Σάββατο, Ιουνίου 06, 2009

Τα ποιήματα των άλλων



Η τέχνη συχνά σου θυμίζει πόση δυνατή συγγένεια
μπορεί να έχεις με έναν άνθρωπο που βρίσκεται
στην άλλη άκρη του κόσμου, όπως ο Χουάν Βιθέντε Πικέρας.
Διάλεξα ένα ποίημά του για να βρούμε, όσοι θέλουμε,
μέσα από αυτό, το βαθμό συγγένειας μαζί του.
Τη μετάφραση έκαναν οι: Κώστας Βραχνός
& Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Φ.Θ.



JUAN VICENTE PIQUERAS
Ευλογία


Μακάριοι όσοι μονάχα κλαιν μονάχοι

όσοι μιλούν γλώσσες νεκρές

όσοι πιστεύουν σε θεούς που ακόμη δεν φάνηκαν

και αποκοιμιούνται πάνω στον άτλαντα

(τα χείλη στην Κεϋλάνη η μύτη στην Αγκόλα)

μακάριοι όσοι τρέπονται σε φυγή

όσοι λεν όχι και φεύγουν σφυρίζοντας

οι χαζοί οι άχρηστοι οι άλλοι

όσοι δεν λεν τη γνώμη τους για τίποτε

όσοι πονούν που δεν ξέρουν να ψεύδονται

μακάριοι όσοι αγαπούν και μένουν μόνοι

όσοι δεν έχουν βιασύνη ούτε τόπο

όσοι δεν λένε τίποτα

όσοι φεύγουν χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις

Οι πίνακες είναι της Frida Kahlo


13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συγκίνηση, βαθιά και άμεση για τον άνθρωπο που αρνείται να μπει στο σύστημα και πληρώνει γι αυτή την επίλογή του. Τον ισπανόφωνο ποιητή δεν τον γνώριζα. Σας ευχαριστώ που μου τον συστήσατε αναρτώντας το εξαίρετο ποίημά του.
Μπάμπης Πιτέλλης

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Ποίημα κατακόκκινο, αιμάτινο.
Προσωπικό και παγκόσμιο.
Ανοιχτό παράθυρο και υπόγεια διαδρομή.
Ποίημα καθρέφτης και συνάντηση.

Φαίδωνα, σας ευχαριστώ.

Μας γνωρίσατε ένα ποίημα με το οποίο νιώθω συγγένεια και οικειότητα.

Αθηνά είπε...

Διάβασα και ξαναδιάβασα αυτό το ποίημα.Άκουσα τις απόψεις.."αρνείται να μπει στο σύστημα"...αλλά εγώ θα αφεθώ στον πειρασμό της ψυχής μου έστω κι αν είμαι εκτός θέματος, εκτός στίχων...Το διάβασα λοιπόν πολλές φορές και κάθε φορά οι ίδιες σκέψεις περπατούσαν μέσα μου: Με συγκινεί πάντα η σκέψη (η επιθυμία) πως όλοι οι άνθρωποι είναι αθώοι.Πως έτσι κι αλλιώς πρέπει να είμαστε μακάριοι, (να το επιδιώκουμε.)Και μόνο που γεννηθήκαμε μας αξίζουν οι παρήγορες προτροπές, τα κανακέματα, οι ελπίδες για ταξίδια, για θεούς που ακόμα δεν φάνηκαν..Κι αν ακόμα κλαίμε μονάχοι μας κι αν αγαπούμε στην ερημία κι αν τρεπόμαστε σε φυγή κι αν δεν έχουμε απόψεις κι αν απομακρυνόμαστε ξένοι σφυρίζοντας κι αν έχουμε την αίσθηση πως τίποτα δεν μας δένει με τίποτα σαν νάμαστε από άλλους κόσμους ..και οι άχρηστοι και οι σιωπηλοί...όχι ας μην πούμε καμιά αλλη λέξη, ας μην κάνουμε καμιά μικρή σκέψη, ας πούμε...είμαστε μακάριοι..είναι ευλογία όπως κι αν είμαστε...Τώρα αν αυτά έχουν σχέση με τις προθέσεις του ποιητή...Αυτόν τον δρόμο άνοιξε στην ψυχή μου το ποίημα του Χουάν Πικέρας....
Η μοίρα των γραπτών των άλλων.
Είναι και η σκέψη που με κυριεύει τώρα τελευταία όλο και πιο πολύ.Θέλω να περπατώ ανάμεσα στον κόσμο μοιράζοντας ψωμί και λουλούδια ..Και απομακρύνομαι με γλυκό χαμόγελο κι ας ακούω πίσω μου τα θυμώμενα πόδια να τσαλαπατούν τα λουλούδια κι ας περνάμε δίπλα στ' αυτιά μου σαν μικρές απαλές σφαίρες τα κομμάτια του ψωμιού. Προς το παρόν επιμένω...

Nikol Konstante είπε...

Kalispera Faidona!
Kalispera se olous!
ELpizo na eiste poly kala!
Perasa gia ena "Geia"!

Poly endiafeouses oi teleytaies anartiseis!

Y.G. Sygnomi gia tous latinikous haraktires, provlimata me ton ypologisti...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Μπάμπης Πιτέλλης
Χαίρομαι κ. Πιτέλλη που η επικοινωνία σας με το ποίημα ήταν άμεση και δραστική. Σας ευχαριστώ εγώ που πότε πότε "στεγάζεστε" στο "Καφενείο."

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βig Mama
Πράγματι Mama. Γι αυτό είναι σπουδαίο ποίημα: Επειδή είναι προσωπικό και παγκόσμιο. Επειδή είναι ανοιχτό παράθυρο και υπόγεια διαδρομή. Η άνθρώπινη προσέγγισή σου γίνεται και κριτική άποψη.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά
Αν και το κάθε έργο τέχνης έχει διαφορετική επίδραση στον καθένα μας, ανάλογα με τον ψυχισμό και την ιδιοσυγκρασία του, πρέπει να ομολογήσω πως με συγκίνησε ο δρόμος που βρήκες ή που λές ότι σου άνοιξε ο Πικέρας. Γράφοντας με τόση αμεσότητα τα όσα αισθάνθηκες περπατώντας ανάλαφρα μέσα στο ποιητικό τοπίο, είναι σα να το ανέλυσες. Σαν να έφτιαξες μια καινούρια στέγη με τα υλικά του ποιήματος αλλά και τα δικά σου. Αν διάβαζε ο ποιητής αυτό που έγραψες, είμαι βέβαιος ότι θα ήθελε να κουρνιάσει μέσα του για λίγο. Ακόμα: Η τόσο άμεση, αθώα και ελεύθερη προσέγγισή σου στο ποίημα, θα μπορούσε να ήταν ένα δείγμα ζωντανής επικοινωνίας με το ποίημα , για την πλειοψηφία των φιλολόγων (φελολόγων) που ασχολούνται με την ποίηση χρησιμοποιώντας για την προσέγγισή της ένα στυλιζαρισμένο, μονότονο, βαρετό, διδακτικό, μουχλιασμένο και στενά εγκεφαλικό τρόπο.
Νά σαι καλά

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@nko
Καλώς όρισες Νικόλ μετά από καιρό στο "Καφενείο". Οι απουσίες σου είναι αμέτρητες μέχρι τώρα αλλά θα σβηστούν, αν η αιτία γι αυτές είναι η καλλιτεχνική δημιουργία!
(Λέγε μας πότε πότε τι φτιάχνεις)
Σε περιμένουμε πιο συχνά όταν θα μπορείς βέβαια.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Προς τις γλυκές Κυρίες που ήρθαν σαν αεράκι στο Καφενείο σήμερα.

Αθηνά μου, τι γλυκό σεργιάνι ήταν τα λόγια σου… ελπίδα αθωότητας, αγκαλιά αποδοχής… πράγματι ΕΥΛΟΓΙΑ. Είσαι μοναδική ψυχή. Το βλέμμα σου είναι παράθυρο ανοιχτό και δρόμος προς το ποίημα.

nko … Νικόλ, λείπεις από το Καφενείο-ελπίζω ότι δεν ξεθαρρεύω πολύ με τον ενικό- χαρά μας να μαθαίνουμε τα καλλιτεχνικά σου νέα και να μας χαρίζεις τις ομολογουμένως ενδιαφέρουσες απόψεις σου. Περαστικά με τον υπολογιστή και καλή επάνοδο.

Σας φιλώ και τις δύο…

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων, γεια σου,
Οταν παλεύεις με τους κατακλυσμούς ποιητή, οι ευγενείς μετράνε τις σταγόνες που τους μούσκεψαν, με το γάντι της αποστείρωσης. Ενα έργο τέχνης δε μετριέται με τίποτα, παρά μόνο με τον εαυτόν του. Οι πιο δυνατές παρομοιώσεις και σκέψεις είναι φτωχές μπροστά στο όραμα της τέχνης.
Εκεί που υπάρχουν τα πάντα και παρουσιάζονται σα να μην υπάρχει τίποτα.
Εκεί που μπορείς μέσα στην αλήθεια, να δεις το μεγαλύτερο ψέμα ή ό,τι πιο φριχτό υπάρχει. Που μέσα στη δυσαρμονία των όλων, βλέπεις τη θαυμάσια αρμονία του σύναλου.
Εκεί που μέσα από τη ματαιότητα και την άρνηση, ξεπηδά η θέρμη, η αγάπη και η ομορφιά, της μιας και αθάνατης τέχνης, της ποίησης.
Κάπως έτσι, Φαίδων, με ακούμπησε η μεταφορά της υπέροχης αυτής ποιητικής σύνθεσης "Ευλογία."
Νάσαι καλά,
Νίκος Λιψάνος

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@
Νίκος Λιψάνος

Αυτή είναι Νίκο μου η μαγεία της ποίησης και της τέχνης συνολικά. Η δυνατότητα προσωπικής θέασης και κατανόησής της. Ένα ταξίδι συνειρμών, εικόνων και αισθήσεων που κάνει ο καθένας μονάχος, με οδηγό και συνοδοιπόρο το ποίημα.
Χαίρομαι που σε άγγιξε η "Ευλογία", όσο και για το σχόλιό σου

ANASTASIA K. είπε...

Κατανοώντας το ποίημα ‘’ΕΥΛΟΓΙΑ’’ του JUAN VICENETE PIQUERAS, στην αναφορά σε εκείνους που συνειδητά απομακρύνονται από την αγέλη , που διακινδυνεύουν να μην καταφέρουν να επιβιώσουν στη μοναξιά , συναισθηματικά ή υλικά, σε εκείνους που οι επιλογές τους δεν επιβραβεύονται από τους πολλούς γιατί δεν υπακούουν στη μόδα ή στους κανόνες της δεδομένης εποχής, βρίσκω όψεις δικές μου. Ομολογώ όχι πάντα και σταθερά , αλλά σίγουρα όταν νιώθω αρκετά δυνατή να πάρω αποφάσεις ζωής.
Δεν ξέρω όμως αν μπορώ να αποδεχθώ ή να κατανοήσω τον ορισμό ‘’μακάριοι’’ για τους αιρετικούς σαν εμένα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ANASTASIA K.

Χαίρομαι που βρήκες τό βαθμό συγγενείας σου με τον ποιητή και τα κοινά σας χαρακτηριστικά.
Όσο γι αυτό που γράφεις στο τέλος τού σχολίου σου:

"Δεν ξέρω όμως αν μπορώ να αποδεχθώ ή να κατανοήσω τον ορισμό ‘’μακάριοι’’ για τους αιρετικούς σαν εμένα."

Νομίζω πως εδώ η λέξη "μακάριοι" έχει την έννοια του "ευλογημένοι" οι αιρετικοί, που αποτελούν το άλλοθι της ζωής, τη σπάνια μαγιά των ανθρώπων που αντιστέκεται στη γενική έκπτωση που λέγεται "κοινωνικό σύστημα", πληρώνοντας το τίμημα της αιρετικότητάς τους.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος