Κυριακή, Σεπτεμβρίου 19, 2010

ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ…

ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ…

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Λίγες μέρες πριν άκουγα και έβλεπα από το Μέγαρο μουσικής μια εκδήλωση με θέμα
η ελληνική Ευρώπη ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων. Ανάμεσα σ’ αυτούς που μίλησαν ήταν και ένας μεγάλος Έλληνας δημιουργός, που είπε τα παρακάτω λόγια:
«Οι δυνάμεις του χάους απεργάζονται τον αφανισμό μας» !!!
Ταυτόχρονα διέκρινα τα μειδιάματα των ξένων συνέδρων που παρακολουθούσαν τον ομιλητή με τα ακουστικά της μετάφρασης.
Οι δυνάμεις λοιπόν του χάους απεργάζονται τον αφανισμό μας, ενώ
εμείς οι Έλληνες, έχουμε έρωτα με τη χώρα μας, είμαστε «εις το «Εμείς και όχι εις το Εγώ», αγωνιζόμαστε γι αυτήν, πληρώνουμε με ευσυνειδησία τους φόρους μας, τηρούμε κατά γράμμα τους νόμους, παράγουμε όλων των ειδών τα αγαθά και διαθέτουμε και εκλέγουμε άριστους πολιτικούς που θυσιάζονται για την χώρα μας. Έτσι το μόνο που μας μένει είναι να…κινδυνέψουμε με αφανισμό από τις…δυνάμεις του χάους..
Αυτά είπε λοιπόν ο ομιλητής, που μπορεί να είναι πράγματι μεγάλος και σπουδαίος δημιουργός αλλά πολιτικά είναι χαμαιλέων, που θέλει να αρέσει και από εδώ και από εκεί, ενώ όλοι θα περίμεναν ειδικά από ένα μεγάλο δημιουργό, να αρθρώσει το δικό του, τον προσωπικό του λόγο. Γιατί μόνο αυτός ο λόγος μπορεί να βοηθήσει και να προβληματίσει τους Έλληνες. Ή να σιωπήσει εντελώς αν πρόκειται ο λόγος του να είναι μία από τα ίδια. Να μας χαϊδέψει δηλαδή τα’ αυτιά και να μας απομακρύνει από την τόσο απαραίτητη για όλους μας αυτοκριτική. Άλλωστε το έργο των δημιουργών μιλάει από μόνο του και μας συνδιαμορφώνει, έτσι ώστε η σιωπή του δημιουργού, να είναι προτιμότερη από ένα παρωχημένο μετεμφυλιακό λόγο που βολεύει και την αριστερά και τη δεξιά και για να είμαι ακριβέστερος, βολεύει όλους.





Με αφορμή λοιπόν αυτό το γεγονός, σε θυμήθηκα Μάνο. Όχι τόσο για τη μουσική σου και τα τραγούδια σου, που έτσι κι αλλιώς τα κουβαλάμε πάντα μέσα μας, όσο για το λαμπερό και ανατρεπτικό σου πνεύμα. Το ρηξικέλευθο και ριζοσπαστικό.
Το λόγο σου που έδειχνε τις πληγές μας, που ενοχλούσε έντονα το ελληνικό κατεστημένο και ταυτόχρονα γινόταν λόγος ενεργοποιός.
Δεν βρίσκει πια Μάνο μου ανθρώπους στη χώρα μας που να λένε αυτό που σκέπτονται αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Κι αν υπάρξει κάποιος, τώρα πια δεν ενοχλούνται. Άλλαξαν τεχνική και τροπάρι. Απλά τον αγνοούν σα να μην υπάρχει.
Σε θυμάμαι όταν πήρες στα χέρια σου το μίζερο κρατικό ραδιόφωνο και το απογείωσες. Την ιστορία που έγραψε το Χατζιδάκειο «Τρίτο Πρόγραμμα» και επηρέασε δραστικά την ελληνική κοινωνία, με ορατές αυτές τις επιδράσεις μέχρι και σήμερα. Θυμάμαι ότι το μεγάλο σου έργο, η φωνή σου που λειτουργούσε σαν παράλληλη συνείδηση με αυτήν της βολεμένης κοινωνίας μας, ανακόπηκε από τον γερο-Καραμανλή. Το ίδιο έργο βέβαια επαναλήφθηκε και με άλλες καινοτομίες στο περίφημο περιοδικό «Τέταρτο» που ήταν πηγή ιδεών, αυτοκριτικής και απόψεων που έβλεπαν πολύ μπροστά.
Όταν πήγες Μάνο στο Λονδίνο για να χειρουργηθείς, η Μελίνα έτρεχε τρελαμένη από αγωνία να μάθει νέα σου. Κι όταν της είπαν ότι όλα πήγαν καλά, φώναξε ανακουφισμένη: «Θεέ μου, δεν ήξερα ότι τον αγαπούσα τόσο!»
Εσύ Μάνο μου απεχθανόσουν σαν τα κρίματά σου τις φιέστες τα ταραταζούμ, τις τιμητικές βραδιές, δίκην ρωμαϊκών θριάμβων, στα στάδια και στα καλλιμάρμαρα, τόσο ξένα όσο και γελοία για το προσωπικό σου μέτρο. Γιόρταζες τα γενέθλιά σου με λιγοστούς φίλους στου ΦΛΟΚΑ, χωρίς την… ανάμειξη του Υπουργείου πολιτισμού και των δημοσιογραφικών συγκροτημάτων.






Ας ξεφυλίσσουμε κάποια ανθίσματα από το ύφος και το ήθος του λόγου σου:

«Η σειρά είναι οικογένεια, σχολείο. Από κει αρχίζει ο ευνουχισμός. Μετά είναι ο στρατός, η αστυνομία, το πανεπιστήμιο. Και μετά αρχίζουν να σε επιβραβεύουν. Εάν επιζήσεις, σε εξορίζουν. Και πριν σ’ εξορίσουν, σε κάνουν γραφικό.
Ο κίνδυνος είναι να σε κάνουν γραφικό».

«Ζω μια περίεργη και παραδοσιακή κατάσταση τα τελευταία χρόνια εδώ στον τόπο μας. Επειδή τόλμησα και τολμώ να εκφράζομαι ελεύθερα και κατά την κρίση μου, χωρίς επιφυλάξεις, μια και δεν γίνεται να με σωπάσουν ή να με καταδιώξουν, μου απέδωσαν την ιδιότητα του «εθνικού υβριστή» - αφού είθισται όλα τα καλά στον τόπο μας να παίρνουν και τον τιμητικό τίτλο του «εθνικού».

«Το τραγούδι μου δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτόνωσης. Ούτε μαστίχα για το στόμα των αθλητών… Είναι μια πράξη ερωτική που μας αποκαλύπτει…»

«Πιστεύω ότι ένας προοδευτικός αριστερός μ’ ένα προοδευτικό δεξιό έχουν πολύ περισσότερα κοινά από έναν αριστερό μ’ έναν άλλο αριστερό ή έναν δεξιό με έναν άλλο δεξιό».

«Δεν είμαι φιλόσοφος, είμαι απλώς ένας ζωντανά σκεπτόμενος άνθρωπος. Επειδή όμως, η σκέψη έχει γίνει είδος πολυτελείας, στον καιρό μας…φαντάζω σαν φιλόσοφος, ενώ έχω, απλούστατα, κοινό νου».

«Όταν συνηθίζουμε στη θέα του τέρατος, αρχίζουμε να του μοιάζουμε.»

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
«….. Κι ακούγεται παντού το κάπως φαρισαϊκό μας αίτημα. Η Ταυτότητα. Να μην χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Αλλά κανείς δεν επιχειρεί να διευκρινίσει ποια στοιχεία ακριβώς συνθέτουν την ταυτότητά μας, για να φροντίσουμε να τα μαζέψουμε και να τα προφυλάξουμε επιμελώς μέσα σε πλαστική ή δερμάτινη θήκη. Και τέλος, μας είναι πράγματι απαραίτητη, με τα στοιχεία του παρελθόντος; Αρχίζω επίσης ν' αμφιβάλλω.

.
Κείνο που νιώθω σίγουρα μέσα μου είναι μια φυσική απέχθεια σ' ό,τι χρειάζεται παράσταση, σε ό,τι γραφικό. Δεν με ενδιαφέρουν οι συνήθειες του πατέρα μου και των λοιπών συγγενών, παρά μόνο στο ποσοστό που συντηρούνται μέσα μου και μ' εξυπηρετούν στο σήμερα. Κι αν αυτό που περιέχω είναι μια ένδειξη ελληνικής παράδοσης, τότε καλώς να υπάρξει. Γιατί δεν μ' αρέσει να παριστάνω τον πολύ Έλληνα. Θέλω να είμαι όσο είμαι.

Καιρός είναι η έννοια Έλληνας να δώσει τη θέση της στην έννοια άνθρωπος. Και τότες πιστεύω πως θα συνδεθούμε με μια πιο βαθιά παράδοση που, κατά σύμπτωση, είναι κι αυτή γνησίως ελληνική».

…. Κι όμως όποιος σκέπτεται και όποιος έχει τουλάχιστον την πρόσφατη συνέχεια του τόπου μέσα του, είναι σε θέση ν' αντιληφθεί πως το μόνο που δε μας χρειάζεται πια είναι το γραφικό, η παράσταση, οι αλλοτινές συνήθειες. Γιατί όλ' αυτά δεν μας ενώνουν με τους προγόνους μας, αν δεν τους έχουμε ήδη μέσα μας, τοποθετημένους ανεξίτηλα. Και γεννιέται πάλι ένα άλλο ερώτημα. Πόσο μάς είναι η παρουσία τους χρήσιμη εντός μας;

.

Και ιδιαίτερα σε τούτους τους καιρούς; Γιατί οι νεκροί, ως γνωστόν, μας συγκρατούν από το κακό, αλλά και μας κρατάνε δέσμιους στη Γη, δεν μας αφήνουν να πετάμε αν δεν τους αρνηθούμε. Χωρίς πάλι αυτό να σημαίνει πως έχουμε ανάγκη από μια χωρίς όρια παρουσία τους. Όταν μετά τον πόλεμο ο Πικιώνης με μαθητές του τοποθετούσε με περίσσεια προσοχή το ένα πετραδάκι πλάι στο άλλο στου Λουμπαρδιάρη, ο Ελύτης είχε κιόλας ανακαλύψει, με τη βοήθεια της Μαρίνας και της Ελένης του, το Αιγαίο, ο Εγγονόπουλος τα σπίτια των Ιωαννίνων κι ο Μόραλης με τον Νικολάου τις πόρτες και τα παραθύρια της Αίγινας και του Πόρου. Ο Σικελιανός έκανε παρέα με τον Σωτήρη τον Σπαθάρη στην Κηφισιά κι ο Καζαντζάκης έγραφε την "Ασκητική" του απομονωμένος στην Αίγινα. Τότες κι εγώ, γνήσιο παιδί εκείνου του καιρού, πρωτοανακάλυπτα χωρίς μεθύσια και ναρκωτικά, μονάχα με βαρύ γλυκό, τον Μάρκο, τον Τσιτσάνη και τον Δασκαλάκη. Πριν τριανταπέντε χρόνια...

ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ…

Προπαρασκευάζω τα πράγματα έτσι ώστε να αποφύγω, ει δυνατόν, τη γελοιοποίηση που μου επιφυλάσσουν οι συνάνθρωποι συμπατριώτες μου. Μεγάλο δίδαγμα οι πρόσφατοι θάνατοι επωνύμων, φίλων ή αγνώστων. Μ’ έπιασε φρίκη με τη γελοιότητα της τελευταίας συντροφιάς που παρείχαν φίλοι και εχθροί στον απερχόμενο. Με κάθε θυσία θα προσπαθήσω αυτό να το αποφύγω. Η πιο μεγάλη φιλοδοξία μου είναι το ότι θέλω να ελέγξω το θάνατό μου όσο γίνεται περισσότερο και σε όλες του τις λεπτομέρειες. Αν το καταφέρω αυτό, θα έχω ολοκληρώσει τέλεια το πέρασμά μου από τη ζωή».

Ο θάνατος μιας αληθινής και δυνατής για τον τόπο μας φυσιογνωμίας, είναι, όπως και να το κάνουμε ανακουφιστικός. Γι αυτό και τον γιορτάζουν τόσο, η πολιτεία και ο λαός, τιμώντας τον, αυτόν τον τόσο επιφανή θανόντα. Όλοι σκέφτονται: Επιτέλους δεν θα προχωρήσει άλλο, κι ακόμη, θα μπορέσουμε ν’ αποσιωπήσουμε ό,τι μας ενοχλεί, θα παρερμηνεύσουμε ό,τι μας ξέφυγε, θα εκμεταλλευτούμε τις ασάφειες και φυσικά την πνευματική ανεπάρκεια των πολιτών. Θα του κατασκευάσουμε μνημείο στα μέτρα μας: Ακίνδυνο. Θα τον κάνουμε σύμβολο-απαραιτήτως εθνικό».

Λατρεύω κάθε νέο μηχάνημα που βγαίνει και το αγοράζω. Είπα, δε, στους δικούς μου ανθρώπους, όταν πεθάνω, να μη βάλλουν καντήλια ούτε να φέρνουν λουλούδια στον τάφο μου. Αλλά να αφήνουν διαφημιστικά φυλλάδια για ό,τι καινούριο παρουσιάζει η τεχνολογία. Για να ενημερώνομαι εκεί που θα’ μαι».

Μας λείπεις Μάνο. Στα εύκολα και στα δύσκολα….





11 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Μου φέρατε δάκρυα στα μάτια Φαίδωνα.

Σιωπώ μπροστά στην απλότητα και τον σεβασμό που έχει ο λόγος σας.

Σας λείπει ένας αδελφός… έτσι ένιωσα.

Σας φιλώ.

Κι εμάς μας λείπει και η ανάρτησή σας υπογράμμισε αυτή την απουσία και τη φτώχεια μας.

Αγνή είπε...

Φίλε Φαίδωνα,

διαβάζοντας την ανάρτηση, θυμήθηκα μία παιδική εμπειρία που την είχα, τελείως ξεχασμένη και την επιβεβαίωσα με την κολλητή μου, για να σιγουρευτώ και να τη μεταφέρω με -όσον το δυνατόν-αντικειμενότητα.

Ήμασταν γύρω στα 10-12 μας, όταν άρχισε ο πολιτισμός να επισκέπτεται την πόλη μας (Κοζάνη). Υπαίθριες συναυλίες στο γήπεδο της πόλης είχαν αρχίσει να διοργανώνονται και αυτό ήταν μια φοβερή εξέλιξη για μία πόλη που, μόνο, επιθεωρήσεις έφταναν στο μοναδικό θέατρο μας. Οι μανούλες μας, λοιπόν, αξιοποιούσαν αυτές τις ευκαιρίες για να "ξεσκάσουν" και να μας ανοίξουν λίγο τα μάτια.

Είχε έρθει, λοιπόν, ο Μάνος μαζί με το Λέκκα (πολύ νέος ο Λέκκας, τότε, θυμάμαι έντονα πώς τίναζε το κεφάλι και τη φράντζα του).
Ξεκινά να παίζει πιάνο ο Μάνος και ο κόσμος χειροκροτά. Εκνευρισμένος, διακόπτει και με έντονο τρόπο λέει: "Παρακαλώ, μη χειροκροτάτε σε κάθε τραγούδι".
Κόκκαλο τα μικρά εμείς. Ψιθυρίζω στη φίλη μου ότι είναι "αχώνευτος" και νιώθω δυσφορικά.
Και...αρχίζει και παίζει. Και η μικρή, νευριασμένη, φοβισμένη Αγνούλα δακρύζει και έχει μείνει αποσβολωμένη..δύο ώρες που διήρκησε η συναυλία είχα "χαθεί" σε σημείο να ανησυχήσει η μανούλα μου!

Στο τέλος, τον χειροκρότησα με τόση δύναμη που μου φάνηκε ότι τράβηξα το βλέμμα του και σα να μου χαμογέλασε (αυτό, βέβαια, μάλλον, είναι παιδική φαντασία).

Όταν βγήκαμε, οι μανούλες και τα υπόλοιπα μικρά με κοροϊδεύανε και γω είπα: "Δε θα έπαιζα μαζί του, αλλά να αγοράσουμε κασσέτα του!"

Νομίζω αυτή η ανάμνηση που μου ξύπνησε το κείμενο σου λέει τα πάντα για την προσωπικότητα και το ταλέντο του Μάνου.

ΥΣ: Η κασσέτα υπάρχει ακόμη στο πατρικό σπίτι...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βig Mama
Η έλλειψη και η συγκίνηση ήταν και για μένα οι δυο βασικοί λόγοι που γράφτηκε αυτό το κείμενο, αφού η Ελλάδα με αναστήματα σαν του Μάνου Χατζιδάκι, ήταν πιο όμορφη πιο ενδιαφέρουσα και είχε περισσότερες ελπίδες...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αγνή
Πολύ όμορφη η παιδική μνήμη που ξεδιπλώθηκε γεμάτη αμεσότητα και αθωότητα! Είναι ειδικά στην περίπτωση σημαντικό, ότι μία από τις φίλες μας καταθέτει ένα περιστατικό από τη συναυλία του Μάνου. Ας τ' ακούει εκεί που είναι, το πως κέρδισε με τη μουσική του ένα (δύστροπο;)παιδί που τώρα είναι χειραφετημένη γυναίκα.
Και ακόμα ας ακούσει από μένα το ότι κέρδιζε με τον έντιμο και ανατρεπτικό λόγο του όλους τους υποψιασμένους...

Νίκος Πετρόχειλος είπε...

Ο Φαίδωνας ανασύρει τον Μάνο από την αναπόφευκτη (για πολλούς) λήθη όχι για να του ζητήσει συνδρομή στα "εύκολα" (μια και είναι αρκετός καιρός από τότε που τα "εύκολα" έχουν ξεχαστεί), αλλά γιατί τόσο ο Φαίδωνας όσο και όλοι μας στα "δύσκολα" έχουμε ανάγκη από τη σκέψη του, την ανεξαρτησία του πνεύματός του, τον κοφτερό λόγο του, την αγνή και αφτιασίδωτη ελληνικότητά του, την απέριττη στάση του απέναντι στα πράγματα και στους ανθρώπους. Υπήρξε ένας μεγάλος μουσικός, αλλά αυτό ίσως και να έρχεται δεύτερο μπροστά στην ιδιότητα του στοχαστή (όχι του φιλοσόφου, αφού ούτε και ο ίδιος αναγνωρίζει στον εαυτό του αυτή την ιδιότητα), του σκεπτόμενου ανθρώπου, που ο λόγος του καλεί τους άλλους να τον αφουγκραστούν και να δακρύσουν... Σε καιρούς που έχουμε (φοβούμαι ανεπανόρθωτα) χάσει την αρετή του έντιμου λόγου, ακόμη και του έντιμου ακροατή, ο Μάνος είναι περισσότερο αναγκαίος παρά ποτέ. Σε ευχαριστούμε, Φαίδωνα, που τον έφερες και πάλι κοντά μας. Όσο ζούσε και μας μίλαγε, δεν τον ακούγαμε. Τώρα που, με τη δική σου παρέμβαση, τον ακούμε, δεν μας μιλάει πια...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Νίκος Πετρόχειλος
Νίκο μου το σχόλιό σου έχει το χάρισμα της πληρότητας. Οποιαδήποτε απάντησή μου σ' αυτό θα ήταν περιττή, αφού εμπεριέχεται, και αυτή, στο σχόλιό σου. Συνεπώς το μόνο που μένει είναι να σ' ευχαριστήσω για τη συμμετοχή σου στη συζήτησή μας.

WIND OF CHANGE είπε...

Αγαπητέ μου Φαίδωνα
Είναι ίσως από τις λίγες φορές που με διακατέχει τόσο μεγάλη συγκίνηση διαβάζοντας την ανάρτηση σου και ειδικά την τελευταία παράγραφο.
Ο Μάνος Χατζηδάκης έδειξε το δρόμο, έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά , τον δρόμο όμως αυτό τον δύσκολο ελάχιστοι πνευματικοί άνθρωποι τον ακολουθούν.
Ο Μάνος μίλησε για τα αυτονόητα που σήμερα έχουν καταντήσει ζητούμενα.
Φαίδωνα τα λες όλα στην ανάρτηση σου, δεν έχω κάτι να προσθέσω , το μόνο που θέλω είναι να σε ευχαριστήσω για την πολύ όμορφη και άρτια δομημένη ανάρτηση σου η οποία μας έκανε να σκεφτούμε και να συγκινηθούμε συνάμα.
Κλείνοντας αυτή τη σύντομη παρέμβαση μου θα ήθελα να πω ως επίλογο ότι η μεγαλύτερη μεγαλοπρέπεια για έναν άνθρωπο είναι η απόλυτη απλότητα.

ΤΕΜΑΧΙΣΤΗΣ είπε...

Φίλε μου σε καταγγέλω δημόσια και μέσα στο δικό σου (ιστο)χώρο για κλοπή ...
Μού 'κλεψες τη θεραπεία μου, μού 'κλεψες το προσωπικό μου καταφύγιο, στο οποίο αποζητούσα τη λύτρωση από την έρπουσα βλακεία και την ιπτάμενη μαλακία που φυλακίζουν μέσα τους -εν είδει αγγλοφλεγματικού σάντουιτς- όλους τους νεοέλληνες, μαζί με αυτούς και το γράφοντα.
Εγώ δε συγκινήθηκα με την ανάρτησή σου, όπως οι άλλοι φίλοι και φιλοξενούμενοί σου, όχι επειδή είμαι «σκληρόπετσος», αλλά γιατί είναι η …πάγια τακτική μου να καταφεύγω στο Μάνο όταν θέλω να «επανέλθω», όταν χάνω τη ρότα μου υπό την πίεση και τον αποπροσανατολισμό της καθημερινότητας.
Γνώρισα τον Μάνο προς το τέλος της εφηβείας μου (παρεμπιπτόντως, πιθανότατα είδαμε το Μάνο μαζί με την Αγνή στην Κοζάνη, στο γήπεδο εννοώ), γιατί πάνω στην τρέλα της ηλικίας μου φαινόταν πολύ …soft, αλλά όταν η προσοχή μου εστίασε στο έργο του, έμεινε για πάντα εκεί.
Από τότε όποτε θέλω να συγκεντρωθώ, όποτε θέλω να βρω τον εαυτό μου, είτε για να γράψω κάτι, είτε για να ζωγραφίσω ή απλά να χουζουρέψω και να σκεφτώ, ΠΑΝΤΑ υπάρχει μουσική υπόκρουση (αν μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτή τη λέξη (κρούση) για τη μουσική του) του Μάνου.
Την «τακτική» αυτή τη χρησιμοποιώ και στο blog με τις κατά καιρούς –τακτές- αναρτήσεις με μουσική του για να επανέρχομαι και διαδικτυακά, όταν νοιώθω να την …κάνω σε τόπους (σκέψης) χλοερούς και χαζοχαρούμενους.
Κι όλο αυτό το «σεντόνι» σχόλιο για να σου πω ότι μού’ κλεψες το copyright της (ψυχο)θεραπείας … άντε συγχωρεμένος …

ΥΓ. Είδες τι αθεόφοβος είμαι; Ακόμη και με τον Μ.Χ. χιούμορ κάνω

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@WIND OF CHANGE
Ναι! Παναγιώτη μου η απλότητα και κοινός ΝΟΥΣ. Τα υπόλοιπα είναι για τους ανασφαλείς...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ΤΕΜΑΧΙΣΤΗΣ
Αφού με συγχώρεσες τελικά για την κλοπή της θεραπείας σου δεν μου μένει παρά ένα ..πλατύ χαμόγελο.
Αν και, μεταξύ μας, εγώ σ' αυτήν την ανάρτηση δεν μίλησα για το μουσικό καταφύγιο του Χατζιδάκι αλλά για την άλλη του πλευρά: Τον σκεπτόμενο Χατζιδάκι και τον ανατρεπτικό και ενεργοποιό λόγο του. Πάντως ήταν πολύ ενδιαφέροντα αυτά που σκεπτόσουν σαν παιδί και το πως επέδρασε μετά ο Μ.Χ. μέσα σου. Και για μένα ήταν σπουδαία στιγμή όταν τον ανακάλυψα..Έμαθα ακόμη ότι είσαστε και συντοπίτες με την Αγνή! Να μη βρεθούμε και συγγενείς!! Να μείνουμε φίλοι. Αυτό είναι ό,τι πιο ακριβό.

ΤΕΜΑΧΙΣΤΗΣ είπε...

Φίλε μου, μεταξύ μας, εσύ μπορεί να έγραψες για τον ανατρεπτικό λόγο του Χατζηδάκι, αλλά εγώ ήθελα να μιλήσω για τη μουσική του και για την επίδρασή του πάνω μου και όπως φαίνεται έγινε το δικό μου. Όπως μικρά παιδιά, με τα δάκρυα και τις μύξες να κυλούν από το κλάμμα φωνάζοντας "εγώ αυτό θέλωωωω" και τελικά μείναμε όλοι με τα θέλω και τα όνειρά μας στα ...χέρια

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος