Μεταμεσήμερο. Ζέστη με ένα ελαφρύ αεράκι στη φύση.
Αύριο, στην Παναγία την Γλυκοφιλούσα της Πέτρας, 5 χιλ. από το
κτήμα μου θα γίνει η περιφορά της εικόνας παραλιακά.
Αύριο, στην Παναγία την Γλυκοφιλούσα της Πέτρας, 5 χιλ. από το
κτήμα μου θα γίνει η περιφορά της εικόνας παραλιακά.
Πολλοί που θα έχουν πραγματοποιήσει τα τάματά τους στη Θεοτόκο σήμερα, θα φέρουν αύριο τα προβλήματά τους ό,τι τους βασανίζει τέλος πάντων μπροστά στη εικόνα Της παρακαλώντας για βοήθεια. Οι άνθρωποι πάντα γίνονται καλοί όταν…πονούν.
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια όλα αυτά ή τα γεννά η ανάγκη των ανθρώπων να πιαστούν από κάπου. Δεν θα θέσω βέβαια θέμα εδώ για το αν υπάρχει Θεός, αφού ο ίδιος ο άνθρωπος δεν κάνει αρκετά για τον εαυτό του και την κοινωνία που ζει. Άλλωστε και όσοι ιερωμένοι «περνούν καλά» στην εκκλησία, δεν ξέρουν και οι ίδιοι αν υπάρχει Θεός. Θα έπειθαν για την πίστη τους, (και εμάς) αν έβγαιναν στο δρόμο να συγκρουστούν με κάθε είδους εξουσία (και της εκκλησίας) για την αδικία, την ανισότητα, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, την αυθαιρεσία, τη στέρηση. Αλλά προτιμούν να περνούν καλά με το Θεό της σιγουριάς του μισθού και της καλοπέρασης παντός είδους…
Όσοι λοιπόν δεν έχουν που να ακουμπήσουν, ας στηριχτούν στον εαυτό τους.
Κάνει πολλή ζέστη. Το ελαφρύ αεράκι είναι σα να ζητάει συγγνώμη γι αυτό.
Κλείνω τα παράθυρα να γίνει σκοτάδι στο δωμάτιο, να μη μπαίνει και η ζέστη κι αφήνω τη «συγγνώμη» της να περνά από το μικρό βορεινό παραθυράκι που είναι δίπλα στο κρεβάτι μου. Δεν θα κοιμηθώ. Απλά θα περιφέρω τη σκέψη μου γύρω από το περίγραμμα του σώματός μου για να χαλαρώσω.
Το βραδάκι; Όχι δεν θα πάω στην Πέτρα. Δεν θα αναμειχθώ με την παλίρροια του κόσμου που θα χαίρεται το πανηγύρι. Δεν θα παρακολουθήσω την επίδειξη δεξιοτεχνίας των αλόγων και των επηρμένων καβαλάρηδων στην πλατεία της πόλης. Δε θα αγοράσω κάτι από το ατέλειωτο παζάρι κατά μήκος της παραλίας. Δεν θα καθήσω σε καμιά από τις πολυάριθμες ταβέρνες που θα σφύζουν από κόσμο με τη μουσική να εκφράζει περισσότερο τα ντεσιμπέλ παρά τον εαυτό της. Κάνει ζέστη. Τα τζιτζίκια που πάντα τα πήγαιναν καλά με τη σιωπή, σε σπρώχνουν απαλά στον ύπνο…
Τι θα κάνω τελικά το βράδυ; Μα, ή θα ρεμβάσω κάτω από την κληματαριά, παρέα με την νυχτερινή ανάσα των δέντρων κι ένα κρύο ροζέ, ή που θα τρέχω προς τα ενδότερα της ψυχής μου.
Το πρώτο έργο είναι του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ που έχει τίτλο: "Η Παναγία της Πέτρας.Το δεύτερο είναι του Γ. Κοεμτζόπουλου σε γυαλί
14 σχόλια:
Κάθησε, Φίλε μου, να ξεκουραστείς...
Εκείνη η εσωτερική "ανακύκλωση" όλο και κάτι καλό θα φέρει, να επιπλεύσει... είναι η ομορφότερη επικοινωνία. Όσο για τους πιστούς... αρκεί να είσαι έντιμος με τη συνειδησή σου... άλλωστε, τα εχεις δει, τί καινούριο να είναι. Μόνο όταν ΕΣΥ τα έχεις ανάγκη, άφησε που οι αναμνήσεις σε γλυτώνουν κι από ποδαρόδρομο κι από κάμποσα άλλα. Ο "γραφιάς" θα τα επαναφέρει τουλάχιστον πιο όμορφα κατά τις ώρες της ηθελημένης μοναξιάς του.
Με το Δημήτρη, είμαστε καλεσμένοι στης πεθεράς της Όλγας μου... Παναγιώτης, ο άνδρας της, Υιώτα εγώ, θα τα γιορτάσουμε συγγενιακά κι απλά...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, λοιπόν σ' εκείνους που γιορτάζουν, και
του χρόνου, με υγεία.
Πάντα φίλη σας,
Υιώτα,
αστοριανή, ΝΥ.
Αφήνετε να διαφανούν τόσα πολλά σ' ένα μικρό κείμενο! Προσέγγισα το κείμενο με την καρδιά και το εμβάθυνα με το νου. Είμαι μαζί σας.
Μπάμπης Πιτέλλης
Φαίδων Θεοφίλου,
σαν έφυγα για διακοπές, έμεινα αρκετά πίσω στα κείμενά σας.
Έχω πολύ διάβασμα απ' ό,τι βλέπω.
Διάβασμα με ευχάριστα συναισθήματα να αναδύονται από μέσα μου καθώς θα ατενίζει το βλέμμα στις γραμμές!
Σε ευχαριστώ για τα πνευματικά εφόδια που αντλώ από τις σκέψεις σου!
Καλημέρα
@Αστοριανή
Χρόνια πολλά Γιώτα μου να σε χαίρονται όλοι όσοι σ' αγαπούν και η ΄Μούσα να σ' επισκέπτεται όσο συχνά θέλεις και να σε σπρώχνει σε νέες δημιουργίες.
Σ' ευχαριστώ για τα φιλικά λόγια σου
@Μπάμπης Πιτέλλης
Σας ευχαριστώ πολύ για την ουσιαστική όσο και εγκάρδια επικοινωνία κ. Πιτέλλη.
@Τonia
Τonia μου καλώς όρισες. Ελπίζω να πέρασες καλά στις διακοπές σου ώστε να μπορείς με περισσότερο κέφι να συνεχίσεις ότι άφησες. Χαίρομαι πολύ που κάτι αντλείς από μένα αλλά να θυμάσαι πάντα ότι η επικοινωνία των ανθρώπων έχει αμφίδρομο όφελος!Γι αυτό λοιπόν σ' ευχαριστώ πολύ κι εγώ.
Όσο για το διάβασμα δεν έχεις και πολύ να κάνεις, αφού θα διαβάζεις ΜΟΝΟ αν έχεις χρόνο και διάθεση.
Όταν ξεφτίζουν όσα μας έμαθαν από παράδοση να πιστεύουμε και να δεχόμαστε, τότε ο μόνος που μας μένει πράγματι, είναι ο εαυτός μας ποιητή μου.
"Ο Παράξενος"
Γινωμένο το κοκκινέλι (ροζέ)
της ρέμβης σου, Φαίδωνα.
Σαν αυτά τα παλαιά.
Τα δυνατά κρασιά της σοφίας
τα Διονυσιακά.
Νάσαι καλά,
Νίκος Λιψάνος, Manhattan
@Νίκος Λιψάνος
Ναι Νίκο μου. Κοντά στα κρασιά της ρέμβης και της της σοφίας όπως τα χαρακτηρίζεις να προσθέσω και μια τρίτη ιδιότητα των κρασιών αυτών: Την ιδιότητα της διαφυγής απ' όλα, την ώρα που παραμένεις στην ίδια θέση...
Αλλά προτιμάς να περνάς καλά με το κρύο ροζέ της απάθειας κάτω απο την κληματαριά και της καλοπέρασης παντός είδους… (λέγε με ενατένιση = τρέξιμο προς τα ενδότερα της ψυχής)
όπως και οι ιερωμένοι
μεγάλε δάσκαλε!!
@Ανώνυμος
Έίδες τι εύκολο είναι κ. "Ανώνυμε ιερωμένε" να ντύνεσαι τον μανδύα της ανωνυμίας για να πεις τη σαχλαμάρα σου;;;
Ώστε θεωρείς πως περνάει κάποιος καλά, όταν θεληματικά μένει έξω από το τσίρκο των πανηγύρεων; Όσο για την καλοπέραση παντός είδους, ήδη το έγραψα στο κείμενό μου πως αφορά στους ιερωμένους και μάλιστα στην συντριπτική πλειοψηφία των αγάμων, όπως εσύ... Όσο για τα ενδότερα της ψυχής που λένε οι ιερωμένοι πως σημαίνει ενατένιση, να σου υπενθυμίσω πως για τους ιερωμένους δεν σημαίνει σήμερα τίποτα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αφού το μόνο που τους αφορά είναι η εκκοσμίκευση και το life style της θρησκείας όπως η κίνηση "Των αναρχικών χριστιανών!!!" κ.λ.π. Πάντως εγώ όπως διατύπωσα το "Θα τρέχω προς τα ενδότερα της ψυχής μου" εννοώ να κατασκηνώσω μέσα της για όσο θα χρειαστώ, για να αποφύγω όσα και ότι μου προκαλούν θλίψη και απογοήτευση.
Τους Μεγάλους Δασκάλους μπορείς να τους αναζητήσεις ανάμεσα σε κείνους τους μεγαλόσχημους άγαμους ιερωμένους που εκβιάζουν τις μοναχές των μοναστηριών για εισπράξουν μεγάλα ποσά επειδή και μόνο θα παραστούν στο μοναστήρι!!! (Το κατέθεσαν οι Μοναχές στον ανακριτή) Ανάμεσα σε κείνους που διάλεξαν την οδό της αγαμίας και οι ερωτικές τους συνομιλίες με αγόρια κυκλοφόρησαν σε κασέτες σε όλους τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς...(Μερικοί τις μετέδωσαν κιόλας) Ανάμεσα σε κείνους που είχαν στο λογαριασμό
τους δυόμισυ δις δραχμές και όταν ρωτήθηκαν τι θα τα κάνουν τόσα χρήματα, η απάντηση ήταν , για τα γεράματά μας....Ο παχυλός μισθός και η σύνταξη που τους πληρώνει ο έρμος φορολογούμενος πολίτης δεν του φτάνει...του άγαμου Μητροπολίτη... Τέλος, να αναζητήσεις τους Μεγάλους Δασκάλους ανάμεσα στην Ιερά Σύνοδο που κουκούλωσε και αθώωσε κάποιον σαν κι αυτόν που προανέφερα, και το πολιτικό δικαστήριο τον έκρινε ένοχο, αναγκάζοντας την Ιερά Σύνοδο να πάρει πίσω την αθώωση-κουκούλωμα και να την κάνει γαργάρα...Ανάμεσα σ' αυτούς λοιπόν να αναζητήσεις τους Μεγάλους Δασκάλους που μας διδάσκουν πως να ζούμε με αρετή και "Εν Χριστώ"... Αναζητήστε τους ανάμεσα σε κείνους τους ιερωμένους (ανάμεσά τους κιεσύ) που δεν βρήκαν ούτε μία λέξη να πουν για τον ηγούμενο της Μονής Κερατέας που ασελγούσε σε ανήλικα αγόρια!!!
Ε, μη χαλάσουμε και τη πιάτσα...
Εγώ είμαι ΠΟΛΙΤΗΣ.Μετά έρχεται η όποια άλλη τυχαίνει να έχω. Αυτή είναι η πιο σημαντική μου ιδιότητα. Και μάλιστα Δρων ΠΟΛΙΤΗΣ. ΠΟΛΙΤΗΣ που δεν αναγνωρίζει αυθεντίες και Δασκάλους παρά μόνο τον ειλικρινή διάλογο και σαν μεγάλο σχολείο την αμφίδρομη επικοινωνία. Όσο για το παπαδαριό θα πάψω να ενδιαφέρομαι κύριε ιερωμένε, μόνο όταν χωρισθεί η εκκλησία από το κράτος, αξιοποιήσει η εκκλησία την περιουσία της για να πληρώνει το παπαδαριό, και σταματήσουν οι Ελληνες ΠΟΛΙΤΕΣ να πληρώνουν τους χαραμοφάηδες που όχι μόνο δεν παράγουν έργο (εκτός ελαχίστων αξιοσέβαστων περιπτώσεων) αλλά είναι και βουτηγμένοι μέσα στην εκκοσμίκευση με όλα τα συμπαραμαρτούντα. Όταν λοιπόν γίνει αυτός ο χωρισμός, ας κάνει η εκκλησία ότι θέλει. Τότε δεν θα μας αφορά. Αν επανέλθεις, είσαι ευχαρίστως δεκτός. Φρόντισε μόνο να επανέλθεις με το όνομά σου και να έχεις το θάρρος της γνώμης σου και θα πούμε ότι θέλεις. Αλλιώς θα ανακοινώσω εγώ την ταυτότητά σου στο ιστολόγιό μου. Α! Και μη ξεχάσεις όταν χειροτονηθείς Μητροπολίτης να με καλέσεις στην ενθρόνισή σου, να χαρώ τα ταρατατζούμ φροντίζοντας εκείνη τη μέρα να μην πιω το ροζέ της απάθειας....
@ "Ο Παράξενος"
Ακριβώς Παράξενε. Έχουμε χρέος να καλλιεργούμε και να δυναμώνουμε τον εαυτό μας, ώστε όταν στηριζόμαστε σ' αυτόν, να μας κρατάει γερά...
Ζεστό το κείμενό σας Φαίδωνα, σαν την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου.
Ζεστό και ανθρώπινο σαν το αεράκι της συγγνώμης.
Λυρικό και πικρό σαν την αλήθεια.
Πραγματικό.
Δεν θα μιλήσω για τον Θεό εδώ.
Εξ άλλου δεν χρειάζεται ο Θεός εμένα, εγώ τον χρειάζομαι.
Όμως, θαρρώ, δεν μου επιτρέπεται να μην μιλήσω, έστω και για λίγο, για ό,τι φέρνει τον άνθρωπο στην ανάγκη να μακραίνει και να στρέφεται στα ενδότερα της ψυχής του για να βρει απαντήσεις, να γλυτώσει ή και να σωθεί.
Κάποτε ίσως να αναζητούσαμε την αλήθεια στα πρόσωπα και στις καρδιές των άλλων, τώρα δεν μπορούμε να υποκριθούμε ότι αυτό είναι δυνατό.
Δεν υπάρχει ο συνδετικός εκείνος παράγων που μας συνενώνει προς «το αυτό», που μας εκ-καλεί. Δεν υπάρχει στη ζωή μας ούτε η εκκλησία του δήμου, ούτε αυτή του Χριστού.
(Και δεν εννοώ ότι δεν υπάρχει η πραγματική Εκκλησία του Χριστού, η Μία και Αγία, η Εκκλησία των μυστηρίων, αλλά αυτό που αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος ως εκκλησία.)
Είτε πιστεύει είτε όχι, ο πνευματικός άνθρωπος, δεν μπορεί να παραμείνει αδιάφορος σε ό,τι σήμερα ονομάζεται εκκλησία.
Βλέπει λοιπόν και οσμίζεται τον βόρβορο του ιερατείου, της υποκρισίας, της εκκοσμίκευσης και της καλοπέρασης και ορθώνει ανάστημα, μιλά, κρούει τον κώδωνα, βάζει το στήθος του σημάδι και το πνεύμα του στην υπηρεσία της αλήθειας. Με την ίδια ακριβώς ζέση και ένταση όπως κάνει και για την «εκκλησία του δήμου», την πολιτεία.
Απλά όταν οι ιερωμένοι υποκρίνονται, όταν κλέβουν, όταν παρενοχλούν νεαρούς δόκιμους μοναχούς, όταν παρανομούν, το κάνουν στο όνομα του Χριστού και αυτό παραμένει επικίνδυνο για τον κόσμο και την κοινωνία και οδυνηρό για όποιον σκέφτεται, έστω και με ελάχιστη αγάπη τον Χριστό, για όποιον συνεχίζει να ενοχλείται από το άδικο.
Φυσικό λοιπόν είναι να ενοχλεί, ο πνευματικός άνθρωπος και ο λόγος του, τους ανώνυμους ρασοφόρους…
(όπως έγινε σε άλλες περιπτώσεις που αφορούσαν στην πολιτική και με τους ανώνυμους μη ρασοφόρους)
Διότι, όταν οι πνευματικοί άνθρωποι μιλούν, τα ποντίκια, οι κατσαρίδες και κάθε είδους ερπετά, φεύγουν… κρύβονται στην ανωνυμία και σκούζουν υστερικά για να ακουστούν.
Φαίδωνα…
Η Παναγιά της Πέτρας… η Παναγιά όλων μας, δεν έχει ανάγκη τα πανηγύρια. Αυτά είναι ανάγκες των ανθρώπων. Παλίρροια, καλά το λέτε. Παλίρροια ανθρώπινη που, πολλές φορές πια, γίνεται κουρνιαχτός… που υπακούει σε αλλότριες και ξένες προς τον Θεό ανάγκες και όχι στις ανάγκες ανταμώματος και επι-κοινωνίας. Σ’ αυτές τις ανάγκες, στην ανάγκη της σχόλης και της γιορτής, όπως και κοντά στον ανθρώπινο πόνο, είναι παρούσα μητρική και χαϊδευτική, παραμυθητική πάντα η Παναγία.
Ίσως μάλιστα να αποφεύγει κι εκείνη πια τα πανηγύρια.
Ίσως να συνεορτάζει με όσους έβαλαν τον εαυτό τους και τον κόσμο σε κρίση και ψάχνουν να βρουν «τι δεν πάει καλά;» παρέα με την νυχτερινή ανάσα των δέντρων κι ένα κρύο ροζέ, ή να παραμονεύει να αφουγκραστεί τον ποιητή που θα τρέχει προς τα ενδότερα της ψυχής του πικραμένος αλλά ζωντανός.
Τα σέβη μου και τις καθυστερημένες ευχές μου σ’ εσάς αλλά και σε όλους τους εορτάζοντες φίλους του Καφενείου, την Υιώτα, τον Παναγιώτη και όλους όσους μπορεί να ξεχνώ.
@Big Mama
Το σχόλιό σου είναι δεύτερη ανάρτηση πολύτιμη συνδρομή, αναλυτικό με άλλα κλειδιά από άλλη πόρτα για να δούμε και να εξηγήσουμε όσα ανέφερα στην ανάρτησή μου και όσα δεν ανέφερα. Mama σ' ευχαριστώ και χαίρομαι να μαθαίνω και μέσα από τα σχόλιά σου.
Δημοσίευση σχολίου