Σήμερα έλαβα ένα γράμμα του φίλου Δημήτρη Κεφαλίδη από τη Γερμανία. Δραματικό στην ουσία του, χωρίς εθνικιστικές κορώνες, γεμάτο αυτογνωσία και καθαρή κρίση. Η αγωνία ενός Έλληνα που δεν ζει εδώ, που ποτέ δεν περίμενε και δεν περιμένει τίποτα από την Ελλάδα αλλά αγωνιά όπως θα αγωνιούσε για την ίδια του τη μάνα. Τ’ ακούτε κοντινοί μας πρόγονοι; Γιατί οι τωρινοί δεν ακούνε πια.
Μας χαρίσατε μιαν Ελευθερία, που δεν μπορούμε να την διαχειριστούμε…
Φαίδων Θεοφίλου
Φίλε μου,
Πρέπει να σου εμπιστευτώ, ανεμοδέρνω -από βδομάδες τώρα- καταμεσής σ’ ένα φουρτουνιασμένο πέλαγος.
Η κρίση μέσα μου, ξεκίνησε απ' την ώρα που κατάλαβα,
πόσο Έλληνας έχω μείνει, ύστερα από 55 χρόνια ξενιτεμό.
Πως «πέσαμε», σε πέσιμο πρωτάκουστο
και δε θέλουμε να το χωνέψουμε είναι για κλάματα.
και δε θέλουμε να το χωνέψουμε είναι για κλάματα.
Μα το ότι εκείνοι που καρπωθήκαν δεκαετίες οφέλη, ωρύονται σήμερα για τα κεκτημένα,
με φέρνει σε απόγνωση.
Καθώς και η παράταξη με τις κλεφτοσυμμορίες που φωνασκούν με την ελπίδα να απωθήσουν
τις δικές τους ευθύνες.
Απ΄την άλλη πλευρά όταν ακούω την αλληθωρίζουσα
κα Μέρκελ και όλο το συνάφι των εμπορικών συμφερόντων να μαίνονται
στο... δίκιο τους σαν να μην αποκόμισαν κι απ'τη καταστροφή μας ακόμα πάμπολλα αργύρια, και να έχει η Γερμανία διαθέσει 175 δις ευρώ
για τη σωτηρία ιδιωτικών Τραπεζών και τώρα να της λείπουν τα 5 δις για τη στήριξη του κοινού νομίσματος,
πάω να κρεπάρω.
στο... δίκιο τους σαν να μην αποκόμισαν κι απ'τη καταστροφή μας ακόμα πάμπολλα αργύρια, και να έχει η Γερμανία διαθέσει 175 δις ευρώ
για τη σωτηρία ιδιωτικών Τραπεζών και τώρα να της λείπουν τα 5 δις για τη στήριξη του κοινού νομίσματος,
πάω να κρεπάρω.
Πως να νιώθεις ότι πατάς στέρεα στα πόδια σου;
Το δίδαγμα όλης της ιστορίας είναι πως μείναμε ολομόναχοι.
Τιτάνιος αγώνας μπροστά μας. Με τεντωμένα νεύρα αναλογίζομαι, θ' αντέξει ο Γιώργος; Θα τον παρασταθούμε;
Καληνύχτα!
Δημήτρης Κεφαλίδης
Γερμανία
10 σχόλια:
Με πολύ συγκίνηση διάβασα το γράμμα ενός πατριώτη Έλληνα της διασποράς και θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι οι συμμερίζομαι απόλυτα τις αγωνίες σας για την πορεία αυτού του τόπου, είναι αγωνίες που απασχολούν κάθε Έλληνα, μικρό και μεγάλο.
Πέρασαν 189 χρόνια που μια χούφτα Ελλήνων με πενιχρά μέσα και κόντρα στο συντηρητικό κλίμα που επικρατούσε τότε στην Ευρώπη αποφάσισαν να υψώσουν ανάστημα σε μια πανίσχυρη οθωμανική αυτοκρατορία για τα ιδανικά της Ελευθερίας , της Δημοκρατίας και ανεξαρτησίας.
Σήμερα αγαπητέ φίλε και πατριώτη ΕΛΛΗΝΑ της διασποράς Δημήτρη Κεφαλίδη είμαστε και πάλι κάτω από ένα ζυγό, τον ασφυκτικό οικονομικό ζυγό( όλων εκείνων των διεθνών κερδοσκόπων απατεώνων), είμαστε μια χώρα με μειωμένη εθνική κυριαρχία όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός.
Όλες αυτές τις μέρες, όλους αυτούς τους μήνες παρακολουθούμε μία ανάπηρη ευρωπαϊκή ένωση να μη μπορεί να βρει ένα βηματισμό, η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη για ακόμα μια φορά αποδείχτηκε μια φρούδα ελπίδα.
Σαφώς και για την κατάσταση αυτή που έχουμε περιέλθει , η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας, είναι η απόρροια μια μακροχρόνιας κακοδιαχείρισης, με κερασάκι στην τούρτα τα τελευταία πέντε χρόνια της πιο άθλιας διακυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος από αυτή της κυβέρνησης Καραμανλή.
Κύριε Κεφαλίδη, θα συμφωνήσω μαζί σας ότι από τον πάτο του πηγαδιού δεν πρόκειται να μας βγάλει κανείς, είμαστε μόνοι, όπως και μόνοι ήμασταν πριν 189 χρόνια και η λύση θα δοθεί από την Ελλάδα την ίδια και όχι από την ανάπηρη Ευρωπαϊκή ένωση που τελικά εκείνο που αποδείχτηκε , η ένωση αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα καταφύγιο των αδυνάτων και πεδίο ανταγωνισμού των ισχυρών.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είπε κάποτε , ότι ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ, ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ και θα πετύχουμε όταν όλος ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ , εντός και εκτός Ελλάδας ενώσουμε τις δυνάμεις μας αφήνοντας πίσω όλα τα μικρά και τα μίζερα.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Αγαπητέ Φαίδωνα και φίλε μου Δημήτρη.
Στην ίδια θέση με σένα βρίσκομαι κι΄εγώ σαρανταδυό χρόνια ξενητιάς.
Κι΄εγώ αναρωτιέμαι γιατί να έχω μείνει τόσο Έλληνας με τόσα χρόνια ξενητιάς στην πλάτη.
Φίλε Δημήτρη Εμείς λατρεύουμε εκέινη την πατρίδα που αφήσαμε όταν πήραμε τις στράτες της ξενητιάς και θλιβόμαστε γιά το σημερινό κατάντημά της.
Και μάλιστα όταν βλέπουμε ότι αυτοί που την διέσυραν και την δολοφονησαν είναι αυτοί που με την ψήφο του φουκαριάρη ελληνικού λαού την πήραν να την κυβερνήσουν
Ο Θεός να λυπηθεί την πατρίδα μας.
Νάσαι καλά
Ντένης
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το γράμμα του φίλου Δημήτρη Κεφαλίδη και το εισαγωγικό σας σχόλιο Φαίδωνα…
Μια θλίψη με κρατάει από χέρι και σιγά σιγά με κατεβάζει στην απόγνωση.
Δεν ξέρω αν μείναμε μόνοι… όμως αυτή η αγωνία… αν θα παρασταθούμε τελικά, μου τυραννάει κι εμένα τη σκέψη.
Ανήμερα 25ης Μαρτίου κι αναρωτιέμαι: Τι έχει καταλάβει ο σύγχρονος Έλληνας από εκείνη την Ελευθερία που άλλοι κέρδισαν γι αυτόν;
Κοντινοί πρόγονοι μα τόσο διαφορετικοί;
Ή μήπως οι συνθήκες διαμορφώνουν τους ανθρώπους τόσο καθοριστικά;
Δεν ξέρω, αναρωτιέμαι…
Έτσι καθώς οι εικόνες των γονέων που φωτογράφιζαν τα παιδία τους στην παρέλαση περνούν μπρος απ’ τα μάτια μου, αναρωτιέμαι…
Γιατί επολεμήσανε;
Και επειδή δεν πάτησα την επιλογή για να λαμβάνω στη συνέχεια τα σχόλια που θα γραφτούν, σας ξαναγράφω...
Καλησπέρα σε όλους.
@WIND OF CHANGE
Φίλε μου , προεκτείνω την ευχή σου για καλή Ανάσταση και στα μυαλά των Ελλήνων...
@Dennis Kontarinis
Σιορ Κονταρίνη, στη σύγχρονη Ελλάδα οι πολιτικοί εξαχρειώνουν τους πολίτες και οι πολίτες τους πολιτικούς. Πολύ φοβάμαι ότι οι Νεοέλληνες δεν θα μάθουμε από τα τωρινά μας παθήματα , όπως δεν μάθαμε και από τα άλλα. Κάτι που θα μπορούσε να μας βοηθήσει, ίσως είναι η αποφασιστικότητα των Ευρωπαίων Εταίρων μας να πάψουν να είναι τα κορόιδα στη σχέση τους με την Ελλάδα και να μας πουν : Ή τηρείτε τους κανόνες της Ε.Ε. ή πηγαίνετε μόνοι σας να κολυμπήσετε.
@Big Mama
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση Mama στο γράμμα του Δημήτρη, είναι το καθαρό μυαλό, η έγνοια για τη χώρα και η αγωνία. Όλα αυτά ισούνται με την αγάπη στην πιο ώριμη μορφή της.
Ο Δημήτρης είναι ένας πολίτης της Γερμανίας επί δεκαετίες εγκατεστημένος, με μια καλή ζωή και όλα του τα καλά. Όμως η αγωνία του για την Ελλάδα, έρχεται σαν εφιάλτης στη ζωή του. Αυτό λείπει από τον σύγχρονο Έλληνα: Η έγνοια για τη χώρα και η αγάπη γι αυτήν, ενάντια στη λειτουργία του ένστικτου, του παρορμητισμού, του πελώριου ΕΓΩ. του ευδαιμονισμού των συντεχνιών και της σκοπιμότητας των κομμάτων, που έγιναν μικρές πατρίδες μέσα στην πατρίδα...
Αγαπητέ Δημήτρη
έλλειπα κανά δυό μέρες στο Κεντάκι και άργησα να σχολιάσω το αυθόρμητο και από ψυχής γράμμα σου στον Φαίδωνα.
Τα ίδια συναισθήματα,αγαπητέ Δημήτρη,και οι ίδιες αγωνίες κατατρυγάνε όλους εμας της διασποράς για την Ελλάδα μας που όσο περνάνε τα χρόνια τόσο και πιό πολύ την αγαπάμε.Είναι σαν τον ανεκπλήρωτο έρωτα που δεν σβήνει ποτέ.Αφού,πολλές φορές,οταν οδηγώ σε ίσιο δρόμο του Τενεσή, κάνω τον ουρανό Αιγαίο εκεί που σμίγει με την επίπεδη γη.
Ποιός ξέρει όμως ,μπορεί αν δεν φεύγαμε ποτέ να την πληγώναμε και εμείς .
Προς το παρών πάντως,παρ'όλα τα... ελπιδοφόρα σημάδια παραμένω απαισιόδοξος ,τι να σου πω,δεν ελπίζω σε πολλά,γιατί δεν εμπιστεύομαι την νοημοσύνη των συνδικοπατέρων,τις μύχιες αντιπολιτευτικές συναινέσεις ,την ψευτοκατανόηση του κεφαλαίου, τις σάπιες ρίζες του μαγγοβολευτισμού,τα χαμόγελα με τις σφιχτές γροθιές στις γεμάτες τσέπες της εκκλησίας,τον πουνέντι Ελληνικό λαό ,την αλλαγή στην παγειωμένη νοοτροπία του ωχαδερφισμού .Γι αυτό λέω ,καλύτερα να αφεθώ στην σκληρότητα της Μέρκερ,
Θα μου βγαλει με σύρμα την πέτσα αλλα και τη βρώμα που έχει μέσα της.Και το κάνει όχι από αγάπη προς εμένα αλλά για να έχω αίμα να βυζαίνει,αυτό που της πήρα και πολύ πιό πάρα πάνω.Αυτό που μας έχυσε στον πόλεμο ?Αστο,ήταν από κάποιους άλλους ΕΛΗΝΕΣ που αμφιβάλλω αν τους μοιάζουμε στο ελάχιστο .
@Σπύρος
Σπυρέτο μου τα συμπύκνωσες όλα στο σχόλιό σου. Είναι σαν εθνική ακτινογραφία.
Όσο για την αγάπη των αποδήμων, είναι μια αλήθεια αναμφισβήτητη ότι πολλοί από σας τους απόδημους έχουν περισσότερη έγνοια, αγωνία και αγάπη για την Ελλάδα.
Ο Δημήτρης θα επιστρέψει στη βάση του σε δυό μέρες
Δημοσίευση σχολίου