ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ - ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ

Φαίδωνα Θεοφίλου - Μικροκείμενο

Η αυτοκτονία μάς προκαλεί δέος και φόβο όταν και μόνο ακούμε γι αυτήν.
Όπως κάθε πράγμα που φοβόμαστε, όταν το προσεγγίζουμε, ο φόβος υποχωρεί και τότε μπορούμε ίσως να κατανοήσουμε πιο ψύχραιμα τη πράξη.
Τι είναι τελικά η αυτοκτονία; Είναι η κορυφαία πράξη οργής του ανθρώπου;
Είναι ακραία πράξη απελπισίας; Είναι πράξη ακραίας ηδονής; Είναι αποτέλεσμα αδυναμίας και α-προσαρμοστικότητας; Είναι το τέλος μια υπερήφανης μοναχικότητας; Είναι μια συναίσθηση ότι η αυτοκτονία είναι η μεγαλύτερη και πιο σημαντική πράξη στη ζωή εκείνου που φεύγει; Όλα αυτά μπορεί να είναι, ίσως και άλλα και άλλα που δεν αναφέραμε, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός και τις συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες συμβαίνει η αυτοκτονία.
Ένα είναι βέβαιο: Ότι η αυτοκτονία, αποδεικνύει πως το ένστικτο επιβίωσης δεν είναι κανόνας.

.

Όσοι εγκατέλειψαν πρόωρα τον κόσμο δεν είναι βέβαια σε θέση να μας πουν την εμπειρία τους.

Εγώ είχα την ευκαιρία κάποτε να μιλήσω με κάποιον που έκανε τρεις απόπειρες αυτοκτονίες και τον πρόλαβαν σε όλες!! Όταν τον ρώτησα αν ήθελε να μου μιλήσει γι αυτές, δέχτηκε ευχαρίστως και χάρηκε που κάποιος ενδιαφερόταν να μάθει γι αυτόν και τις εμπειρίες του. Μου είπε λοιπόν:
«Την πρώτη φορά, περιμένοντας να ταξιδέψω στο άγνωστο, είχα πλήρη συναίσθηση του τι έκανα. Είχα μια εσωτερική ερωτική διέγερση (όχι σωματική) για το επικείμενο πλησίασμα με το άγνωστο. Σα να ήταν το άγνωστο μια ερωμένη που περίμενε να αγγίξει την έξαψη της ψυχής μου.»
Και ποιος ήταν ο λόγος της απόπειρας; Τον ρώτησα.
«Δεν είχα κανένα κίνητρο στη ζωή. Κανένα ενδιαφέρον. Υπήρξα συχνότατα και αποδέκτης βίαιης συμπεριφοράς των δικών μου που έβαζαν τη ζωή μου στο μικροσκόπιο αλλά και άλλων από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον που είχαν βίαιη συμπεριφορά για να επιβεβαιώνουν τον εαυτό τους. Εγώ δεν είμαι βίαιος και δεν μπορούσα να σηκώσω τη βιαιότητα των άλλων. Σκέφτηκα να κάνω αυτό που κανένας τους δεν θα τολμούσε, ενώ ταυτόχρονα χαιρόμουν που είχα αυτή τη διαφυγή και το κράταγα για καιρό σαν υπέροχο μυστικό». Ο επικείμενος θάνατός μου δηλαδή ήταν για μένα ξεχωριστή χαρά.
Η δεύτερη απόπειρα;
«Η δεύτερη έγινε γιατί απλά μου άρεσε να φύγω. Ήθελα να ρισκάρω να συναντήσω το τίποτα ή το άπαν. Μα αφού όλοι θα φύγουμε κάποια στιγμή, του είπα. Γιατί πρόωρα; «Είναι άλλη η γλύκα να αποφασίζεις εσύ να φύγεις. Να γίνεις εσύ ο θάνατος για τον εαυτό σου και να φύγεις καβαλάρης στην ελευθερία του τίποτα ή του παντός». Και η Τρίτη απόπειρα; Στην τρίτη απόπειρα, που είχα ήδη αποκτήσει το σεβασμό και τον φόβο όσων, πριν, ασκούσαν βία επάνω μου, ήθελα να φύγω επειδή δεν τα κατάφερα τις δύο προηγούμενες. Είχα όμως κι ένα συναίσθημα αηδίας για τους ανθρώπους που με περιέβαλαν και δεν καταδεχόμουν την αναγκαστική συμβίωση μαζί τους»

.
Αυτή είναι μια μόνο από τα εκατομμύρια περιπτώσεων. Είναι όμως αυτή για την οποία είχα την προσωπική εμπειρία της επικοινωνίας με τον τρις αποπειραθέντα και έχει για τούτο την αξία της γνησιότητας. Όπως ποικίλουν οι περιπτώσεις αυτοκτονίας έτσι ποικίλουν και οι τρόποι που οι άνθρωποι στέκονται απέναντι στο θάνατο: Κάποιοι, μέσα στην ευφορία της νεότητάς τους ή στον ανάλαφρο τρόπο ζωής τους, έχουν την αίσθηση πως ο θάνατος είναι για τους άλλους. Συνεπώς, δεν φοβούνται κάτι που δεν τους αφορά…Άλλοι, σκέπτονται έχω ακόμα καιρό, δεν με απασχολεί τώρα. Μερικοί , αισθάνονται το φόβο στιγμιαία να τους διαπερνά, όταν πεθάνει ο διπλανός τους και τους θυμίσει τη σειρά τους, άγνωστη μεν υπαρκτή δε. Θέλουν τότε να ξεχάσουν το συμβάν, το γρηγορότερο δυνατόν. Κάποιοι, τρέμουν στην ιδέα του θανάτου. Τέλος, υπάρχουν κι εκείνοι που πεθαίνουν κάθε μέρα. Που έχουν παραιτηθεί. Που η ζωή τους εκφράζεται μόνο μέσα από τις στοιχειώδεις βιολογικές λειτουργίες….

.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, καταθέτω το σεβασμό και την αποδοχή μου, τη συμπάθεια και την αγάπη μου, σε όσους πήραν τη μοιραία απόφαση. Όχι μόνο στους αγαπημένους Κώστα Καρυωτάκη και Σύλβια Πλαθ αλλά κυρίως στους άσημους και άγνωστους, που εκτός από τους συγγενείς και φίλους τους, κανείς άλλος δεν έμαθε γι αυτούς….