Βράδυ, παραμονή Χριστουγέννων.
Κοιτάζω απ’ το μπαλκόνι στο δρόμο. Βραδιά σχεδόν ζεστή, με καθαρό ουρανό και απόλυτη άπνοια. Άνθρωπος ή αυτοκίνητο ούτε για δείγμα.
Κοιτάζω απ’ το μπαλκόνι στο δρόμο. Βραδιά σχεδόν ζεστή, με καθαρό ουρανό και απόλυτη άπνοια. Άνθρωπος ή αυτοκίνητο ούτε για δείγμα.
Κάτι σαν εορταστική σιωπή.
.
Μπαίνω μέσα, αφήνω το κονιάκ μου στο τραπέζι και κάθομαι στον υπολογιστή να ρίξω από συνήθεια μια ματιά στο Μπλογκ μου. Άδικα κάθεσαι , είπα στον εαυτό μου. Γιορτινές μέρες, η ίδια άπνοια επικρατεί και στο διαδίκτυο. Εντάξει συμφώνησε ο εαυτός, μια ματιά θα ρίξω και θα ετοιμαστώ, για να μην αργήσω στη σύναξη των παλιών συμμαθητών που προγραμματίσαμε.
.
Το σκηνικό όμως ήταν εντελώς διαφορετικό: Το Μπλογκ μου είχε ασυνήθιστη κίνηση απόψε. Πολλοί επισκέπτες.
Το σκηνικό όμως ήταν εντελώς διαφορετικό: Το Μπλογκ μου είχε ασυνήθιστη κίνηση απόψε. Πολλοί επισκέπτες.
Μεταξύ αυτών, ο Μπράιαν από το Κεντάκυ, ο Ιβάν από τη Φιλιππούπολη ο Μάριος από τη Θεσσαλονίκη, ο Μιχάλης από τα Ιωάννινα, ο Ντιντιέ από την Λιλ, που μου έστειλαν ευχές με
e mail. Τους απάντησα κι εγώ και τους κάλεσα να μιλήσουμε μέσω του συστήματος του Google. Δέχτηκαν. Ξέχασα κι εγώ τη σύναξη των συμμαθητών.
.
Έτσι βρεθήκαμε όλοι γύρω από ένα διαδικτυακό τραπέζι να συζητάμε. Ο Μπράϊαν, (συνιδιοκτήτης σε βενζινάδικο μικρής πόλης) για το μεγάλης εμπορευματικής αξίας προϊόν των Χριστουγέννων, ο Ιβάν, (υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας στη Σόφια) για τον έρωτα χωρίς ανταπόκριση, ο Μάριος, (που τελειώνει τη Γεωπονική), τις αγωνίες για το μέλλον του, ο Μιχάλης , (φοιτητής σε Τ.Ε.Ι.) για τις ανθρώπινες σχέσεις που μπροστά τους νιώθει μόνος και αβοήθητος, ο Ντιντιέ για τη δίψα του να γνωρίσει ανθρώπους από άλλες χώρες και να μάθει γι αυτούς.
.
Εγώ; Εγώ μόνο τους άκουγα και χαιρόμουν την παρέα μας. Απλά τους συντόνιζα για να μπορούν όλοι να μιλήσουν, ο καθένας με τη σειρά του. Σκεφτόμουν μόνο την ανθρώπινη ερημία που καλύπτει τον γιορτινό εξαναγκασμό της ασυδοσίας, προκειμένου να νιώσουν οι άνθρωποι τα Χριστούγεννα και τελικά ...πάλι κενό.
.
Στη συνέχεια, ο Μπράϊαν μας έστειλε ένα μελαγχολικό ινδιάνικο τραγούδι, ο Ιβάν ένα ψαλμό των Χριστουγέννων από χορωδία του καθεδρικού ναού της Σόφιας, ο Μάριος ένα τραγούδι του Νικόλα Άσιμου, ο Μιχάλης χριστουγεννιάτικα κάλαντα από τον τόπο του, ενώ ο Ντιντιέ μας είπε: «We are a Noel family…» Είμαστε μια χριστουγεννιάτικη οικογένεια!!!
Κατά τις 0330 ελληνική ώρα μετά τα μεσάνυχτα, χαιρετηθήκαμε εγκάρδια σα να γνωριζόμασταν από χρόνια και δώσαμε πάλι ραντεβού, την παραμονής της Πρωτοχρονιάς...
Κατά τις 0330 ελληνική ώρα μετά τα μεσάνυχτα, χαιρετηθήκαμε εγκάρδια σα να γνωριζόμασταν από χρόνια και δώσαμε πάλι ραντεβού, την παραμονής της Πρωτοχρονιάς...
.
Ακόμα χαμογελάω με την ιδέα, ότι πέντε άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους , με μοναδικά υλικά τη μοναξιά τους που την έκαναν επικοινωνία, έζησαν μια παραμονή Χριστουγέννων που θα τη θυμούνται...
Και του χρόνου Φίλοι μου.
Και του χρόνου Φίλοι μου.
42 σχόλια:
Φαίδωνα, αγαπημένε μας οικοδεσπότη. Χρόνια σας πολλά, με Υγεία και Αγάπη.
Το κείμενό σας αποτυπώνει τόσο αδρά την πραγματικότητα…
Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς, ζωγραφίζετε το κάδρο της μοναξιάς και της ανθρώπινης επαφής σήμερα. Άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο, διαφορετικοί σχεδόν σε όλα, στρώνουν χριστουγεννιάτικο τραπέζι, γίνονται οικογένεια, κερνούν τον εαυτό τους ο ένας στον άλλο.
Λένε ότι η διαδικτυακή επικοινωνία είναι πλαστή, γίνεται πίσω από μάσκες κλπ κλπ κλπ Ναι, μπορεί να είναι αλήθεια. Υπάρχει όμως και η πραγματικότητα του κειμένου σας, η πραγματικότητα που ζούμε εμείς, τόσο στην επικοινωνία μας εδώ στο Καφενείο όσο και γενικά στις διαδικτυακές μας σχέσεις.
Όσοι πατάμε στέρεα στην αλήθεια και την ειλικρίνεια αποκτούμε έναν ψυχικό δεσμό, στις σχέσεις μας στο διαδίκτυο, που δεν υστερεί καθόλου σε βάθος και ουσία. Αρκεί να καταθέτουμε ο καθένας την καρδιά του, όπως και στην έξω από το διαδίκτυο ζωή μας.
Σκεφτόμουν αν αυτή η επικοινωνία με μόνο υλικό τη μοναξιά θα μπορούσε να συμβεί με γυναίκες πρωταγωνίστριες… Όχι, νομίζω. Οι άνδρες είστε πιο μοναχικοί και λιγότερο ανταγωνιστικοί. Εμείς με μιας θα μιλούσαμε για τόσο ανιαρά πράγματα. Θα καταναλώναμε τη ζωή και το χρόνο μας ή σε ψευτοευγένειες ή σε εκσφενδόνιση δηλητηρίων. Θα ήμασταν τυχαία παρέα και όχι χριστουγεννιάτικη οικογένεια.
Να είστε καλά.
Καλημέρα Φαίδωνα
Καλημέρα BIG MAMA
Μιά μέρα μετά τα Χριστούγεννα....
Πριν λίγο έφυγαν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας από το σπιτι .Ητανε όλοι εδώ .Ομορφα ,πολύ όμορφα,όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι με τον έγγονό μου τον Σπύρο στα γόνατά μου να μου ζουλάει την μύτη και να γελάει .Μανία που την έχει με την μύτη μου...
Φαίδωνα,περιέγραψες με τον απλότερο και ωραιότερο τρόπο αυτήν την διαδυχτιακή συνάντηση της μοναξιάς με 5 ανθρωπους από όλο τον κόσμο την παραμονή των Χριστουγέννων .Είχε στην αρχή μέσα της...μιά νότα θλίψης που σιγά σιγά έγινε αναθάρρεμα,μουσική,
γιορτούλα.
Εχεις αυτό το χάρισμα ρε Φίλε,με μια ματιά στο ήσυχο μεσονυχτιάτικο δρόμο,με ένα κονιάκ στο χέρι,με 5 βήματα συλλογής στο διαδίχτυο κι αμέσως αγγίζεις τους ανθρώπους όπου και να βρίσκονται,όσο μακριά και να είναι.
Το σχόλιό σας BIG MAMA εκτός από
ειληκρινέστατο και απολαυστικό ηταν και μιά μικρή μελέτη γιά το διαδίχτυο,για τους ανθρώπους την μοναξιάς,γιά την....κουμπωμένη επικοινωνία των γυναικών.[που τις αγαπάμε όλες βρε παιδιά-που έλεγε και ο Γούναρης.
Το κρασάκι το είπια στην υγειά σας,το αγροικίσατε ?
Faidwna mou,
XRONIA POLLA kai KALH XRONIA...
Big Mama,
Θερμές ευχές και σε σένα, μαζί με όλο τον κόσμο...
(κι ας έχεις μια κάποια... πίκρα για τις γυναίκες...
ο καθένας, "ότι έχει ...προσφέρει"
12.46 μετα τα μεσάνυχτα,
κι εγώ,
τώρα μόλις σας εύχομαι
κι έχετε ...ξεκινήσει εσείς το... μεσημεριανό σας!!!
Χρόνια Πολλά
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ
Μεγάλη έκπληξη, την ίδια νύχτα εγώ και ο σύζυγός μου καθυστερήσαμε πολύ το γιορτινό βραδυνό μας επειδή μιλούσα τις ώρες μέσω Skype με τους φίλους μου από την Ελλάδα. Ακόμα έχω το χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Ήταν μια χαρά, κανένα δώρο δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Έχεις δύκαιο, μιλώντας με τους φίλους που είναι μακριά, οι επείγουσες ανάγκες και οι υποχρεώσεις εξαφανίζονται.
Ένα φιλί.
@Βig Mama
Χρόνια πολλά Mama να 'σαι καλά να μας τα λες πάντα τόσο όμορφα.
Το σχόλιό σου μοιάζει σα να διδάσκεις την ανάρτηση εμβαθύνοντας... Ωραίο σκεπτικό.
@Σπύρος
Εγώ Σπυρέτο μου αγροίκισα το κρασάκι που ήπιες στην υγειά μου σαν μια λαμπερή σπίθα το την παραμονή των Χριστουγέννων και σ' ευχαριστώ. Χάρηκα που πέρασες τόσο ευχάριστα με τους δικούς σου και τα καινούρια κλαριά (τα εγγόνια) του δέντρου σου και που τόσο όμορφα περιέγραψες.
Κι εγώ πέρασα καλά με τους 5 άγνωστους φίλους που μετέτρεψαν τη μοναξιά τους σε διάθεση επικοινωνίας και έφτιαξαν ένα τραπέζι μιας χριστουγεννιάτικης οικογένειας, όπως είπε και ο Ντιντιέ. Χωρίς τρεξίματα και ακόρεστη κατανάλωση. Δείχνοντας έτσι πως η γιορτή αρχίζει και ανθεί, μέσα από την ψυχή των ανθρώπων...
@Αστοριανή
Γιώτα μου Καλή χρονιά, χρόνια πολλά και καλά, με δημιουργίες που να μην τις προλαβαίνεις...
@Βερόνικα
Έτσι είναι καλή μου φίλη. Η τεχνολογία φέρνει κοντά τις καρδιές των ανθρώπων και φτιάχνει μια γιορτή μέσα στη γιορτή..
Μόνο που στην δική μου περίπτωση, δεν ήταν φίλοι μου, ήταν άγνωστοι που έγιναν φίλοι μέσα από το Ιντερνετ, και έφτιαξαν με την καλή τους παρέα ένα ωραίο τραπέζι , χριστουγεννιάτικης οικογένειας, όπως πολύ ωραία είπε ο Γάλλος Ντιντιέ.
@
Φαίδωνα, κ. Σπύρο μας, Υιώτα, Βερονικούλα, περαστικοί και φίλοι του Καφενείου, Χρόνια πολλά σε όλους με την αγάπη μου.
@
κ. Σπύρο μας, εσείς πίνετε κι εμείς χαιρόμαστε να μεθάμε απ' τις μεστές κουβέντες σας. Να είστε καλά.
@
Φαίδωνα, τα κείμενά σας, το έχω ξαναπεί, είναι πολύτιμα εργαλεία στα χέρια του δασκάλου. Είναι σύγχρονα, ζωντανά και αληθή. Θα χαρώ κάποτε-πού θα μου πάει-να έχω πράγματι την ευκαιρία να διδάξω κάποια από αυτά. Είμαι ενθουσιώδης και ασυγκράτητη ως δασκάλα... και μου αρέσει να διδάσκω. Ελπίζω μόνο να μην σας κουράζω.
Να είστε καλά.
Φίλε μου καλήσπέρα από την γιορταστική Νέα Υόρκη.
Πραγματικά υπέροχη και φανταστικά περιγραφική η συνομιλία πέντε αγνώστων πσραμονή της Γέννησης του Χριστού να καταφέρουν μέσα από τον ψυχρό υπολογιστή να μεταφέρουν στις καρδιές τους το θείο μήνυμα της βραδυάς Κι' εσύ σαν συντονιστής να νοιώθεις όλο το μεγαλ3είο της προσπάθειάς σου.
Φίλε μου Φαίδων
Ειλικρινά περιμένω με αδιάπτοτο το ενδιαφέρον μου τη συνομιλία σας την παραμονή της πρωτοχρονιάς.
Νάσαι πάντα καλα΄
Ντένης
@Dennis Kontarinis
Σ' ευχαριστώ σιορ Κονταρίνη μου για τα καλά σου λόγια και χαίρομαι που σου άρεσε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι των 5 αγνώστων μεταξύ τους από διάφορες γωνιές του κόσμου που και για μένα ήταν μια έπληξη μοναδική! Δεν θα γράψω για την συνάντησή μας της Πρωτοχρονιάς, γιατί η έκπληξη και η αξία ήταν η πρώτη φορά, η δεύτερη θα είναι μια περίπου επανάληψη της πρώτης για τους θαμώνες και φίλους του ιστολογίου. Θα έχει βέβαια αξία για μας που θα ξαναβρεθούμε και τώρα και στο μέλλον.
Σήμερα πήγα δίπλα στο σπίτι του γιού μου και δεν μπορούσα να μπω μέσα,γιατί ήταν γεμάτο με τα δώρα των εγγονιών μου που τα ανοιξαμε χθες .Γεμάτο σας λέω ,το χωλ,η τραπεζαρία,το καθιστικό ,όλα γεμάτα με παιχνιδια ,ρουχα καρότσια,τραίνα,
πυροσβεστικές και οτι μπορει να έχει ενα κατάστημα παιχνιδιων και ρούχων ήταν στο διπλανό σπίτι-που έτυχε να είναι του γιού μου.
Μα καλά,είπα της νύφης μου,ολα αυτά τα παιχνιδια είναι αυτά που ανοίξαμε χθες ,τα άλλα που τους κάνουμε δωρα κάθε τόσο και ήταν παντού εδώ μέσα τι γίνανε ?
Τα έβγαλα στο γκαράζ μπαμπά ,μου είπε απλά.
Μα,λέω,τα πιό πολλά από αυτά ήταν εντελώς αχρησιμοποίητα ,θα τα πετάξουμε ?
Τι να κανουμε με μπαμπά ,δεν τους άρεσαν των παιδιών και δεν τα έπαιξαν καθόλου.
Και τα πιό πολλά από αυτά που τους πήραμε εχθές πάλι δεν θα τους αρέσουν,ετσι δεν είναι ?ρώτησα
Πολύ πιθανόν μπαμπά ,μου είπε αδιάφορα
Δεν μίλησα,προχώρησα προς στην πίσω πόρτα της κουζίνας ,την άνοιξα ,έβαλα το χέρι μου στην τσέπη και μπροστά στον γιό μου και στην νύφη μου έβαλα το χέρι στην τσέπη μου και πέταξα στον αέρα όσα λεφτά χάρτινα είχα μαζί μου
Είσαι τρελός ?μου φώναξε ο γιός μου
Ναι παιδί μου,του είπα,είμαστε όλοι τρελοί.
Υ.Γ.Και που είσθε ,του βγαίνει το λάδι του γιού μου στο εστιατόριο για να βγάλει το δολλάριο.Και μακάρι να είμασταν οι μόνοι τρελοί
Αυτές τις μέρες, έρχομαι σε επαφή με τις οικογένειες των εξαδέλφων και των ανεψιών που έχουν όλοι τους μικρά παιδιά. Όλοι τους μα όλοι τους δεν κάνουν άλλο από αυτό που περιγράφετε κ. Σπύρο μας. Το βλέπω ακριβώς ίδιο να συμβαίνει και με τους περισσότερους μαθητές μου. Τα έχουν όλα και, όπως είναι φυσικό, δεν τους αρέσει τίποτα.
Ξέρετε... στερήσαμε από τα παιδιά μας τη λαχτάρα, σκοτώσαμε την επιθυμία... πώς να τους αρέσουν αυτά που τους προσφέρουμε; Είναι τόσα πολλά που δεν έχουν πια στην ψυχή τους τη λειτουργία του ξεχωριστού, της έκπληξης. Πώς να λαχταρήσουν τα Χριστούγεννα για το γλυκό και το δώρο, το Πάσχα για την εκδρομή στη φύση; Ισοπεδώσαμε το έτος και μαζί του την χαρά της γιορτής στις ζωές μας.
Δεν θέλω να επεκταθώ σε ενοχικές αναλύσεις -όπως πχ. άλλα παιδιά δεν έχουν τίποτα- όμως πάντα πίστευα πως μόνο η αγάπη πρέπει να δίνεται απλόχερα και χωρίς οικονομίες, όλα τα άλλα όχι. Δίνουμε στα παιδιά μας όλα τα παιχνίδια του κόσμου και τους στερούμε τον εαυτό μας.
Έχετε δίκιο κ. Σπύρο μας, είμαστε τρελοί. Το χειρότερο όμως είναι ότι οδηγούμε στην τρέλα και τα παιδιά μας.
Την καλημέρα μου.
"Ξέρετε....στερήσαμε από τα παιδιά μας την λαχτάρα....σκοτώσαμε την επιθυμία ,πως να τους αρέσουν αυτά που τους προσφέρουμε ?
Ετσι ακριβώς είναι BIG MAMA
Πέρα από το πέταμα των χρημάτων,
στερούμε από τα παιδιά μας ,με την καθημερινή απλοχεριά μας,την έκπληξη και την χαρά της αναμονής
σ 'αυτό το μοναδικό που ποθούν, Και όχι μονο αυτό , φυτεύουμε επί πλεον στις ψυχές τους τον εθισμό της πληθώρας.
Που είναι μιά αρρώστια που κερδοσκοπούν επάνω της αυτοί που μας την φύτεψαν.Με αυτόν τον τρόπο αμφιβάλω αν τα παιδιά μπορούν να βρουν την αγάπη μας μέσα στην πληθώρα των κουτιών και των χρωμμάτων .
Να με συγχωρήτε που γκρινιάζω μέρες που είναι.
@Σπύρος
Σπυρέτο μου "Ο εθισμός της πληθώρας" που εύστοχα είπες είναι όλη η ουσία. Αν μαζί με τη χαρά του παιχνιδιού μαθαίναμε στα παιδιά την ανάγκη και των άλλων παιδιών που φυτοζωούν, αν τα αφήναμε να δουν τα όσα σκληρά παρουσιάζει η UNICEF για τα παιδιά του κόσμου, αν τους μιλάγαμε έστω λίγο τι σημαίνει δικαιοσύνη, θα ήταν δυνατόν , οι γονείς μαζί με τα παιδιά, να έκαναν μια λίστα με τους μισούς συγγενείς και να τους ζήταγαν τα χρήματα του δώρου των εορτών να τα κατέθεταν στη UNICEF για τα παιδιά που όταν βρούν μια μπουκιά τροφή είναι ήδη ετοιμοθάνατα. Και στους υπόλοιπους συγγενείς να μην πουν τίποτα, ώστε να τους φέρουν τα δώρα τους. Υπάρχουν πρακτικοί τρόποι για να διοχετευτούν κάποια χρήματα και σε άλλα παιδιά του κόσμου, που δεν έμαθαν ακόμη τι θα πει παιχνίδι. Χρειαζόμαστε όμως μια συνείδηση που να λογαριάζει ΚΑΙ την ολική στέρηση των άλλων ανθρώπων, Μια συνείδηση που να βγαίνει έξω από τα όρια της κοινωνίας μας. Έθιξες ένα θέμα πάρα πολύ σοβαρό, φίλε μου...
@
Φαίδωνα, όσοι από μας έχουν, έστω και στο ελάχιστο, ζήσει κοντά στην προσφυγική κουλτούρα, ξέρουν ότι στις παλιές μας γειτονιές, στις οικογένειές μας, αναπτυσσόταν η λογική αυτή που πολύ όμορφα μας προτείνετε Φαίδωνα.
Τότε τα πράγματα ήταν απλά. Κανείς δεν πετούσε τίποτα, τα πιάτα με τα γλυκά των ημερών αλλά και οι νοστιμιές των καθημερινών, τα ρούχα, τα παιχνίδια, πηγαινοέρχονταν.
Δεν μπορούσαμε να βάλουμε μπουκιά στο στόμα μας στη σκέψη των μοναχικών ανθρώπων, γι αυτό και ο παππούς είχε το συνήθειο να καλεί στο σπίτι κόσμο, να ανοίγει διάπλατα την πόρτα και να περιβάλλει με σεβασμό, πρώτα και κύρια, τους θαυμάσιους γυρολόγους-λίγο γραφικούς, λίγο επαίτες- της γειτονιάς μας.
Δεν υπήρχε θέμα να φάμε σοκολάτα-αυτές τις μικρούλες της ΙΟΝ που τις αγοράζαμε με το κουτί- αν δεν μοιραζόμασταν τις υπόλοιπες με τα παιδιά της γειτονιάς.
Κι όχι ότι ήμασταν πλούσιοι… Όμως ποτέ μα ποτέ δεν ανατραφήκαμε με τη λογική ότι «εμείς είμαστε κι άλλος δεν είναι»…
Αλήθεια τι ωραία η ιδέα σας Φαίδωνα…
Τι όμορφος τρόπος να μάθουν τα παιδιά μας να δίνουν από το περίσσευμα τους έστω…
Εγώ θα προσπαθήσω να το εφαρμόσω με τους μαθητές μου το Πάσχα.
Θα σας πω πώς πήγε… ελπίζω να μην προσκρούσει η προσπάθεια στη λογική «δεν έκανε άλλος παιδί μον’ η Μαριώ το Γιάννη.»
Σας ευχαριστώ από καρδιάς… βοηθάτε τη δασκάλα μέσα μου να φέρνει νέες ιδέες στην τάξη.
Φαίδωνα,την ιδέα αυτή μου την πέρασε πριν από δυο χρόνια ο γιός μου ο Σταμάτης,ο οποίος είναι ενα από τα ιδρυτικά και δραστήρια μέλη ενός οργανισμού που έχει εδρα το NASHVILLE TN.[όπου και ζούμε] που βοηθάνε παιδιά της Αφρικής .
Μου είπε πριν από δυο χρόνια,
μπαμπά ,τι θα έλεγες αν στο εξής σε όλες τις γιορτές να κάνουμε ένα λιγοέξοδο δώρο ο ένας στον άλλον και τα υπόλοιπα χρήματα να τα διαθέτουμε για τα παιδιά του CHAD και του δυτικού SUDAN ωστε και με άλλα χρήματα που συγκεντρώνω εγω από το εστιατόριό μας , βάζοντας 30 σεντσ το ποτό πάρα πάνω,να ανοίγουμε ένα πηγάδι το χρόνο για τα παιδιά αυτά της Αφρικής που πίνουνε νερό στους βρωμερούς βάλτους και στους οχετούς των πλούσιων σπιτιών.
Και πράγματι ,αυτό γίνεται
Πηγαίνει και μόνος του οταν μπορεί στην Αφρική και βλέπει με τα μάτια του τις τρομερές ανάγκες αυτών των παιδιών.
Είναι μιά σωτήρια ιδέα για πολλά παιδιά αν εφαρμοστεί ,εστω,και σε
μικρή εμβέλεια.Μην ξεχνάμε πως μιά μπουκιά ψωμί και μιά γουλιά νερό σώζει μιά ζωή που από αυτή θα γεννηθούν πολλές χιλιάδες ζωές.
Τώρα μόλις μπήκα στο "KAFENEIO"
Κι αφου δεν είδα κανέναν μέσα είπα ν'αφησω δυό λόγια στο τραπέζι,να ανοίξω και τα παράθυρα για να μην στριμωχτεί στις γρίλιες ο καινούριος χρόνος όταν έρθει για να μπει στο ΚΑΦΕΝΕΙΟ και μετα να φύγω γρηγορα που με περιμένει έξω η γυναίκα μου στο αυτοκίνητο να πάμε να αλλάξουμε μιά τραγιάσκα που μου πήραν τα παιδιά για δώρο και χωράει και τις πλατες μου μέσα και ένα ζευγάρι παπούτσια που στο ένα μόνο κοιμάμαι άνετα.Τα παιδιά νομίζουν πως εμεις οι μεγάλοι δεν έχουμε γούστο,άντε μωρέ να πάρουμε κάτι γιά το γέρο να ξεμπερδεύουμε.Στην περίπτωσή μου βέβαια δεν έχουνε και άδικο,δεν είναι λίγες οι φορές που μου κουμπώνουν ισια το πουκάμισο που έχω στραβοκουμπώσει.
Πέρυσι το Πάσχα μάλιστα πήγα στην εκκλησία με δυο διαφορετικα καφε παπούτσια.Κοίταζαν τα παιδιά μου τα παπούτσια μου στην εκκλησία και έπνιγαν τα γέλια τους ,τα κοίταζα και εγω και δεν εύρισκα τίποτα παράξενο.Βρε γιατί γελάνε γιατί γελάνε,δεν βλέπεις ? μου είπε η γυναίκα μου με πνιχτό γέλιο και εκείνη,τι?της είπα θυμωμένος,τα παπούτσια σου είναι διαφορετικά,τα ξανακοιτάζω , καφε είναι και τα δύο ,της είπα επιπληκτικά,ναι αλλά έχουνε άλλο σχέδιο ,μου ειπε ψυθιριστά ,γιά να μην γινουμε ρεζίλι και στους διπλανούς που κάτι είχανε παρει χαμπάρι και μας κοίταζαν περίεργα.Τι λες μωρε ,της είπα περιφρονιτικά ,μεγάλη υπόθεση κι αυτή ,και το αριστερό μου μάτι είναι πιό μικρό απο το δεξί ,να το βγάλω και να βάλω άλλο ,πιό μεγάλο?
Απο δικαιολογίες είσαι πρώτος ,μου είπε ,και έκανε το σταυρό της η γυναίκα γιά τις ...αμαρτίες μου .
@
κ. Σπύρο μας
... "κάποιοι" έχουμε αποκτήσει τη γλυκιά συνήθεια να πίνουμε τον καφέ μας εδώ... και να αφήνουμε φωναχτές τις σκέψεις μας να μην τις πάρει ο άνεμος.
Νομίζω αυτό το κάζο με τα παράταιρα παπούτσια το έχουν πάθει όλοι οι μπαμπάδες.
Είναι από τις πιο γλυκές αναμνήσεις που έχουν να διηγηθούν οι φίλες μου για τον δικό τους. Από τις πιο τρυφερές. Την παραστήσατε πολύ όμορφα και ζωντανά την εικόνα κ. Σπύρο μας. Ξέρετε, αυτά τα ωραία λάθη κάνουν έναν άνδρα να παραμένει παιδί, ένα σκανταλιάρικο παιδί που έχει ανάγκη την φροντίδα μας. Εγώ δεν πρόλαβα να έχω τέτοιες αναμνήσεις από τον πατέρα μου… Όμως αγαπώ πολύ να διορθώνω στραβοκουμπωμένα πουκάμισα, να διώχνω μια ανύπαρκτη τριχούλα απ' το γιακά, να ισιώνω γραβάτες… Είναι τα μικρούλικα χάδια της αγάπης. Τόσο απλά… τόσο σπουδαία. Είναι οι στιγμές που μια γυναίκα έχει τη δυνατότητα να κοιτάξει από κοντά τον ήλιο χωρίς να καεί.
Την Καλημέρα μου.
το κομμάτι που παίζει στο μπλογκ σου ποιό είναι;
το player εμφανίζει απλώς musica celta...
Ευχαριστώ, καλή χρονιά.
@Σπύρος
Σπυρέτο μου αυτές οι μοναχικές στιγμές του Καφενείου, όπου μπαίνεις και καταθέτεις την καθημερινότητά σου και τις σκέψεις σου είναι πολύ όμορφες και χαίρομαι όταν μπαίνω και τις βρίσκω. Η συγκεκριμένη εξομολόγησή σου ήταν ξεκαρδιστική και γεμάτη χρώματα και ατμόσφαιρα των ημερών που περιγράφεις.
Μέχρι κι ο Θεός που δεν φεύγει ποτέ από το καφενείο, χαμογελούσε με ευχαρίστηση, κλέβοντας το κρασί σου που έχεις αφήσει στο Καφενείο. Μέχρι κι ο Θεός αντιγράφει τον άνθρωπο!!! Αλλά ο άνθρωπος δεν αντιγράφει το Θεό...
Χρόνια πολλά με όλα τα καλά στην όμορφη χριστουγεννιάτικη παρέα σας!
@Ανώνυμος
Ανώνυμε η μουσική είναι γραμμένη από Ιρλανδό μουσουργό συμφωνικής μουσικής και είναι εμπνευσμένη από τους προγόνους των Ιρλανδών και την παράδοσή τους, τους Κέλτες και αφιερωμένη σ' αυτούς. Γι αυτό και ονομάζεται "Μούζικα Κέλτα.
Ξέρεις που μπορώ να το βρω; πως λένε τον συνθέτη; ή σε ποιο δίσκο βρίσκεται;
ευχαριστώ πολύ και πάλι!!
Τι λες βρε Φαίδωνα που θα αντιγράψει ο άνθρωπος-και ειδικά ο Ελληνας-τον Θεό ,και μετά σε ποιόν θα αποδώσουμε τις ευθύνες όλων των κακών ? Από ποιόν θα τα περιμένουμε όλα ?
Αστονε εκεί που είναι,να τον παρακαλάμε και να τον βρίζουμε ,τον πιστεύουμε ή όχι.
Η αλήθεια είναι ότι ο δικός μας ,του ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ,έχει γίνει φιλαράκι,προχθές ,σας λέω,με σκούντισε να δω μιά όμορφη κοπέλα που παίρναγε στο απέναντι πεζοδρόμιο.
@Kostast
Ευχαριστώ Κώστα μου για τις ευχές σου. Εύχομαι και σένα, στην καινούρια χρονιά να σε κυνηγούν οι εμπνεύσεις και οι χαρές.
@Σπύρος
Σπυρέτο μου γι αυτό τον αγαπάμε το Θεό του Καφενείου: Επειδή είναι τσαχπίνης και δεν μπορεί να αποχωριστεί της γήινες χαρές που ο ίδιος δημιούργησε...
@Ανώνυμος
Ανώνυμε δυστυχώς δεν έχω άλλα στοιχεία γι αυτό το κομμάτι απ' όσα ήδη σου είπα. Μπορώ όμως να σου το στείλω, αφού το έχω στο αρχείο του υπολογιστή μου ως ΜΡ3.
Αν θέλεις στείλε μου το μέιλ σου στο δικό μου μέιλ που βρίσκεται στο ίστολόγιό μου και θα σου το στείλω ευχαρίστως.
Και μετά σου λένε ότι το διαδίκτυο απομονώνει!!
Αν είναι ο άνθρωπος επικοινωνιακός... ούτε οι τοίχοι δεν τον απομονώνουν!!
Φίλε Φαίδωνα,
Χρόνια Πολλά!!! Ό,τι- μα ό,τι- ποθείς!!!
@Αγνή
Σ' ευχαριστώ Αγνή μου και για τη γνώμη σου και για τις ευχές σου.
Εύχομαι η καινούρια χρονιά να είναι η αφετηρία για κάθε χαρά, που θα καιροφυλακτεί και θα σε συναντά στο διάβα σου.
Κάθε φορά που κάνω ένα "σχόλιο"
λέω ,αυτό είναι το τελευταίο σ 'αυτήν την ανάρτηση.Και μετά σου λέει η "BIG MAMA,Είναι οι στιγμές που η γυναίκα έχει την δυνατότητα να κοιτάξει τον ήλιο χωρίς να καεί"
Αντε τώρα συ να μην ζεστάνεις τον ήλιο με ένα αδερφικό σου χάδι.
Πέντε μοναχικοί άνθρωποι από τα πέρατα του κόσμου συζητούν. Δεν γνωρίζονται, δεν έχουν ποτέ συναντηθεί. Είναι τελείως αμφίβολο αν κάποτε θα συναντηθούν. Τους περιβάλλει η μαγεία του άγνωστου και του διερευνητικού. Πιθανόν δεν έχουν και τα ίδια ενδιαφέροντα, αλλά έχουν κάτι το κοινό : την ευλογημένη μοναξιά τους και ένα εξαιρετικό μαέστρο, τον Φαίδωνα, που, καμώνεται πως μόνο τους ακούει, στην ουσία όμως αυτός είναι εκείνος που κατευθύνει το χορό.
Δεν θα έλεγα ότι πρόκειται για χορό αρχαίας τραγωδίας. Οι πέντε άνθρωποι δεν διαμαρτύρονται, δεν κόπτονται, θρηνολογούν, απλά καταθέτουν και αποκαλύπτονται. Καταθέτουν την πολύτιμη εμπειρία της ζωής τους και αποκαλύπτουν ίσως όχι τα μύχια της ψυχής τους, αλλά τουλάχιστον την επιφάνειά της, τέτοια όπως αυτή αναδύεται μέσα από τις άγνωστες για τους άλλους ιστορίες τους. Και ενώ πριν από τη συζήτηση ήταν αχνές φιγούρες δυσδιάκριτες, απρόσιτες και μοναχικές, με τη συζήτηση πλησιάζουν προς το κέντρο του κύκλου, σαν τον παγωμένο που πλησιάζει το τζάκι που φεγγοβολά. Άπλωσαν τα χέρια τους για να ζεσταθούν και ζεστάθηκε η ψυχή τους. Είχαν πολλά να πουν και είπαν αρκετά. Μετέλαβαν της επικοινωνίας, ένιωσαν τη χαρά της παρουσίας του άλλου (και της μοναξιάς του) και τραγούδησαν μαζί.
Α, βρε Φαίδωνα, πώς κατευθύνεις έτσι τα νήματα. Έτσι που το Blog σου γίνεται μια εκκλησία με την αρχαία έννοια του όρου : συγκέντρωση ανθρώπων με ένα κοινό σκοπό : τον πόλεμο ενάντια στη μοναξιά και τη συναδέλφωση με την αναγνώριση της κοινής μοίρας.
Αγαπητέ Φαίδωνα φιλόξενε οικοδεσπότη, κ. Σπύρο μας αρχιοινοχόε του Καφενείου, εκλεκτοί φίλοι.
Όταν ήμουν παιδί, ντρεπόμουν να βγω για τα κάλαντα.
Μεγαλώνοντας, βγάζω τα σπασμένα...
Έτσι είπα να προλάβω και να σας "τα πω" πριν με προλάβουν άλλοι και με διώξετε με το γνωστό: "μας τα' παν άλλοι"
Καλησπερώ σ' αφέντη μου, καλές αυγές κοιμάσαι.
Καλά σου ξημερώματα, σαν κάθεσαι κι' αφκράσαι.
Κι εμείς στην πόρτα σ' ήραταμε, με το δικό σου θάρρος,
Παρακαλώ σ' αφέντη μου και μην το πάρεις βάρος.
Αν είναι θέλημα Θεού, τα κάλαντα να πούμε
Και μ' όλη μας την συντροφιά, νας καλησπερούμε.
Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά, πρώτη Γιανουαρίου,
Που μπαίνει ο μήνας του Χριστού, τ' Αγίου Βασιλείου
Ν' όπου γεννήθη ν' ο Χριστός στον κόσμο κι επορπάτει,
Το πρώτο χνάρι που 'καμε, χρυσό δενδρίν εβγήκε,
Χρυσά ήταν τα φύλλα του, γράμματα τα κλωνιά του, παπάδες
Τα' ανεγνώνανε, διάκοι το συλλαβούσαν
Κι ένα διακάκι ν' έρχεται ν' από την Καισαρεία
Κι εβάστα και στα χέρια του λαμπάδες και κερία.
Αφέντη μου να χαίρεσαι , αφέντη μου να ζήσεις,
Στον Άγιο Τάφο του Χριστού, να πας να προσκυνήσεις.
Χρόνους να ζήσετ' εκατό, καλά να τους περνάτε
Κι από τους εκατό κι εκεί, να ζήτε να γηράτε
http://www.youtube.com/watch?v=Lai5-MJEZHQ
Με την αγάπη και τις ευχές μου για ό,τι καλύτερο. Μακάρι η ζωή να μας αφήσει να χαρούμε όσα μας έδωσε.
Σας φιλώ
@Νίκος Πετρόχειλος
Νίκο μου χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω στο "Καφενείο". Μάς έλλειψες, έλλειψες σε όλους και στο ίδιο το Καφενείο όπου άφηνες τις λαμπερές απόψεις σου.
Σ' ευχαριστώ, που έχεις τόσο καλή γνώμη για το "Καφενείο του Θεού", αλλά αυτό οφείλεται στην παρουσία όλων σας. Γιατί χωρίς εσάς στο Καφενείο, θα πρωταγωνιστούσε...η ηχώ. Ελπίζω να σε έχουμε συχνότερα κοντά μας, όχι μόνο γιατί σε χρειαζόμαστε αλλά και γιατί σ' αγαπάμε.
@
Νίκος Πετρόχειλος
Εκλεκτέ μας φίλε, καλωσορίσατε.
Τι όμορφα που μαζευτήκαμε όλοι εδώ λίγο πριν την αυγή του νέου χρόνου;
Με τη θέρμη της φιλίας να ζεσταίνει τις καρδιές μας και το ξεδίπλωμα των σκέψεων να φωτίζει τα παράθυρα του Καφενείου.
Γιορτινή η επάνοδός σας και ουσιαστική όπως πάντα.
Θερμές ευχές, από καρδιάς, και ό,τι καλύτερο για το νέο έτος.
@Big Mama
Mama καταπληκτικά τα κάλαντα που μας είπες όσο και σπάνια. Πρόκειται για ένα πολύ ωραίο δημοτικό τραγούδι.Να 'σαι καλά. Και σ' ευχαριστώ προσωπικά, για το ανθρώπινο και αισιόδοξο μήνυμα που εκπέμπεις. Να σου δίνει υγεία... "Ο Θεός του Καφενείου" και να έχεις όλη τη χρονιά επάρκεια στις χαρές, μεγάλες και μικρές.
@Σπύρος
Σπυρέτο νομίζω ότι η Mama, σου δίνει καλές πάσες, για να ξεδιπλώνεις τον ποιητικό σου οίστρο, που αποκτά ξεχωριστή αξία, γιατί εντάσσεται στην καθημερινότητά μας.
@
κ. Σπύρο μας... φίλος κι αδελφός ο ήλιος και...
Τις προάλλες, μου έλεγε πόσο τον ζεσταίνουν τα σχόλιά σας... ειδικά αυτά που φιλοδοξούν να είναι "τα τελευταία".
Μακάρι να μην τελειώνουν, έλεγε... κι εγώ σας το μεταφέρω.
Μακάρι. Αυτές οι κουβέντες κάνουν την επικοινωνία διάφανη και λαμπρή σαν το κρασί σας.
Να είστε καλά.
@
Φαίδωνα, το ήξερα ότι εδώ στο Καφενείο θα "τα πω" με την καρδιά μου.
Χαίρομαι που σας άρεσε το τραγούδι μου. Αυτή η σύγχρονη εκτέλεση, μου έχει κλέψει την καρδιά.
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και τις ανταποδίδω μέσα απ' την καρδιά μου.
Να είστε καλά... να ενορχηστρώνετε, που λέει και ο κ. Πετρόχειλος, την επικοινωνία όλων μας. Να είστε καλά να δημιουργείτε και να εμπνέετε.
Ο Θεός του Καφενείου να σας χαρίζει απλόχερα τη φιλία του…
Μου φαίνεται σαν να τον βλέπω καθισμένο εδώ ανάμεσά μας, να διαβάζει τις σκέψεις μας και να μας ευλογεί.
Βγαίναμε ,μαζι με το θεό, από την πόρτα του ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ
με μιά κανάτα κρασί στο χέρι και τρεία ποτήρια γιά να πάμε να προυπαντήσουμε τον χρόνο να πιούμε μαζί του ενα ποτήρι και να μπει με κέφι στη ζωή μας . Και νάσου είδαμε τον κ.Πετρόχειλο να πλησιάζει την πόρτα με όμορφα λόγια στα χείλη και την BIG MAMA να ακολουθεί και να τραγουδά με ένα τριγωνάκι στα χέρια αυτά τα όμορφα κάλαντα με την ωραία διάλεκτο ,που πρώτη φορά τα ακούει ακόμη κι ο θεός.
Κάτσε να τα ακούσουμε,μου είπε ο θεός,μου αρέσει η δροσιά που βγαίνει από αυτα τα κάλαντα.Και μου αρέσει γιατί δροσίζει τον άνθρωπο που έφτιαξα και αγαπώ.Εκείνες οι μονότονες βυζαντινές υμνολογίες που όλο μου ψέλνετε τις κυριακές και με κοιτάζετε με δουλικότητα στις εικόνες με κουράζει ,και με νευριάζει θάλεγα .Διπλα σας είναι ο άνθρωπος ,αυτόν να αγκαλιάζετε και είναι σαν να αγκαλιάζετε εμένα.
Καλά καλά σάμπως ιδιοτρόπησες και συ μαζί μας ,πάμε τώρα να συναντήσουμε τον δίδυμο αδερφός σου ,τον χρόνο, του είπα και ξεκίνησα πρώτος .
Και συ που ξέρεις ότι είναι δίδυμος αδερφός μου ο χρόνος,με ρώτησε πιάνοντάσμε από το μανίκι.
Μα δεν ειναι πιά μυστικό,του είπα,με το ίδιο μπαμ σας γέννησε η αιωνιότητα ,μόνο που Εσυ κομματιάστηκες σε μυριάδες ζωντανά κομματάκια και γέμισες το άπειρο και ο αδερφός σου σε κοσκίνησε σε κοσκίνησε για να πάρεις θέση μεσα από την κινηση και να μην συγκρούεσαι με το σκόρπιο σώμα σου.
Καλά ,εμένα με κοσκίνησε ο χρόνος γιά να μην συγκρούομαι,εσύ,που είσαι κομμάτι από το σώμα μου γιατί συγκρούεσαι αιώνες τώρα με τον διπλανό σου ?
Ελα ντε,βάλε και Συ κανά χεράκι ?του είπα ,κάπως επιθετικά.
Α ,όχι όχι φίλε ο καθ'ένας να αναλάβει τις ευθυνες του ,εμένα η δουλειά μου τέλειωσε ,τώρα κατεβαίνω για κανένα ποτήρι γιά να σας ακούω και να χαίρομαι.
Και γιατί στο συγκεκριμένο ΚΑΦΕΝΕΙΟ του Φαίδωνα και οχι σε άλλο ?
Γιατί εσείς και οταν συγγκρούεσθε νιώθω οτι είναι για να πλανίσετε τις αιχμηρές ακίδες σας ώστε σιγά σιγά να πάρετε την αρμονική σας θέση στο μικρό σας άπειρο.
Αυτά μου είπε ,και κάτσαμε και οι δυό στο ίδιο βραχάκι ροδαυγής να περιμένουμε τον χρόνο.Ενώ από κάτω ακούγονταν απαλά τα μελωδικά κάλαντα της BIG MAMA.
@
κ. Σπύρο μας,
Πίστευα πάντα πως όποιος μιλά με την καρδιά του, συνομιλεί με το Θεό.
Άλλη μια φορά αποδεικνύεται αλήθεια αυτή η σκέψη.
Πλάσατε μια τόσο ζεστή εικόνα, τόσο τρυφερή μα και αδρή.
Ξέρετε, εντυπωσιάζομαι πόσο Θεολογούν ορθά οι καθαρές ανδρικές σκέψεις. Θεολογούν ορθά, αξιοποιώντας το ήθος τους και την σοφία της ζωής.
Με αφήσατε έκθαμβη να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω το σχόλιό σας…
Με κάνατε να νιώσω περήφανη ως γυναίκα, γιατί υπήρξαν μάνες σαν τη δική σας που ανέθρεψαν τέτοιους γιους.
Μα με κάνατε όμως να νιώσω και κοριτσάκι που ψάλλει τα κάλαντα θαυμάζοντας τους εξαίρετους κυρίους που συνομιλούν με το Θεό.
Καλοί μου και αγαπημένοι φίλοι, γεμίστε τα ποτήρια, πιείτε στην υγειά του Κόσμου, σιγά-σιγά ή άσπρο πάτο… όπως το τραβάει η ψυχή σας κι εγώ θα μαγειρεύω για τους καλεσμένους του μεσημεριού της Παραμονής, έχοντας όλους εσάς στη σκέψη μου. Θα είναι σαν να ετοιμάζω τα φαγητά μου για τη συντροφιάς σας και να δείτε… θα μου βγει πολύ νόστιμο εξαιτίας σας.
ΥΓ… Θα έχει και ελαφρό γλυκόξινο κοτόπουλο με ανανά και λαχανικά…
Και μακαρόνια σουφλέ χωρίς πολλά λιπαρά… και όμορφη χυμώδη γραβιέρα Μυτιλήνης στο φούρνο με πιπερίτσες κίτρινες και ντομάτα. Και λαχανάκια Βρυξελών με σάλτσα γιαουρτιού. Ε, είπα φέτος να μαγειρέψω ελαφρά και λεπτά φαγητά, για να σας έχω, έστω και νοερά στο τραπέζι μου.
Κοπιάστε.
@Σπύρος
Σπυρέτο μου το σχόλιό σου , είναι ο καλύτερος τρόπος του "Καφενείου για την υποδοχή του χρόνου. Μια πανέμορφη εικόνα με αληθινά πρόσωπα και χώρο, όπου η φιλοσοφία σου γοητεύει,γίνεται φυσικός τρόπος ζωής, και μας φέρνει όλους κοντά. Αυτός σημαίνει Αρχιοινοχόος του Καφενείου και ποιητής της ζωής....
Δημοσίευση σχολίου