Δευτέρα, Νοεμβρίου 23, 2009

ΜΙΑ ΦΙΛΙΑ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ

Ο Αλέξης Σεβαστάκης και ο Φαίδων Θεοφίλου
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην χρονική περίοδο που αλληλογραφούσαμε

Η φιλία μου με τον Σαμιώτη συγγραφέα Αλέξη Σεβαστάκη είχε κάτι το ξεχωριστό: Δεν ειδωθήκαμε ποτέ! Γίναμε όμως φίλοι μέσα από τα βιβλία μας και την αλληλογραφία μας. Αλληλογραφούσαμε σα να γνωριζόμαστε από δεκαετίες. Αλλά υπάρχει καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις βαθύτερα έναν άνθρωπο, από τα ίδια του τα βιβλία; Για όσους δεν γνωρίζουν τον Αλέξη Σεβαστάκη, θα προσθέσω με συντομία, ότι ήταν δικηγόρος και διδάκτωρ της νομικής του πανεπιστημίου Αθηνών. Συγγραφέας του μυθιστορήματος «Το σφαγείο» που έγινε και τηλεοπτική σειρά. Έγραψε θεατρικά έργα και δοκίμια, διηγήματα, επιστημονικά θέματα κ.λ.π. Η ζωή του ήταν γεμάτη από κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες αλλά και συνεχείς διώξεις. Πολιτεύθηκε με την Ε,Δ,Α. και τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου. Υπήρξε ένας άνθρωπος υψηλού ήθους με οικουμενικό πνεύμα. Αγάπησε πολύ το νησί του τη Σάμο, όπου ζούσε και δικηγορούσε.

Μια φορά λοιπόν, το έφερε η τύχη από την Αθήνα να βρεθώ στη Σάμο, ως εκπρόσωπος της AUSTRIAN AIRLINES στην οποία εργαζόμουν , για να κάνω μια τεχνική έκθεση για το αεροδρόμιο της Σάμου, για τα κεντρικά γραφεία της Βιέννης , ώστε να ενημερωθούν επίσημα και υπεύθυνα για τις δυνατότητες του αεροδρομίου, αφού είχαν κατά νου να κάνουν δρομολόγια Charter, Βιέννη-Σάμο-Βιέννη. Ταυτόχρονα θα υποδεχόμουν στο αεροδρόμιο της Σάμου το πρώτο αεροπλάνο της εταιρείας μας χωρίς επιβάτες αλλά με 6 πληρώματα που θα έκαναν προσγειώσεις και απογειώσεις εξοικείωσης , ώστε να μάθουν τις ιδιαιτερότητες αυτού του αεροδρομίου. Εγώ λοιπόν θα ήμουν ο άνθρωπός τους στην Ελλάδα που θα τους βοηθούσε σε όποιο πρόβλημα είχαν. Αφού λοιπόν τα πληρώματα έκαναν ό,τι έπρεπε για 4 ώρες, θέλησαν να ξεκουραστούν. Βρήκα λοιπόν ευκαιρία, πήρα ένα ταξί από το Πυθαγόρειο , και…σφαίρα για το Καρλόβασι να συναντήσω τον Αλέξη Σεβαστάκη στο γραφείο του. Όταν έφθασα, η καρδιά μου φτερούγιζε από χαρά και συστολή, που επιτέλους θα γνώριζα από κοντά τον ακριβό μου φίλο. Μπήκα μέσα. Δεν ήταν εκεί. Κάθισα απέναντι από το γραφείο του και περίμενα να έλθει. Όταν έφθασε η ώρα που έπρεπε να γυρίσω στο Πυθαγόρειο, ρώτησα τα διπλανά γραφεία, αν ξέρουν πότε θα έλθει ο κ. Σεβαστάκης. Μου είπαν, «Θα αργήσει γιατί δικάζει μια δύσκολη υπόθεση».
Άφησα , απογοητευμένος, πάνω στο γραφείο του ένα μυτιληνιό ούζο κι ένα σημείωμα που έλεγε πως δεν ήταν τυχερό να βρεθούμε κι ας έπινε τα δάκρυα της Παναγίας (το ούζο) στην υγειά μου.
Μέχρι που έφυγε από τον όχι και τόσο μάταιο τούτο κόσμο, δεν έγινε μπορετό να συναντηθούμε. Εκείνος ανήκε στη γενιά της εθνικής αντίστασης. Εγώ στη γενιά του 114 και του Ανένδοτου. Επικοινωνούσαμε όμως σαν συνομήλικοι, αφού το πνεύμα του ήταν νεανικό, λεύτερο, ανήσυχο, έτοιμο να πάρει και να δώσει, όταν το σύνηθες είναι οι άνθρωποι μιας ώριμης ηλικίας και τέτοιας πνευματικής εμβέλειας, να οχυρώνονται πίσω από μια προσωπική αντίληψη ζωής.

Λίγες μέρες πριν, σκαλίζοντας το αρχείο μου, διάβασα με συγκίνηση τα γράμματά του. Ένα από αυτά, απάντηση στην άποψή μου που του είχα στείλει για το βιβλίο του «Σφαγείο», δημοσιεύεται εδώ.. Είναι ένα γράμμα πολύ ενδιαφέρον, αφού καταθέτει τις σκέψεις του για τη ζωή και την τέχνη. Ακόμη, το γράμμα αυτό, αποπνέει σπάνιο ήθος, τη γνήσια σεμνότητα των μεγάλων προσωπικοτήτων, και ανθρώπινη τρυφερότητα.
Ζεις Αλέξη μέσα σε όλους όσους σε αγαπάμε. Τριγυρίζεις ελεύθερα στο περιβόλι της μνήμης μας. Και όσοι πιστοί, αξιοποιούμε τις παρακαταθήκες που άφησες…


Φαίδων Θεοφίλου


Καρλόβασι 22.12.88

Φίλε Φαίδωνα
Η οικειότητα της προσαγόρευσης είναι εκτίμηση στο έργο σου και μαζί το «προνόμιο» που μου δίνει η ηλικία μου. Από καιρό πολύ, νοιώθω μια θέρμη για τους νεώτερους, θέρμη που μάλλον είναι η πίστη, πως σεις έχετε ακόμα χρόνο να δουλέψετε, να προσφέρετε, να χτίσετε.
Πάλι ήρθε το «μήνυμά σου» και πάλι σκέφτομαι ότι όσο ελάχιστο νάναι ένα «έργο» (όπως το δικό μου) πάντα βρίσκει ένα πρόσφορο δέκτη. Μήνυμα, αντίδωρο. Ζεστή θωπεία στην ερημιά της αποχαυνωμένης μικρής επαρχιακής ζωής.
Και φυσικά, σ’ ευχαριστώ.
Αχ, πόσο αγνώμονες γίναμε «οι λόγιοι»! Δε σου κρύβω ότι σπάνια παίρνω κάποιο σημείωμα που να αναφέρεται σε βιβλίο μου.
Η παλιά γνωστή «κοινότητα» των ανθρώπων των Γραμμάτων, έχει χαθεί μαζί με τόσα άλλα στοιχεία της κοινωνικής μας ζωής. Ράγισε, σκόρπισε. Η επι-κοινωνία περιορίσθηκε πια σε κλειστούς κύκλους ομοειδών συμφερόντων, θυμιαμάτων και αλληλοστήριξης. Τώρα αναλογίζομαι τι άξια είναι «η συναγροίκηση», η πνευματική μάχη, η διαπλοκή των ιδεών! (Πρόσφατα ξαναχάρηκα τα φιλολογικά απομνημονεύματα του Βάρναλη)
Τι κόσμος!
Τέλος.
Για το «Σφαγείο». Η τηλοψία ξεκίνησε από το Σφαγείο αλλά δεν ήταν το αληθινό πνεύμα του Σφαγείου. Βέβαια με τα γνωστά άθλια μέτρα της τρέχουσας τηλεόρασης, ήταν μια παραγωγή που σεβόταν ορισμένα στοιχεία. Σε καμιά περίπτωση δεν θα την απέρριπτα. Αλλά τον καημό του βιβλίου, δεν μπορούσε να τον εκφράσει..
Ας είναι.
Η σκέψη σου ότι «η τέχνη πρέπει να υφαίνεται πάνω στην ιστορία μας…ώστε να είναι πιο λειτουργική…» με παρηγορεί. Αυτό πιστεύω. Τα ιστορικά δρώμενα είναι καθημερινή γνώση (είτε ως θέση είτε ως αντίθεση) του ευρύτερου λόγου. Έτσι η τέχνη έχει ανάγκη να ξεκινάει από αυτά για να μπορεί να επικοινωνήσει να «διαβαστεί».- Να ξεκινάει από τα παγκοίνως γνωστά για να απογειώνεται με τη σχετική αυτονομία της. Το αφηρημένο, η ομφαλοσκόπηση, η διύλιση, η «φθειρομανία» δεν βρίσκουν ανοιχτές τις πόρτες του συμμετόχου. Και γίνονται παιχνίδι αιωρούμενο πάνω από τα ζαλισμένα κεφάλια των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν, τέχνη και ανάταση και γοητεία και μεταρσίωση και παρηγοριά και όνειρο και φτερούγισμα, αλλά τέχνη με στοιχεία οικεία. Η λογιοσύνη δεν υπήρξε πάντα δημιουργός. Δημιουργός ήταν η πνευματική ευθύνη. Που σημαίνει η καθημερινή προσπάθεια για συν-ομιλία με τους ανθρώπους. Όχι ομιλία (εγώ) και ακρόαση (ο άλλος) πραγμάτων ασήμαντων, ουδέτερων, μη ιστορικών, άρα άγνωστων και απλησίαστων. Πολλά είπα- Και ταπεινά; Ίσως άχρηστα – Εσύ θα με συγχωρέσεις.
Ευχές λοιπόν για υγεία και δημιουργία.


Με βαθειά εκτίμηση
Αλέξης Σεβαστάκης.





19 σχόλια:

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Φαίδωνα,συνδέεις τόσο απλά και παραστατικά τα κομμάτια εκείνα της ζωής σου που συνδέθηκες κατά καιρους ,συνδιαλεγόμενος ,με τον άλφα ή βήτα τρόπο,με αξιόλογα πρόσωπα.Τα περιγράφεις σαν από μακριά δίνοντας πιό πολύ χώρο στην ωραία ώσμωση που αναβλύζει μέσα από αυτή την επικοινωνία.Μιά ώσμωση που ανοίγει παλινδρομικά την διατύπωση καλλιτεχνικών απόψεων και δημιουργιών.
Ας πούμε και μιά άλλη αλήθεια
Ο ποιητής δεν νιώθει ποτέ σίγουρος,ποτέ δεν ικανοποιήται με το ύψωμα που καταλαμβάνει,γιατί άλλα μπροστά του υψώνονται.
Εκει πρέπει να έρθει ο "Αλέξης Σεβαστάκης" να του πει "τα εφόδια που έχεις είναι άξια και ικανά να καταλάβεις και αυτό το ύψωμα.

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Φαίδωνα,συνδέεις τόσο απλά και παραστατικά τα κομμάτια εκείνα της ζωής σου που συνδέθηκες κατά καιρους ,συνδιαλεγόμενος ,με τον άλφα ή βήτα τρόπο,με αξιόλογα πρόσωπα.Τα περιγράφεις σαν από μακριά δίνοντας πιό πολύ χώρο στην ωραία ώσμωση που αναβλύζει μέσα από αυτή την επικοινωνία.Μιά ώσμωση που ανοίγει παλινδρομικά την διατύπωση καλλιτεχνικών απόψεων και δημιουργιών.
Ας πούμε και μιά άλλη αλήθεια
Ο ποιητής δεν νιώθει ποτέ σίγουρος,ποτέ δεν ικανοποιήται με το ύψωμα που καταλαμβάνει,γιατί άλλα μπροστά του υψώνονται.
Εκει πρέπει να έρθει ο "Αλέξης Σεβαστάκης" να του πει "τα εφόδια που έχεις είναι άξια και ικανά να καταλάβεις και αυτό το ύψωμα.

Un par de neuronas... είπε...

Γειά σου. Ο Αλέξης Σεβαστάκης έπρεπε να ήταν φίλος του Μανώλη Γλέζος οποιός γεννήθηκε στην Νάξου το 1922 και αυτός ήταν στην Παλαιστίνη. Με τον Κ. Γλέζος πέρασα εγώ μία εβδομάδα στην Ξίφνο αυτό το καλοκαίρι... Μεγάλο τημί. 'Ετσι δεν είναι;

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Ωραία το περιγράφεις. Έτσι είναι. Μου αρέσει να αφηγούμαι σαν από μακριά, ώστε να λειτουργούν τα πράγματα σαν από μόνα τους. Μου κρατάς το σφυγμό αγαπητέ
συν-αδελφέ στην τέχνη και στο πνεύμα.
Θεωρώ πάντως ότι υπήρξε πολύ σημαντική για μένα η περίοδος της επικοινωνίας μου μ' αυτόν σπουδαίο άνθρωπο, που είχε όλους τους λόγους τα φόντα και τις αξίες για να φωνάζει, να προβάλλεται και να βρίσκεται συνεχώς στην επικαιρότητα αλλά προτίμησε τη μοναξιά του σαν ένα αυτόφωτο και αυτόνομο άστρο. Όμως δεν ξεχνώ ούτε τώρα ούτε ποτέ...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@VERONICA MARSA
Hola Valenciana!

Εσύ ξέρεις περισσότερα από εμάς όλους Βερόνικα. Ναι έτσι είναι όπως τα λες. Όλες οι πληροφορίες σου είναι απολύτως σωστές και χαίρομαι πολύ γι αυτό. Ο Σεβαστάκης και ο Γλέζος, είναι δυο μεγάλες προσωπικότητες και είναι πράγματι μεγάλη τιμή για όποιον τους γνωρίσει.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Φαίδωνα, με συγκινήσατε βαθειά. Ένιωσα να φεύγω μαζί σας από το γραφείο του Αλέξη Σεβαστάκη συγκρατώντας με κόπο ένα δάκρυ…

Είναι από τις σπάνιες φορές που δεν μπορώ να μιλήσω γιατί έχω τόσα πολλά να πω. Για την πενία των πνευματικών ανθρώπων, την τσιγκουνιά, τον ναρκισσισμό…
Όλα αυτά που έρχονται σε αντίθεση με το ήθος του αγαπημένου σας φίλου και εκλεκτού πνευματικού ανδρός μα και με το δικό σας.

Η αλληλογραφία δύο πνευματικών ανθρώπων αυτού του ποιοτικού αναστήματος, αποτελεί μάθημα για σύγχρονους και επερχόμενους. Σας ευχαριστούμε που μας καταστήσατε συμμέτοχους μιας τέτοιας επικοινωνίας και σχέσης, αλλά και απόψεων που θα έπρεπε ν’ αποτελούν φάρο της σύγχρονης πνευματικής ζωής.

Διάβαζα- μεγεθύνοντας την εικόνα της ανάρτησης - τις απόψεις του Σεβαστάκη για το δικό σας έργο, το ΕΠΙΜΟΝΟ ΘΕΩΡΗΜΑ, αλλά και τον χαρακτηρισμό του προς τον ποιητή: «ο μάστορας της λέξης και ο μάγος του πιο καίριου λόγου»… διάβαζα τον ανυπόκριτο θαυμασμό του, την εκτίμηση, την αρμόζουσα γενναιοδωρία… και πλημμύρισε η ψυχή μου από αγάπη για κείνον που μπορεί ακόμη να διδάξει, από το «περιβόλι της μνήμης»…

Σας ευχαριστώ από καρδιάς.

Σπυρος είπε...

Βερόνικα, συναντώ και εγώ σχεδόν κάθε καλοκαίρι τον Μ.Γλεζο στο χωριό που γεννήθηκε,στην Απείρανθο της Νάξου.Η γυναίκα μου είναι Απειραθήτισα και δεύτερη εξαδέρφη του.Είναι μεγάλος και απλός,ωραίος και σύμβολο.Το γεγονός ότι ήταν φίλος και συναγωνιστής με τον φίλο του Φαίδωνα ,τον Αλέξη Σεβαστάκη δεν το γνώριζα.Γιά κάποιο λόγο ομως οι άνθρωποι που ταιριάζουν στο πνεύμα συναντώνται κι ας μην γνωρίζονται.
Φαίδωνα,σου "πιάνω το σφυγμό'
γιατί μας κατατρέχει η ίδια ...αρρώστια Γι αυτό και πίνουμε αγιοργίτικο ν'αγιάσει μεθυσμένη.

Αγνή είπε...

Κοίτα όμως πώς είναι η ζωή. Δύο άνδρες με κοινά όνειρα σε διαφορετική γενιά, που καταφέρανε με την επικοινωνία τους ακόμη και το χάσμα του χρόνου να γεφυρώσουν..να μη βρεθούν ποτέ..γιατί; Γιατί η ζωή τρέχει κι έχει κι άλλες απαιτήσεις, πιο διεκπεραιωτικές και ..γήινες. Εσύ στο αεροδρόμιο, αυτός στο δικαστήριο κι ένα μπουκάλι ουζάκι να συμβολίζει το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί!!

Με γοήτευσε η ταπεινότητά του στο γράμμα που σου έστειλε! Και με στεναχωρεί που εντέλει σε κύκλους γραμμάτων, δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με ταπεινότητα και διάθεση για μοίρασμα, αλλά υπάρχουν πολλοί με αγνωμοσύνη. Τι πικρό! Αν και η τέχνη δε μαλακώνει τον εγωισμό, τι άλλο θα μπορούσε??

Καλημέρα Φαίδωνα! Πολύ ωραία ανάμνηση μοιράστηκες μαζί μας. Ευχαριστώ!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βig Mama
Εγώ σ' ευχαριστώ Mama που σκύβεις με τόση ανθρώπινη καλοσύνη και μοιράζεσαι τα όσα έχω να πω. Ο Αλέξης Σεβαστάκης με συγκίνησε και μένα πολύ βαθιά, καθ' όλη τη διάρκεια της επικοινωνίας μας και πάντα θα τον τιμώ είτε στο περιβόλι της μνήμης μου ,(όπως τόσο εύστοχα χρησιμοποιείς τη φράση) είτε στην επικοινωνία μου με άλλους ανθρώπους, αφού τέτοιας σπάνιας ποιότητας και ήθους άνθρωποι, δεν ξέρω αν υπάρχουν πια...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Αγνή
Είδες Αγνή μου παιχνίδια που παίζει η ζωή; Όμως τα αισθήματα των ανθρώπων νικούν πότε πότε και την ίδια τη ζωή μαζί με με τα παιχνίδια της...
Πολύ σωστά επισημαίνεις:

""Αν και η τέχνη δε μαλακώνει τον εγωισμό, τι άλλο θα μπορούσε??"""

Πράγματι. Αλλά καλή μου φίλη δεν φτάνει μόνο το ταλέντο (αν υπάρχει κι αυτό) και η δημιουργική ενασχόληση με την τέχνη. Μπορεί καμιά φορά και να φτάνει. Αλλά εκείνο που κατά τη γνώμη μου χρειάζεται είναι το ηθικό ανάστημα. Τότε όλα παίρνουν άλλες διαστάσεις. Αλλά δυστυχώς σήμερα ΚΑΙ στην τέχνη επικρατεί ο ανταγωνισμός της πιάτσας και της αγοράς: "Σε θάβω για να επιβιώσω εγώ. Σε θαβω , άσχετα αν αξίζεις."
Καλό βράδυ

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Σήμερα ειναι "η ημέρα των ευχαριστιών" εδώ στην αμερική.
Το έθιμό τους είναι να μαζεύονται οι οικογένειες ,απ'όπου και να βρισκονται ,και να κάθονται ολοι γύρω από ένα τραπέζι,που στη μέση έχει έναν πελώριο ροδοψημένο γάλο [τούρκο τον λένε] καπνιστό χοιρινό και διάφορα άλλα γεμίσματα.Πριν κόψει ο αρχηγός της οικογένειας το γάλο πιάνονται όλοι χέρι χέρι και ευχαριστούνε το Θεό για τη ζωή που μας έδωσε,για την υγεία και γιά όλα τα αγαθά.Με τα χρόνια το ίδιο κάνουμε και εμείς οι λίγοι Ελληνες που βρεθήκαμε σε τούτη την μεριά του δυτικού νότου.
Σήμερα λοιπόν θα μαζευτούμε στο σπίτι του γιού μας του Βασίλη που είναι δίπλα μας.Πριν από λίγα χρόνια μαζευόμασταν στο σπίτι που ζούμε,ή σύζυγος και εγώ.Μεγάλωσα όμως,κουράστηκα λίγο,και η σύζυγος δεν μπορεί,και ανέλαβε η νύφη μας.
Το απόγευμα που θα κάνουμε αυτη την ευχαριστία γύρω από το τραπέζι,σαν "ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΣΑΣΤΕ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ"θα σκευτώ και εσάς να εισαστε καλά.Και δεν μπορώ να μην σκευτώ τα παιδιά της Σομαλίας που πεθαίνουν για ένα κόκκαλο που πετάμε στα σκουπίδια.
Δεν μπορώ να μην σκευτώ τον γείτονά μου αμερικανό που κάνει την ιδια στιγμή την ίδια ευχαριστία για τη ζωή και ο γιος του σκοτώνει και σκοτώνεται στο Αυγανιστάν.

Είπα,να σας πω λίγα γιά τον τόπο που ζω .Αλλά και γιά μένα.
Τι φίλοι είσαστε από μακριά ?

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Καλά έκανες Σπύρο μου και μας περιέγραψες τα έθιμα του τόπου που ζεις.Είναι πολύ όμορφο να ξέρουμε πως ζει ο φίλος μας και Αρχιοινοχόος του Καφενείου, στο Τενεσή. Είναι πράγματι όμορφο έθιμο και λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος της ευρύτερης οικογένειας αφού σας φέρνει όλους στο τραπέζι. Τρεις γουλιές κρασί, αν μπορείς και περισσότερες, να πιείς στην υγειά μας. Να μεταφέρεις σε όλους τους δικούς σου τις ευχές μου για υγεία μακροημέρευση και ατέρμονο κέφι για δημιουργία. Για τα άλλα που αναφέρεις, τα παιδιά του κόσμου κι όχι μόνο της Σομαλίας, σκέφτομαι καμιά φορά πως αν όλα αυτά τα πάρεις μέσα σου και τα συνειδητοποιήσεις, δεν θα αντέξεις τόσο συσωρευμένο πόνο, θα ισοπεδωθείς...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Σπύρος Δαρσινός

Φίλοι από κοντά είμαστε κ. Σπύρο μας.

Είναι κοντά οι καρδιές κι αυτό ξεπερνά την απόσταση.

Να είστε όλοι γεροί και αγαπημένοι. Ακόμη κι αν δεν λείψουν οι πίκρες σε τούτο τον κόσμο... έχει μεγάλη σημασία να μην εκλείψουν οι άνθρωποι που τις βλέπουν και έστω και μ' ένα λόγο τους ζεστό δεν τις αφήνουν να περνούν από τη ζωή μας ως «ψιλά γράμματα».

Τις ευχές μου σε όλη την οικογένειά σας.

Σπύρος είπε...

"Φίλοι από απόσταση"ήθελα να πω ,έτσι,για να ..δεθώ λίγο με την ανάρτηση,και είπα φίλοι από μακριά.
Φαίδωνα ,θα τις πιώ τις τρεις παραπανήσιες γλουκιές κρασί στην υγειά σας .Και ευχαριστώ εσένα και την BIG MAMA για τις ευχές Δεν ξέρω βέβαια από πιό μπουκάλι και μετά πιάνουν οι παραπανήσιες. Γι αυτό μετά απο τις τρεις πρώτες γλουκιές θα λέω ότι όλες οι άλλες είναι οι παραπανήσιες.Γιά να έχω απόψε την πιό όμορφη δικαιολογία του πιοτού.

Αστοριανή είπε...

...να σε πω
"...ενα πετούμενο του ουρανού, μια καρδιά, έναν νου,
που προσγειώθηκε κι έφερε τον ουρανό πιο κοντά μας;..."
απλά, σε λέω
"Φίλε Φαίδωνα"
και για μένα είναι τιμητικό
που μου το έχεις επιτρέψει
και μαζί σου όλοι οι καλοί φίλες/οι σου, που σ' αγαπούν...
Είναι σχεδόν τραγικό
να διαβάζω ένα εμπιστο γράμμα ανάμεσα σε δύο φίλους του πνεύματος,
και
να διαπιστώνω ότι τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει στην ανθρώπινη "ζούγκλα" που ζούμε...
Κι εμείς,
πήγαμε στην..."Αστόρια", στο ζεστό σπιτικό της πεθεράς της Όλγας μου...και μ' όλα τα καλούδια -δικά της και δικά μου-(μέχρι ένα ταψί μελιτζάνες γεμιστές, γλυκό και κάστανα βραστά... για έξτρα...)
κι ήπια ένα ροζάτο στην υγεία όλων των "γραφιάδων"
μιας και ο άνδρας της μου έφερε 4 βιβλία από μια Κορωπι-ανή...
ναι περάσαμε όμορφα, Σπυρο μου, Μπιγκ-Μάμα μου, Βερόνικα, κι Αγνή μου...
και στο γυρισμό, ναι, κι εγώ σκέφτηκα την δυστυχία
του κόσμου... και ξέσπασα για τους "μεγάλους" που άλλοι στέλνουν περισσότερους στρατιώτες στα πετρόβουνα (κι ας είναι εθελοντές, μισθοφόροι, τα παιδια, τα παιδιά μας) κι εκείνους που ΔΕΝ ανοίγουν δρόμους για να φτάσουν τρόφιμα και βοήθεια σ' εκείνους που "συμπαθητικά" τους αναφέρουμε πεινασμένους...
Είναι ακόμη
το..."Το Θανκσ-Γκίβιν"
-είναι 10.οο το βράδυ τούτη την ώρα... μα πέστε μου πότε άλλαξε προς το καλύτερο ο κόσμος, ο κόσμος μας?
Άντε, και του χρόνου...που λένε, με υγεία,
...κι ακολουθούν τα εμποροποιημένα Χριστούγεννα...
Τί άλλο να πώ,
Να είστε όλοι καλά,
αυτή την στιγμή και πάντα...
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα
(Αστοριανή...)
ΝΥ

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Φαίδωνα
Μοιράστηκες με φίλους σου κάτι δικό σου τόσο σπουδαίο και σ'ευχαριστούμε.Καλά έκανες ... αυτό το γράμμα μοιάζει και σαν παρακαταθήκη πρός νεότερους..και "νεότερους"..
Συμφωνείς;

"Η λογιοσύνη δεν υπήρξε πάντα δημιουργός. Δημιουργός ήταν η πνευματική ευθύνη."

Τί λόγια!

Να'σαι καλά Πατριωτάκι μου

Dennis Kontarinis είπε...

Καλησπέρα αγαπητέ μου Φαίδων.
Η γνωριμία σου αυτή με τον Σεβαστάκη οπόσδήποτε ήταν μιά ξεχωριστή στιγμή της ζωής σου.Όμως ο τρόπος που τα αφηγησαι ειλικρινά συναρπάζει.
Νάσαι καλά
Ντένης

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Τι έγινε ΦΑΙΔΩΝΑ ?
Γιατί βγήκε πάλι το πρώτο σχόλιό μου?
Εχω κάνει και κάτι συντακτικά λαθάκια σ'αυτό το σχόλιο και τα βλέπω τώρα σαν μουτζουρίτσες στο πρόσωπό μου.Με τιμωρείς ?
Εννοια σου όμως ,και θα βάλω το πρόσωπό μου στους Λόγους για το γράμμα τού Σεβαστάκη προς εσένα και θα φύγουν.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπυρέτο μου δεν ξέρω τι έγινε. Από κάπου ξαναξεπήδησε το σχόλιό σου με τρόπο ανεξέλεγκτο. Ο λόγος σου είναι τόσο δυνατός, που φαίνεται ότι δεν αντέχει να ειπωθεί μόνο μια φορά ...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος