙΑ της. Πολύ περισσότερο που κανένας άλλος θεολόγος, τουλάχιστον στο διαδίκτυο, δεν τόλμησε να πει την άποψή του.

Φαίδων Θεοφίλου

.

Από την ΕΛΕΝΗ ΛΙΝΤΖΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

Περί της παρέμβασης της εκκλησίας με κείμενο απευθυνόμενο προς το λαό την Κυριακή 19 Δεκεμβρίου.

Πράγματι «ζούμε ιστορικές στιγμές» και πράγματι «πέρα από τις επιμέρους ενστάσεις, η παρέμβαση της εκκλησίας φέρει υψηλό πολιτικό συμβολισμό», όπως γράφει συνάδελφος στο ιστολόγιό του και μου έδωσε την αφορμή να ξανατοποθετηθώ επί του θέματος. Βυζάντιο… αλλά με όλη την αρνητική φόρτιση της λέξης. Βυζαντινισμοί ανακάμπτοντες, από ιεράρχες που οι σκοποί τους είναι κατ’ εμέ διάφανοι. Και θα πω παρακάτω τον συλλογισμό μου.

.
Παρότι έχουμε μπροστά μας ένα κείμενο γραμμένο σε πολύ καλή γλώσσα –ασυνήθιστο σε κείμενα της ιεραρχίας– που θα μπορούσε να διεισδύσει σε μυαλά και ψυχές, θα πρέπει να αναρωτηθούν οι συγγραφείς και οι συμφωνούντες γιατί επέφερε μειδιάματα ή και θυμό; Διαβάζοντάς το η πρώτη μου σκέψη ήταν: Για δες ποιος μιλάει… Ίχνος αυτοκριτικής, ίχνος ταπείνωσης, ίχνος συνευθύνης και φυσικά ίχνος προσωπικού παραδείγματος. Μόνο κάτι καλογερίστικες πονηριές «ναι μεν αλλά ίσως…» και φυσικά προφανής ιδιοτέλεια. Στόχος; Η επανάκτηση της δημοφιλίας και η συνταύτιση με όσους τινάζουν ως σκόνη από το ρούχο τους τα δικά τους ηθικά και οικονομικά εγκλήματα κατά του λαού και του τόπου.

.
Θα μπω, καταρχήν, στο θέμα του αν η ιεραρχία έχει και αυτό τον ρόλο, δηλαδή να τοποθετείται πολιτικά. Κατά την γνώμη μου δεν το έχει. Η ιεραρχία οφείλει να τραβάει το αυτί της εξουσίας υπέρ του λαού, όταν η ίδια δεν λειτουργεί ως ιεραρχία αλλά ως διακονία. Ποια εξουσία ενόχλησε η ιεραρχία; Πού ήταν η ιεραρχία όταν παίρναμε ως χώρα την κάτω βόλτα και ποια ήταν η δική της στάση σε εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο; Πού είναι το παράδειγμα απαξίωσης των υλικών αγαθών και πνευματικότητας που έδιναν όλα αυτά τα χρόνια οι ποιμενάρχες;

.
Ο λόγος στο κείμενο αυτό θα ήταν χρυσοστομικός α) αν απευθυνόταν από στόματα πεινώντα και διψώντα β) αν δεν θώπευε την παραφιλολογία περί ξένων κέντρων που απεργάζονται την καταστροφή μας γ) αν έδινε διέξοδο δ) αν δεν λεγόταν εκ του ασφαλούς αλλά οδηγούσε στον «θάνατο» & ε) αν καταμέριζε και δεν γενίκευε τις ευθύνες.

.
Λυπάμαι πολύ που οι χρυσοί ρασοφόροι μας με τις υπερπολυτελείς μοναστηριακές επαύλεις και τις λιμουζίνες σπατάλησαν μελάνι για να πείσουν… νομίζω ότι ο λαός, στην πλειοψηφία του, έχει κατατάξει την εκκλησία στους έχοντες και όπως ουρλιάζει: να τα πάρετε από τους πλούσιους πρώτα και από αυτούς που έφαγαν το χρήμα έτσι ξεφωνίζει: να φορολογηθεί η εκκλησία και να πάψει ο λαός να επωμίζεται το φορτίο των μισθών των ιερέων, παίρνοντας φαλάγγι και τους χαμηλόμισθους παπάδες που μοχθούν για να ζήσουν τις πολυμελείς – συνήθως – οικογένειές τους όπως κάνει και ο τελευταίος Έλληνας σήμερα.

.
Μην νομίσετε ότι αυτά τα λόγια τα γράφω χωρίς πόνο ψυχής και χωρίς δάκρυα στα μάτια. Μη νομίσετε πως θέλω να τα βλέπω και να τα λέω ή πως θέλω μια εκκλησία σιωπηλή σε όσα συμβαίνουν. Αντίθετα θέλω ζωντανή την Εκκλησία… να μιλά και δια της εκκωφαντικής της σιωπής και με τον λόγο της. Θέλω ιεράρχες που να ορθοτομούν τον λόγο της Αλήθειας Του.

.
Ο δικός μου Χριστός σταυρώνεται εκεί κάτω στα πεζοδρόμια, περιφέρει άνεργος τα πτυχία του, ζητιανεύει φορώντας τα απομεινάρια μιας κάποτε αξιοπρεπούς ζωής, μετρά την κουτσουρεμένη του σύνταξη… δεν κάνει επίδειξη δύναμης από άμβωνος και δεν μαζεύει λεφτά για τα γεράματά του και, κυρίως, δεν πάσχει από αμνησία όταν πρόκειται για τα δικά του λάθη ενώ τα έχει τετρακόσια όταν μιλά για ευθύνες άλλων.
.
Προσπαθώ να κρατήσω ζωντανό τον σεβασμό μου για αυτό που εκπροσωπεί η ιεραρχία εντός της Εκκλησίας. Προσπαθώ να έχω κατά νου τον Παύλο να πλέκει σκοινιά στην Κόρινθο, να θυμάμαι τον γλυκύτατο π. Γεώργιο και τον π. Ιωάννη από την Συρία που και η ζακέτα που φορούσαν δεν τους ανήκε. Τους ελάχιστους μοναχούς που γνώρισα ακτήμονες και βαθύτατα ελεήμονες. Προσπαθώ να γεννηθεί και φέτος στην ψυχή μου ο Χριστός.