ΕΝ ΠΤΗΣΕΙ
.
Η κάθε είδους ταχύτητα,
.
από τη μια στην όχθη της φθοράς
.
κι από την άλλη στην όχθη της μαγείας.
.
Έχοντας λοιπόν στα φτερά σου
.
καρφωμένη την ταχύτητα,
.
φθάνεις στο τέλος του ορίζοντα
.
και μ' ιδρωμένη την ψυχή κάθε φορά
.
διαπιστώνεις πως ο ορίζοντας,
.
πάλι είχε ξεφύγει.
.
Αποθέτεις λοιπόν το παράπονο
.
στο πρώτο σύννεφο,
.
θωρείς από ψηλά τον κόσμο τούτο
.
και βλέπεις τους πολλούς
.
να τρέχουν γύρω-γύρω.
.
Το δεύτερο σύννεφο σου το ψιθυρίζει:
.
Δεν διανύουν, μα διανύονται.
.
Όλοι τρέχουν ασταμάτητα
.
μέσα σε μιαν αρρένα
.
που 'χει κλειστές τις πύλες.
.
Η ταχύτητά τους ρυθμισμένη
.
πάνω στην όχθη της φθοράς
.
και στις κερκίδες οι ελάχιστοι
.
να εισπράττουν την υπερπαραγωγή
.
της ταχυβολικής μονοτονίας.
.
Εγώ,
.
έχω φύγει και πολύν καιρό.
.
Ψηλά σ' ένα λημέρι σκαλωμένος,
.
με τα μάτια δικά μου
.
με νερό και ψωμί.
.
Κατεβαίνω
.
αργά
.
μα σταθερά
.
μέσα στα γκρέμνα του μυαλού μου.
Από το βιβλίο μου "Επίμονο Θεώρημα" Εκδόσεις ΘουκυδίδηςΤο ζωγραφικό έργο είναι της Όπυς Ζούνη
7 σχόλια:
Εγκλωβισμένοι λοιπόν οι πολλοί μέσα στο σύστημα που τους έφτιαξαν, χωρίς έξοδο διαφυγής σύμφωνα με το ποίημα. Τρέχουν, να προλάβουν τις ανάγκες που τους δημιούργησαν. Τρέχουν, τρέχουν και ό,τι παράγεται, τό ειπράττουν οι λίγοι στις κερκίδες που το μόνο που κάνουν είναι να βλέπουν αν τρέχουν και παράγουν "οι εγκλωβισμένοι" τους, δηλαδή αν το σύστημα λειτουργεί καλώς. Μόνο ο ποιητής γλίτωσε αλλά κι αυτός πληρώνει το τίμημα της μοναξιάς του, με την έννοια ότι δεν τον ακούει κανείς. Δεν έχει κάποιον να του μιλήσει γι αυτά. Ωραίο ποίημα με στόχευση, για το οποίο ο αναγνώστης χρειάζεται χρόνο και εξοικείωση για να λειτουργήσει μέσα του.
Μπάμπης Πιτέλλης
Η ποίηση πάντα θα επιμένει στο περιττό, το περισσό και το περίσσιο… ή αλλιώς να το πω… σε εκείνο το περίσσευμα δυνατότητας που κάνει τον άνθρωπο να «άνω θρώσκει»…
Μας το υπενθυμίζει ο τίτλος της ανάρτησής σας Φαίδωνα… γιατί συχνά ξεχνάμε.
Ξεχνάμε ότι ο ποιητής έχει μάτια δικά του… ο μόνος ίσως…
που υψώνεται από τα ανθρώπινα με μόνα εφόδια το ψωμί και το νερό των αισθήσεων… Υψώνεται για να μας επιστρέψει σε στίχους την αλήθεια…
Στίχους δηλαδή, καμωμένους από το αίμα της σκέψης του που αιμοδοτεί την σκέψη όλου του κόσμου.
Ποίημα χτισμένο στέρεα με τα υλικά της απόλυτης γνώσης των πραγμάτων και την επιβεβλημένη, από την ίδια την ποίηση, οικονομία.
Τίποτα δεν του λείπει και τίποτα δεν του περισσεύει.
Θα τολμούσα να πω ότι είναι μια περιγραφή της πορείας του ποιητή ως προς το χωροχρόνο και της θέσης του ως προς τον κόσμο…
Μου αρέσει αυτό το ποίημα. Είναι από εκείνα στα οποία επανέρχεται κανείς με… την επιμονή που επιβάλλει ο τίτλος της συλλογής σας.
Να είστε καλά και καλή Κυριακή.
...Κι εγώ πάντα αυθαίρετη,πάντα με τη δική μου δίψα...Ως ποιητής δεν μπορείς αλλιώς να κάνεις παρά να επιθυμείς να είσαι έξω από τον κύκλο των των πολλών.Και μακάρι ο κύκλος ο αδιέξοδος να ήταν το σύστημα, τότε θα υπήρχε πιο εύκολος τρόπος διαφυγής, αυτός ο κύκλος ο αδιέξοδος είναι τα όρια των πολλών είναι η εξουσία του πλήθους..Ως ποιητής επιθυμείς να ανοίξεις πύλες νέων αισθήσεων ,νέων πραγμάτων, να φτιάξεις καινουργιο σύμπαν. Κι αφήνεις έστω και για λίγο τους θλιβερούς ,μονότονους κύκλους των ανθρώπων και με μόνο εφόδιο λίγο ψωμί και λίγο νερό μεταναστεύεις στα ενδότερα του νου σου, στα άγρια γκρεμνά και στις μοναχικές άσπρες παγωμένες κορυφές του.Σ' αυτές τις μοναχικές περιπλανήσεις υπάρχειελπίδα να βρεθεί τρόπος να σπάσει ο κύκλος...Κι έχει σπάσει μερικές φορές...
@Μπάμπης Πιτέλλης\
Πράγματι κ. Πιτέλλη αυτές ήταν περίπου οι προθέσεις μου γράφοντας.
Σας ευχαριστώ που με συντομία και ακρίβεια μας ενημερώσατε για όσα εισπράξατε από το ποίημα.
@Βig Mama
Οι προσωπικές σου απόψεις, έχουν μια αντιστοιχία με το αίμα με ρέζους αρνητικό (δεν θυμάμαι ποια ομάδα) που είναι συμβατό με όλες τις ομάδες αίματος αλλά μπορεί να πάρει (μετάγγιση) μόνο από τη δικιά του ομάδα.
Όσο για τις επισημάνσεις σου για τον ποιητή, σε άλλα είσαι ακριβής και σε άλλα ιδιαίτερα γενναιόδωρη. Πάντως σ' ευχαριστώ.
@Αθηνά
Με ανθρώπινη και προσωπική έννοια, και κουβαλώντας ίσως περισσότερες εμπειρίες και αξίες από αυτές του ποιητή, περιγράφεις με ακρίβεια πικρή αλλά και με μια δόση θηλυκιάς ελπίδας στο τέλος, τις πιθανότητες, των εκτός των τειχών, ανθρώπων, να επηρεάσουν την κοινωνία τους. Ιδιαίτερα αξιόλογη η επισήμανσή σου για την ""εξουσία του πλήθους"". Πράγματι αυτή η εξουσία, είναι και η πιο αδυσώπητη Αθηνά μου.
Καταπληκτικός ο στίχος που "ψιθυρίζει" το δεύτερο σύννεφο αναφερόμενο στους ανθρώπους που τρέχουν στο μαγγανοπήγαδο:
"Δεν διανύουν, μα διανύονται"
Και ακόμα οι τελευταίοι στίχοι όπου ο ποιητής μιλάει για τον εαυτό του.
Θέλω ακόμα να πω πως χάρηκα και τα σχόλια όλων σας. Το καφενείο με το Θεό του ή χωρίς αυτόν, είναι ένα ενδιαφέρον στέκι όχι μόνο για τα θέματά του αλλά και για τα σχόλιά σας.
Να 'στε καλά όλοι άγνωστοι αλλά τόσο γνωστοί φίλοι μου
"Ο Παράξενος"
Δημοσίευση σχολίου