Δευτέρα, Ιανουαρίου 04, 2010

Η Ποίηση της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΥΧΤΑΣ - Απόσπασμα


Φαίδωνα Θεοφίλου
Απόσπασμα από τη σύνθεση ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΥΧΤΑ
Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

…Δε χρειαζόμαστε άλογα
ούτε και σύννεφα.
Η περπατησιά μας
πιότερη από καλπασμό.
Γεννηθήκαμε με τις στολές
της διείσδυσης και της πορείας
φορεμένες ανάποδα
στ’ όνομα της παραπλάνησης.
*
Η χώρα ταξιδεύει μεσ’ τη νύχτα
με τα’ όνειρο σφιχτά.
*
Στο λογικό τετράγωνο της νύχτας
το πνεύμα κροταλίζει:
Φέρνω δρόμο για ταξίδι
με πλάνες αστραφτερές,
με μνήμες έγχορδες
που σπαράσσονται με το θάνατο
*
Εκκίνηση από τη μνήμη μηδέν
Χωρίς αιώνια τραύματα
και νομίμως κληρονομημένη δόξα.
Εκκίνηση με πλάνες αμφίστομες
που όμως,
το νοικοκυρεμένο κενό
για πάντα αποχαιρετούν…
*
Ψέλνουν οι αναμνήσεις
με τα όργανα της σιωπής.
Η Ιστορία τρίβει τα χέρια της
και γεμίζουν τα κοιλώματα της νύχτας
από έγχρωμα γεγονότα.
*
Οι ασφάλακες καταθέτουν ρίζες ξερές
στο ιερό της νύχτας,
αντίδωρα της γαλήνης.
Ξετυλίγονται τα γεγονότα
εκτοπλάσματα ψαλμωδίας
κι ο αρχαίος παππούς νυκτοπορεί
καρφώνοντας στο χώμα την υπομονή του…



18 σχόλια:

Σπυρος Δαρσινός είπε...

"Η ποίηση της Ελληνικής νύχτας"
Φαίδωνα δεν έχει χρυσές άμαξες με φτερωτά άλογα,είναι γυμνή στις γρηγορες πατούσες της , καμφλαρισμένη ,αόρατη σε ότι της προκαλεί τριβή ,φωτεινή σε οτι θέλει να μπει στην κίνηση που τείνει να γραπώσει στην αυγή.Κινήται,χωρίς τα βαρύδια της αιμοραγούσης μνήμης ,χωρίς την ώθηση της "κληρονομημένης δόξας"
Εκκίνησή της ειναι η κοφτερή νύχτα που γδέρνει ή λυτρώνει.
Η απόφαση της νύχτας "να ταξιδεύσει" στο σκοτάδι της δεν πάρθηκε σε στιγμές αυτοπεποίθησης που καρφώνει το όραμα αλλά σε στιγμές που η αυτογνωσία της διακινδυνευμένης αμφιταλάντευσής της είχε ανάγκη την κατάθεση της θυσίας και την γαλήνια δύναμη της σιωπής.
Θα το ξαναδιαβάσω όμως,μήπως ξεστράτισα

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπυρέτο μου τη πιο μεγάλη σημασία έχει το πως ειπράττει ο καθένας ένα ποίημα. Δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται με τον ποιητή. Από τον ποιητή έφυγε το ποίημα. Τώρα ο καθείς μπορεί να πει, αν του αρέσει ή δεν του αρέσει κι αν θέλει να πει και δυο λόγια παραπάνω για΄το πως το βλέπει εκείνος. Εσύ βλέπω πυροδοτήσαι αμέσως και αρχίζεις να πλάθεις κι άλλη ποίηση, ζυμωμένη με φιλοσοφικές σκέψεις...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

"Ακούγεται η ψυχή του κόσμου
όταν το φως κλείνει την πόρτα πίσω του"

Τι αναμετρά;
Ποιος μιλά;
Ποιανού είναι τούτη η νύχτα;

Δεν την διαβάζω με τα μάτια, Φαίδωνα, την ποίηση σας στην Ελληνική Νύχτα, μα με τα δάκτυλα.
Με την αφή η πρώτη γνώση του κόσμου και η στερνή.

Οι λέξεις καλπάζουν στο στέρνο της ανθρωπότητας.
Χαρακώνουν τη γαλήνη με οράματα.
Κραυγάζουν παιάνες.
Έχει ασφυξία κανείς;



Φεύγω γι απόψε, με μια άκρη νύχτας στα χείλη.
Αντίδωρο πενιχρό η Καληνύχτα μου.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

ΥΓ... θα πρέπει να προσθέσω, για όσους δεν έχουν διαβάσει ολόκληρη την ποιητική σύνθεση, ότι οι στίχοι:
"Ακούγεται η ψυχή του κόσμου όταν το φως κλείνει την πόρτα πίσω του" και "έχει ασφυξία κανείς;", είναι από την Ελληνική Νύχτα.
Διαβάζοντας ξανά το σχόλιό μου, θεώρησα αναγκαίο το υστερόγραφο για να γίνουν κατανοητά αυτά που γράφω.

Η Ελληνική σας Νύχτα Φαίδωνα, απ' όταν την πρωτοδιάβασα, μου προκαλεί μια διάθεση ποιητικού διαλόγου μαζί της...
Με εμπνέει.

Να είστε καλά.

Αστοριανή είπε...

Αυτή η λάμψη της αστραπής, με βρήσκει σ' επώδυνη στιγμή...
και λόγω του ότι δεν εξαντλείται όταν ξεχυλίσει... πόσο μάλλον όταν διστάζει να νοτίσει το χαρτί... κλείνω τα χείλη, καταπίνοντας άλλο ένα φεγγάρι μονομιάς...

κι όχι τίποτ' άλλο, θ' αργήσει η πανσέληνος...

Πάντα με τις καλύτερες ευχές μου για υγεία κι εμπνεύσεις,
Υιώτα
ΝΥ

οινοχόος είπε...

Αναμένοντάς σε Φαίδωνα να απαντήσεις στα σχόλια των δύο κυριών ζηγώνω πιό πολύ το πρόσωπό μου στην "ποίηση της Ελληνικής νυχτας" γιά να νιώσω,και εγώ, την όμορφη ποιητική τους αφή .
Κυρίες μου ,είσαστε υπέροχες !!
Και σαν οινοχόος που ειμαι,σας κερνώ το πιό γλυκό ποτό της ποιητικής νύχτας του Φαίδωνα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Big Mama
Σ' ευχαριστώ Mama. Εσύ που διάβασες, όπως λες, το βιβλίο, είναι πολύ θετικό ότι αισθάνεσαι να σου προκαλεί τη διάθεση διαλόγου.
Στο μικρό αυτό απόσπασμα από όλο το έργο, μπορεί κανείς να διακρίνει,μέσα από τη νύχτα που όλα τα απογυμνώνει, τη στάση ζωής του ποιητή, τα προσωπικά του οράματα και τον αρχαίο παππού που περίμενε πολλά απ' τους επιγόνους του, να καρφώνει στο χώμα την υπομονή του. Αλλά μπορεί ο αναγνώστης να μην διακρίνει τίποτα. Μπορεί όμως να αισθανθεί κάτι. Κι αυτό ακόμα είναι αρκετό.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αστοριανή
Το σχόλιό σου είναι είναι μια μικρή ποιητική αφήγηση.
Τι όμορφη αίσθηση να καταπίνεις το φεγγάρι μονομιάς...Αυτή η εικόνα ας είναι η πηγή της επόμενής σου έμπνευσης.
Ελπίζω η επώδυνη στιγμή που αναφέρεις να είναι ήδη παρελθόν Γιώτα μου.
Και εσύ θα ξέρεις ασφαλώς ότι η νύχτα μπορεί να είναι πιο ΄"φωτεινή" κι από την ίδια τη μέρα.
Σ' ευχαριστώ

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
ααα... άρωμα νύχτας, γεύση σιωπής, αίσθηση πληρότητας...

τι πιο υπέροχο, τι πιο μεθυστικό από αυτό το ποτό που μας κερνάτε κ. Σπύρο μας;

Να είστε ευλογημένος.

Αστοριανή είπε...

Ήδη, στο φως της αστραπής,
διαλέγω μία μία τις λέξεις από το ανωτέρω απόσταγμα της καρδιάς και του νου...
πολύτιμοι λίθοι, περασμένοι
σ' ασημοκλωστή, θα στολίζουν γιορτάσιμες ώρες της σκέψης,
θα ευφραίνουν την αφή
στην ακρογιαλιά των ψιθύρων...

να είσαι πάντα καλά, Φίλε,
να μας δωρίζεις
Αγάπη!

Υιώτα
ΝΥ

Un par de neuronas... είπε...

Μου άρεσε αυτά που έλεγες, ότι "τη πιο μεγάλη σημασία έχει το πως ειπράττει ο καθένας ένα ποίημα" και που τον πάει η φαντασία του, που τον πάει περήπατο το πνεύμα του. Εμένα, μου πήγε βόλτα αυτό το κομμάτι: "Ψέλνουν οι αναμνήσεις
με τα όργανα της σιωπής" γιατί έχω αδυναμίες όταν ακούω για μουσική!!!
Αν και εγώ πρέπει να διαβάζω 100 φορές ένα στίχου για να καταλαβαίνω το νόημα καλά.

Φιλάκια, φίλε.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αστοριανή
Γιώτα μου χαίρομαι πάρα πολύ για την αμφίδρομη επίδραση που έχουν τα κείμενα και που σε κάνουν να γράφεις αιθέρια πράγματα.
Έχετε την αγάπη μου από μένα προσωπικά αλλά και την αγάπη των στίχων μου...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βερόνικα
Καλή μου φίλη, έτσι είναι. Ό,τι μπορέσει να πάρει ο αναγνώστης από ένα ποίημα είναι καλό. Είναι κέρδος και για τον ποιητή και για τον αναγνώστη.
Φιλιά

Σπυρος είπε...

Πρωτόγνωρη παγωνιά στο Τενεσί
Καί φυγα κανά δυό μέρες γιά το νότο
Σήμερα που γύρισα τα λουλούδια του κήπου μου δεν ήταν παγωμένα .
Πριν φύγω τα χάϊδεψαν τα δάχτυλα των στίχων μου.
Πως να διαπεράσει τα φιλιά η παγωνιά ?

Υ.Γ γιά μην νομίσετε ότι με μεθάει μόνο το κρασί

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπυρέτο μου εγώ σου το έχω ξαναπεί ότι είσαι μονίμως μεθυσμένος ή είσαι τουλάχιστον επιρρεπής στο μεθύσι της ζωής και της ποίησης και γενικά στο μεθύσι. ΄Χαίρομαι για την κατάθεση στο Καφενείο των ευαίσθητων και ιδιαίτερα ερωτικών στίχων σου.
Αλήθεια, "Πως να διαπεράσει τα φιλιά η παγωνιά;"

Σπυρος είπε...

Λες Φαίδωνα αυτή να είναι η μικρή μου μοίρα ?
Να πιάνω με το ένα χέρι μου το μεθυσμένο μου χθες για να ξεσηκώνω με το άλλο το αύριο ?
Να ξεσηκώνω.....όση και η αφράτη γη γύρω από τις τρυπούλες των μυρμιγκιών.

Υ.Γ. μην μου δίνεις θάρρος ρε φίλε
Κι αρχίσω και μεθάω και τα εγγόνια μου.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπυρέτο μου δεν σου δίνω θάρρος, απλά σε χαίρομαι γι αυτό που είσαι.

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε μου
Σου το είπα και κάποτε , πριν καιρό. Οι σχέσεις μου με την ποίηση φτωχές. Έτσι μου απομένει να συζητώ με τον εαυτό μου αυτά που λέτε εσείς. Όπως αυτό το πολύ σωστό το δικό σου προς τον Σπύρο.
"από τον ποιητή έφυγε το ποιήμα" Πραγματικά εκείνο που μένει τι θα μπορέσει ο καθ' ένας να δεχτεί και να διδαχτεί. Το προσπαθώ
Νάσαι καλά
Ντένης

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος