Φαίδωνα Θεοφίλου
Στην αρχή ήταν το δέος.
Όταν άρχισε να ραγίζει, όλα ξεδιάλυναν.
Βράχια που ξεφύτρωναν με το νεύμα του Θεού.
Θάλασσα να καθρεφτίζει τ’ ουρανού τις προθέσεις.
Ποιητών και Αγίων ψιθυρίσματα,
με τις τέσσερις εποχές να παραστέκουν.
Στο καστρομοναστήρι οι αιώνες ταξινομημένοι
με την πνοή της Ιστορίας.
Τα λόγια του Ιωάννη στον αιθέρα κεντημένα
και τα οράματα να φωλιάζουν στο σπήλαιο.
Μπαίνουμε στο λιμάνι
και μας μηνάει η Πάτμος:
«Στην πέτρα η Δύναμή μου,
η Σοφία μου στο λευκό
οι ισορροπίες της Ψυχής μου στα σχήματα».
Με αρσενοπρέπεια κατεβαίνει ο ήλιος
τη σκάλα του στη θάλασσα.
Οι αποχρώσεις ξεσπούν
σαν παιδικά αισθήματα.
Άγγελοι κρατούν στα κύματα τον ίσο…
Ο Ιωάννης αλλοπαρμένος
απ’ το Ουράνιο Πάθος
αφήνει τη φωνή Του ως εμάς:
«Στου Θεού τον Έρωτα αφεθείτε»
Και των Ανθρώπων, συμπλήρωσα
και των Ανθρώπων,
ενώ το πλοίο έδενε στο ντόκο…
Όταν άρχισε να ραγίζει, όλα ξεδιάλυναν.
Βράχια που ξεφύτρωναν με το νεύμα του Θεού.
Θάλασσα να καθρεφτίζει τ’ ουρανού τις προθέσεις.
Ποιητών και Αγίων ψιθυρίσματα,
με τις τέσσερις εποχές να παραστέκουν.
Στο καστρομοναστήρι οι αιώνες ταξινομημένοι
με την πνοή της Ιστορίας.
Τα λόγια του Ιωάννη στον αιθέρα κεντημένα
και τα οράματα να φωλιάζουν στο σπήλαιο.
Μπαίνουμε στο λιμάνι
και μας μηνάει η Πάτμος:
«Στην πέτρα η Δύναμή μου,
η Σοφία μου στο λευκό
οι ισορροπίες της Ψυχής μου στα σχήματα».
Με αρσενοπρέπεια κατεβαίνει ο ήλιος
τη σκάλα του στη θάλασσα.
Οι αποχρώσεις ξεσπούν
σαν παιδικά αισθήματα.
Άγγελοι κρατούν στα κύματα τον ίσο…
Ο Ιωάννης αλλοπαρμένος
απ’ το Ουράνιο Πάθος
αφήνει τη φωνή Του ως εμάς:
«Στου Θεού τον Έρωτα αφεθείτε»
Και των Ανθρώπων, συμπλήρωσα
και των Ανθρώπων,
ενώ το πλοίο έδενε στο ντόκο…
@C : Φαίδων Θεοφίλου -All rights reserved
41 σχόλια:
"Με αρσενοπρέπεια κατεβαίνει ο ήλιος τη σκάλα Του στη θάλασσα κι ο Ιωάννης αλλοπαρμένος απ'το Ουράνιο πάθος αφήνει την φωνή Του ως εμάς "στου Θεού τον έρωτα αφεθήτε"
Και των ανθρώπων συμπλήρωσα ,και των ανθρώπων
Φαίδωνα,πριν καν πατήσεις το πόδι σου στο καστρομοναστήρι είχες κάνει την λειτουργία σου,όχι με εικόνες σε χώρους κλειστούς και φορτισμένους με την φοβέρα και την πρόβλεψη του χαμού που δεν αφήνει περιθώρια στο ζειν με ανατάσεις,αλλά έξω,με ότι ξεφύτρωσε από το "νεύμα του Θεού" και τον έρωτα που τα ενώνει όλα στο διάφανο "καστρομοναστήρι" του λευκού.
Η "ΑΦΙΞΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΜΟ" είναι μιά υπέροχη αναρτήση.Υποκλίνομαι σ'αυτά που ένιωσες.
@Σπύρος Δαρσινός
Σπυρέτο μου, δεν έχω πάει ποτέ μου στην Πάτμο. Αλλά κάνω κάνω συχνά ταξίδια με το ΝΟΥ. Έτσι ώστε να αισθάνομαι ότι μπορώ να είμαι ταυτόχρονα παντού στον κόσμο. Ψευδαίσθηση; Εντάξει. Αλλά έχω ανοιχτά πάντα τα παράθυρα της ψυχής και του νου μου. Αισθάνομαι πως μέσα απο αυτά φεύγω όποτε θέλω ή αν θέλεις μέσα σ' αυτά φέρνω ό,τι θέλω. Έτσι έγινε με την Πάτμο. Πήγα με το νου και την ψυχή μου. Αλλά έχω την αίσθηση ότι έτσι ήταν καλύτερα από το άν πήγαινα πραγματικά. Μ' αυτόν τον τρόπο λοιπόν γεννήθηκε και το ποίημα για να μου θυμίζει το ταξίδι. Κλείνοντας το σχόλιό μου να πω, ότι πράγματι , με αφορή το ποίημα είναι απόλυτα σωστό αυτό που απόσταξες ως συμπέρασμα: Ο έρωτας όλα τα ενώνει. Κάθε μορφής έρωτας...
Φαίδωνα
ΑΥΤΟΣ είναι ο ποιητής,μπορεί να υψώνει το άξιο με το νου του ότι δεν ζει με τις αισθήσεις του.
Δεν είναι ψευδαίσθηση[όπως λες] είναι αισθαντικότητα που συνέλλεξε στάλα στάλα ,σε συνειδητούς και ανύποπτους χρόνους,από τους χώρους της αισθητής και αόρατης πραγματικότητας.
Να κονταίνεις το βήμα σου ,το βλέπω,αλλά μόνο γιά να επιταχύνει ο άλλος .
Ευτυχώς που υπάρχουν παράξενα τοπία, τοπία που μιλούν, τοπία που υπαβάλλουν σκέψεις ιερού μεθυσιού,αλλόκοτης συγγένειας με τις ψυχές μας και κυρίως ευτυχώς που υπάρχουν τα τοπία των ποιητών που μπορούν να είναι ακόμα πιο υπέροχα από τα αληθινά που δεν αφήνουν ποτέ τα χρώματα να ξεθωριάσουν, που κρατουν ζωντανό τον πόθο για μέθεξη με το γαλάζιο του ουρανού και δεν αφήνουν τον έρωτα για το Θεό και τον έρωτα των ανθρώπων να ησυχάσει και να πέσει στη μιζέρια των ωρών της ησυχίας.Υπέροχο ποίημα, υπέροχο ταξίδι ψυχής...
@Σπύρος Δαρσινός
Σπυρέτο μου λες:
""" είναι αισθαντικότητα που συνέλλεξε (ο ποιητής) στάλα στάλα ,σε συνειδητούς και ανύποπτους χρόνους,από τους χώρους της αισθητής και αόρατης πραγματικότητας.""""
Δεν υπάρχει πιο αληθινό από αυτό που λες που βέβαια είναι ακριβώς το ίδιο που συμβαίνει και σε σένα. Έτσι μπορείς να αποκαλύπτεις και όσα δεν φαίνονται...
Η Αθηνά, που ανησυχούσες, είναι εδώ με το σχόλιό της που δείχνει ότι της άρεσε το ποίημα. Πάντως το καφενείο είναι και να συζητάτε και μεταξύ σας τις απόψεις σας. Αλλιώς τι Καφενείο θα ήταν;
@ Αθηνά
Χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα.
Ναι, τελικά υπάρχουν γύρω μας και μέσα μας πηγές ενέργειας, μαγείας, υποβλητικότητας , ομορφιάς που τραβάει σα μαγνήτης. Έτσι λοιπόν, είτε δημιουργώντας είτε συμμετέχοντας αναγνωστικά στη δημιουργία που επιλέγουμε, μοιάζουμε σα να κρατάμε τον εαυτό μας σε διαρκή επανάσταση... Μεταξύ μας βέβαια, αυτό συμβαίνει (η διαρκής εσωτερική επανάσταση) περισσότερο στους μοναχικούς ανθρώπους, παρά στους ανθρώπους που έντονα θορυβούν.
Να 'σαι καλά
Εγενόμην εν τη νήσω Πάτμω μέσα από το ταξίδι ετούτο του Νου.
Αφήνομαι στους στίχους… όπως στον έρωτα. Άφωνη…
Μέσα στις αποχρώσεις των παιδικών αισθημάτων, νιώθω του Θεού τα ρίγη.
Το ανατρίχιασμα των αγγέλων. Το ξέσπασμα του δέους.
Παλλόμενο το ποίημά σας Φαίδωνα… πλήρες μυστηρίου μα και φωτός.
Αθηνά ,ήρθες κι άφησα κάτω το γεμάτο ποτήρι μου με κοκκινέλι να πιώ τα λόγια απ'το σχόλιό σου.Κι ήταν κάθε πρόταση και γλουκιά ,κάθε λέξη και θεσπέσια γεύση!!!Και κερνάς
"Ευτυχώς που είναι τα πάραξενα τοπία,τοπία που υποβάλλουν σκέψεις ιερού μεθυσιού ,αλλόκοτης συγγένειας με τις ψυχές μας Ευτυχώς που υπάρχουν τα τοπία των ποιητών κ.τ.λ.π.....
Με τέτοια μέθη απ'το ποτήρι και το λόγο άντε να φύγει ξεμέθυστος ο οινοχόος από το καφενείο.
Φίλε Ποιητή,
Θαυμάσιο ποίημα, θαυμάσια ποιητική περιγραφή τόπου και χρόνου ... θαυμάσια ποιητική πρόζα, θα συμπλήρωνα...
Εντυπωσιακό μα κι αμφιλεγόμενο το η "αρσενοπρέπεια" (!) του ήλιου...
Βέβαια, καθόλα ποιητικό, όμως, σαν γυναίκα(!) κάπου με ... έθεσε σε μικρή..."επανάσταση!
Δηλαδή... αρσενικός ή ...αρσενοπρεπής... ο ήλιος!!!
θηλυκή ή... θηλυ-πρεπής (!!!) η σελήνη;;;
Κάπως, ναι, μ' εντυπωσίασε και γι' αυτό κοιτάζω να το "καταλάβω"...
Τα υπόλοιπα;
'Εμπνευση ανώτερη!
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ
@Mama
Η περιγραφή των όσων σε άγγιξαν στο ποίημα, δείχνει και τη δραστικότητα που είχε το ταξίδι αυτό του Νου όχι μόνο στη θεολογική σου ιδιότητα αλλά και στην ανθρώπινη υπόστασή σου.
Σ' ευχαριστώ Mama.
Έτσι το μόνο που μένει, είναι να χαρεί το... ποίημα και μαζί μ' αυτό κι εγώ.
@Aστοριανή
Σ' ευχαριστώ Γιώτα για το σχόλιό σου. Όσο για την "αρσενοπρέπεια"
δεν χρειάζεται να εξεγείρονται τα γυναικεία σου ανακλαστικά, αφού όλοι εμείς που ασχολούμαστε με την τέχνη, θεωρούμε πως γυναίκα και άντρας, συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Άλλωστε τι το παράξενο; Η θηλυκότητα υμνήθηκε, υμνείται και θα υμνείται εις τον αιώνα. Γιατί δηλαδή η αρσενοπρέπεια δεν μπορεί να αποτυπωθεί ποιητικά ως (Μόνο) ένα χαρακτηριστικό του ήλιου που ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ προς τη θάλασσα, όχι που ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ...
Ποίημα μοναδικής ομορφιάς και εσωτερικών δονήσεων. Θα επικαλεστώ ως κύριο χαρακτηριστικό του, τη φράση του Σπύρου Δαρσινού: "Ο έρωτας ενώνει τα πάντα"
"Ο Παράξενος"
κ.Θεοφίλου
Ωραιότατη ποίηση η "ΑΦΙΞΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΜΟ"
Πιστεύω πως με τέτοια λόγια, ηλιόφανα και σπερματοφόρα θέλει ο Θεός να υμνούμε την δημιουργία Του.
Τα σχόλια ? στο ύψος την ανάρτησης.
Συγχαρτήρια
Πώς να μη συμφωνήσω μαζί σας κ. Πολέμη;
Το Καφενείο και αυτό το Χειμώνα που έρχεται,καθώς φαίνεται, θα ζεστάνει τη σκέψη και την ψυχή μας με ιδιαίτερης ευαισθησίας σχόλια και εξαιρετικού βάθους και αισθητικής αναρτήσεις…
Δεν θα προλαβαίνετε να κερνάτε κ. Σπύρο μας…
Και δεν θα καταφέρνουμε να ξε-μεθάμε από την συγκίνηση.
Την Καλησπέρα μου σε όλους.
Χαρά μου να μην προλαβαίνω να κερνάω BIG MAMA γιατί έτσι θα υπάρχει πάντα η δίψα γιά το πιό μεθυστικό και ωραίο.Κι όποιος λέει ότι χόρτασε απ'το πιοτό της γνώσης χάνει τις τόσες άλλες γεύσεις που έχει στα κελάρια της.
@
οινοχόος
Οι Γνωστικοί-στο λεγόμενο ευαγγέλιο του Θωμά- λέγαν ότι είπε ο Ιησούς: «Τους βρήκα όλους μεθυσμένους και κανέναν διψασμένο.»
Εγώ πάλι… επειδή πάντα έβλεπα τον Χριστό σαρκωμένο και όχι πνεύμα… λέω: ότι ο άνθρωπος που δεν μεθά από έρωτα για τη γνώση, δεν μεθά με τίποτα. Μόνο ζαλίζεται και δεν ξέρει τι του γίνεται.
Τα σέβη μου κ. Σπύρο μας. Πάντα εύστοχος, ποιητικός και θυμόσοφος.
Δεν "φταίω" εγώ BIG MAMA ,φταίει η μέθη που τρέμει τα δάχτυλά μου να σηκώνουν τις κουρτίνες.
Είσθε πάντως ένας σαρκωμένος άγγελος !
"ΠΑΡΑΞΕΝΕ" μίλα μας ,μίλα μας πιό πολύ.Μα την πίστη μου ,μόνο παράξενος δεν είσθε.
Σήμερα είμαι λίγο κρυωμένος και δεν πήγα στη δουλειά μου,γι αυτό και ξέσπασα επάνω σας.
Συγχωρέστεμε.
Για την αγαπητή μας Αστοριανή… αλλά και όλους μας.
Θέλω να πω δυο λόγια, περί του δισυπόστατου των φυσικών στοιχείων, μιας και έγινε «κουβέντα».
Στους Ορφικούς Ύμνους, υπάρχει ένα δισυπόστατο στοιχείο στη φύση που μας οδηγεί στη ρίζα της ορφικής θεολογίας, την ανδρόγυνη, αλλά και στην καταγωγή της ποίησης, αφού μιλάμε για λυρικά ποιήματα του 6ου αι. π. Χ.
Αυτή η ανδρογυνική υπόσταση - η μείξη των δύο στοιχείων - τονίζεται στην ορφική υμνολογία, όπου η Σελήνη είναι «θήλυς τε και άρσην», η Άρτεμις «αρσενόμορφη», η Αθηνά «άρσην και θήλυς», ο Άδωνης «κόρος και κούρη» ...
Παρ’ όλα αυτά όμως, η ορφική ποίηση υμνεί και την μία τους πλευρά ξέχωρα… την θηλυκότητα της Εκάτης και την «αρσενοπρέπεια» του Ήλιου, για παράδειγμα… χωρίς να τους αφαιρεί από την ενότητα του όλου. Χωρίς να παύει να θεωρεί αυτό που είπε και ο Φαίδωνας, ότι «γυναίκα και άντρας, συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον».
Έτσι είναι με την ποίηση… τα αισθητικά και εκφραστικά της μέσα δεν αλλάζουν στους αιώνες και ας αλλάζουν οι φόρμες της.
Από τους Ορφικούς ύμνους αντιγράφω…
Στη Σελήνη
Εισάκουσε, θεά βασίλισσα, φωτοφόρα, θεϊκή Σελήνη,
ταυροκέρατη Μήνη, νυχτόδρομη, αεροδιάβατη,
νυκτόβια, δαδοφόρα, κόρη πάνστιλβη, Μήνη,
που αυξάνεις και λιγοστεύεις, θηλυκή και αρσενική,
φωτίστρια, φίλιππη, μητέρα χρόνου, καρποφόρα,
κεχριμπαρένια, βαρύθυμη, ολόφεγγη, νυχτερινή,
συ η παντεπόπτρια, φιλάγρυπνη, με όμορφα αστέρια γεμάτη,
χαρούμενη στην ησυχία και στην καλόμοιρη νύχτα,
λαμπερή, χαριτοδότρια, τελεσφόρα, ω κόσμημα νύχτας,
αστράνασσα, μακρόπεπλη, ελικόδρομη, πάνσοφη κόρη,
πρόσελθε, μακαρία, τερπνή, πάνστιλβη, με τρίδιπλο φέγγος
που λάμπεις, να σώζεις τους νέους ικέτες σου κόρη.
Στην Εκάτη
Την οδοσύχναστη εξυμνώ Εκάτη, την τρίστρατη, την έρασμία, την ουράνια τη γήινη καί τη θαλασσινή, κροκόπεπλη, την επιτάφια, πού με τίς ψυχές νεκρών οργιοβακχεύει, την Πέρσεια, τη μοναχική, που με τα ελάφια αγάλλεται, νυχτερινή, σκυλοσυνόδευτη, αήττητη βασίλισσα, ουρλιαχτική, ξαρμάτωτη, αυτή πού ακαταμάχητη έχει την όψη, την ταυροπόλο, την κλειδούχο όλου του κόσμου άνασσα, ήγεμονίδα, νύμφη, παιδοτρόφο, ορεισύχναστη, την κόρη αυτή θερμοπαρακαλώντας να βρεθεί στίς όσιες τελετές ευμενική προς τον ποιμένα πάντοτε με χαρούμενη διάθεση.
Στον Ήλιο
Εισάκουσε μακάριε, που έχεις παντεπόπτη αιώνιον οφθαλμό,
Τιτάνα χρυσόλαμπε, Υπερίωνα, ουράνιο φως,
συ ο αυτογέννητος, ακάματε, θέα γλυκιά των ζωντανών,
ω της αυγής δεξιέ γεννήτορα, αριστερέ της νύχτας,
που ρυθμίζεις των εποχών τη μείξη, κυκλοκινούμενος με τέσσερεις πόδες,
ταχύδρομε, ριζοτρόφε, διάπυρε, χαρωπέ, διφρηλάτη,
που παίρνεις με περιστροφές τον δρόμο του απέραντου κύκλου,
οδηγητή καλών στους ευσεβείς, στους ασεβείς εχθρικός,
χρυσολύρη, που παίρνεις τον εναρμόνιο δρόμο του κόσμου,
δείκτη αγαθών έργων, εποχοθρέφτη νέε,
συ ο κοσμοκράτωρ, ω αυλητή, πυρόδρομε, κυκλόστροφε,
φωτοφόρε, ποικιλόμορφε, ζωοδότη, καρποφόρε Παιάν,
αειθαλής, ω αμόλυντε, πατέρα χρόνου, αθάνατε Ζεύ,
γαλήνιε, πασιφανή, περιφερόμενο μάτι του κόσμου,
που σβήνεις και λάμπεις με ωραίες φωτεινές αχτίδες,
δείκτη δικαιοσύνης, υδροχαρή, δέσποτα του κόσμου,
εύορκε, εσαεί πανυπέρτατε, βοηθέ όλων,
οφθαλμέ δικαιοσύνης, φως ζωής• ω ιππηλάτη,
που ξεκινάς το τέθριππο μ’ ευλύγιστο μαστίγιο•
εισάκουσε τα λόγια κι αποκάλυψε στους μύστες γλυκύν βίο.
Η μετάφραση των ύμνων έγινε από τον ποιητή Δ. Π. Παπαδίτσα και την αγαπημένη μου φίλη Ε. Λαδιά. Έβδομη έκδοση, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2007.
ΥΓ… Συγγνώμη για την έκταση… αλλά με ενέπνευσαν τα σχόλια για μικρή έρευνα επί του θέματος.
@Big Mama
Για να μην υπάρξουν παρανοήσεις
να ξεκαθαρίσω πως εγώ πέρα από το τι λέει η Ορφική ποίηση που παραθέτεις, δεν έχω καμία σχέση με αυτήν (δεν είναι ο κόσμος μου) και κυρίως ότι η λέξη ""αρσενοπρέπεια"" είναι δικής μου χρήσης και όχι των Ορφικών....
@
Φαίδωνα... όχι μόνο δικής σας χρήσης αλλά και δική σας απολύτως είναι η λέξη "αρσενοπρέπεια".
Εγώ δεν την έχω συναντήσει μέχρι τώρα πουθενά. Για τον λόγο αυτό και την έχω θέσει σε εισαγωγικά στην αναφορά μου. Διότι πουθενά δεν την αναφέρουν οι ορφικοί, όπως θα έχετε την δυνατότητα να διαβάσετε όλοι στους ύμνους.
Εγώ την δανείζομαι από το ποίημά σας, για να εννοήσω τα αρσενικά χαρακτηριστικά των στοιχείων της φύσης που περιέχονται στους ύμνους.
Το ότι δεν είναι ο κόσμος σας αυτοί οι Ύμνοι το γνωρίζω από σχόλιό σας σε ανάρτησή μου στην "Ελένη ωσεί νέκταρ"... γι αυτό και έγραψα σχόλιο.
Αυτό είναι τελικά το υπέροχο με την ποιητική σκέψη... ενώ δεν υπάρχει κανενός είδους δυνατότητα για επιδράσεις, υπάρχει μια συμπαντική συγγένεια των ποιητών διαχρονικά.
Ωστόσο, να ζητήσω συγγνώμη που δεν ήμουν απόλυτα σαφής. Την έκπληξη μου για τους αόρατους δεσμούς των ποιητών ήθελα να εκφράσω.
Αγαπητέ μου Σπύρο
Τι άλλο να πω; Άπολαμβάνω τις όμορφες αναρτήσεις, την καλή παρέα σας, το κρασάκι που κερνάς αφειδώλευτα, τα πολύ ενδιαφέροντα σχόλιά σας.Χαίρομαι που υπάρχει μια τόσο όμορφη εστία σαν τη δικιά σας, ζεστή και ανοιχτή για όλους με θέματα πολύ ενδιαφέροντα, Κρατήστε αυτή την κυψέλη κι εγώ όποτε μπορώ θα έρχομαι να σας βρίσκω. Όσο για το "Παράξενος" , είμαι πράγματι, αφού δεν είμαι εύκολος άνθρωπος. Έχω συνείδηση του χαρακτήρα μου. Αλλά φροντίζω να μην επιβαρύνω κανέναν με τις παραξενιές μου. Τις αντέχω μόνος μου....
"Ο Παράξενος"
@ ΣΠύρος BIG MAMA
Είστε αχτύπητο δίδυμο και σας χαίρεται η καρδιά μου. Άντε εβίβα!
Μεθάει η νύχτα απόψε... ταξιδεύοντας για την Πάτμο και το όνειρο.
Καθίστε στο τιμόνι Φαίδωνα κι ο Θεός, είναι μαζί μας...στου Καφενείου την πλώρη.
@Βαγγέλης Πολέμης
Ευχαριστώ Δάσκαλε.Πολύ μου άρεσαν οι χαρακτηρισμοί σου: ""Ηλιόφανα λόγια και σπερματοφόρα"
Είναι χαρά όλων μας που σε έχουμε κοντά μας.
Σαρκωμένος Αγγελός;
...Το αντίθετο κ. Σπύρο μου: Ήμουν πάντα μια κοινή θνητή και με το κρασί σας έγινα άγγελος και πετάω..
Σας ευχαριστω
Ένα όμορφο ταξίδι , μια αποκάλυψη και μια μυσταγωγία μαζί, τα συναισθήματα για τον ποιητή πρωτόγνωρα και ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα με τη δύναμη του νου να ταξιδέψει μαζί με τον ποιητή.
Το ταξίδι αυτό είναι μια ανάταση ψυχής, όλα βρίσκονται σε μια αρμονία, η φύση , ο άνθρωπος το θεϊκό στοιχείο, μια πύλη ανοίγει για να ενώσει τον άνθρωπο με το θεό.
Φαίδωνα σε ευχαριστώ για αυτό το πολύ ωραίο ταξίδι και το σημαντικότερο είναι να μπορέσουμε μέσα σε αυτή τη σκληρή εποχή που ζούμε να αφεθούμε για να απολαύουμε τις μικρές και καθημερινές χαρές που κρύβονται στα απλά και καθημερινά πράγματα.
@Παναγιώτης Ιντζιρτζής
Εγώ σ΄ευχαριστώ Παναγιώτη που ήρθες μαζί στο ταξίδι της ψυχής και του νου με όχημα την ποίηση.
Είναι πολύ σημαντικό να πηγαίνουμε μαζί και να τα λέμε στο δρόμο...
Είπε η BIG MAMA
Αυτό είνα τελικά υπέροχο με την ποιητική σκέψη ...ενώ δεν υπάρχει κανενός είδους δυνατότητα γιά επιδράσεις ,υπάρχει μιά συμπαντική συγγένεια των ποιητών διαχρονικά.
Ετσι ακριβώς είναι BIG MAMA μας.Νιώθουν μόνο την ανάσα ο ένας του άλλου περπατόντας σε δρόμους που χάραξαν,κοινούς ή παράλληλους, πάνω από τις συμβατικότητες των αιώνων.
Δεν ξέρω και εγώ από πότε είχα να διαβάσω Ορφική ποίηση.
Φιρφιρίζουν οι στίχοι πάνω στα τραπέζια.Ευχαριστώ
αγαπητέ φαίδωνα
με ταξίδεψε και ξανά-ένιωσα το δέος που είχα όταν είδα το καστρομοναστήρι .
φιλιά από τα Βόρεια
@ evi
Χαίρομαι που ταξίδεψες όπως όταν πρωτοπήγες και ένιωσες το ίδιο δέος evi.
Nα 'σαι καλά
Τελικά όποιος θέλει να συναντήσει το θεό ας περάσει να τον βρει στο στέκι του, στο Καφενείο που φέρει την επιγραφή σας κύριε Θεοφίλου.
Τι θεία,(του ποιητή) προσέγγιση είναι αυτή της φύσης καλλονής,;
Τι θεοπρεπής θεώρηση του ανθρώπινου πάθους για ομορφιά τ’ουρανού εντελοδόχο;
Τι Άγια του έρωτα αναγνώριση από στόματος Θεού κι ανθρώπου ;
Μεθυσμένη φεύγω…..
http://ligery.pblogs.gr
http://pygemos.blogspot.com
http://lygeri.pblogs.gr
@λυγερή
Το Θεό κ. Βασιλείου μπορεί να τον βρει πράγματι κάποιος στο στέκι μας αλλά θα είναι πάντα μεθυσμένος από το υπέροχο κρασί της Νεμέας που σερβίρει ο Αρχιοινοχόος του Καφενείου Σπύρος Δαρσινός, μαζί με την ποιητική θυμοσοφία των σχολίων του.
Εγώ πάντως χαίρομαι ειλικρινά που σας άρεσε-άγγιξε το ποίημα. Η μέθεξη και η μέθη, συχνά, δίνουν στη ζωή μας άλλον αέρα.
δεν εχω παει ....... μετα απο αυτο .... θα γινει ,,θελω,, μου να παω :)
καλημερα
Κύριε Θεοφίλου ,με χαρά μου βλέπω
ότι τρεις,τουλάχιστον,από τους σχολιαστές σας είναι εξ'αμερικής
Χρόνια διαβάζω τα ενδιαφέροντα άρθρα τους στον "Εθνικό Κήρυκα"
Και οι τρείς τους αγγίζουν τα θέματά τους με ιδιαίτερο χαρισματικό τρόπο.
Είναι η κ.Φόλλεντερ ,ο
κ. Λυκογιάννης και ο κ.Δαρσινός.
Δεν τους γνωρίζω προσωπικά,αλλά μόλις "έπεσα' πάνω στο Μπλογ σας και είδα το όνομα τού ενός μπήκα και εγώ με την ταπεινή μου γνώμη.
Βέβαια,η ενήμερωσή μου είναι λίγη σε ότι αφορά τα της πατρίδας ,αλλά ακούγοντάς σας και πίνοντας το γλυκό κρασάκι του
κ Δαρσινού και χαίρομαι και μαθαίνω .
Να έχετε μιά καλή εβδομάδα
...να, λοιπόν, που μία άποψη "ξενητεμένη..."
-ναι, διότι η μεγάλη απόσταση, με ελάχιστες φωτεινές λάμψεις, όπως αυτές,-
Φαίδωνά μου,
εμένα τουλάχιστον με μαγεύουν...
Η συμπληρωματική ξεκάθαρη...απάντησή σου, σε μένα ως και στην BIG MAMA δίνουν ξεχωριστή ειλικρίνεια...
όμως,
τί αστραπή -πάλι για μένα- ήταν αυτή που μ' έκανε να θυμηθώ το βιβλίο με τους Ορφικούς ύμνους, όπου ...μεταγυμνασιακά δεν τους πολυ-καταλαβαίναμε και αφήναμε το βιβλίο μισοδιαβασμένο...
Όσο για ..."εδώ!" πλήρης ανυδρία, κι Σπύρος, μακριά, στο Νάσβιλ...
Να είσαι καλά, Φαίδωνα,
μ' όλη την παρέα,
κι εσύ, "μεγάλη Μαμά" (!)
να μας κερνάς με τα Δοκιμασμένα Κρασιά...
Σας ...ασπάζομαι,
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ
"Ενας μεθυσμένος Θεός"
σίγουρα θα έδινε άλλον αέρα στην ζωή των ανθρώπων. Ποίηση, Φαντασία, Έρωτας θα κάνανε κατάληψη στην καθημερινότητά μας και θα διώχνανε την μιζέρια και την καταχνιά.
Για την ώρα θεωρώ ότι είναι ένα ελκυστικό θέμα για μια επόμενη δημουργία....
Καλημέρα σ' όλη την παρέα του Καφενείου.
http://ligery.pblogs.gr
http://pygemos.blogspot.com.
http://lygeri.pblogs.gr
@korinoskilo
Να που η ποίηση σου βάζει ταξιδιωτικές ιδέες... Όταν αποφασίσεις να πας, να μας πεις τις εντυπώσεις σου.
@ Βαγγέλης Πολέμης
Δάσκαλε το καφενείο που ...προτιμά ο Θεός, έκανε χωριό τον κόσμον όλο!!!Έτσι μαζί με σας έχω και γώ τη μεγάλη χαρά να κάνω παρέα και να ανταλάσσω απόψεις με τους εκλεκτούς μας συνέλληνες από την Αμερική. Εκτός όμως από τους τρείς εκλεκτούς ως ανθρώπους και μοναδικούς φίλους του καφενείου που αναφέρατε, υπάρχουν και άλλοι τρεις επίσης αξιόλογοι,εκλεκτοί και αξιαγάπητοι φίλοι: Είναι η κ. Γιώτα Στρατή που υπογράφειώς "Αστοριανή" από τη Νέα Υόρκη, ο Νίκος Λιψάνος από το Μανχάταν και ο Διονύσης Κονταρίνης επίσης από τη Νέα Υόρκη. Ελπίζω να μην ξέχασα κάποιον. Είδατε Δάσκαλε λοιπόν, μικρός που είναι ο κόσμος...Ενώ το Καφενείο το μεγαλώνουν οι ξεχωριστοί φίλοι του!
@Αστοριανή
Χαίρομαι που η επικοινωνία μας ,πάντα κάτι όμορφο μας αφήνει για να τσιμπολογάει το πνεύμα μας.
Φαίνεται κ.Θεοφίλου πως ήξεραν τα δάχτυλά μου,όταν άνοιγαν την πόρτα του Καφενείου σας, ότι θα βρώ μέσα κι άλλους συμπατριώτες ετούτης της δεύτερης πατρίδας.
Τώρα που βρήκα και το θεό να πίνει μαζί σας και "ποιητών και αγίων ψιθυρίσματα ? θα κάτσω πάρα δίπλα και ο κ.Δαρσινός που κερνάει αφειδώλευτα το κρασί[όπως λέει και ο "παράξενος] θα μου γεμίσει και μένα το ποτήρι.
Α ρε ΦΑΙΔΩΝΑ
μπροστά να χορεύεις πίσω να χορεύεις θα φανείς
[μιλάω για την τελευταία απάντησή σου στον κ.Πολέμη]
Δημοσίευση σχολίου