Τιμώ το ανεξάρτητο πνεύμα του Νίκου Δήμου και τη φρεσκάδα της σκέψης του.
Ο Νίκος Δήμου έχει ένα τεράστιο και ποικίλο συγγραφικό έργο, πασίγνωστο στην ελληνική κοινή γνώμη. Εκείνο όμως που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί, είναι η ποίησή του. Παραθέτω λοιπόν ένα δείγμα από το βιβλίο του «Σκοτεινός Θάλαμος» που κυκλοφόρησε εκτός εμπορίου το 1983, και είχα τη χαρά να το λάβω, τότε, από τον ίδιο τον ποιητή.
Φαίδων Θεοφίλου
Ο Νίκος Δήμου έχει ένα τεράστιο και ποικίλο συγγραφικό έργο, πασίγνωστο στην ελληνική κοινή γνώμη. Εκείνο όμως που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί, είναι η ποίησή του. Παραθέτω λοιπόν ένα δείγμα από το βιβλίο του «Σκοτεινός Θάλαμος» που κυκλοφόρησε εκτός εμπορίου το 1983, και είχα τη χαρά να το λάβω, τότε, από τον ίδιο τον ποιητή.
Φαίδων Θεοφίλου
ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΙΙ
Ο ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΤΩΝ ΓΑΤΩΝΤου Νίκου Δήμου
Ποιος χάιδεψε ποτέ τους γάτους
των νεκροταφείων;
Οι φύλακες τους κλωτσάνε
οι παπάδες το ίδιο
οι συγγενείς κλαίνε
και οι νεκροί-
οι νεκροί σιγολιώνουν σιωπηλοί μέσα στο χώμα.
Και οι γάτοι γυρίζουν, γυρίζουν
ανάμεσα στους τάφους
βρώμικοι, πειναλέοι
μακάβριοι
άγριοι
έχοντας εμπιστοσύνη μόνο στους νεκρούς.
(μόνο οι νεκροί δεν κλωτσάνε).
Όταν βγαίνει ο ήλιος παριστάνουν συχνά
τα επιτύμβια γλυπτά
ακίνητοι στο υψηλότερο σημείο
ενός μνημείου.
Πρέπει να είναι οι πιο αυτόνομοι γάτοι.
Τόσοι πολλοί
μια πολιτεία υπέργεια
παράλληλη
με την υπόγεια των νεκρών.
Τη νύχτα ουρλιάζουν και συνουσιάζονται
πάνω στις πλάκες.
Τη νύχτα κανείς δεν τολμά να ταράξει
τους νεκρούς
ή τη μακρόσυρτη οδυνηρή
ηδονή.
Άγρια ελευθερία
αγορασμένη από το μηδέν
με πείνα.
Οικιακά ζώα
χωρίς οίκους-
έξω από τους οίκους των μαυσωλείων
ερμητικά κλειστούς
μη διαπηδήσει
θάνατος στη ζωή.
Καμιά στέγη
(τα κυπαρίσσια ανελέητα ορθά)
κι όταν βρέχει
οι γάτοι που μισούν το νερό
όσο εμείς το θάνατο
στήνονται στωικά
-σταγόνα σταγόνα
ως το κόκαλο.
Εγώ, αντί για κόλλυβα στους νεκρούς
(που δεν τρώνε)
πηγαίνω φαγητό στους γάτους
που καταβροχθίζουν.
Κι ανάμεσα στους συγγενείς των πεθαμένων
κυκλοφορώ
ο συγγενής των γάτων
που είναι άγριοι και μόνοι
και ποτέ δεν μ’άφησαν
να τους χαϊδέψω.
8 σχόλια:
Απίστευτο ποίημα. Απίστευτη σύλληψη γεμάτη βάθος.
Είναι τόσο συγκλονιστική η ιδέα και οι εικόνες που μου γέννησε, τόση η θέρμη της κατανόησης του Δήμου προς τον ψυχισμό των άγριων και μοναχικών… των μόνων, εκείνων που αγόρασαν την ελευθερία τους με μέγα κόστος, εκείνων που δεν αφήνουν κανέναν να τους χαϊδέψει… τόσο πραγματικό το ψύχος της ερημίας και της συγγένειας μαζί της… είναι τόσο σημαντικά όλα ετούτα και άλλα τόσα που με άρπαξαν μέσα τους.
Σας ευχαριστώ Φαίδωνα. Με επαναφέρατε στον κόσμο της τρυφερότητας με την επιλογή σας.
@Big Mama
Είναι πραγματικά πολύ ωραίο ποίημα. Είναι ένα από τα ποιήματα που θυμάμαι και πάντα με συγκινεί.
Η μόνη άνοιξη που υπάρχει ακόμα στην Ελλάδα, είναι η ποιητική. Όσοι πιστοί ας προσέλθουν. Οι υπόλοιποι, ας πηγαίνουν στις "πολιτιστικές" εκδηλώσεις των δήμων όπου παρουσιάζουν οι "Φελόλογοι" τους μεγάλους μεν ποιητές αλλά όλο τους ίδιους και τους ίδιους, επειδή, όπως είπες και συ, οι σύλλογοι και οι δήμοι,δεν ξέρουν άλλους..
Καλά, ίσως η ποίηση είναι μια καλή κρυψώνα για τα κουρασμένα μυαλά που κοιτάμε από το παράθυρο προς το δρόμο, προς τα κάτω. Ίσως όταν διαβάσουμε ένα ποίημα είναι σαν να κοιτάξουε έξω από το παράθυρο, αλλά στον ουρανό.
Αυτό το ποίημα κάτι μου άφησε που έμενα στην καρεκλά σαν άγαλμα... με σήκωσε τις τρίχες ευχάρισρτα.
Φιλάκια, αγαπημένε μου φίλε.
@Veronica
Καλή μου φίλη η ποίηση είναι πάντα ένα παράθυρο, είτε προς τον ουρανό, είτε για να κοιτάξουμε μέσα μας, ή παράθυρο προς την ομορφιά που προσπερνούμε ή παράθυρο στην αλήθεια που θέλουμε να αποφύγουμε....
Φιλιά από την Αθήνα
Συγκλονιστικό, Αληθινό, Μακάβριο, από καρδιά πολεμιστή βγαλμένο. Με ψυχή, ευφυΐα και γνώση στοχεύει στην καρδιά τον τυχερό αναγνώστη. Όχι! όχι την πένα αλλά τα νύχια του Ποιητή ένιωθα να χαράζουν τη δική μου ξεχασμένη μαρμάρινη ταφόπλακα. Ο Ποιητής δικαίως ονομάζεται παιδί του Ουρανού!
Έτσι αφυπνίζει, παρατηρεί, βιώνει την επιλογή των ζώων…κάλιο με το θάνατο… το χαμό της ζεστασιάς… το χάδι… θρήνος η δική μας έλλειψη συμπόνιας και αγάπης… ντροπή…
@Τζίνα Σταθοπούλου
Χαίρομαι που σου άρεσε Τζίνα. Ασφαλώς ενδιαφέρουσες και κολακευτικές οι επισημάνσεις σου για τον ποιητή, που είδε και δημιούργησε ένα σκηνικό, που κανείς άλλος δεν μπορεί να δει και που εκπέμπει είτε άμεσα είτε συμβολικά , αρκετά μηνύματα στους υποψιασμένους....
Όταν με πλησίασε ,μόλις που μπόρεσα να διακρίνω τη σιλουέτα του.Ξεθάμπωσαν λίγο τα μάτια μου.Θεέ μου πόσο μικρούλης ήταν!Κοκκινοτρίχης,στραβοκάνης,με μια μαδημένη ουρά σαν σπάγκος.Τον κοίταξα καλύτερα.Δεν ξέρω αν κι εκείνος με έβλεπε καθαρά.Τα μάτια του ήταν κολλημένα,γεμάτα τσίμπλες.
(γαμώτο),σκέφτηκα,χάλασα κι όλα τα χαρτομάντιλα.Α ρε μπαμπά,υπάρχει κι άλλος πιο αξιοθρήνητος από εσένα.Πήγα λίγο πιο πέρα κι έκανα τράκα χαρτομάντιλο από μια,που έκλαιγε κι αυτή τον πατέρα της.Έτσι είναι,στα κοιμητήρια βρίσκεις εύκολα τσιγάρο και χαρτομάντιλα.Του καθάρισα τα ματάκια.Την επόμενη μέρα που ήρθε και με βρήκε πάλι ήταν πιο ζωηρός,ο Σπάγκος.
Το βράδυ της Ανάστασης μαζί με τη μητέρα μου ήμασταν κοντά στο μπαμπά μου.Λοιπόν το ωραιότερο Χρηστός Ανέστη που έχω ζήσει!Κατανυκτικά ήσυχα,με εκατοντάδες καντηλάκια να φωτίζουν γλυκά το σκοτάδι και ματάκια να σε παρακολουθούν δίπλα από τις μαρμάρινες προτομές.
''Ο γιος της Φωτούλας,μας ακολουθεί''!Άκουσα να μου λέει η μαμά μου.Πάει, είπα,τη χάνουμε την κυρ'Άννα.Κοίταξα πίσω μου και είδα ένα γκρίζο γατί στο κατόπι μας...
''Ο γιος της Φωτούλας''(;;)Πόσες ώρες κάθεται η μαμά κοντά στο μπαμπά,για να γνωρίζει τις γάτες με τα ονόματα τους και τους γιους τους μαζί;
Το πιο αστείο ήταν όταν πήγα με το δικό μου γιο,να πει ένα γεια στον παππού του.Πέφτει το μάτι μας σε μια μαύρη ''σουσού'',που απολάμβανε το μεσημεριάτικο ήλιο πάνω στο λευκό μάρμαρο.Η ουρά της χτυπούσε ρυθμικά το μάγουλο ενός πέτρινου στρατιωτικού,ενώ από το μουσούδι της κρεμόταν ένα φτερό...Κοιταχτήκαμε με το Χρήστο και τα αναφιλητά μας έγιναν κακαριστά γέλια.Μας κοίταζε η γάτα σαν να έλεγε''Τι...τι ρε παιδιά,εγώ δεν έκανα τίποτα...).
Διαβάζοντας το ποίημα ένοιωσα μια ανακούφιση,ένοιωσα πολύ όμορφα και οικεία.Συγχωρέστε μου την πολυλογία
Τελικά δεν είμαι τρελή που κάθομαι και παρατηρώ τις γάτες του νεκροταφείου.Χάρηκα που κάποιος είναι σαν να είδε μέσα από τα μάτια μου και τα περιέγραψε πιο βαθυστόχαστα.
@ Βασιλική Φλεβαράκη
Καλώς όρισες Βασιλική στο Καφενείο, που όπου ξεχνιέται κι ο..Θεός.
Χαίρομαι που ταυτίστηκες με το ποίημα του Νίκου Δήμου και είδες πως η ποίηση μπαίνει μέσα και στις πιο άδυτες σκέψεις μας, που συχνά ντρεπόμαστε να πούμε και να που έρχεται η ποίηση, μας φανερώνει και μας δικαιώνει..
Καλά συναπαντήματα να έχουμε στο καφενείο και περιμένω την διαδικτυακή σου παρέα.
Δημοσίευση σχολίου