Ο Κώστας Ζωγραφόπουλος που μου γράφει αυτό το σημείωμα είναι Blogger, http://dragasia.blogspot.com διευθύνει μια υγιή και δημιουργική επιχείρηση, ενώ ταυτόχρονα είναι υπηρέτης και λάτρης του θεάτρου. Ο Λόγος που δημοσιεύω αυτό του το σημείωμα, (απάντηση σε δικό μου) είναι γιατί βρήκα ενδιαφέρουσες τις σκέψεις του και ήθελα να τις μοιραστούμε. Από την άλλη πλευρά με ενδιαφέρει να ακούγονται οι σκέψεις και οι απόψεις, άγνωστων σε μας ανθρώπων που διαθέτουν μια ανθρώπινη ποιότητα που δεν θορυβεί.
Αγαπητέ Φαίδωνα,
Αγαπητέ Φαίδωνα,
Υπάρχουν πολλοί σκεπτόμενοι, που σεμνύνονται να κοινωνήσουν τις επιθυμίες και τις σκέψεις τους μέσα στην «φασαρία» της κακόηχης επικαιρότητας του πλήθους.Αυτό το πλήθος καταναλώνει την πλαστή έκσταση του, αλαλάζοντας κινούμενο σε ρυθμούς και σκέψεις που δημιουργούν οι «τσοπάνηδες» της ζωής του…Ζούμε αγαπητέ Φαίδωνα, στην εποχή μιας ιδιότυπης φυλακής … του «κάνω ότι θέλω»… Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν βλέπουν αυτοί οι φυλακισμένοι, ότι κάνουν ότι θέλουν από τις επιλογές που ήδη έχουν προδιαγράψει για αυτούς τα αφεντικά της σκέψης τους…Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από αυτή τη φυλακή… και σίγουρα όσοι εκφράζουμε τις σκέψεις μας έξω από την βία και την εκπόρνευση των συναισθημάτων… κάνουμε την ατομική μας επανάσταση να βρούμε (ή καλύτερα να φτιάξουμε) το μονοπάτι της λευτεριάς μας.Όλοι αυτοί που με σεβασμό αναφέρω σε αφιερώματα , σαν πρόσωπα που μπορούν να μας εμπνεύσουν … ίσως μας βοηθήσουν να βρούμε το δικό μας άξιο μονοπάτι…Απέναντι μας περιμένουν τα δύσμοιρα άτομα που προβάλλονται από τα ΜΜΕ.Όλα αυτά τα (χωρίς αξία) πρόσωπα που τα εκμεταλλεύονται οι δημιουργοί της πληροφορίας, είναι ακριβώς εκεί, για να πείσουν τους θεατές… ότι είναι μια χαρά … στον καναπέ τους … Πάντα βλέποντας ένα πιο ηλίθιο … νοιώθει έξυπνος ο χαζός….Πάντως εγώ αγαπητέ Φαίδωνα, κάνω αγώνα να μετριάσω το ποσοστό βλακείας μου, που έτσι και αλλιώς έχω κληρονομήσει ως γνήσιος καταναλωτής της τροφής που έλαβα στην εκπαίδευση μου…
7/2/10
7/2/10
24 σχόλια:
Φαίδωνα πάντα γενναιόδωρη η σκέψη και η στάση ζωής σας...
Η μοιρασιά των απόψεων δικαιώνει όνομα του χώρου… Καφενείο, όνομα και πράμα!!!
Καφενείο της συντροφικότητας με ανοιχτές τις πόρτες για όσους έχουν κάτι να πουν.
Θαυμάσιο το ιστολόγιο του Κώστα Ζωγραφόπουλου, όσο πρόλαβα να δω...
Όσο για τις απόψεις... όντως ενδιαφέρουσες. Απηχούν την αλήθεια της σημερινής-και όχι μόνο-πραγματικότητας.
Οι τσοπάνηδες της ζωής μας κι εμείς τα πρόβατα του καταναλωτισμού... του εύκολου και του ευτελούς…
Νομίζω ότι ο γράφων έδωσε στίγμα αντίστασης κατά της βλακείας και ελπίζω να βρει μιμητές στους νέους-και όχι μόνο- ανθρώπους.
Την καλησπέρα μου.
@Βig Mama
Mama, Εμείς κάνουμε το αυτονόητο: Επικοινωνούμε. Δηλαδή παίρνουμε και δίνουμε. Αλλιώς δεν έχουν νόημα τα Blogs.
Ο Κώστας έχει πράγματι ενδιαφέρουσες θέσεις και ένα δικό του ιδιαίτερο όσο και άμεσο τρόπο να τις εκφράζει.
Η ατομική επανάσταση του καθενός μας (ως στάση ζωής) είναι κάτι που αποτελεί και δικό μου πιστεύω. Μάλιστα αρκετές αναρτήσεις πίσω, είχα δημοσιεύσει ένα ολιγόστιχο ποίημα με τίτλο ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΌ ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΠΟΙΗΤΗ που είχε ως θέμα την επανάσταση του ΕΝΟΣ. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε κανέναν Mama. Aς αλλάξουμε τουλάχιστον τους εαυτούς μας κατανοώντας το κόσμο και το περιβάλλον μας ΄'ολο και περισσότερο...
Τι μου έκανες … αγαπητέ Φαίδωνα…
Κοιτώντας με τα μάτια του μισού αιώνα και κάτι ζωής μου πίσω, βλέπω τον εαυτό μου έχει υποκλιθεί αρκετές φορές μετά από ερμηνεία ρόλων στο κοινό, ακόμη να έχει συμμετάσχει χωρίς καμία αναστολή σε θέατρο δρόμου… και το κυριότερο να μην έχει ντραπεί να πάρει το βιβλίο του με διηγήματα και να το πάει σε εκδοτικό οίκο…
Εδώ όμως μέσα στο διαδίκτυο, με αφορμή την μεγάθυμη διάθεση σου να προβάλεις πέρα από το νόημα του λόγου που κοινωνήσαμε, εμένα ως φυσικό πρόσωπο, μπορώ να σου πω ότι λειτούργησε μέσα μου μια λαϊκή έκφραση που λέει «μάσησα».
«Μάσησα» λοιπόν, γιατί είδα αμέσως (όπως συνηθίζω) τα συναισθήματα μου και τις λεπτές αντιδράσεις τους.
Θα ήθελα να αναλύσω λίγο αυτή την διαδικασία που εγώ βίωσα γιατί θεωρώ ότι αξίζει να μεταφέρουμε την αλήθεια μας ως πληροφορία και όχι το σχήμα της εικόνας που νοιώθουμε ότι μας προστατεύει.
Αρχικά θέλω να σου πω ότι απέχω από την υποκρισία της ταπεινοφροσύνης που θέλει να ντύνει χωρίς κόστος έκθεσης το Εγώ των ανθρώπων.
Αντίθετα όμως νοιώθω την ταπεινότητα στο μέτρο της έλλειψης που έχω ως αναζητητής μικρών και μεγάλων ερωτημάτων που κάθε φορά μπορώ να δω και να βάλω στη ζωή μου.
Ας έρθω όμως στα συναισθήματα που υποσχέθηκα να αναλύσω.
Είχα διαβάσει κάποτε ότι αν ο έπαινος φέρνει το συναίσθημα της έπαρσης και η απόρριψη αντίστοιχα το συναίσθημα της λύπης, κάτι δεν πάει καλά… στην εποπτεία του εαυτού μας.
Είναι το ίδιο ακριβώς με τους ανθρώπους που κάνουν τη λύπη οδυρμό … και την χαρά τους πανηγύρι…
Αυτή η διπολική συμπεριφορά του μυαλού μας, συντηρεί κυβερνήσεις , τραπεζίτες και κάθε λογής εξουσία από την εποχή που ήξεραν οι Ρωμαίοι τι σημαίνει «άρτος και θεάματα» (panem et circenses).
Έτσι λοιπόν , διαβάζοντας τα καλά σου λόγια για το κομμάτι του εαυτού μου που έχω αφήσει να φαίνεται, ένοιωσα μια μικρή ικανοποίηση και μέσα από αυτήν άρχισε μια διαδικασία να βρω το μέτρο για την θέαση του πραγματικού Κώστα που εγώ μπορώ να δω με πολύ κόπο.
Μπορώ να πω ότι μου έδωσες λίγο homework.
Βλέποντας λοιπόν από την μικρή σχισμή του νου μου, αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο που διαβάζεις εσύ και όσοι άλλοι επιθυμούν να μετέχουν της πληροφορίας, εκτονώνοντας την έπαρση και προβάλλοντας την ουσία της ζωής που είναι πέρα από το Εγώ στο Εμείς.
Το Εμείς πετυχαίνεται όταν αποφασίζουμε να βγάλουμε το ατομικό μας τραπεζάκι έξω… και να κάνουμε κοινή γιορτή σκέψης και ζωής με ότι ποικιλία περιλαμβάνει αυτή… (Μου ήρθε στο μυαλό η σκέψη, από τον δίσκο του Σαββόπουλου – τραπεζάκια έξω)
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι νοιώθω την ανάγκη να είμαι πάντα ετοιμοπόλεμος να αντιμετωπίζω τις συναισθηματικές μου διακυμάνσεις , για να ελέγχω την αρμονία της θέασης μέσα μου… όχι μόνο στη χαρά αλλά και στη λύπη…
Άλλωστε έπαιξε (πρόσφατα) μέσα μου να νοιώσω λίγο «μαλάκας», όταν μου απέρριψαν (από μεγάλο οίκο εκδοτικό) ένα βιβλίο με μικρά διηγήματα, με αιτιολογικό ότι δεν πουλάνε … στη σημερινή εποχή.
Την ίδια ψυχική «γυμναστική» έκανα από την κλειδαρότρυπα των συναισθημάτων …και αμέσως ήρθε το χαμόγελο για την εμπειρία της χυλόπιτας και συνέχισα να μετατρέπω το ένα από αυτά σε σενάριο μια και υπήρξε ενδιαφέρον να γυριστεί μικρού μήκους ταινία.
Ακόμη και χρήματα να μη βρεθούν και να μη γίνει ταινία… πάλι η ομορφιά από τις ανθρώπινες σχέσεις που λειτουργούν το όνειρο και βρίσκονται σε αρμονία πλάι μου… είναι αρκετές.
Σάμπως αγαπητέ μου Φαίδωνα θα μείνει τίποτε μετά από το σταμάτημα της ανάσας μας;
Άντε να μείνει η μνήμη για λίγο διάστημα και μετά … η χαρά της ξέγνοιαστης λήθης του Εγώ…
Το Εμείς πάντως δεν πεθαίνει… γιατί περιλαμβάνει μέσα του και πολλά άλλα πράγματα που στα λεξικά της ανθρωποκεντρικής «όρασης» τους δίνουμε το πρόθεμα ουδετέρου ουσιαστικού… (μεγάλη κουβέντα το τι σημαίνει συνείδηση)
Το μόνο που δεν αντέχω είναι η επιστροφή … που πιστεύουν και προετοιμάζονται για αυτήν, όσοι ψάχνονται να ζήσουν πολλές φορές με το ίδιο «κουστούμι του Εγώ» τους…
Τι βίτσιο και αυτό ; !
χε χε
Να είσαι καλά και καλούς δρόμους στη σκέψη όλων μας.
Κώστας
Ωραίες οι αναλύσεις σας
κ Ζωγραφόπουλε !...
Βαθειές καταδύσεις,θάλεγα, που ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια με νέα αναπνοή.Τα καταφέρνετε πάντα όπως φαίνεται....Μπράβο !
Είδατε λοιπόν τι είναι ο νους ?
Σπάνια ζητάει βοήθεια από την ψυχή.
Τα έχει όλα μέσα του-και Δικά Του.
Τα ενεργοποιείς όταν μάθεις πως
Και επεμβαίνει στην ψυχή μόνο όταν τον παρακαλέσει στα αδιέξοδά της.
Για την μνήμη που αναφέρετε ?
Και σβήνει και υπάρχει,όπως τα αποτυπώμτα κάτω από τη στάχτη.
Εκει κωδικοποιήται και κληρωνομήται ασυνείδητα.
Γι αυτό μιλάμε και γράφουμε
Γιά τ'αποτυπώματα.
Κι αυτό,από μιά άγνωστη διαίσθηση.
Έτσι είναι Κώστα μου. Η αλήθεια του ενός, ενεργοποιεί και εμπλουτίζει την αλήθεια του άλλου και το αντίθετο. Η αμφίδρομη επικοινωνία είναι μια ""παραγωγική αναμονή"", που έλεγε ο ωραίος και μεγάλος Έλληνας Κώστας Αξελός.
Όσο για την εκδοτική σου απογοήτευση, θα ήθελα να σου πω ότι και οι εκδοτικοί οίκοι σήμερα είναι αυτό που λέμε πιάτσα και πιασάρικο εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Είναι όπως στην κοινωνία, δεν θα βρεις εύκολα άνθρωπο να σ' ακούσει...
Τα τραπεζάκια μας πάντως είναι έξω διαθέσιμα στο εμείς, με τη ανθρώπινη μελαγχολία, με τη δίψα για ζωή και δημιουργία, με ανοιχτό το Νου για επικοινωνία και τη συναίσθηση του σύντομου ταξιδιού που ταξιδεύουμε..
Πολύ ωραίες οι θέσεις και οι σκέψεις του καινούριου θαμώνα Κώστα Ζωγραφόπουλου, και όπως λέει και η Μπιγκ Μάμα, η μοιρασιά των απόψεων δικαιώνει το όνομα του χώρου...Καφενείο, όνομα και πράμα!
Χαίρομαι να έρχομαι εδώ, όποτε έχω χρόνο, αφού σχεδόν ποτέ δεν περισσεύει. Είσαι τρυφερός άνθρωπος Ζωγραφόπουλε, βαθύς και ευαίσθητος. Να μείνεις έτσι...
"Ο Παράξενος"
Σας ευχαριστώ όλους όσους με καλωσορίσατε σαν θαμώνα στην αξιόλογη συντροφιά σας.
Θα μου επιτρέψετε όμως να στρέψω το βλέμμα μου σε ένα όμορφο άνθρωπο που είδα να κάθεται στο καφενείο και να απευθύνω ένα λόγο που σαφώς έχει σαφήνεια και την απαραίτητη ένταση για να φτάσει στα αυτιά όλων των υπέροχων ανθρώπων του καφενείου.
Θα απευθυνθώ σε ένα σχόλιο, που μου θύμισε κάτι από τη ζωή μου και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας απευθυνόμενος στον φίλο συντάκτη του.
Λοιπόν
Σε ευχαριστώ αγαπητέ Σπύρο για το ενδιαφέρον που έδειξες στις αναλύσεις μου.
Γράφω στον ενικό αλλά (αυτός) περιέχει την διάθεση σεβασμού και αξίας στον συνομιλητή που έχω κρατήσει ως συμπεριφορά, από την αρχαία ελληνική γραμματεία.
Παίρνοντας δεδομένη την υψηλή σκέψη που λειτουργείς , κρίνοντας από το μικρό σου κείμενο αλλά και από την συνήθεια να συχνάζεις ως θαμώνας στο καφενείου του σεβαστού Φαίδωνα, θα ήθελα με την άδεια σου να καταγράψω μερικές σκέψεις που μου τις γέννησε το κείμενο σου.
Κάποτε , αγαπητέ Σπύρο, έγραφα αποστασιοποιημένα αναλύοντας τις γνώσεις μου και μέσα από αυτές συμφωνούσα ή διαφωνούσα με ότι ήθελα να σχολιάσω.
Σε αυτή τη λειτουργία μου , βρισκόμουν πίσω από αντιλήψεις, θεωρίες , ιδεοληψίες και ότι άλλο βάλει ο νους του ανθρώπου.
Το αποτέλεσμα ήταν να λειτουργεί το αριστερό μου ημισφαίριο που κρύβει το Εγώ μας, όπως έμαθα (σωστά ή λάθος) και να είναι κρυμμένη (προστατευμένη) η βιωματική - ανθρώπινη επικοινωνία μου, που όπως λένε, ότι έχει για σπίτι το δεξί μας ημισφαίριο.
Ας πούμε ότι έγραφα σαν καθηγητής που μιλά με αγάπη μεν, αλλά μέσα από ένα κύρος που κατασκεύαζα για να προστατέψω την εικόνα μου.
Ήρθε και μπλόκαρε το σύστημα … και κατάλαβα ότι αυτό δεν μου έκανε.
Έτσι τώρα μιλώ για το πως αισθάνομαι περισσότερο , παρά για τις θεωρίες που έτσι και αλλιώς τις έχω μέσα από την παιδεία που λειτουργώ ασταμάτητα στη ζωή μου.
Θα ήθελα να διαβάσω περισσότερο τον υπέροχο Σπύρο και πως στέκεται απέναντι σε όλα αυτά που έγραψα με πραγματική αίσθηση ζωής στον αγαπητό Φαίδωνα, παρά την επιβράβευση της σκέψης μου , που έτσι και αλλιώς σε ευχαριστώ για την άνετη εκδήλωση της μεγαθυμίας που σε κατέχει.
Πάντως , μεταξύ μας (το μεταξύ μας σημαίνει ότι δεν με απειλεί η αλήθεια μου) αγαπητέ μου Σπύρο, δεν τα λύνω όλα … πολλές φορές και σε αρκετά ζητήματα … είμαι αδιόρθωτα μπουμπούνας….
Να είσαι καλά και ελπίζω να συντονίστηκες με την έκφραση αγάπης που είχε η σκέψη που σου ανέλυσα.
Κώστας
Αχ, να ζούμε και να μην πουλάμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας στην κυρία βλακεία, να είμαστε λιγότερα ηλίθιοι κάθε μέρα ... πρέπει να καταστείσουμε ο Δον Κιχώτης, να πάρουμε ένα δόρυ και να καταπολεμήσουμε τους ανεμόμυλους: μεγάλοι γίγαντες που σκοτώνουν τη φαντασία μας και την κριτική μας αίσθηση. Όλλα αυτά αν κατάλαβα καλά.
Φιλάκια και καλό σου βράδυ.
@
Φαίδωνα και φίλοι μου καλοί... κ. Ζωγραφόπουλε, κ. Σπύρο μας, Παράξενε, Βερόνικα...
Μετά από μια δύσκολη ημέρα δουλειάς η ανάγνωση των σκέψεών σας είναι για μένα ό,τι πιο ζεστό, βαθύ και ουσιαστικό.
Ξέρετε, ενώ οι κουβέντες εδώ έχουν σοβαρότητα, έχουν ωστόσο ανθρωπιά και γλυκύτητα… έχουν το μέγιστο της επικοινωνίας, σεβασμό.
Σχεδόν μου φέρνει δάκρυα στα μάτια η ομορφιά της επικοινωνίας.
Ίσως η κούραση να με κάνει λίγο πιο ευαίσθητη από ότι συνήθως… συμπαθάτε με.
Όμως σας νιώθω όλους πολύ δικούς μου ανθρώπους…
Μου επιτρέπετε να σας χαρίσω την αγάπη μου;
Σας φιλώ από καρδιάς.
Καλό ξημέρωμα
Ως μαμούνι και όχι ράθυμος πάνω από τον καφέ που μου σέρβιρε ο «Ζήκος» (του μυαλού μου) στο καφενείο της σκέψης μου κόβει βόλτες το βλέμμα μου.
Πάντα κοιτώ γύρω μου και κάνω κρυφούς μορφασμούς (κατανόησης ή μη) σε κάθε σπουδαίο ομιλούντα κατά δήλωση του, ή μετά από κρίση του λόγου του από εμένα.
Για μένα όλοι είναι άξιοι , αρκεί να υποστηρίξουν το μέτρο και τους κανόνες του λόγου απεύθυνσης..
Νοιώθω ότι δεν «άκουσα» καλά και θα ήθελα να ρωτήσω την θαμώνα του καφενέ Βερόνικα Μάρσα , σε ποιόν απευθύνεται για να τον κοιτάξω και να συσχετίσω την συμπυκνωμένη γραφή της .
Αν βέβαια ήθελε να μιλήσει λίγο πιο απλά για μερικούς σαν και εμένα, θα το ένοιωθα τιμή μου, μια και θα ευχαριστιόμουν ότι το παιχνίδι της επικοινωνίας.
Γενικά είμαι «αγαπησιάρης» της αντίθετης άποψης και σίγουρα πάντα πρόθυμα δηλώνω ότι συμφωνώ, με όποια άποψη μου φωτίζεται στη ζωή ως πληροφορία που δεν είχα δει…
Στην περίπτωση του θαμώνα Βερόνικα Μάρσα θέλω να πιστεύω ότι για τεχνικούς λόγους ταχύτητας καταγραφής του σχολίου, δεν είναι εμφανής ο αποδέκτης και έχει μια δυσκολία κατανόησης η συμπυκνωμένη γραφή της (τουλάχιστον για την δική μου αντίληψη που δεν υποστηρίζω ότι είναι και η τέλεια).
Όμως είμαι (και το καταθέτω στο καφενείο σας) κακό σπυρί για ότι δεν έχει τεκμηρίωση και νοιώθω ότι μιλά αφ’ υψηλού χωρίς απεύθυνση, γιατί ξέρω καλά το Εγώ που κρύβεται από πίσω …. Ότι έκανα μπορώ να το ξεχωρίζω … και αυτό είναι νόμος που τον ξέρουν στο Δημοτικό της αυτογνωσίας.
Το «κακό σπυρί» δεν είναι πάντα «κακό» για τον απέναντι , παρά μόνο για το Εγώ του.
Άμα αυτή η ιδιοσυγκρασία όπως η δική μου, είναι αντίθετη στην γενική αντίληψη του καφενείου που βρέθηκα, δεν με χαλά καθόλου η πόρτα που πάντα είναι σαν επιλογή μπροστά μου.
Η ζωή μου χαρακτηρίζεται από συνέπεια στη δράση μου και όχι από συμψηφισμούς καταστάσεων που προκύπτουν…
Τα πάντα είναι πόλεμος είπε ο Ηράκλειτος … και εγώ με την δική μου ταπεινότητα θα συμπληρώσω … πόλεμος ερωτικός…
Στον έρωτα δίνω την ιδιότητα της όσμωσης των αντιλήψεων και όχι του διαδικτυακού sex.
Θα μπορούσε να ερωτήσει και άλλος, αλλά εγώ βρέθηκα πάνω από την νέα ανάρτηση σχολίου της Βερόνικα Μάρσα και έτσι πήρα την σκυτάλη προβολής του ερωτήματος, με τον προσωπικό μου τρόπο έκφρασης.
Ελπίζω ο Φαίδωνας να μου επιτρέπει την προσωπική διεκδίκηση της ολοκληρωμένης απεύθυνσης μεταξύ των ανθρώπων που κάθονται στο καφενείο του χώρου σκέψης του.
Πάντως γενικά , δεν μιλώ στη ζωή μου, γιατί αρκούμαι να βλέπω συμπεριφορές και τις κάνω χαρακτήρες στο χαρτί του θεατρικού λόγου…. Εδώ όμως σεβόμενος τις κολόνες του αρχιτεκτονήματος του καφενέ , σκέφτηκα ότι θα υπάρχει πρόναος … γιατί δεν γίνεται υψηλή επικοινωνία , χωρίς πρόναο στη ζωή των μυστών εδώ και χιλιάδες χρόνια…
Τοποθετούμενος σχεδόν αμέσως και μετά από μια μέρα με ακάλυπτες επιταγές και ένα κάρο αρνητισμό που είχα, έκανα δεύτερη ανάγνωση του κειμένου της Βερόνικα με άλλη ερμηνεία.
Τοποθετούμαι λοιπόν εκ νέου.
Βερόνικα σαν να κατάλαβα τώρα ότι μιλάς σε τρίτο πρόσωπο και για την καθεστηκυία αντίληψη.
Όμως η όραση μου ήταν επηρεασμένη από το αριστερό μου ημισφαίριο που έχει μέσα του την κριτική.
Δέξου ότι είμαι και αυτό και κράτα ατόφια την αρχική μου τοποθέτηση, αλλά μην απαντήσεις σε αυτήν γιατί δεν αφορά την δική σου παρέμβαση.
Κρίνω ότι είναι παρανόηση η προηγούμενη τοποθέτηση μου και σπεύδω να δηλώσω άκυρο ως προς την απεύθυνση.
Τα υπόλοιπα είναι όντως αληθινά μου πιστεύω…
Να αυτός είναι ο αγώνας στην σκέψη μου … και σίγουρα δεν τα έχω όλα λυμένα όπως είπε ο φίλος Σπύρος σε προηγούμενη τοποθέτηση του.
Μην παρεξηγείς το κομμάτι της μειωμένης αντίληψης… υπάρχει και καλό …
Χε χε
Καλό βράδυ σε όλους.
@K.ΖΩΓΡΑΦΟΠΟΥΛΟΣ
Κώστα ο καθένας μπορεί να απευθύνεται σε όποιον θέλει πολύ δε περισσότερο που όλοι τηρούμε τους όρους μιας απαραίτητης στοιχειώδους ευπρέπειας. Νομίζω όμως ότι η υπερευαισθησία που δείχνεις χωρίς συγκεκριμένο λόγο, σε ξεστρατίζει από το στόχο σου.
Η Βερόνικα, για να σε ενημερώσω, είναι Ισπανίδα φίλη μας που ξέρει ελληνικά και την αγαπάμε περισσότερο από Ελληνίδα συγγενή μας. Απευθύνεται συνήθως σε μένα με λίγα λόγια , για οικονομία λόγου , αφού είναι πολυάσχολη και φορτωμένη με πολλά καθήκοντα ως καθηγήτρια. Δεν ήξερες, Δε ρώταγες;;
@Big Mama
Mama μας δίνεις κουράγιο και δύναμη με τα όμορφα λόγια και τα συναισθήματά σου. Όλοι έχουμε ανάγκη την αγάπη. Προσωπικά σ' ευχαριστώ που την αποθέτεις τόσο γενναιόδωρα στο "Καφενείο" ώστε ο καθένας να πάρει το μερίδιο του...
Λέει ο Κώστας Ζωγραφόπουλος στον
ΦΑΙΔΩΝΑ και σε μας όλους
"αρχικά θέλω να σου πω ότι απέχω από την υποκρισία της ταπεινοφροσύνης που θέλει να ντύνει χωρίς κόστος έκθεσης το Εγώ των ανθρώπων.
Αντίθετα όμως νιώθω την ταπεινότητα στο μέτρο της Ελλειψης που έχω ως αναζητητής μικρών και μεγάλων ερωτημάτων που κάθε φορά μπορώ να δω και να βάλω στη ζωή μου"
Αυτή είναι μιά αυτοκριτική "στάση"που απο τη θέση που βρίσκεται θελει να φαίνεται αυτό που πραγματικά είναι,κι αυτο γιατί ξέρεις οτι μπορεις με την ορθή σταση, να πας πιό μπροστά από κει που είσαι .
Οτιδήποτε άλλο είναι σαν να κουβαλάς στους ώμους σου ενα σακι αχυρο με υποφερτούς βόγγους.
ΣΤΑΣΕΙΣ σαν την δικη σου αγαπητε Κωστα , δίνουν την πραγματική αξια στο μεγεθος που της πρεπει και ειναι εποιοκοδομητικες στην πραγματική τους υποσταση .
Της εχουν μεσα τους μόνο οσοι μπρουν να δον την γυμνή αλήθεια και την επίγνωση για το όποιο κατακτητέο αλλα και το άπειρο του αναζητούμενου.Στην επιγνωση δηλαδή της γνώσης στο τι δεν γνωριζει στο απέριορο της απειρότητάς της .
Αυτη είναι μιά αλήθεια που την βλέπει όποιος καθρεφτίζεται με ειλικρίνεια μεσα της.Και οταν λέω ειλικρίνεια εννοώ χωρις ΜΕΙΚ-ΑΠ παραφθοράς και υπερποίησης.
Βέβαια,η αλήθεια είναι θετική όταν το υγειές στοιχείο της περιορίζει την έκταση του αρνητικού[που εχει μεσα της.
Η γνώση λοιπόν της άγνοιας είναι μεγάλη γνώση όταν με την αναζήτηση[που αναφέρεις πιο πάνω Κώστα] περιορίζεις τα όριά της.
Κώστα,χαίρομαι πραγματικά που σε αγγιξε το πρώτο σχόλιό μου και σ'ευχαριστώ για τα ενδιαφέρον σου να ....ξανοιχτώ στις σκέψεις μου ,αν και τα καλά σχόλια διεγείρονται απο τις καλές αναρτησεις,οπως ο χορευτής από το καλο κλαρίνο ,εδω 'όμως εχω να πω ότι ότι εγώ γνωρίζω είναι εντελώς εμπειρικό.Δεν σπούδασα,δεν μελέτησα αρχαια συγράμματα ,απλά είχα την τυχη να μεγαλώσω κοντά σε έναν αγράμματο αλλά σοφό αγρότη παππού που μου έμαθε ότι μου εμαθε μεσα απο την φύση ,φερ ειπείν μου εμαθε την εργατικότητα απο την ταξη των μυρμιγκιων,την περηφάνεια απο το πέταγμα των αετών,την θεότητα απο την αυτονομία των δασων ,την αναζήτηση απο την ρίζα των αμπελιών,την ηθική στεραιότητα απο τις σφελίδες των βράχων,την αρμονία
απο τον ηχο των ρυακιών στη ρεματιά αλλά και το σούρσιμο των φιδιών.....
Και επειδή Κώστα ειμαι και ο οινοχόος του "ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ"
ίσως πάρεις τα δάχτυλά μου ότι ριζες αμπελιού οταν σε κεράσω ενα ποτήρι κρασί Νεμέας
Και εγω ΦΑΙΔΩΝΑ σαν οινοχόος που ειμαι επίτρεψέ μου να πάρω το μεγαλύτερο.Το εχω πιο πολύ αναγκη
στις ξενιτιες που ειμαι.Ειναι, βλεπεις,και απο Ανθρωπο που εκτιμώ και θαυμάζω
Αγαπητέ κ. Ζωγραφόπουλε, κάπου το έχασες το παιχνίδι της επικοινωνίας γιατί είσαι πολύ ερωτευμένος με τις λέξεις. ..έχεις πράγματα ενδιαφέροντα να πεις , καταθέτεις ψυχή αλλά η άγρια βλάστηση των λέξεων κρύβει πολλά.Αν και καμιά φορά εκεί μας οδηγεί η χαρά της συζήτησης πόσο μάλλον όταν έχεις να κάνεις με ενδιαφέροντες συνομιλητές.
Και μη θεωρήσεις πως αυτό που λέω είναι σώνει και καλά τεκμηριωμένο , απλά αφέθηκα στην αίσθηση της δυσκολίας που αισθάνθηκα καθώς διάβαζα τα γραφόμενά σου.
Κ. ΖΩΓΡΑΦΟΠΟΥΛΟΣ λύπαμαι που δεν είμαι σε θέση να γράψω περισσότερα στα ελληνικά, αλλά είναι πολύ δύσκολο για μένα να μεταφράσω τις σκέψεις και τα επιχειρήματα από ισπανικά προς τα ελληνικά, έτσι προσπαθώ να συνοψίσω τι εννοώ. Έχω επίσης λίγο λεξιλόγιο. Απλά προσπαθώ να πω ότι στη ζωή μου έχω αγώνες κάθε μέρα στα μέσα ενημέρωσης για να μην σκοτώνουν τις ιδέες και κριτική μου. Αγώνες για να πολεμάω εναντίον στα οποία ότι νομίζω είναι άδικα και προσπαθώ να το κάνω με χιούμορ μου, διότι στην χώρα μου τα ψέματα, την υποκρισία και την αδικία είναι μεγάλη.
Λυπάμαι, αλλά δεν ήθελα να σας ενοχλώ, δεν ήταν πρόθεσή μου.
Big Mama: Χαρά μου ο στοργικός σου και γλυκό σχόλιο, έτσι ενθαρρύνομαι να γράψω και να λέω πάντα αυτό που νομίζω. Ένα μεγάλο φιλί.
Φεδών: Ευχαριστώ.
@Σπύρος -Κώστας
Σπύρο μου έχεις δίκιο ότι ο Κώστας έχει ανεπτυγμένο το σύστημα αυτοκριτικής, πράγμα σπάνιο και δυσεύρετο. Ακόμα έχει αξιοποιήσει την εμπειρία του με σοφία και έτσι χτίζει τις δικές του θέσεις απέναντι στην τρέχουσα αλλά και στη διαρκή πραγματικότητα. Θέσεις με ξεχωριστό ενδιαφέρον, γι αυτό άλλωστε ανάρτησα και το σημείωμά του. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί, πλούσια σε λεξιλόγιο και σε συνδυασμούς, "άγρια βλάστηση" όπως επισημαίνει και η Ροβίνα, μπορεί να είναι η δύναμή του, μπορεί να γίνει και η αδυναμία του. Μ' αυτό εννοώ ότι θα ήταν ίσως προτιμότερο να αποστάξει τη επικοινωνιακή του γλώσσα, όπως απόσταξε και την εμπειρία του για να γίνει πιο άμεσος. Μπορεί όμως να κάνω λάθος και να είναι ακριβώς αυτή η γλώσσα ένα δυναμικό εργαλείο για τον ίδιο και την επικοινωνία του.
Κώστα μου
Μου άρεσε πολύ το μονοπάτι της ατομικής ελευθερίας που πρέπει να βρεί ο καθένας, όπως είπες. Το μονοπάτι βέβαια αυτό θα το εντοπίσουμε πρώτα μέσα μας. Μέσα μας θα αποφασίσουμε τι είναι ατομική ελευθερία, τί είμαστε σε θέση να πληρώσουμε γι αυτό. Κι αφού βέβαια βρούμε το μονοπάτι μας και αρχίσουμε να το βαδίζουμε, τότε θα προβάλλει η ανάγκη της διατήρησης αυτού του μονοπατιού της ατομικής μας ελευθερίας, που σημαίνει ένα αγώνα διαρκείας που θα γίνει τρόπος ζωής. Αλλιώς , πάντα περιμένει στη γωνία η Παραίτηση...
Παίρνεις ενα στηλό και γράφεις την ίδια πρόταση σε δέκα διαφορετικά χαρτιά που έχεις μπροστά σου,θα δεις μετά ότι οι γραφές ,απο τον ίδιο στηλό,είναι διαφορετικές η μια από την άλλη, σε όλα τα χαρτιά.Αυτό δεν σημαίνει ότι εκεί που βγήκε άτονη και άχρωμη η γραφή δεν είναι καλό το χαρτί ή το μελάνι,αλλά ότι το κάθε χαρτί έχει την δική του απορροφητικότητα ,την δική του συστατικότητα και τους δικούς του πόρους να εκλαμβάνει ή να απορρίπτει την Αλφα ή Βήτα χρωστικότητα του μελανιού.Πόσο μάλλον ή σκέψη του ανθρώπου που ξεκινάει λευκή και γεμίζει σιγά
σιγά τους άπειρους πόρους της με τις επιλογές της οι οποίες έχουν σχεδόν την ίδια συστατικότητα η μια από την άλλη .
Οποια δήποτε εντελώς διαφορετική? αφήνει μόνο ένα αχνό αποτύπωμα.
Τελικά ,η σκέψη του κάθε ανθρώπου
είναι λαγωνικό που εξειδικεύεται με τον καιρό σε ορισμένα θηράματα με την συγκεκριμένη οσμή των αχναριών τους .
Ετσι κάπως ανακάλυψα το "ΚΑΦΕΝΕΙΟ"του ΦΑΙΔΩΝΑ
Από τις επίλεπτες οσμές του.
Αγαπητοί φίλοι,
Θα γράψω τις σκέψεις μου σε ένα κείμενο όμως θα υπάρχει μέσα σε αυτό η απεύθυνση σε ότι γόνιμο και εύστοχο για την επικοινωνία έχει καταθέσει κάθε μέλος του «καφενείου»
Αρχικά θα ήθελα να σας μεταφέρω το μέτρο της ζωής που βιώνω και μέσα από αυτό να σας μιλήσω για τις αντιθέσεις που χρησιμοποιώ στη σκέψη μου και κατά συνέπεια στις εκφράσεις της γραφής μου.
Έχω ζήσει κομμάτια στη ζωή μου που είναι ετερόκλητα και μου έχουν δώσει πληροφορίες που δεν παντρεύονται εύκολα στη ζωή.
Έχω κάνει αγροτική ζωή μέσα από την εργατική σχέση της ζωικής παραγωγής που είναι ότι χειρότερο σε πρωτόλεια συναισθήματα τύπου σφαγέων.
Έχω δουλέψει στην λαχαναγορά (ως στέλεχος μεν) αλλά με πλήρη βιωματική γνώση της ωμής βίας και την σκληρότητας των ανθρώπων που ορίζουν την επιβίωση ως το μόνο ζητούμενο της ανάσας τους.
Βρέθηκα σε συνέδρια και σε σχεδιασμούς της αγροτικής πορείας της χώρας μας (αρκετά παλιότερα) σε υπουργικές αίθουσες που πιστέψτε με δεν διαφέρουν καθόλου από την λαχαναγορά στην πρόθεση.
Έχω κάνει θέατρο και έχω ερμηνεύσει ρόλους που μάτωσα μήνες για να βρω την εσωτερική δόνηση των κειμένων.
Ακόμη δημιουργώ στο αντικείμενο της τελευταίας εικοσαετίας που λειτουργώ χώρους που δεν είναι απλά δομικά υλικά, αλλά σχέσεις ανθρώπων και συναισθημάτων.
Βάλε ότι γράφω τα ερωτήματα που κουβαλώ από την ζωή μου σε χαρτί…
Όλα αυτά είναι αρκετά ετερόκλητα και μου βγαίνουν στην γραφή κάπως δυσνόητα και καμιά φορά μέσα από ένα έντονο λόγο που χρησιμοποιεί ακόμη και αργκό όπως ο Πετρόπουλος…
Με άλλα λόγια μιλώ ταυτόχρονα για την «καμπάνα» και για την «πουτάνα» … γιατί και τα δύο υπάρχουν μαζί στην δική μου εικόνα που αντιλαμβάνομαι σε μια θέαση.
Αυτά τα λίγα τα έγραψα για να υπάρξω απλά όρθιος και να με αναγνωρίσετε στο καφενείο.
Τώρα… φιλοσοφημένος δεν είμαι με καμία τήβεννο στην πλάτη μου… ούτε διεκδικώ την κατοχή καμίας αλήθειας … απλά θέλω να παίζω με τις αντιθέσεις (αρχικά μέσα μου) που διαπιστώνω στη ζωή μου.
Για να μη γράφω όμως άλλα για τον εαυτό μου, μέσα από τον θαμπό καθρέφτη που κρατώ, θα ήθελα να απαντήσω στους φίλους που διάβασα τις σκέψεις τους.
(Σπάω το κείμενο στα δυο γιατί δεν μου το παίρνει το σύστημα ολόκληρο και συνεχίζω)
Αρχικά αγαπητέ Σπύρο, έχεις πολύ καλό ειδικό βάρος στο συναίσθημα σου και είσαι γλυκύτατος.
Γνώσεις έχουν πολλοί… χρώμα στη φωνή και στο βλέμμα δεν έχουν όμως όλοι οι γνώστες…και αυτή η έλλειψη χρώματος τους κάνει γλυκανάλατους φοβισμένους καθηγητές της συμβιβασμένης καθημερινότητας…εγώ προτιμώ την ανθρώπινη πλευρά μας και με κάλυψες.
Όχι μόνο με κάλυψες, αλλά με σκανδάλισες με την σχέση που έχεις με αυτό το ποτό του Διόνυσου … πάντως εγώ για αρχιτρίκλινος δεν κάνω , δεδομένου ότι έχω μια υπερβολή μέσα μου και θα κάνω ντέφι την παρέα της οινοποσίας αν κλιθώ να ορίσω το μέτρο της επανάληψης του εβίβα στην οινοποσία ...
Αγαπητή Ροβίνα,
Το παιχνίδι το χάνω συχνά , όμως όχι γιατί είμαι ερωτευμένος με τις λέξεις, αλλά γιατί έχω μέσα το κεφάλι μου ένα κάρο αντιθετικές σκέψεις που δεν προλαβαίνω να τις αναλύσω με μια ροή λόγου που παράγει το αριστερό ημισφαίριο.
Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που λειτουργούν περισσότερο το δεξί τους.
Αυτό παράγει περισσότερο συμπυκνωμένο λόγο , ας τον πούμε ποιητικό … αλλά παράγει και παρεξηγήσεις και χασίματα … και σίγουρα θέλει πάλη για να μην απογοητεύεται και νοιώθει αποτυχημένος ο φέρων αυτήν την λειτουργία.
Μιλώ για την λειτουργία του νου των δυσλεκτικών ατόμων, που βρίσκονται απέναντι στη γραμμική σκέψη και είναι αγκάθι η σκέψη τους στην συστηματοποιημένη ευταξία που επιθυμεί το σύστημα που υπηρετούμε…συνήθως τα μικρά παιδιά που τα επιπλήττουν για την αταξία της σκέψης τους, καταλήγουν με ψυχολογικά προβλήματα αν δεν έχουν ενισχύσει την αυτοπεποίθηση τους…
Το δεξί το λειτουργούν αρκετοί σπουδαίοι άνθρωποι αλλά και ανόητοι … εγώ πάντως δεν έχω αποφασίσει ακόμα σε πια σειρά κατατάσσομαι …
Αλλά έχει μήπως σημασία;
Κάποτε είχα πει ότι έχουμε μέσα μας (οι άνθρωποι) τόσο τον Μέγα Αλέξανδρο , όσο και τον Καραγκιόζη… (αναφερόμενος σε ένα κείμενο για την αντιθετική μας συγκρότηση)
Να έτσι απλά νομίζω ότι είναι τα πράγματα , αν περάσουμε την πόρτα που μας θέλει χωρίς κουστούμια και σφιγμένη ζώνη… ας πούμε ότι χαλαρώνουμε χωρίς να παθαίνουμε κανένα κακό …
Αγαπητή Βερόνικα,
Τι σου έλαχε να διαβάσεις αγαπητή μου… από ένα λίγο τρελαμένο που θέλει να γράφει το βράδυ με μυαλό που δεν το έχει καθαρίσει από την επιθετική σκέψη της αγοράς…που έζησε την ημέρα του…
Αγαπητή μου φίλη αρχικά να σου πω ότι είναι τα Ελληνικά σου πολύ πιο υπέροχα από τον μέσο όρο που βλέπω καθημερινά γύρω μου …και κομπάζουν ότι είναι απόγονοι των Σοφών αρχαίων…
Δεν με ενόχλησες αγαπητή μου εσύ… απλά ο εαυτός μου με ενοχλούσε, γιατί έκλεισα μια μέρα που είχα δύο (βαρβάτες) ακάλυπτες επιταγές που μου είχαν σφηνωθεί στο μυαλό μου και δεν άφηναν την ηρεμία μου να λειτουργήσει όταν διάβασα το κείμενο σου…
Αν ήξερα ότι ήταν μια Ισπανίδα γράφει τα λόγια αυτά …(που λέει και ο Φαίδωνας :Δεν ήξερες δεν ρώταγες ;) … θα ήταν αλλιώς …
Όμως εδώ είμαστε για σκέψεις χαλαρές … και προπαντός για σκέψεις ζωντανές.
Αγαπητέ Φαίδωνα κλείνω με εσένα λέγοντας σου ότι την αυτοκριτική χωρίς αναστολές την απέκτησα στο σανίδι και μέσα από άξιους δασκάλους.
Είναι ένας μηχανισμός που μου επιτρέπει να κρατώ σε ισορροπία το Εγώ μου.
Το ταξίδι των εμπειριών μου μέσα από ομάδες των κατώτερων ενστίκτων και της γήινης δράσης τους, ξέρω ότι είναι για μένα σημαντικό στοιχείο και θέλω να το παντρέψω με την αναλυτική σκέψη που επίσης λατρεύω…
Αυτό δίνει την αίσθηση του λεξιλάγνου στη γραφή μου.
Κλείνοντας θέλω να ευχηθώ να περνάτε όλοι καλά.
Εμείς ως μπουλούκι (κάποιοι το λένε οικογένεια) λέω να πετάξουμε κανένα βουνίσιο αετό λίγο πιο μακριά με τα παιδιά μου και να γυρίσω με μπαταρίες επαναφορτισμένες στην όμορφη ζούγκλα των αντιθέσεων …
Να είστε καλά είστε υπέροχοι.
@Σπύρος
Σπυρέτο μου πολύ εύστοχη η ανάλυσή σου για τη γραφή και τη σκέψη.
Έτσι λοιπόν "Ανακάλυψες και το
-Ο Θεός στο Καφενείο"- και έγινες η ψυχή του!!!
@Κώστας Ζωγραφόπουλος
Κώστα μου πολυεπίπεδη και πλούσια η εμπειρία σου, που συνοψίζεται σε σχολείο ζωής, με αιχμή το θέατρο, που βοηθάει το άνθρωπο να βρει τις ισορροπίες του και να αποκαλύψει την ουσία της ζωής. Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας την αναφορά στο διάβα της ζωής σου και χαρήκαμε όλοι που σε γνωρίσαμε βαθύτερα και που αποκτήσαμε ένα ακόμη φίλο. Θα τα λέμε λοιπόν.
Κάτι πολύ όμορφο κατάφερα από αυτή τη συνομιλία στον καφέ, έχω έναν νέο φίλο. Καλώς όρισες στην φιλία μου Κώστας Ζωγραφόπουλος.
Χαιρετισμούς και αγκαλιές για όλους.
Δημοσίευση σχολίου