Πέμπτη, Ιουλίου 16, 2009

ΘΑ ΚΑΤΣΩ ΣΠΙΤΙ


Θα κάτσω σπίτι απόψε . Όχι γιατί το λέει ο Λουκιανός στο τραγούδι του αλλά επειδή μένοντας σπίτι, φτιάχνω μια κατάσταση να μ΄αρέσει με τα υλικά που υπάρχουν σε διαθεσιμότητα. Σα να είμαι κάπου που είναι πολύ όμορφα και τη βρίσκω. Θα κάτσω λοιπόν σπίτι απόψε και κάθε απόψε ως το τέλος του μηνός.
.
Ποια είναι τα υλικά που φτιάχνω την κατάστασή μου; Μα το κτήμα μου. Οι γρύλλοι που δεν σωπαίνουν. Το άνετο σκεπαστό μου μπαλκόνι, οι αναπνοές της λυγαριάς που έρχονται ως επάνω μπερδεμένες με τις λιγωμένες μυρωδιές της ανθισμένης λιγούστρας. Αλλά και το αγιόκλημα δηλώνει παρουσία, όταν το απαλό αεράκι το φέρνει ως εμένα. Ο Φροίξος, που γαυγίζει έντονα μπροστά σε δύο γάτους που μαλώνουν, δείχνοντας πως δεν ανέχεται φασαρίες στην περιοχή του. Η θέα με το φωτισμένο βυζαντινό κάστρο, στέμμα στο σώμα της πόλης, που ξενοιάζει ερωτικά.
.
Βάζω τις έννοιες μου σ’ ένα κουτί και το κλείνω. Αφήνω τα συναισθήματα να φωλιάσουν στις πτυχές τους. Θα αφεθώ να επιπλέω. Να αισθάνομαι, να μυρίζω, να ακούω τη σιωπή, να παίρνω τη θέση μου κάτω από τον έναστρο ουρανό. Δεξιά μου στη πολυθρόνα κοιμάται κουλουριασμένος ο Πολυκράτης ο γάτος. Αριστερά μου η Χάδη. Όπου πάω κι αυτοί παρέα. Τους αρέσω και μου το δείχνουν. Μπροστά μου μια ομελέτα με μικρά κομμάτια από μελιτζάνες και κολοκυθάκια, που σωταρίστηκαν για 20΄ πριν γίνουν ένα με τ’ αυγά και το τριμμένο τυράκι. Η φιάλη με το λευκό δροσερό λευκό κρασί, γράφει στην ετικέτα: «Λημνιός Αμπελουργός» Οίνος Μοσχάτος ξηρός. Φέρνω το ποτήρι στο στόμα μου και ψιθυρίζω: «Πάντων ημών, η αρμονία, η χαρά και η θλίψη, η ερωτική αναμονή, η ομορφιά που δεν αφήνουμε να μας προσπεράσει». Το κρασί κύλησε σαν υγρό χάδι μέσα μου. Δεν θα μου γλίτωνε η φιάλη, αλλά σιγά -σιγά, με το ρυθμό της ηδονής που πρώτα τη νιώθεις και μετά την ξανακαλείς.
.
Στο μυαλό μου ξεδιπλώνονται ακάλεστες οι απόψεις του σκηνοθέτη Νίκου Περέλλη για το θέατρο, από το ανέκδοτο βιβλίο του που μου έστειλε για να του πω τη γνώμη μου:
«…Τίποτα το ανθρώπινο δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους. Πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε πραγματικοί, να δείχνουμε στο κοινό και τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει. Η απόρριψη του ηθικού στοιχείου στη Τέχνη, οδηγεί στο αισθητικό μηδέν. Το Θέατρο πρέπει να είναι εργαστήριο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο άνθρωπος έχει αξία και δικαίωμα να ζήσει μια άξια, χαρούμενη, όμορφη και δημιουργική ζωή. Οι συμβατικές απαίσιες συνθήκες που εμποδίζουν τον άνθρωπο να ζήσει αυτή τη ζωή πρέπει να αλλάξουν. ….Η Τέχνη δεν μπορεί να ξεσηκώσει επανάσταση, μπορεί όμως να βοηθήσει τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει τον περίγυρό του και να τον γεμίσει από ενθουσιασμό για την αλλαγή. Κανένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να δουλεύει χωρίς ηθική πρόθεση. Πρέπει όμως να μην επιτρέπει στην πρόθεση αυτή, να γίνεται ιδιοτελής, να μην την απλοποιεί και την μεταβάλλει σε προπαγάνδα, αλλά να την ανυψώνει και να την εξαγνίζει με τα μέσα της τέχνης. Η φόρμα θα πρέπει να μας ενδιαφέρει, μόνο στο βαθμό που κάνει το περιεχόμενο, λαμπερό, καθαρό και δυναμικό».
Και στην ερώτηση τι είναι Θέατρο, ο Άγγλος θεατρικός συγγραφέας Τζων Άρντεν απαντά: «Είναι ο αντίλογος που δημιουργεί συνείδηση και ανάφλεξη»…
.
Στο πέμπτο ποτήρι χαλάρωσα στη πολυθρόνα μου. Οι σκέψεις με πήγαιναν αλλού: Στη λεωφόρο Βουλιαγμένης όταν προ 2 χρόνια πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα στην έκθεση της Harley Davidson και ζαχάρωνα μια αρχόντισσα μοτοσικλέτα. (Όχι πως τώρα παραιτήθηκα από την ιδέα…) Ήπια δυο γουλιές απ’ το έκτο ποτήρι. Έβλεπα τον εαυτό μου καβάλα στη Harley να φτάνει στη θάλασσα, και ν’ ανοίγεται πάνω της στέρεο μονοπάτι να περάσω. Έτσι διέσχιζα το Αιγαίο από τη Σαμοθράκη ως τη Σπιναλόγκα. Ύστερα δεν μου έφτανε η θάλασσα. Ήθελα να καβαλλήσω και τα σύννεφα με τη μηχανή μου. Σα να ‘ριχνε γέφυρα ένας Θεός που ήθελε να παίξει μαζί μου, τραβώντας κάποια στιγμή τη γέφυρα κι αφήνοντας με στον ουρανό. Εγώ άνοιγα γκάζι κάνοντας τη Harley να χλιμιντρίζει σαν αγγρισμένη δίχρονη φοράδα. Κι ανέβαινα, ανέβαινα, περνούσα μέσα από τα σύννεφα στάζοντας την υγρασία τους, συναντούσα αγγέλους που είχαν βγεί για λίγο από τον Παράδεισο να κάνουν το τσιγαριλίκι τους και μού ‘κλειναν πονηρά το μάτι. Λίγο πριν τραβήξει τη γέφυρα ο Θεός που ήθελε να παίξει μαζί μου, χύθηκα πάνω της και κατέβηκα πάλι στη γη, στη λεωφόρο Αλίμου για να πάω σπίτι. Οδηγούσα αργά με τη σιγουριά εκείνου που ξέρει πως όποτε θέλει απογειώνεται. Μια παρέα νεαρών με μηχανάκια μου φώναξε: «Γεια σου ρε γέρο με τη γκομενάρα σου τη Harley!» Εντάξει! Τους είπα. Γέρος, αλλά Ροκάς…
Ο πίνακας είναι του Γιώργου Λολοσίδη

17 σχόλια:

Σπυρος δαρσινός είπε...

Φαιδων,Την χρειαζόμουν,την χρειαζομουν πολύ αυτη την ανάρτηση σημερα .Εδω και λιγες μερες έχω πάθει....συναισθηματικό έμφραγμα.Πηδαω βιαστικά πάνω στα κυματα και στις θαλασσινες αύρες αντι να μπώ μεσα τους,να με ποτισουν ,να με δροσίσουν.
Η ανάρτησή σου με συμάζεψε στο θαλασσινό μπαλκώνι μου.Μ'εκανε να δω τα πραγματα από την αρχή.
Να τα....πιώ και να τα μασηξω σιγά σιγά,'οπως την γλυκια σου ομελετα και το ολογλυκο κρασί σου .
Χαιρετισμούς απο τον Κορινθιακό σε ολους τους θαμωνες του καφενείου
Σπυρος

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Το διάβασα και… το ξαναδιάβασα
«κύλησε σαν υγρό χάδι μέσα μου»…

Η αίσθηση αυτή της συνομιλίας με τον κόσμο, την φύση, την τέχνη, τα ζώα, το Θεό, τους αγγέλους…
Η αρμονία η καμωμένη με «τα υλικά που υπάρχουν σε διαθεσιμότητα».
Η αναμονή που δεν ανατρέπει το αίσθημα της ολοκλήρωσης αλλά αντίθετα το υπογραμμίζει. Το κείμενο του Περέλλη που εντίθεται σπουδαία μέσα σ’ ένα λυρικά γλαφυρό και αισθαντικά μελαγχολικό χαλί σκέψεων.

Ναι! «Κανένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να δουλεύει χωρίς ηθική πρόθεση.»

Και φυσικά…

Ναι! Ήθελε να παίξει μαζί σας ο Θεός… να τα πείτε λιγάκι ως συνάδελφοι και να ξαναγυρίσει εκείνος στην δική του κατάσταση κι εσείς με την απίθανη Harley να μας χαρίσετε ένα κείμενο που αναπνέει αργά μέσα μας…

Το κρατώ Φαίδωνα, θησαυρό γλυκιάς θλίψης και γαλήνιας απαλότητας.

Την Καλημέρα μου από καρδιάς και... ευχαριστώ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπυρέτο μου πολύ χαίρομαι που βρίσκεις στο "Καφενείο" γωνιά ν' ακουμπήσεις όταν το χρεάζεσαι. Όλες οι φάσεις είναι απαραίτητες στον άνθρωπο Σπυρέτο μου. Όχι μόνο εκείνες που μας μάθανε ως κανονικές και πρέπουσες. Πολλές δροσιές σου εύχομαι, πολλές μικρές απολαύσεις (οι μεγάλες είναι επικίνδυνες) και ψηλά τη σημαία των συναισθημάτων σου...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βig Mama
Mama σ' ευχαριστώ για τα όσα ωραία και τα όσα εύστοχα σκωπτικά. Πρέπει να πω πάντως ότι είναι εκπληκτική η ικανότητα αποκωδικοποίησης της ατμόσφαιρας του κειμένου που έχεις.
Μετά το σχόλιό σου, μπορεί κανείς να δει καλύτερα την ανάρτηση.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Φαίδωνα, σας ευχαριστώ... κρατώ ως θησαυρό χαράς και ικανοποίησης και την απάντησή σας στο σχόλιό μου.

Να είστε καλά... ακόμη και των καθημερινών σας κειμένων η πλεξιά φέρει την ευλογία της ποίησης. Το κείμενο αυτής της ανάρτησης είναι ξεχωριστό και ΚΑ ΤΑ ΠΛΗ ΚΤΙ ΚΟ… εμπνέεστε και εμπνέετε.

Την Καλησπέρα μου.

Αθηνά είπε...

..Μερικές φορές είναι όλα ειπωμένα με τέτοια πληρότητα,με τέτοιο πλούτο που δεν μου μένει παρά να τα απολαμβάνω. Έτσι και τώρα πήρα κι εγώ ένα μεγάλο ποτήρι γεμάτο παγωμένη μπύρα. ένα μπωλ με ξηρούς καρπούς και κάθισα στο μπαλκόνι . Απέναντι η θάλασσα και στο βάθος γαλάζια βουνά. Δεν έβαλα μουσική άκούω κι εγώ τους γρύλους και σήμερα το πρόσεξα, ναι δεν κάνω λάθος εδώ δίπλα στην πλαγιά ακούω ένα παράξενο νυχτοπούλι.Σηκώνω το ποτήρι με την μπύρα και εύχομαι σε όλα τα δέντρα στα πουλιά, στα σκυλιά μου στη θάλασσα και βέβαια σε όλους εσάς : Στην υγειά σας..Μα τι είναι αυτό που βλέπω..Να εκεί στο βάθος του ορίζοντα, ναι, ναι εκεί που φαίνεται να σμίγει η θάλασσα με τον ουρανό. Α μα την αλήθεια ναι, είναι μια χάρλεϋ Ντάβινσον μ΄εναν αναβάτη που δε διακρίνω καλά, που κατευθύνεται προς τα αστέρια. Δε μου λες Φαίδωνα πέρασες χθες από το νησί μου;
Είναι και η μπύρα βλέπεις...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά
Ναι Αθηνά, πέρασα απ' το νησί σου χτες βράδυ. ΄Το νησί σου ήταν το σημείο που κάποιος παιχνιδιάρης Θεός είχε βάλει τη γέφυρα για ν' ανέβω με τη Harley και λίγο πριν την τραβήξει αφήνοντάς με να κάνω κύκλους στον ουρανό, πρόλαβα και κατέβηκα με την μηχανή να ουρλιάζει από την ένταση. Κατεβαίνοντας έβλεπα στο νησί σου αμέτρητα φώτα στις ταβέρνες και στα μπαλκόνια. Μόνο οι μοναχικοί όμως στα μπαλκόνια τους ήταν ορατοί.

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων, γεια σου,
Καλά έκανες και αμολήθηκες με τη μηχανάρα σου τη Harley (γκομενάρα, πολύ μάγκας ο νέος) σε ψηλό βολτάρισμα, γιατί αν έπιανες τα εδώ αμερικάνικα highways, ίσως οι Harleyκές εδώ παρέες να σούβγαιναν στο άσχημο, λόγο αεροδυναμικής μαγκιάς, η οποία είναι απαράδεκτη για τη δική τους Harleyκή κουλτούρα: ρόδας, μπότας και ζακέτας.
Ελπίζω, ίσως σε κάποια επουράνια εξόρμηση με τη Harley σου, να σουζάρεις παρέα και με το μεγάλο της Harleyκής κουλτούρας Marlon Brando.
Πάντως, Φαίδων, αν η καλοκαιρινή ψυχαγωγία του Shakespeare (πραγματικά μεγάλος γραφιάς, μόνο που το "Julius Caesar" είναι παρμένο από τον Πλούταρχο και κάτι άλλα. . .αλλά αυτά είναι άλλη υπόθεση) ήταν η θεατρική παράσταση του έργου του "Ονειρα Θερινής Νυχτός" νομίζω, ότι και κάποιες άλλες θερινές ονειροπολήσεις, έχουν κι αυτές - και πολύ μάλιστα - διασκεδαστική θεατρική έκφραση.
Καλές διακοπές,
Νίκος Λιψάνος

Νίκος Πετρόχειλος είπε...

Εκείνο που με αφήνει κάπως μετέωρο ανάμεσα στο θάμβος της γνήσιας δημιουργικής γραφής του Φαίδωνα και στην αισιόδοξη μελαγχολία που αποπνέουν τα κείμενά του είναι η αδιαμφισβήτητη ικανότητά του να σε παρασύρει όπου εκείνος θέλει, όσο εκείνος θέλει και να σε έχει πάντοτε stand by, όπως λένε και οι γραμματιζούμενοι νεοέλληνες, για να σου προτείνει απαλά και υποβλητικά (ποτέ επιτακτικά) τον κόσμο όπου εκείνος ζει, αναπνέει και αισθάνεται. Όχι πως θέλει να σε εμβολιάσει με την πνοή της θάλασσας του Μολύβου, αλλά το κάνει! Όχι πως θέλει να σε οδηγήσει στην ανάσα των πεύκων και των πολυάριθμων μοσχοβόλων δέντρων του κήπου του, αλλά το κάνει! Όχι πως θέλει να σε κάνει μέτοχο της θείας μουσικής των εντόμων και των πολυάριθμων άλλων ζουζουνιών, που βομβούν γύρω του και μέσα του, καθώς εκείνος απολαμβάνει το κρασάκι του ξαπλωμένος στην πολυθρόνα του κήπου του, αλλά το κάνει! Όχι πως επιδιώκει να σε οδηγήσει στο πίσω κάθισμα της Harley για να φεύγεις κι εσύ με το πέταγμα του ανέμου, ανάμεσα σε θάλασσες υπέργειες και σύννεφα επίγεια, αλλά αυτό ακριβώς είναι εκείνο που κάνει! Σε οδηγεί όπου θέλει εκείνος, κι εσύ καμώνεσαι πως πιστεύεις πως είσαι ελεύθερος να διαλέξεις το δρόμο σου, να δημιουργήσεις από μόνος σου με ένα οδηγό σου σαν τον Φαίδωνα, ενώ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μάθεις να απολαμβάνεις σκέψεις και συναισθήματα που μέσα σου γεννιούνται και συνήθως περνούν απαρατήρητα. Αυτή είναι η προσφορά του Φαίδωνα σε όλους μας. Τον διαβάζουμε και τον ακούμε και τον νιώθουμε δίπλα μας. Κι όταν ξαπλώνουμε να ησυχάσουμε και γευόμαστε τη μουσική των λόγων του, σκεπτόμαστε ότι είναι ευτύχημα που άλλη μια μέρα δεν πήγε χαμένη...

Σπυρος δαρσινός είπε...

K.Πετρόχειλε
το σχόλιό σας για τις αναρτησεις του ΦΑΙΔΩΝΑ ειναι σωστοτατο και ωραιότατο.Εισθε μορφωμενος γιατι ξερετε να νιωθετε και να εκτιματε αυτο που εχει και μπορει να δωσει.

Ανώνυμος είπε...

Σ' ευχαριστω για τα μηνυματά σου στο ιστολόγιό μου. Θα το ξαναρχίσω.
Αστραδενή

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Νίκος Πετρόχειλος
Νίκο μου σ'ευχαριστώ για την υπέροχη παρέα που μου έκανες με το σχόλιό σου και ασφαλώς για τα όσα ωραία βρίσκεις και επισημαίνεις που πέφτουν σαν ποιητική δροσιά μέσα και έξω μας. Σαν καθηγητής είσαι αυστηρός. Σαν άνθρωπος γενναιόδωρος. Σ' ευχαριστώ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αστραδενή
Άντε με το καλό και καλή ξανααρχή.

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Θεοφίλου,
Επιτρέψτε μου να σχολιάσω τις θέσεις του φίλου σας κ. Νίκου Περέλλη. Γράφει,.... Ο άνθρωπος έχει αξία και δικαίωμα να ζήσει μια άξια,χαρούμενη και δημιουργική ζωή.Οι συμβατικές απαίσιες συνθήκες που εμποδίζουν τον άνθρωπο,να ζήσει αυτή τη ζωή,πρέπει να αλλάξουν.
Πως θα αλλάξουν αυτές οι απαίσιες συνθήκες όταν αυτές έχουν γίνει τρόπος ζωής στη συνείδηση αυτού του ανθρώπου;Όταν έχει μπει στα γονίδιά του και πιστεύει ακράδαντα ότι η δεξιά ή η αριστερή ιδεολογία θα του λύσει όλα τα προβλήματα;Όταν αυτός ο άνθρωπος εκουσίως φορά τα ιδεολογικά του γιαλιά και ακολουθεί τυφλά μια ιδεολογία,δεξιά ή αριστερή,που μέχρι τώρα δεν τον οδήγησε στη πολυπόθητη αλλάγή,αλλά αξακολουθεί πεισματικά να τα φοράει;Πως μπορεί να έχουμε αλλαγή όταν ψηφίζουμε πολιτικούς με ιδεολογικά μόνο κριτήρια χωρίς ποτέ να λάβουμε υπ' όψιν μόρφωση,ήθος,ικανότητα,χαρακτήρα;Πως μπορεί να έχουμε αλλαγή αν αναγνωρίζουμε ασυζητητί το δικαίωμα του αρχηγού του κόμματος να επιλέγει τους υποψηφίους βουλευτές με τα δικά του μόνο αποκλειστικά κριτήρια;Η πολυπόθητη αλλαγή δεν θα έλθει ποτέ από τους πολιτικούς.Θα έλθει όταν εμείς αλλάξουμε.Όταν σταματήσουμε να ακολουθούμε τυφλά και όταν εμείς δείξουμε στους ηγέτες μας,πολτικούς,οικονομικους,πνευματικούς,θρησκευτικούς,το δρόμο για την αλλαγή.
Και παρακάτω γράφει ο φίλος σας,...Η Τέχνη δεν μπορεί να ξεσηκώσει επανάσταση,μπορεί όμως να βοηθήσει τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει το περίγυρό του και να τον γεμίσει με ενθουσιασμό για την αλλάγή.
Πολύ σωστό. Οι πνευματικοί ηγέτες(τέχνη),ανεξάρτητα αν είναι ή όχι βολεμμένοι με το status quo,έχουν μια τεράστια ευθύνη.Είναι οι μόνοι που μπορούν να επηρεάσουν το λαό. Έτσι απαλλαγμένοι από τους ρομαντισμούς και, προπαντός, από τις ιδεολογίες,πρέπει να δείξουν το δρόμο για την επικράτηση της ανόθευτης δημοκρατίας.Της δημοκρατίας χωρίς παρατσούκλι,(προεδρική,κοινοβουλευτική,σοσιαλιστική,βασιλευομένη,λαϊκή,χριστιανική,κ.α.)που θα θεσπίσει τις κατάλληλες συνθήκες,μέσα στις οποίες κάθε άνθρωπος,ελεύθερος από τη βία ή την απειλή της βίας,μέσα στα πλαίσια του νόμου,θα μπορεί να
μιλά ελεύθερα,θα εκλέγει τους κυβερνήτες του,θα λατρεύει όπως και όποιον θεό πιστεύει,θα απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων του, θα φροντίζει την οικογένειά του κα,γενικά,θα αφεθεί ελεύθερος για την αναζήτηση της ευτυχίας του.
Αυτή είναι η υποχρέωση και το καθήκον των πνευματικών ανθρώπων και τη τέχνης.Πρέπει να σταματήσουν να είναι επαγγελματίες και να γίνουν ιεραπόστολοι.Missionaries.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Ντίνος Λυκογιάννης

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ντίνος Λυκογιάννης
Είμαι βέβαιος πως όταν εκδοθεί το βιβλίο του διακεκριμένου σκηνοθέτη Νίκου Περέλλη, δεν θα έχετε καμία απορία για τις θέσεις του που αφορούν στη ζωή και στην πολιτική.
Κάποιες σκέψεις από το βιβλίο του απλά μου ήρθαν στο νου και δεν μπορούν να κριθούν έτσι απομονωμένα, αφού στη συνέχεια εξηγεί την άποψή του.
(Συγχέετε πάντα τον κομματισμό, την ιδεολογία και την πολιτική.- )Πολιτικά όντα είμαστε όλοι μας θέλουμε δεν θέλουμε. Ιδεολογία έχουμε όλοι, ακόμα και μη έχοντας ιδεολογία. Δηλαδή έχουμε μία ιδεολογία όταν λέμε ότι δεν πρέπει να έχουμε ιδεολογία. Ο κομματικός φανατισμός είναι παρακμή. Το θέμα είναι να είμαστε ανοιχτοί σε κάθε θετικό καινούριοι ρεύμα, έτοιμοι να βελτιώσουμε όσα πιστεύουμε και να ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΞΗ! Και όχι να είμαστε οχυρωμένοι πίσω από τα όσα μπετόν αρμέ πιστεύουμε κρίνοντας τους πάντες και τα πάντα , ως να μην υπήρχε άλλος τρόπος να κρίνουμε παρά μόνον ο δικός μας. Αν θέλουμε να αλλάξουμε να το εννοούμε και για τον εαυτό μας, όχι μόνο για τους άλλους. Πετώντας όσες ιδεολογικές σκουριές συγκεντρώσαμε στη ζωή μας, και αναπληρώνοντάς τες με νέες απόψεις προσαρμοσμένες στις σύγχρονες ανάγκες. Λέτε πως οι άνθρωποι της Τέχνης πρέπει να γίνουν ιεραπόστολοι της ζωής μας. Να σας πω λοιπόν ότι όταν ένας άνθρωπος της Τέχνης εκφράζει θαραλέα μια άποψη, αμέσως συναντά την εναντίωση, την αμφισβήτηση και την ειρωνία ως...αναρμόδιος να μιλήσει, ενώ την ίδια στιγμή θεωρεί φυσικό να ακούει τις απόψεις ενός διεφθαρμένου πολιτικού. Προσωπικά όχι μόνο πιστεύω ότι πρέπει όλοι μας να είμαστε ανοιχτοί σε όλα και έτοιμοι να επωφεληθούμε από την άποψη του άλλου για να βελτιώσουμε τη δική μας. Να είμαστε Έτοιμοι να "φοιτήσουμε" στο μεγάλο Σχολείο της επικοινωνίας των ανθρώπων και να φοιτούμε δια βίου. Ο κίνδυνος προέρχεται κ. Λυκογιάννη από εκείνους που είναι πάντα βέβαιοι για όσα λένε. Που πιστεύουν ότι μόνο εκείνοι κατέχουν την αλήθεια...Κίνδυνος για τους ίδιους και για όσους θα τους έκαναν την τιμή να τους ακούσουν. Είμαι λοιπόν υπέρ του αρχαίου σοφού που λέει: "Γηράσκω αεί διδασκόμενος". Είμαι στην καθημερινή πράξη υπέρ αυτού και όχι στην φιλολογική αποδοχή και στον θαυμασμό. Συνεπώς να πέσουν τα οχυρά πίσω από τα οποία απομονώνονται όσοι με τη γνώμη τους δεν επιτρέπουν να μπεί άλλη γνώμη στο οχυρό τους, επιδιώκοντας να μεταδώσουν μόνο τη δική τους άποψη. Κλείνοντας θα συμφωνήσω μαζί σας ότι οι άνθρωποι της Τέχνης πρέπει να είναι "Δρώντες πολίτες" ώστε να ξεσηκώσουν και τους απαθείς και να πείσουν και εκείνους που τους αμφισβητούν ως μη...αρμόδιους στην πολιτική ζωή. Αλλά θα ήθελα να σας ρωτήσω: Το παπαδαριό τι θα κάνει; Δεν έχει καμιά υποχρέωση; Μόνο ατελείωτο μπλα μπλα χωρίς νόημα , αντί να βγαίνει στους δρόμους και να κάνει τη δική του επανάσταση βοηθώντας όπου μπορεί; (Να σας θυμίσω τη Μητέρα Τερέζα) Θέλετε να σας πώ ποια είναι η κατάσταση στην ελληνική εκκλησία σήμερα που δεν την λέει καμία τηλεόραση και καμία εφημερίδα για να λάβετε γνώση ώστε να έχετε άποψη; Μια μεγάλη πλειοψηφία ιερωμένων (αγάμων κατά κανόνα) προσέρχεται στην εκκλησία:
α) Για να εξασφαλίσει ένα μισθό που θα πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες, χωρίς να κουράζεται.
β) Για να έχει το σεβασμό του εκκλησιαστικού πληρώματος και την εξουσία που προκύπτει από αυτόν.
γ) Για να έχει εξασφαλισμένο και ασφαλές ομοφυλλοφυλικό σεξ.
Η ανθρώπινη κοινωνία έχει ανάγκη από περισσότερη δράση και λιγότερα λόγια. Μια διέξοδος θα ήταν η προσφορά της εθελοντικής εργασίας όπου υπάρχει ανάγκη.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Nίκος Λιψάνος
Νίκο μου έχεις δίκιο. Ο μοσχάτος ξηρός της Λήμνου είναι οίνος της αποπλανησης και της λήθης. Αν προσθέσεις και την θερινή ραστώνη, τότε καταλαβαίνεις γιατί ξεχάστηκα και δεν σου απάντησα. Είναι πάντως σημαντικό, όπως επισημαίνεις κι εσύ, να ζει κάποιος πότε-πότε το κατά Σαίξπηρ όνειρο της θερινής νύχτας. Όσο για τη Χάρλεϋ, για μένα δεν είναι μέσον επίδειξης και επιβολής, αλλά σύμβολο ελευθερίας. Το δικό μου δηλαδή μηχανικό άλογο για να μπορώ να φεύγω. Άντε στην υγειά σου με δροσερό λευκό και την υπόσχεση ότι δεν θα με ξανασυλλάβεις αφηρημένο.

Dimitris Kephalidis είπε...

Κατσε στ' αυγα σου ""γερο μου" κι' ασε ''τη γκομενα-
ρα σου τη Harvey να χλιμιντριζει σαν αγριεμενη διχρονη φοραδα''.
Καβαλωντας το ατι που σε προικισαν μαννα-πατε-
ρας,κατσε να μας ιστορισεις τις ευωδιες του νησιου μας, τους μοχθους των απλων ανθρωπων και την
αρμυρα της Εφταλους. Γιομισε το βαρελι με το δικο σου μουστο, απο κεχριμπαρενιο ροζακι...σοδεια χει-
μωνιατικη στο καφενε σου!
Δημητρης

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος